Генадзь Бураўкін

Балада Генадзя Бураўкіна

(28.09.1936—30.05.2014)

Ізноў пачаўся дзень з малітвы за Айчыну,

Якая ёсць у нас, была і будзе вечна,

Дзе першы снег, нібыта маладая гліна,

А снег апошні, быццам попел недарэчны,

Што на траву зялёную з нябёс злятае

І ўміг знікае ў травах, дзе лятае тая

Пчала, якая, быццам кропка залатая,

З балады пра паэта, што не памірае,

Калі й памрэ, бо тут нам паміраць нянова

За Беларусь, якая снілася Купалу,

За вольнае, як Каліноўскі, наша Слова,

Што нашаю адвечнаю малітвай стала.

І ты паміж малітваю і калыханкай

Сябе распяў, каб Беларусь жыла, квітнела

І не была ніколі болей паланянкай,

Не раздзіралі груганы душу і цела

Людзей жывых зямной часінай нелюдзімай.

І каб больш роднае ўжо не ішло на злом,

Ты молішся прад Богам і яго святлом:

«Магутны Божа, захіні маю Радзіму

Мудрасцю,

Спакоем,

I цяплом…» (В. Шніп)