832. Si Don Jua’y naglalakad

sa landasing madadawag:

kay Leonora’y nag-uulap

ang langit ng kanyang palad

833. Sa silid ay nag-iisa

kaurali’y mga dusa,

maningning niyang mga mata

sa luha’y nanlabo na.

834. Si Don Pedro kung dumalaw

akala na’y si Don Juan

pag di ito namasdan,

pinto niya’y ayaw buksan.

835. Kaya malimit magalit

si Don Pedrong nananabik,

kung di lamang nagtitiis

hinamak na yaong silid.

836. Dibdib niya’y mawawala’t

tuwing kanyang mamamalas

si Leonora’y umiiyak,

si Don Jua’y tinatawag.

837. Lalo na kung nakikitang

sa kapatid at di kanya

ang larawang sinasamba

ng may hapis na Prinsesa.

838. Kung hindi nga kagaspanga’t

alangan sa kamahalan

ang apo’y ng kagalita’y

ibinunton sa larawan.

839. At sa buong pangingitbit

ay madalas pang masambit;

“Pag nabigo yaring nais,

Hahamakin pati lintik.”

840. Malimit na magkasaliw

ang dalawa sa pagdating;

magkalaban ng damdamin;

sa pagluha ay gayon din.

841. Ang himutok ni Don Pedro:

“Leonorang pinopoon ko,

di na kaya magbabago

katigasan ng puso mo?”

842. Hibik namari ng Prinsesa:

“Don Juan kong tanging sinta,

malagot man ang hininga,

iyung-iyo si Leonora.”

843. “Prinsesa kong minamahal,

pawiin ang kalumbayan,

hindi klita babayaa’t

pag-ibig ko’y walang hanggan.

844. “Hindi mo ba nababatid

Don Juan kong iniibig

itong lilo mong kapatid

sa ayaw ay namimilit?”

845. “Ako’y hindi isang lilo,

dakila ang pagsinta ko,

lilo pa ba akong itong

matapat na alipin mo?”

846. “O, Don Juan bakit baga

hanggang ngayon ay wala ka,

di mo kaya natatayang

dito’y hinihintay kita?”