859. Doon ay kanyang dinatnan
Isang ermitanyong mahal,
Balbas ay haggang baywang
Kasindak-sindak pagmasdan.
860. Pagkakita sa prinsipe
Ang matanda ay pumiksi:
“Ikaw, tuksong pagkalaki,
Lumayo sa aking tabi.”
861. “Dito’y mahaba nang araw
Na ako’y nananahan,
Sa tahimik kong pamumuhay
Walang taong nakakaalam.”
862. “Nuno’y huwag pong namamangha,”
Anang prinsipeng kawawa,
“Ang akin pong pagsasadya’y
Sa utos din nang matanda.”
863. “Narito po’t aking dala
Kapirasong baro niya.
Na siya pong magbabadya
niring marangal kong pita.”
864. Nakita ang dalang baro
Ermitanyo’y napatango,
Noon niya napaghulo
Na mali ang kanyang kuro.
865. Hinagkan na’t tinagisan
Yaong barong kanyang tangan,
Luha sa mata’y bumukal
Agos ang nakakabagay.
866. At nagwia nang ganito:
“Jesus na Panginoon ko,
Isang galak ko na itong
Pagkakita sa baro Mo.”
867. “Ngunit ang di ko makita’y
Katawan Mong mapaninta:
Di ko na babayaran pa
Ang aking nagawang sala.”
868. Sa dibdib ay inilagay
Kapirasong barong mahal,
Saka dagling binalingan
Ang prinsipeng si Don Juan.
869. “Ano baga ang sadya mo
Sa iyong pagkaparito?”
“Marangal na Ermitanyo
Hangad ko po’y tulong ninny.”
870. “Tinutunton ko pong pilit
Ang Reyno de los Cristales
Kahariang sakdal dikit,
Kayo ang nakabatid.”
871. “Jesus na Panginoon ko,
Limang dantaon na akong
Naninirahan dito’t
Malayo sa mga tao.”
872. “Wala akong pagkaalam
Sa hanap mong kaharian,
Gayon man nga ay mahintay
Baka kita’y matulungan.”
873. “Tignan kung sa akingsakop
Mga hayop ko mapaglibot,
Kung kanilang naabot,
Kahariang Cristalinos.”
874. Sa pinto ay lumapit na
Kampana’y tinugtog niya,
Nagsidating kapagdaka
Madling hayop sa Armenya.
875. Sa tanang nagkakapisan
Na lahatniyang familiar
Ay nagtanong kapagkuwan
Itong Ermitanyong mahal:
876. “Sa inyong mga paglibot
Sa kaparangan at bundok,
Sino ang nakakatalos
Sa Reyno ng Cristalinos?”
877. Ang sagot ng kalahatan:
“Panginoon naming mahal,
Wala kaming kaalaman
Sa hanap na kaharian.”
878. Maging yaong Olikornyo
Na hari nilang totoo,
Walang masabi mang ano
Sa hinahanap na Reyno.
879. Gayumpaman ay walang imik
Si Don Juang mapagtiis
Buo rin ang pananalig
Na di siya malilihis.
880. “Don Juan, naririnig mo.”
Ang wika ng Ermitanyo,
“ni ang familiar ko
Walang masabi mang ano.”
881. “Ngayon kita’y tuturuan,
Sa ikapitong bundok na ‘yan
Sundin sanang mahinusay,
May matanda kang daratnan.”
882. “Itong baro ko’y dalhin mo
Ibigay sa Ermitanyo,
Baka sakali ngang ito
Ang makatulong sa iyo.”
883. Noon din nga’y inatasan
Nitong Ermitanyong mahal
Ang Olikornyo n’yang hirang
Na ihatid si Don Juan.
884. “Ang Prinsipe’y ihatid mo
Sa bahay ng kapatid ko,
Magbalik ka agad dito’t
Nang hindi maiinip ako.”
885. Ang Prinsipe ay sumakay
sa likod ng ibong hirang:
sa sandali ay dumatal
sa sadyang patutunguhan.