Δικαστές κόντρα στον νόμο

Του Παναγιωτη Κ. Τσουκα (*)

Από τον ανοικτό, πια, πόλεμο όλων εναντίον όλων που μαίνεται στη χώρα, οι δικαστές αποφάσισαν να μην απέχουν. Με το μόνο μέσο με το οποίο οι Ελληνες ξέρουν να διεκδικούν τα «δίκια» τους, την κατά μέτωπο έφοδο στα δημόσια αγαθά, οι δικαστές επέλεξαν ως μέσο πολιτικής πίεσης την ανάσχεση αυτής της ίδιας της δικαιοδοτικής λειτουργίας του κράτους, την οποία, πάντως, είχαν ορκισθεί να υπηρετούν τηρώντας το Σύνταγμα και τους νόμους.

Απέχοντας από τα καθήκοντά τους δεν την επιβαρύνουν μόνο με χιλιάδες ανεκδίκαστες υποθέσεις, αλλά απομειώνουν, μέχρις εκλείψεως, ό,τι απέμεινε από το συμβολικό κεφάλαιο των δικαστικών μας θεσμών. Κεφάλαιο που δεν φαίνεται να αντιλαμβάνονται ότι δεν είναι ταυτόσημο με το προσωπικό, ενός εκάστου δικαστή, κοινωνικό γόητρο, ώστε να το χειρίζονται κατά το δοκούν, σπαταλώντας το απερίσκεπτα.

Οι Ελληνες δικαστές με τις πρόσφατες κινητοποιήσεις τους κατόρθωσαν να πείσουν και τους πιο δύσπιστους ότι λίγο διαφέρουν από τους αρίφνητους υπαλλήλους του υδροκέφαλου Δημοσίου και του διαβόητου «ευρύτερου δημόσιου τομέα»: όταν πρόκειται για τα «δίκια» τους δεν υπάρχει τίποτα να τους σταματήσει -ούτε το ίδιο το Σύνταγμα- και τίποτα να τους κάνει να ντραπούν - ούτε η δημόσια κατακραυγή. Γιατί; Πώς εξηγείται αυτό;

Οι Ελληνες δικαστές γνωρίζουν καλά ό,τι κατέχει κάθε Ελληνας πολίτης. Γνωρίζουν ότι ο δημόσιος πλούτος της χώρας ποτέ δεν κατανεμήθηκε υπεύθυνα από τις κυβερνήσεις της με διαδικασίες διαφανείς και αξιακό κώδικα κοινώς αποδεκτό. Εχουν σοβαρούς λόγους να πιστεύουν ότι δεν θα ανέβαιναν ούτε κατ’ ελάχιστο στην υπόληψη των συμπολιτών τους αν αυτοί, μόνοι απ’ όλους τους μισθοδοτούμενους του ελληνικού Δημοσίου και των παραγώγων του, απείχαν από κάθε «δυναμική κινητοποίηση», αν είχαν περιορισθεί σε παραστάσεις ενώπιον κυβερνητικών αξιωματούχων, αν είχαν αρκεσθεί στην ανάπτυξη νομικών, συνταγματικών έστω, επιχειρημάτων και στην επίκληση συγκριτικών στοιχείων από την Ευρώπη.

Εχουν επίγνωση ότι στο ρωμαίικο δεν έχουν περάσει τέτοιες θεσμικά ώριμες συμπεριφορές και δεν τους διαφεύγει ότι κανείς δεν θα φανεί πρόθυμος να τους αναγνωρίσει αρετές που διαψεύδουν τις βαθιά πλέον εμπεδωμένες στη λαϊκή συνείδηση προκαταλήψεις γι’ αυτούς.

Αποφάσισαν, λοιπόν, να είναι αυτό που οι άλλοι, ούτως ή άλλως, πιστεύουν γι’ αυτούς, και αυτό στο οποίο οι άλλοι ανυποχώρητα παραμένουν: διεκδικητές του «δίκιου» τους με κάθε τρόπο -ακόμα και κόντρα στο Σύνταγμα, και με κάθε τίμημα- ακόμα και απαξίωση του εαυτού τους στην πλέον επίσημη ιδιότητά του, αυτή του δικαστικού λειτουργού.

Η απεργία των δικαστών αντλεί από το (και φυσικά συνεισφέρει στο) κυρίαρχο μοτίβο διεκδικήσεων στην Ελλάδα και, κατά τούτο, αποτελεί μια ακόμη εκδήλωση της παθογένειας που μαστίζει τη χώρα.

(*) Ο κ. Παναγιώτης Κ. Τσούκας είναι πάρεδρος του Συμβουλίου της Επικρατείας.

http://news.kathimerini.gr/4dcgi/_w_articles_columns_3_08/01/2013_507064