81. Si Don Diego'y inatasang
hanapin ang naparawal,
ang Prinsipe'y di sumuway
at noon di'y nagpaalam.
82. Baon sa puso at dibdib
ay makita ang kapatid,
magsama sa madlang sakit
sa ngalan ng amang ibig.
83. Hanapin ang kagamutang
siyang lunas ng magulang,
kahit na pamuhunanan
ng kanilang mga buhay.
84. Parang, gubat, bundok, ilog
tinahak nang walang takot,
tinutunton ang bulaos
ng Tabor na maalindog.
85. Sa lakad na walang humpay
nang may mga limang buwan
ang kabayong sinasakyan
ay nahapo at namatay.
86. Sa gayon ay kinipkip na
ang lahat ng baon niya,
kabunduka'y sinalunga't
nilakad na lang ng paa.
87. Salungahing matatarik
inaakyat niyang pilit
ang landas man ay matinik
inaari ring malinis.
88. Hindi niya nalalamang
siya pala'y nakadatal
sa Tabor na sadyang pakay,
rikit ay di ano lamang!
89. Noon niya napagmalas
ang puno ng Piedras Platas,
daho't sanga'y kumikintab
ginto pati mga ugat.
90. Biglang napagbulay-bulay
ni Don Diegong namamaang,
punong yaong pagkainam
baka sa Adarnang bahay.
91. Sa tabi ng punong ito
may napunang isang bato,
Sa kristal nakikitalo't
sa mata ay tumutukso.
92. Muli niyang pinagmalas
ang puno ng Piedras Platas
ang lahat ay gintong wagas
anaki'y may piedrerias.
93. Sa kanyang pagkaigaya
sa kahoy na anong ganda,
inabot nang ikalima't
madlang ibo'y nagdaan na.
94. Sa gayong daming nagdaang
mga ibong kawan-kawan,
walang dumapong isa man
sa kahoy na kumikinang.
95. Kaya ba't ang kanyang wika
"Ano bang laking hiwaga,
punong ganda'y di sapala!
di makaakit sa madla!"