Максім Гарэцкі

"Адметная рыса таленту Максіма Гарэцкага - яго блізкасць да народнай глебы, да вытокаў народнага жыцця, народнага светаўспрымання, вернасць нацыянальным мастацкім традыцыям і разам з тым імкненне засвоіць лепшыя дасягненні сусветнай літаратуры, мастацкага вопыту ўсяго чалавецтва". (Д. Бугаёў)

"Максім Гарэцкі свядома імкнуўся ўзняць прэстыж, эстэтычны ўзровень роднай мовы, паставіць беларускую літаратуру ўпроавень з развітымі літаратурамі свету". (Д. Бугаёў)

"Нашаму сучасніку Максім Іванавіч Гарэцкі блізкі глыбокай чалавечнасцю свайго таленту, высокай творчай непаўторнасцю аўтарскага стылю". (Д. Бугаёў)

"Максім Гарэцкі - постаць велічная, дыяпазон яго творчасці вельмі шырокі і багаты. Ён належаў да так званай залатой пяцёркі, у якую ўваходзілі Янка Купала, Якуб Колас, Максім Багдановіч, Змітрок Бядуля і ён сам, Максім Гарэцкі". ("ЛіМ")

"Значную цікавасць з пункту погляду жанравага ўзбагачэння беларускай прозы маюць мемуары М. Гарэцкага аб імперыялістычнай вайне” . (Ю. Пшыркоў)

Балада Максіма Гарэцкага

(18.02.1893–20.03.1939)

Цёмна, цёмна ў родным краі.

На крыжах вятрыска грае.

Дзе святло? Святла няма.

Доўга цягнецца зіма.

Нібы воўк, завея вые.

Люд маўчыць. Няўжо – нямыя?

Да агню ідзе Максім.

Воўчы цень ідзе за ім.

А наўкол адна бядота,

І жыццё – нібы балота.

Што з таго, што ні граша!

Ёсць галоўнае - душа

У людзей, што ў родным свеце

Патаемна сняць аб леце.

Цёмна, цёмна – хоць ты плач, –

З неба зоры ўкраў крумкач.

Да святла дайсці ўсё ж трэба.

Тут зямля, тут наша неба,

Тут шынок, а тут турма,

Нават нашая зіма.

На крыжах завея грае.

Кожны крыж свой выбірае.

А ў Гарэцкага дарога –

Да вясны, Святла і Бога…

Дойдзе, дойдзе наш Максім.

Нам ісці лягчэй за ім. (В. Шніп)