Пімен Панчанка

"Пімен Панчанка як ніхто з іншых паэтаў ведае і адчувае, што трэба людзям у дадзены момант іх гістарычнага існавання і чаго ўжо не трэба, што падлягае пафаснаму праклёну навек". (В. Быкаў)

"Пімен Панчанка мае вострае, жывое адчуванне сучаснасці, якое, у спалучэнні з выдатным майстэрствам, з неаслабнай патрабавальнасцю мастака да самога сябе, дае нам паэзію высокага класа, паэзію народную, жывучую". (Я. Брыль)

"Слова Пімена Панчанкі творыцца ў атмасферы абсалютнай маральнасці і безагляднай шчырасці - без выхвалення і какетлівасці, асцярожнай аглядкі і разліку". (В. Бечык)

"Вершы Пімена Панчанкі ваеннага часу, самыя пранізлівыя, самыя адкрытыя, увайшлі ў залаты фонд усесаюзнай паэзіі”. (Р. Барадулін)

"Любоў да жыцця — ва ўсіх яго праявах — вось што ў вышэйшай ступені ўласціва П. Панчанку і яго востраадчувальнаму радку". (У. Гніламёдаў)

Балада Пімена Панчанкі

(23.08.1917-02.04.1995)

Ці плачу я, ці пяю,

Ці размаўляю з матуляю-

Песню сваю, мову сваю

Я да грудзей прытульваю.

П. Панчанка

Паэты проста так не паміраюць,

Іх белыя анёлы забіраюць

У лепшы свет ад хамскае хлусні,

У вечны свет ад пыльнай мітусні,

Дзе мы жывём у полымі жыцця,

Самотныя, як дрэвы без лісця…

Паэты адыходзяць, нібы дні,

Дзе адвуглелі вольнасці агні,

Дзе мы адчулі: тут наш родны кут

І за яго нам будзе Божы Суд,

Калі не зберажом яго святло,

Што праз стагоддзі і да нас дайшло…

Ты плакаў, размаўляў з матуляю,

Казаў: “Я да грудзей прытульваю

І песню родную, і мову маці,

Каб іх ніколі наш народ не страціў…”

І ведаў ты, што жаўранак начуе

У сэрцы, што другія сэрцы чуе,

Якім трывожна не за ўсё на свеце,

А за бярозу, што ламае вецер,

За рэчку за сялом, што абмялела,

За сцежку, што за лета затравела…

Паэты, як Хрыстос, не паміраюць.

Яны жывуць і смерць перамагаюць… (В. Шніп)