ЧАС ПАБУДОВЫ: 

другая палова ХІХ стагоддзя

АРХІТЭКТАРЫ: 

невядомы

АРХІТЭКТУРНЫ СТЫЛЬ: 

класіцызм

ЦІКАВЫЯ ФАКТЫ:

Дэмбрава ўпершыню ўзгадваецца ў XVI стагоддзі як сяло, якое належала вялікаму пісару літоўскаму смаленскаму баярыну Сідару Васільевічу Копцю.

У  XVII стагоддзі Дэмбрава атрымала статус мястэчка.

У 1674 годзе ўласнік Дэмбрава лідскі падстараста Міхал Рынвід з жонкай Крысцінай з Гружэўскіх фундавалі будаўніцтва тут каталіцкага касцёла. А праз два гады ў мястэчку была заснавана місія езуітаў.

У 1777 годзе ўласнікам Дэмбрава быў браслаўскі войскі Тадэвуш Ваўжэцкі, які ажаніўся з Барбарай Тызенгаўз. Такім чынам мястэчка па кудзелі перайшло ва ўласнасць Тызенгаўзаў. У сярэдзіне ХІХ стагоддзя Германцыя Тызенгаўз атрымала Жалудок і Дэмбрава ў якасці пасагу, калі выходзіла замуж за графа Севярына Урускага.

У 1840 годзе ў Дэмбрава нарадзіўся вядомы жывапісец і графік Казімір Альхімовіч, а праз год – яго брат таксама мастак Гіацынт Альхімовіч.

У 1877 годзе Дэмбрава перайшло ва ўласнасць князя Яна Паўла Сапегі як пасаг яго жонкі Севярыны Урускай. Сапегі зрабілі сваёй рэзідэнцыяй не Дэмбрава, а размешчаную паблізу Спушу, дзе князь Яўстах Каэтан Сапега пабудаваў прыгожы сядзібны дом у закапянскім стылі.

Дэмбрава з канца ХІХ стагоддзя Сапегі здавалі ў арэнду. Спачатку тут гаспадарыў уласнік фальварку Шчучынак Антоні Лісоўскі (менавіта ў Дэмбрава нарадзіўся яго сын вайсковы і грамадска-палітычны дзеяч Баляслаў Лісоўскі).

У міжваенны час адміністратарам Дэмбрава быў Аляксандр Паўловіч, які у гады другой усясветнай вайны быў актыўным удзельнікам польскага падполля, а абодва яго сыны загінулі ў партызанскіх атрадах Арміі Краёвай.

У пасляваенны час сядзіба выкарыстоўвалася у гаспадарчых мэтах мясцовым калгасам.

Да нашага часу захаваліся рэшткі парку і сядзібны дом, які выкарыстоўваўся ў якасці жытла для адміністратараў. 

СТАТУС АБ'ЕКТА:

аб'ект не мае якога-кольвек ахоўнага статусу

ГЕАГРАФІЧНЫЯ КААРДЫНАТЫ:

гуглмапс

СПАСЫЛКІ Ў СЕЦІВЕ:

старонка на партале Глобус Беларусі