504. Samantala, si Don Juan

sa sindak ay lumalaban

pinipilit magkailaw

ang mata sa kadiliman.

505. Habang siya’y lumulubog

lalong ayaw na matakot

matibay ang kaniyang loob

na ang lihim ay matalos.

506. Sa sarili’y nagwikang:

“Ano’t akin pang ninasa

na tuklasin ang hiwaga

kung hindi rin magagawa?”

507. “Anuman ang kasapitan

ito’y  di ko uurungan,

ang malaking kabiguan

ay bunga ng karawagan.”

508. “Nasimulan nang gawain

ang marapat ay tapusin,

sa gawang pabimbin-bimbin

wala tayong mararating.”

509. At sa kaniyang pagsasakit

lalim ng balo’y nasapit

hindi isang tuyong yungib

kundi poook na marikit !

510. Buong lupang yayapakan

ay kristal na kumikinang!

Pook na taga araw,

ngunit daig ang may ilaw.

511. Mahalama’t mabulaklak

bango’y humahalimuyak!

May palasyong kumikislap

Na yari sa ginto’t pilak!

512. Ang Prinsipe, sa paghanga’y

Parang namamalikata…

At ang sabi: - “O, hiwaga…

ito’y sa engkantong gawa!”

513. Lalo siyang nanggilalas

at ang puso ay nabihag

nang tamaan na ng malas

si Donya Juanang marilag.

514. Sumisikat na biuin

sa bughaw na panginoorin,

nakangiti at magiliw

sa pagsasabog ng ningning!

515.”O, marilag na Prinsesa,

ang sa araw na ligaya’t

kabanguhan ng sampaga

sa yapak mo’y sumasamba.”

516. “Sa matamis na bati mo’y

nagagalak ang puso ko,

ngunit manghang-mangha ako,

sa iyong pagkaparito!”

517. “Ako’y isang pusong aba

na kayakap ng dalita

inihatid ditong kusa

ng pagsinta kong dakila.”