Palabras esmorecentes

Fecha de publicación: 04-dic-2011 16:25:15

Que está a pasar con todo ese vocabulario que aos poucos vai esmorecendo, porque xa ninguén usa?, e cuxo único delito é non coincidir co castelán, ou inclusive co portugués no caso dos reintegracionistas. Refírome a palabras como: alcouve (pebideiro), allur (noutro lugar), boedo (chagorza), degresa (fenda), esgalichado (fraco), fecheiro (mesto), gorgozo (pescozo da botella), laimo (bo sabor), melandro (teixugo), pichoca (poza grande), támara (ribazo), a vagabán (de par en par) ou xena (cabra). A súa desaparición só pode empobrecer o galego, ao lle tirar unha parte substancial da súa personalidade.

Así o noso léxico vai minguando a fume de carozo, e os nosos escritores –con notábeis excepcións- cada vez botan máis man do alleo, sexa o castelán, maioritariamente e por desgraza, ou o portugués, en menor medida e con máis acerto –ao meu ver-, cando queren fuxir do vocabulario máis común. Que gran diferenza canto a riqueza vocabular entre os máis recoñecidos escritores do s.XX e os actuais en xeral. Mesmo un escritor como Otero Pedrayo non se pode ler cabalmente sen a axuda dun dicionario, e iso que a distancia temporal non chega ao século. Por se alguén o dubida, velaquí un exemplo, o inicio do romance “O mesón dos ermos”:

Ler a entrada completa en Debullando a fala