Το κατηγορητήριο του Ιησού κατά των Φαρισαίων τρομοκράτησε όλους τους άρχοντες των Ιουδαίων. Φοβήθηκαν μήπως ο λαός στραφεί εναντίον τους. Γι’ αυτό ο Μέγας Αρχιερέας κάλεσε σε σύσκεψη το Ανώτατο Συμβούλιο. Αυτό το αποτελούσαν όσοι είχαν χρηματίσει αρχιερείς τα προηγούμενα χρόνια, οι γραμματείς, οι πρεσβύτεροι κι άλλοι επίσημοι Ιουδαίοι, κάπου 71 άτομα. 

Ο Καϊάφας, που ήταν ο αρχιερέας αυτής της χρονιάς, με δραματικό ύφος τόνισε στους συνέδρους πως «συμφέρει να θυσιαστεί ένας για χάρη των πολλών». Χωρίς πολλές συζητήσεις το Συμβούλιο αποφάσισε να συλληφθεί ο Ιησούς το ταχύτερο και να θανατωθεί. Η σύλληψή του όμως έπρεπε να γίνει κρυφά και η θανάτωσή του γρήγορα, προτού αντιληφθεί καλά-καλά ο λαός για ποιο πράγμα πρόκειται. Η μόνη δυσκολία τώρα ήταν το πού θα τον έβρισκαν, διότι ο Ιησούς έφευγε κάθε βράδυ από την Ιερουσαλήμ. 

Από την αμηχανία αυτή τους έβγαλε ο Ιούδας ο Ισκαριώτης, ο μαθητής του Χριστού. Ήρθε ακάλεστος στο Συμβούλιο και είπε:

-Γνωρίζω γιατί συνεδριάζετε. Τι θα μου δώσετε για να σας τον παραδώσω; Είμαι πάντα μαζί του και θα σας οδηγήσω σ’ αυτόν χωρίς να γίνει θόρυβος.

-Θα έχεις τριάντα αργύρια, του είπε ο αρχιερέας και έβγαλε ένα πουγγί με τα χρήματα.

-Δέχομαι!, είπε ο φιλάργυρος μαθητής.

Άρπαξε τα χρήματα, τα έκρυψε στον κόρφο του και έφυγε. Από τότε ζητούσε την ευκαιρία για να προδώσει τον Δάσκαλό του. Να, πού οδηγούν τον άνθρωπο το μίσος, ο φθόνος κι η φιλαργυρία!..