659.Nabihag ng kagandahan

ni leonorang matimtiman,

ang prinsesa kung titigan,

titig na ang kahulugan.

660.Kay Don Jua’y naiingit

Pagkat dto nakakapit,

Pagtatapon pa ng titig ,

Ay sa mukha ng kapatid.

661.Panibugho at ang imbot

Sa puso ay sumusunog,

Dibdib ay ibig pumutok

Sa sama ng kanyang loob.

662.Ang supling na kasamaan

Nakakita rin ng daan,

Pagkat nagulumihan

Kay Leonora si Don Juan.

663.Nang siya’y lalakad na ang

Papauwi sa Berbanya,

Saka na naalaalang

May naiwan ang prinsesa.

664.Sa pagmamadaling manaw

Sa balong  pinanggalingan

Yaong lobong kaaliwan

Ang tangi niyang nataglay.

665.Nalimutan sa lamesa

Singsing na dyamante niya,

Siya pa namang mahalaga’t

Pamana ng kanyang ina.

666.”kung gayon,”ani Don Juan,

“kayo dito ay maghintay,

Balo’y aking babalika’t

Kukunin ko ang naiwan.”

667.”Giliw ko,”anang Prinsesa,

“ang singsing ko’y bayan na,

Ang pagparoon mong mag isa’y

Malaki kong alaala.”

668.”Huwag,Leonorang giliw,

Ang singsing mo’y dapat kunin

Kaya,dito ako’y hinti’t

Kita’y babalikan din.”

669.Si Don Jua’y nagtali na

Ng lubid sa baywang niya,

Napahugos sa dalawang

Kapatid niyang kasama.

670.Ngunit laking kataksilan

Ng kapatid na panganay,

Lubid niyang tangan-tangan

Ay pinatid kapagkuwan.

671.Nang patirin yaong lubid

Ay sasampung dilang lawit,

Kaya’t anong masasapit

Ng tinaksil na kapatid?

672.Di ang ito ay lumagpak

Sa lupa’t batong matigas,

Sakali mang di mautas

Mga buto’y linsad-linsad.

673.Nang Makita ni leaonorang

 tinaksil ang kanyang sinta,

halos manaw ang hininga’t

sa balon ay tatalon na.

674.Ngunit agad nahawakan

ni Don Pedrong nakaabang,

si Leonora’y hinimatay

sa laki ng kalumbayan.

675.Noong magkamalay -tao’y

Hawak pa rin ni Don Pedro,

Sa baywang at bisig nito’y

Pag kahigpit ang sapupo.

676.Nagpipiglas ang prinsesa b

sa kamay ng palamara,

ngunit lalong hinigpit pa

ang yapos ng bisig niya.

677.Mga mata’y pinapungay,

Si Leonora’y dinaingan:

“Prinsesa kong minamahal,

Aanhin mo si Don Juan?”

678.”Ako nama’y nariritong

Umiibig din sa iyo,

Maging siya’t maging ako

Isang ang pag ka tao.”

679.”kapwa kami mayro’ng dangal

Prinsipe ng aming bayan,

Pagkat ako ang panganay

Sa akin ang kaharian.”

680.”Kaya ika’y gagawin ko

na reyna,sa aming reyno,

lahat doo’y utusan mong

sunod-sunuran sa iyo.”

681.”kay Don Jua’y ano kaya

ang ginhawang mapapala?

Ang mamatay sa pag luha

At mabubuhay na kawawa.”

682.”Kaya nga,Prinsesang mahal,

Pagsinta ko ay ayunan,

Pangako ko ngayon pa man

Reyna ka ng kaharian.”

683.Si Leonora’y walang kibo

Dugo niya’y kumukulo,

Lason sa dibdib at puso

Kay Don Pedrong panunuyo.

684.Ang nasok sa alaala

Nang ayaw bitiwan siya,

Yaong lobong engkantada

Sa balon ay pawalan na.

685.Lobo ay pinagbilinang:

“Ang Prinsipe kung nasaktan

Gamutin mong madalia’t

Siya’y aking hinihintay.”

686.”Sabihin mong di ko ibig

Dto ang aming pag-alis,

Kami lamang ay pinilit

Ng taksil niyang kapatid”.

687.Palibhasa si Don Jua’y

 mutyang mutya sa magulang.

ang nangyaring kataksila’y

nabatid sa panagimpan.

688.Napaginipan ng Hari

Sa pag-idlip nang tanghali

na sa isang yungib wari

bunso niya’y itinali.

689.Nang gapos na ang katawan,

Ng lubid na pagkatibay,

Sinipa na’t tinadyakan

Sa muka pa ay tinampal.

690.Walang sala’t di salari’y

Ayaw namang patawarin,

Sa hukuman nang litisin,

Lagdang hatol ay patayin.

691.Saka biglang itinulak

Sa banging kagulat-gulat,

Sa ilalim nang lumagapak

Ang hininga ay nautas.

692.At siya nang pag kapukaw

Nitong Hari sa hihigan,

Ang puso at gunamgunam

Sapupa ng kalumbayan.

693.Gayunman ang  panaginip

naaliw rin ang dibdib

sinisikap na maalis

ang sindak ng kanyang isip.

694.Natunton ang kalooban

Sa matandang kasabihang:

“madalas na magbulaan

Ang sa taong panagimpan.”

695.”Ano baga’t gagayunin

ang bunso kong ginigiliw,

ito nama’y di salarin

na marapat pagbayarin?”