Ένα Σάββατο βγήκε ο Χριστός από τον Ναό, όπου είχε πάει με τους μαθητές του για μια μεγάλη γιορτή. Καθώς προχωρούσαν προς την πόλη, συνάντησαν έναν «εκ γενετής» τυφλό. Οι Απόστολοι, σαν Ιουδαίοι που ήταν, πίστευαν πως κάθε σωματικό ελάττωμα είναι τιμωρία του Θεού για τις αμαρτίες που είχε κάνει αυτός που είχε την πάθηση ή είχαν κάνει οι γονείς του. Γι' αυτό ρώτησαν τον Χριστό:

-Δάσκαλε, ποιος αμάρτησε και γεννήθηκε τυφλός αυτός ο ίδιος ή οι γονείς του; 

Κι ο Χριστός τους εξήγησε:

-Ούτε αυτός αμάρτησε, ούτε οι γονείς του είχαν αμαρτίες. Γεννήθηκε τυφλός για να φανερωθούν εξαιτίας του τα έργα του Θεού.

Έπειτα έφτυσε στο χώμα, έκανε πηλό, άλειψε τα μάτια του τυφλού με αυτόν και του είπε:

-Πήγαινε τώρα στην κολυμβήθρα του Σιλωάμ, στη δεξαμενή που σχηματίζεται από μια πηγή εδώ στα νότια του Ναού, και πλύσου σ’ αυτήν.

Ο τυφλός πήγε, πλύθηκε κι όταν γύρισε, έβλεπε.

Το θαύμα, από στόμα σε στόμα, μαθεύτηκε σε όλη την Ιερουσαλήμ. Όσοι γνώριζαν τον τυφλό, απορούσαν: «Μα, αυτός δεν είναι ο τυφλός που ζητιάνευε; Πώς τώρα βλέπει;...»

-Ναι, εγώ είμαι! βεβαίωνε ο τυφλός. Τώρα έγινα καλά. Με γιάτρεψε ο Ιησούς!

Μερικοί δεν τον πίστεψαν και τον έφεραν στους Φαρισαίους. Αλλά και σ’ αυτούς ο τυφλός είπε τα ίδια.

Κι εκείνοι έλεγαν:

-Σίγουρα πρόκειται για αμαρτωλό άνθρωπο, αφού δεν τηρεί τον Νόμο κι εργάζεται το Σάββατο!

-Μα αφού είναι αμαρτωλός, πώς κάνει τέτοια θαύματα; αναρωτιόνταν άλλοι.

Ρώτησαν και τον τυφλό να τους πει τη γνώμη του για τον θεραπευτή του.

-Εγώ νομίζω πως είναι προφήτης! είπε ο τυφλός.

Οι Φαρισαίοι, που προσπαθούσαν να αρνηθούν το θαύμα, κάλεσαν και τους γονείς του τυφλού. Τους ρώτησαν αν αυτό είναι το παιδί τους, αν ήταν τυφλό και πώς γιατρεύτηκε. Οι γονείς του τυφλού φοβήθηκαν πως θα τους αποκλείσουν από τη Συναγωγή, οπότε θα είναι αναθεματισμένοι. Γι' αυτό απάντησαν:

-Πραγματικά, αυτό είναι το παιδί μας και γεννήθηκε τυφλό. Ποιος όμως του άνοιξε τα μάτια, δεν το γνωρίζουμε. Να ρωτήσετε τον ίδιο, γιατί έχει ηλικία και είναι σε θέση να σας το πει.

Οι Φαρισαίοι κάλεσαν πάλι τον τυφλό και του είπαν:

-Να δοξάζεις τον Θεό που σε γιάτρεψε κι όχι να τον βλαστημάς, λέγοντας πως σε γιάτρεψε ο Ιησούς, ένας αμαρτωλός που δουλεύει μέρα Σάββατο!

-Μα πού ακούστηκε ένας αμαρτωλός ν’ ανοίγει τα μάτια ανθρώπου; τόλμησε να πει ο τυφλός.

Μα οι Φαρισαίοι προσπαθώντας να αρνηθούν το πραγματικό γεγονός της θεραπείας του τυφλού, σταματούν στο αν αυτός, που γιάτρεψε, έπρεπε να εργαστεί το Σάββατο. Είναι εκείνοι που δεν θέλουν να δουν, και πιο τυφλοί απ’ όλους του λένε:

-Εσύ, που είσαι χωμένος στην αμαρτία ως το λαιμό, έρχεσαι να μας κάνεις τον δάσκαλο;

Και τον πέταξαν έξω. 

Ο Ιησούς τα έμαθε όλα αυτά κι όταν έτυχε να συναντήσει τον τυφλό, τον ρώτησε:

-Εσύ, πιστεύεις τώρα στον Υιό του Θεού;

-Και ποιος είναι, Κύριε, για να τον πιστέψω; ρώτησε ο τυφλός.

-Μα αυτός, που βλέπεις, και σου μιλάει! εξήγησε ο Χριστός.

-Πιστεύω, Κύριε! είπε γεμάτος ευγνωμοσύνη ο τυφλός. Κι έπεσε και τον προσκύνησε.