Airco exit

Ik kon vandaag de bus in de volle glorie van zijn nieuwe kleur bewonderen. Ik vind het een sjieke kleur grijs. Niet te licht, niet te donker, metallic met een tintje rood er in. Ja, tevreden. Al sprak de aanblik bij binnenkomst nog niet zo tot de verbeelding, omdat de wieldoppen en de zwarte strips langs de ramen er nog niet op zaten. Maar daar werd vandaag gedurende de dag hard aan gewerkt. Zelf heb ik ook iets gedaan, zij het weinig. Ik heb een beetje geschroefd aan de airco-unit aan de achterkant van de bus. Bij de motor bevindt zich een enorme zes-cylinder compressor voor die airco (ik had zoiets nog nooit gezien), en boven de motor, daar waar die 'tweede' motorkap zit, daar zit de complete airco-unit die bestaat uit twee achter elkaar geplaatste radiateurs die zo lang zijn als de bus breed is (!), en zes grote ventilatoren aan de achterkant, en nog eens twaalf binnenin. Ik heb daar een beetje aan meegeschroefd, maar het gebrek aan ervaring is pijnlijk duidelijk. Als Paul in de buurt is, dan stap ik graag opzij, want waar ik twee uur over doe, dat heeft hij in een kwartier gedaan. Daarnaast weet hij natuurlijk ontzettend veel, en als ik vraag, dan kan ik daar ook weer van leren. Dat was doelstelling één van mijn komst vandaag; leren, en dan met name over airco, verwarming en het elektrisch systeem. Doelstelling twee was een begin maken met slopen, en dan toegespitst op airco en verwarming. Niet dat ik zometeen een slang doorzaag van een verwarmingselement wat ik niet meer denk nodig te hebben, en dat de bus dan gelijk zonder koeling zit.Die airco-unit, die had ik er zelf nooit uit gekregen, denk ik. Paul zette resoluut de haakse slijper in wat slangen en buizen, en uiteindelijk heeft hij hem er uit gehaald. Die unit is een fors apparaat van grofweg 2,20 m lang, 80 cm hoog en 70 cm diep. Als je dit wat langer volgt dan heb je er al eens over gelezen, want die plek kwam in de verhalen voor over de ruimte die ik voor de motorfiets-als-generator in gedachten had.