Генадзь Бураўкін
Балада Генадзя Бураўкіна
(28.09.1936—30.05.2014)
Ізноў пачаўся дзень з малітвы за Айчыну,
Якая ёсць у нас, была і будзе вечна,
Дзе першы снег, нібыта маладая гліна,
А снег апошні, быццам попел недарэчны,
Што на траву зялёную з нябёс злятае
І ўміг знікае ў травах, дзе лятае тая
Пчала, якая, быццам кропка залатая,
З балады пра паэта, што не памірае,
Калі й памрэ, бо тут нам паміраць нянова
За Беларусь, якая снілася Купалу,
За вольнае, як Каліноўскі, наша Слова,
Што нашаю адвечнаю малітвай стала.
І ты паміж малітваю і калыханкай
Сябе распяў, каб Беларусь жыла, квітнела
І не была ніколі болей паланянкай,
Не раздзіралі груганы душу і цела
Людзей жывых зямной часінай нелюдзімай.
І каб больш роднае ўжо не ішло на злом,
Ты молішся прад Богам і яго святлом:
«Магутны Божа, захіні маю Радзіму
Мудрасцю,
Спакоем,
I цяплом…» (В. Шніп)