531. “Ngayon, ang aking panganib
Saan kita ililingid
Nang maligtas pasakit
Ng Higanteng sakdal-lupit?”
532. “Higanteng ito’y siya ngang
Sa akin ay may alaga,
Katapanga’y di kawasa,
Taong datna’y sinisila.”
533. “Kung datnan kang kaniig ko
Galit niya ay susubo,
Manganganib ang buhay mo’t
baka ikaw ay matalo,”
534. “Prinsesa kong minamahal,
Ang matakot ay di bagay,
Manghawak sa kapalara’t
Sa Diyos na kalooban.”
535. Di naglipat ilang saglit
Ng masayang pagniniig
Ang higante ay narinig
Sa hagdana’y pumapanhik.
536. Tinawag si Donya Juana
Nagniningas yaong mata …
“Amoy manusya,” anya
“dito’y may tao bang iba!”
537. Prinsesa’y di nakasagot,
Kinilabutan sa takot ,
Higante sa kanyang poot
Sumisigaw, parang kulog!
538. At ngumiti nang pakutya,
Humalakhak pa sa tuwa:
“Di laki ko ngayong tuwa’t
Dito’y mayro’ ng masisila!
539. “Di na pala kailangang
Mamundok pa o mamarang
Dito man sa aking bahay
Ay lumipat na ang pindang.”
540. “Salamat nga’t narito na
Sa tiyan kong parang kweba
Ang kaytagal ko nang pita
Ang tatlo man ay kulang pa.”
541. Sa mga kutyang nariring
Si Don Juan ay nagngalit:
“Higante, ‘tikom angbibig’,
Ako’y di mo matitiris.”
542. ”Kung ikaw man ay kilabot
Sa pook mong nasasakop
Sayang iring pamumundok
Pag di kita nailugmok.”
543. “At matapang? May lakas pang
Tumawad sa aking kaya?
A, pangahas! Ha, ha, ha, ha,
Ngayon mo makikilala.”
544. “Nang sa inyo ba’y umalis
Nangakong ka pang babalik?
Nasayang ang panaginip,
Dito kita ililigpit.”
545. “Ayokong ng angay-angay
Lumaban ka kung lalaban!
Kung hangad mo yaring buhay
Hangad kong ikaw’y mapatay
546. Nagpamook ang dalawa
Nagpaspasang parang sigwa
Sa pingkian ng sandata
Ang apoy ay bumubuga!
547. Sa mabuting kapalara’t
Sa Diyos na kalooban,
Ang Higante ay napatay
Ng Prinsipeng si Don Juan.
548. Nang patay na at sa lupa
Ang Higante ay bulagta,
Sa kaganap ganap na natuwa
Si Donya Juanang mutya.
549. Wala na ang kanyang takot,
Sa galak at pagkalugod,
Inaliw ang kanyang irog
Na nanghina rin sa pagod.