XVIII Tydzień

Duch Święty prowadzi Kościół do stałego postępu w rozumieniu objawionej prawdy. On czuwa nad jej nauczaniem i przechowywaniem w Kościele, a także nad jej stosowaniem w zmieniających się sytuacjach dziejowych. Pobudza i prowadzi do rozwoju wszystkiego, co służy poznaniu i rozszerzaniu tej prawdy, a przede wszystkim do rozwoju egzegezy Pisma Świętego i badań teologicznych, które nie mogą się nigdy odłączyć od kierownictwa Ducha Prawdy ani od Magisterium Kościoła, w którym ten Duch nieustannie działa.

W ten sposób „Duch Prawdy” stale oznajmia rzeczy przyszłe: stale też ukazuje ludzkości tę Przyszłość w Bogu, która jest ponad i poza wszelką przyszłością doczesną: w ten sposób nadaje wieczną wartość przyszłości świata. Stale też przekonuje człowieka, że we wszystkim, co posiada i co czyni, jest on wezwany przez Boga w Chrystusie do zbawienia. Parákletos – Duch Prawdy jest prawdziwym „Pocieszycielem” człowieka. Jest prawdziwym Obrońcą i Rzecznikiem. Jest prawdziwą rękojmią Ewangelii w dziejach: pod Jego wpływem Ewangelia – Dobra Nowina wciąż jest ta sama i stale nowa, wciąż na nowo oświeca drogę człowieka ku niebu słowami życia wiecznego (por. J 6,68). (Katecheza 17 maja 1989 r.)

Duch Święty nie wniesie więc nowego objawienia, ale poprowadzi wiernych do przyjęcia i lepszego zgłębienia prawdy objawionej przez Jezusa. W jakim sensie Duch prawdy zwany jest Pocieszycielem? Mając przed oczyma Janową perspektywę, według której kontynuacją procesu Jezusa jest prześladowanie uczniów z powodu Jego imienia, Pocieszycielem jest ten, który broni sprawy Jezusa, przekonując świat «o grzechu, o sprawiedliwości i o sądzie» (J 16, 8). Podstawowym grzechem, do którego uznania doprowadzi Pocieszyciel, jest nieuwierzenie Chrystusowi. Sprawiedliwość, o której mówi, jest sprawiedliwością, którą Ojciec oddał ukrzyżowanemu Synowi, uwielbiając Go przez zmartwychwstanie i wniebowstąpienie. W tym kontekście sąd polega na ukazaniu winy tych, którzy opanowani przez Szatana, księcia tego świata (por. J 16, 11), odrzucili Chrystusa (por. Dominum et Vivificantem , 27). Duch Święty jest więc dzięki swej wewnętrznej obecności obrońcą i orędownikiem sprawy Chrystusa, Tym, który kieruje umysły i serca uczniów ku pełnemu przylgnięciu do Jezusowej «prawdy». (Św. Jan Paweł II. Duch Święty w Nowym Testamencie. Katecheza. 20 maja 1998 r.)

Myśli do refleksji:

• Ile razy w Twojej modlitwie rozmawiałeś z Duchem Świętym podobnie jak z Jezusem czy Bogiem Ojcem?

• W jakich sferach swojego życia najbardziej potrzebujesz działania Ducha Świętego?

• W jaki sposób doświadczyłeś Jego działania w swoim życiu?

Musimy zatem ulegle dać się prowadzić Duchowi Bożemu, by coraz pełniej stawać się tym, czym już jesteśmy dzięki łasce: synami Bożymi w Chrystusie (por. Rz 8, 14-16). «Mając życie od Ducha — wzywa nas św. Paweł — do Ducha się też stosujmy» (Ga 5, 25). Na tej zasadzie opiera się duchowość chrześcijańska, która polega na przyjęciu całego życia przekazywanego nam przez Ducha.

Podstawą duchowości chrześcijańskiej nie jest wysiłek samodoskonalenia, zakładający niejako, że człowiek dzięki własnym siłom potrafi osiągnąć swój integralny wzrost i zbawienie. Zranione przez grzech serce człowiecze uzdrowić może tylko łaska Ducha Świętego i jedynie przy wsparciu tej łaski człowiek może żyć jako prawdziwy syn Boży.

Duchowość chrześcijańska nie polega też na tym, by człowiek próbował stać się «niematerialny», «odcieleśniony», by nie uczestniczył odpowiedzialnie w historii. Obecność Ducha Świętego w nas, która w żadnym wypadku nie prowadzi nas do «wyobcowania», przenika i mobilizuje całe nasze jestestwo: rozum, wolę, uczuciowość, cielesność, aby nasz «człowiek nowy» (Ef 4, 24) wypełnił przestrzeń i czas ewangeliczną nowością.(Katecheza. 21 października 1998 r.)

Dar Ducha Świętego jest podstawą każdego indywidualnego powołania. Leży i podstaw konsekrowanej posługi biskupa, kapłana i diakona, którzy służą życiu Kościoła. To Duch Święty kształtuje osobowość ludzi powołanych, uzdatniając ich do szczególnej konsekracji i upodobniając do Chrystusa czystego, ubogiego i posłusznego. W tymże Duchu, który w sakramencie małżeństwa utrwala i uświęca związek małżonków, znajduje moc i oparcie misja rodziców, powołanych, aby czynić z rodziny pierwszą i podstawową rzeczywistość Kościoła. Z daru Ducha Świętego czerpie też pokarm wiele innych posług - chrześcijańskie szkolnictwo i katecheza, opieka nad chorymi i ubogimi, troska o postęp cywilizacyjny człowieka i działalność charytatywna - których celem jest budowanie wspólnoty i kierowanie jej życiem. Wiemy bowiem, że "wszystkim objawia się Duch dla [wspólnego] dobra" (por. 1 Kor 12, 7).

Nikt zatem nie może uchylić się od obowiązku codziennego poszukiwania drogi, na której Bóg sam wychodzi mu na spotkanie. Drodzy przyjaciele, zastanawiajcie się poważnie nad waszym powołaniem i bądźcie gotowi odpowiedzieć Bogu, który was wzywa, byście zajęli miejsce przygotowane od wieków dla was.

Doświadczenie uczy, że w tym procesie rozeznania bardzo pomocny może być kierownik duchowy: wybierzcie sobie osobę kompetentną i mającą aprobatę Kościoła, która będzie umiała was słuchać i towarzyszyć wam na drodze życia, dzielić z wami trudne decyzje i chwile radości. Kierownik duchowy pomoże wam rozeznawać natchnienia Ducha Świętego i postępować naprzód drogą wolności. Tę wolność trzeba zdobywać pośród duchowych zmagań (por. Ef 6, 13-17) oraz konsekwentnie i wytrwale realizować. (Orędzie na XIII Światowy Dzień Młodzieży)

(…) przemieniony przez życiodajną moc Ducha Bożego i sam stał się początkiem nowego życia dla wierzących. Chrystus udziela tego życia właśnie przez wylanie Ducha Świętego. Jako początek nowego istnienia, Duch Święty wyznacza również nowy sposób działania człowieka wierzącego: «Mając życie od Ducha, do Ducha się też stosujmy» (Ga 5, 25). To nowe życie przeciwstawia się życiu «według ciała», którego pragnienia zasmucają Boga i zamykają człowieka w dusznym więzieniu własnego ja wpatrzonego w samego siebie (por. Rz 8, 5-9). Otwierając się natomiast na miłość ofiarowaną przez Ducha Świętego, chrześcijanin może cieszyć się owocami Ducha: miłością, radością, pokojem, cierpliwością, uprzejmością, dobrocią, wiernością (por. Ga 5, 16-24). (Św. Jan Paweł II. Duch Święty w Nowym Testamencie. Katecheza. 20 maja 1998 r.)

Myśli do refleksji:

• Jak często przed podjęciem ważnej decyzji prosisz Ducha Świętego o pomoc?

• Czy dajesz sobie czas na „wsłuchiwanie się” w natchnienia Ducha Świętego?

• W jaki sposób korzystasz z daru osoby kierownika duchowego?