Tydzień XXV

W dziejach ludzkości Jezus Chrystus odwrócił kierunek bytowania człowieka. Jeżeli ludzkie doświadczenie ukazuje nam to bytowanie jako przemijanie ku śmierci, misterium paschalne ukazuje poza granicą śmierci perspektywę nowego życia. Dlatego Kościół, wyznając w swoim Credo śmierć i zmartwychwstanie Chrystusa, może też z pełnym uzasadnieniem wypowiadać słowa: «wierzę w ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny». (Czuwanie z młodzieżą. 23 sierpnia 1997 r. Paryż)

Grób jest pusty. Jest niemym świadkiem centralnego wydarzenia w ludzkich dziejach: zmartwychwstania naszego Pana Jezusa Chrystusa. Przez prawie dwa tysiące lat ten pusty grób dawał świadectwo o zwycięstwie Życia nad śmiercią. Wraz z apostołami i ewangelistami, z Kościołem żyjącym w każdym czasie i miejscu my także dajemy świadectwo i głosimy: «Chrystus zmartwychwstał! Powstawszy z martwych już więcej nie umiera, śmierć nad Nim nie ma już władzy» (por. Rz 6, 9). (Homilia. 26 marca 2000 r. Jerozolima)

Boski Nauczyciel wiele razy zapowiadał, że powstanie z martwych i wiele razy dał dowody, że jest Panem życia. A jednak doświadczenie Jego śmierci było tak silne, że wszyscy potrzebowali bezpośredniego spotkania z Nim, aby uwierzyć w Jego zmartwychwstanie: Apostołowie w Wieczerniku, uczniowie na drodze do Emaus, pobożne niewiasty przy grobie... Potrzebował go także Tomasz. Kiedy jednak jego niedowiarstwo spotkało się z bezpośrednim doświadczeniem obecności Chrystusa, wątpiący Apostoł wypowiedział słowa, w których wyraża się najgłębsze sedno wiary: Jeżeli tak jest, jeżeli Ty naprawdę jesteś żywy, choć zostałeś zabity, znaczy to, że jesteś "moim Panem i moim Bogiem". (Czuwanie z młodzieżą. 19 sierpnia 2000 r. Rzym)

O świcie pierwszego dnia po szabacie, jak mówi Ewangelia, kilka kobiet poszło do grobu oddać hołd ciału Jezusa, ukrzyżowanego w piątek, które zostało pośpiesznie owinięte w płótno i złożone w grobie. Szukają Go, ale nie znajdują; nie ma Go już w miejscu, gdzie został pochowany. Pozostały jedynie znaki przypominające o Jego pogrzebie: pusty grób, chusty, całun. Kobiety ogarnia strach na widok «młodzieńca (...) ubranego w białą szatę», który im oświadcza: «powstał, nie ma Go tu» (tamże, 16, 5-6). (Homilia. 23 kwietnia 2003 r. Rzym)

Myśli do refleksji:

• Co przemawia za prawdą o zmartwychwstaniu Jezusa?

• Jak przemiana dokonuje się w życiu apostołów w momencie zmartwychwstania?

Zmartwychwstanie Chrystusa jest kluczem do zrozumienia dziejów świata, dziejów całego stworzenia, w szczególności dziejów człowieka. Człowiek, na równi z całym stworzeniem, podlega prawu śmierci. Czytamy w Liście do Hebrajczyków: "postanowione ludziom raz umrzeć" (9, 27). To prawo jednak zostało poddane za sprawą Chrystusa innemu prawu - prawu życia. Za sprawą zmartwychwstania Chrystusa człowiek bytuje nie tylko ku śmierci, ale bytuje ku życiu, które ma się w nas objawić. Jest to życie, które przyniósł z sobą na świat Jezus Chrystus (por. J 1, 4).

Zwycięstwo życia nad śmiercią jest pragnieniem każdej ludzkiej istoty. Wszystkie religie, zwłaszcza wielkie tradycje religijne, do których należy większość ludów Azji, świadczą o tym, jak głęboko prawda o nieśmiertelności ludzkiej istoty jest wpisana w świadomość religijną człowieka. Ludzkie poszukiwanie życia po śmierci znajduje ostateczne wypełnienie w zmartwychwstaniu Chrystusa. Ponieważ zaś zmartwychwstały Chrystus jest objawieniem Bożej odpowiedzi na tę głęboką tęsknotę ludzkiego ducha, Kościół wyznaje: «Wierzę w ciała zmartwychwstanie i żywot wieczny» (Skład Apostolski). Chrystus zmartwychwstały mówi ludziom wszystkich czasów, że człowiek jest powołany do życia poza granicą śmierci.

Zmartwychwstanie ciał to więcej aniżeli tylko nieśmiertelność duszy. Cały człowiek, z duszą i ciałem, jest przeznaczony do życia wiecznego. A to życie wieczne jest życiem w Bogu. Nie może to być życie w świecie, który jak uczy św. Paweł, poddany jest marności (por. Rz 8, 20). Człowiek, żyjąc w świecie, również podlega śmierci, tak jak inne istoty stworzone. Nieśmiertelność człowiek może mieć tylko w Bogu. Nieśmiertelność bowiem jest udziałem w wieczności samego Boga. (Czuwanie z młodzieżą. 14 stycznia 1995 r. Manilia)

Zmartwychwstanie Jezusa jest pierwotnym faktem, na którym opiera się chrześcijańska wiara (por. 1 Kor 15, 14): tę wspaniałą rzeczywistość można w pełni pojąć w świetle wiary, ale historyczne świadectwo pozostawili o niej ci, którym dane było ujrzeć zmartwychwstałego Pana. To przedziwne wydarzenie nie tylko wyróżnia się na tle całych dziejów ludzkości jako absolutnie niepowtarzalne, ale stanowi samo centrum tajemnicy czasu. Do Chrystusa bowiem, jak przypomina obrzęd przygotowania paschału, sprawowany podczas podniosłej liturgii Wigilii Wielkanocnej, «należy czas i wieczność». Dlatego wspominając nie tylko raz w roku, ale w każdą niedzielę dzień zmartwychwstania Chrystusa, Kościół pragnie wskazywać każdemu pokoleniu to, co stanowi zwornik całej historii, w którym tajemnica początków spotyka się z tajemnicą ostatecznego przeznaczenia świata. (DD, 2)

Zmartwychwstanie Jezusa jest ostatecznym przypieczętowaniem wszystkich Bożych obietnic, miejscem narodzin nowej, zmartwychwstałej ludzkości, rękojmią historii naznaczonej przez mesjańskie dary pokoju i duchowej radości. U zarania nowego tysiąclecia chrześcijanie mogą i powinni patrzeć w przyszłość z niezachwianą ufnością w chwalebną moc Zmartwychwstałego, którą On czyni wszystko nowe (por. Ap 21, 5). On jest Tym, który wyzwala całe stworzenie z niewoli marności (por. Rz 8, 20). Przez swoje zmartwychwstanie otwiera drogę do wielkiego odpoczynku Szabatu, do Ósmego Dnia, gdy pielgrzymowanie ludzkości dobiegnie kresu, a Bóg będzie wszystkim we wszystkich (por. 1 Kor 15, 28). (Homilia. 26 marca 2000 r. Jerozolima)

Myśli do refleksji:

• Skąd może czerpać wiedzę jak będzie wyglądało nasze ciało po zmartwychwstaniu?

• Jakie znaczenie dla naszej wiary ma prawda o zmartwychwstaniu?