1060. “Gayon pa ma’y tingnan natin
sa bago kong hihilingin
sa bigat njito marahil
buhay niya’y makikitil.”
1061. Ipinatawag si Don Juan
Prinsipe’y humarap naman,
ngunit kanyang iniiwasang
sa palasyo mag-ulayaw.
1062. Kaya nang pinaaakyat
tugon lamang ay,”Salamat ,
mag-utos ang Haring liyag
ako’y handa sa pagtupad.”
1063. Katugunan ng Prinsipe
sa Hari ay nakapipi,
pinaglimi nang maigi
ang paing minamabuti.
1064. Praskong ingat-ingat niya’y
madaling pinakuha,
sa palasyo’y nanaog na’t
kay Don Juan ay sumama.
1065. Pagdating sa isang pook
na lingid sa manunubok
praskong bitbit ay dinukot
sa lalagyang gintong pulos.
1066. Saka, anyang buong giliw;
“Praskong ito ay malasin,
ang nariya’y maiitim,
mga taong munsing-munsing.”
1067. “Labindalawang negrito
buhay namang mga tao,
ito’y mga alaga ko’t
minamahal na totoo.”
1068. “Sila’y aking pawawalan
sa laot ng karagatan,
isilid mong muli naman
sa prasko nilang tahanan.”
1069.”Sa iyo’y mahigpit kong bitin
utos na iyong tutupdin,
negrito ko ay mahaling
parang iyan ay iyo rin.”
1070. “Isa ma’y huwag magkulang
ang negritong pawawalan,
isa nitong mapalita’y
kapalit ay iyong buhay.”
1071. Pinawalan nan gang lahat
parang isdang pumupusag,
Haring Salermo’y naghayag
ng ganitong bagong antas;
1072. “Sa aking pag-aagahan
sa umaga’y kailangang
mga negrito ay datnan
sa hapag kong kinakainan.”
1073. Praskong hawak ng monarka
kay Don Jua’y iniabot na,
naghiwalay ang dalawa’t
ang Hari ay namahinga.
1074. Nang gumabi ay dumating
si Donya Mariang butihin,
nagtanong sa kanyang giliw
kung ano dapat gawin.
1075. “Naririto, aking sinta,
ang utos ng iyong ama,
itong praskong bigay niya
ay may lamang mga ita.”
1076. Mga ita’y pinawalan
sa laot ng karagatan,
bukas, bago mag-agahan
makita nang naririyan.”
1077. “Bilang ay labindalawa
ng naririyang mga ita,
pag nagkulang ng isa
buhay ko ang kahalaga.”
1078. “Iyay’y munting bagay lamang.”
kay Donya Mariang saysay,
“huwag magulumihana’t
kay dali tang malusutan.”