Уладзімір Дубоўка

Балада Уладзіміра Дубоўкі

(15.07.1900-20.03.1976)

Дваццаць сем гадоў, як груганоў,

Чорна прашумелі праз душу.

Словы на паперы, нібы кроў,

Бы трава вясной пасля дажджу

На магілах, дзе сябры ляжаць,

На пажарышчах, дзе родны свет,

У які штодня ляціць душа

І вяртаецца ў чужы санет,

Нібы ў клетку, у якой жыццё

Існуе настолькі, колькі ты

Любіш гэтай клеткі свет святы

Запаўняць душой, як сад лісцём

Восенню сцяжыны запаўняць

Любіць вецер, што заўжды з табой

Пасмяяцца і пасумаваць

Можа ў волі горкай і чужой,

Вырвацца з якой няма ўжо сіл,

Бо ў аблоках сонца, як касцёр

У снягах, дзе чорны небасхіл,

Нібы воран крылле распасцёр

І крыляе за табой услед

Праз гады, праз вершы, праз любоў,

Праз пажарышчы, дзе родны свет,

Дзе шыпшына ў снезе, нібы кроў… (В. Шніп)