ΣΕΞΟΥΑΛΙΚΗ ΑΓΩΓΗ

Είναι όλα θέμα παιδείας * η κάποιοι πεπαιδευμένοι προσπαθούν να εκπαιδεύσουν τα παιδιά μας στον αμοραλισμό;

Στις μέρες μας είδαμε και άλλο χτύπημα κατά της ηθικής, κατά του ενάρετου τρό­που ζωής, με απώτερο στόχο την κατάλυση του θεσμού της οικογένειας και τον επανα­προσδιορισμό της παιδείας ως τρόπου χειρα­γώγησης των νέων ανθρώπων.

Ό προβαλλόμενος από τα μέσα ενημέρωσης εύκολος τρόπος ζωής χωρίς ιδανικά και ηθι­κούς φραγμούς και ή προσπάθεια προβολής και επέκτασης του πανσεξουαλισμού, τώρα βρίσκεται προκλητικά μπροστά σε κάθε Έλληνα και Ελληνόπουλο. Αύτη τη φορά όμως γίνεται απροκάλυπτα προσπάθεια να διεισδύσει ό πανσεξουαλισμός στα μικρά παι­διά του Δημοτικού, σημαδεύοντας έτσι και δια­ταράσσοντας τις ψυχούλες τους από την τρυφερή ηλικία τού Δημοτικού.

Τελευταία, θαρρείς και λύσαμε όλα τ' άλλα προβλήματα πού μαστίζουν τις σύγχρονες κοι­νωνίες και αύτη την πατρίδα μας,-όπως ή υπογεννητικότητα πού θα οδηγήσει σε οικονο­μικό και κοινωνικό μαρασμό και κοινωνικές διαταραχές, ή προστασία της νεότητας, ή έλλειψη της παιδείας των νέων, το συνεχώς έξαπλούμενο φάσμα της πείνας, της βίας και της σεξουαλικής εκμετάλλευσης ιδιαιτέρως των παιδιών και τόσα άλλα - αιφνιδιαστήκαμε, βλέποντας να προβάλλεται, σαν αυτό να έλειπε από τα σχολεία μας, το μάθημα της σε­ξουαλικής διαπαιδαγώγησης.

Αυτό, όπως διαπιστώνεται από τ' ανακοινω­θέντα, χωρίζεται σε δύο βασικές ενότητες, τη γνωριμία τού σώματος των παιδιών με τις φυ­σικές λειτουργίες και την καθαυτό σεξουαλική διαπαιδαγώγηση.

Εύλογο γεννάται το ερώτημα· σε τί χρειάζον­ται αυτά; Όσον άφορα τη γνωριμία με το σώμα του, το κάθε παιδί μεγαλώνοντας, από καταβολής κόσμου μέχρι σήμερα, έμαθε στα­διακά τούς κανόνες υγιεινής και καθαριότητας

των μέρων του σώματος του και συγκεκριμένα αυτών που σχετίζονται με τις φυσικές ανάγκες, καθώς και με τη φυσιολογία του ανθρωπίνου σώματος.

Ώς πολύτεκνος γονέας παι­διών και των δύο φύλων δεν είχαμε με τη σύζυγο μου κανένα πρόβλήμα να διδά­ξουμε τα παιδιά μας τη φυσιολο­γία και τη διαφορετικότητα του ανθρωπίνου σώ­ματος αγοριών και κοριτσιών, αλλά και το πώς να πλένονται σε κάποια σημεία του σώματος. Σε τί χρειάζονται οι γυμνές εικόνες των βι­βλίων για να διδάξεις το παιδί κάποια βασικά φυσικά πράγματα; Ποιό παιδί του Δημοτικού σήμερα δεν γνωρίζει τη σωματική διαφορετι­κότητα των δύο φύλων; Με τη λογική αυτή θα πρέπει να θεσπίσουμε μάθημα στο σχολείο για να διδάξουμε τα παιδιά μας πώς να τρώνε πρωτίστως και όχι πώς να πλένονται. Το παιδί καθώς μεγαλώνει τα μαθαίνει όλα αυτά.

Όσον άφορα τη σεξουαλική διαπαιδαγώ­γηση των παιδιών, ας αφήσουμε τα πράγματα να έρθουν μόνα τους, όχι ως διεστραμμένη τη­λεοπτική ενημέρωση, αλλά ως φυσιολογική λειτουργία.

Γιατί θα πρέπει να ασκήσουμε αυτή τη μορφή ψυχολογικής πίεσης στο παιδί και να το στρέ­ψουμε οπωσδήποτε στην ενασχόληση και τον προβληματισμό επί σεξουαλικών θεμάτων; Γιατί θα πρέπει το παιδί ν' ασχολείται όλο με τη σάρκα και την ύλη και όχι με το πνεύμα και τα Ιδανικά; Και ένα παιδί πού τού έχει διεγερθεί βίαια και πρόωρα το γενετήσιο ένστικτο μπορεί μετά να γίνει δέκτης υψηλών γνώσεων ή ν'ασκηθεί στην απόκτηση των αρετών της φιλοπατρίας, της δικαιοσύνης, της ταπεινο­φροσύνης, της συγχωρητικότητας, της αγάπης, της θυσίας;... Ή μήπως αυτά δεν χωρούν στην παιδεία της Νέας Εποχής των ανθρώπων της ύλης και του μηδενισμού;

Ό πρώην Επίσκοπος Φλωρίνης Αυγουστί­νος Καντιώτης έλεγε ότι στην εποχή μας «δεν υπάρχουν παιδιά», λόγω της τηλεόρασης και των άσεμνων θεαμάτων πού πρόβαλε και εκ των οποίων τα παιδιά επηρεάστηκαν αρνη­τικά, πονηρεύτηκαν και είχαν πτώσεις σε σαρ­κικά αμαρτήματα. Γιατί να μην αφήσουμε τα παιδιά όντως παιδιά και να τα επιφορτίζουμε με διδασκαλίες περιττές και μάταιες, με προ­βληματισμούς πού θα έρθουν μόνοι τους...

Αλλά και από παιδοψυχιατρικής απόψεως υπάρχει έντονο το ερώτημα κατά πόσο είναι ώριμα τα μικρά παιδιά - πού τα χαρακτηρίζει ή χαρά, ή ανεμελιά και το παιχνίδι - να εισέλ­θουν σε τέτοιους προβληματισμούς; Γιατί να μην εφαρμόσουμε τη Σολομωνική ρήση «και­ρός παντί πράγματι» - κάθε πράγμα στον καιρό του, όπως λέει και ο λαός μας.

Προτιμότερο και αποδοτικότερο θα ήταν αντί της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης των παιδιών τού δημοτικού σχολείου, - πού έχει αποτύχει παταγωδώς όπως δείχνουν τα απο­τελέσματα παρόμοιων πρακτικών σε άλλες Ευρωπαϊκές χώρες - να θεσπιστεί ή διδασκα­λία της οικογενειακής αγωγής, καθώς και ή επιμόρφωση των γονέων επί του θέματος αυτού στο χώρο του σχολείου. Οι γονείς με τη σειρά τους, με λεπτούς χειρισμούς πού ταιριά­ζουν στη ψυχολογία του παιδιού τους, θα το διδάξουν κατάλληλα, με σεμνότητα και ιεροπρέπεια, για όλα αυτά τα θέματα. Κάποια πράγματα πού χρήζουν ιδιαίτερης προσοχής είναι προτιμότερο να διδάσκονται από τούς γονείς στα παιδιά τους σε ιδιαίτερο κλίμα και με ιδιαίτερο τρόπο πού αρμόζει σε κάθε παιδί και όχι από τούς δασκάλους σε όλα τα παιδιά με την ίδια μέθοδο, χωρίς εξατομίκευση και μάλιστα κάτω από τα κρυφοχαμόγελα των μαθητών. Κάτι τέτοιο θα απέβαινε μέγα παι­δαγωγικό ατόπημα, θα ισοπέδωνε το αίσθημα της αιδούς και θα τσαλαπατούσε τη σεμνό­τητα, πού εκ φύσεως περιβάλλει προστατευ­τικά το γενετήσιο ένστικτο. Εξάλλου όλα είναι θέμα παιδείας!

Από πρόσφατη έρευνα πού δημοσιεύθηκε τον Μάρτιο τού 2009 στον Αθηναϊκό τύπο, τα συμπεράσματα από την πρόωρη ενασχό­ληση των παιδιών και των νέων με τα σεξουα­λικά θέματα είναι τα έξης:

«Σεξουαλικές συμπεριφορές υψηλού κινδύνου υιοθετούν οι έφηβοι στη χώρα μας... Έχουν έντονη ερωτική ζωή, σερφάρουν σε πορνογρα­φικές σελίδες και κινδυνεύουν να κολλήσουν αφροδίσια νοσήματα πριν ακόμα κλείσουν τα δεκατρία τους χρόνια!

Ή κρίση της οικογένειας και ή αύξηση των διαζυγίων, ή υπεραπασχόληση των γονέων με αποτέλεσμα την απουσία τους από το σπίτι και ή προβολή συγκεκριμένων προτύπων έχει οδηγήσει κάποια παιδιά σε ερωτικές συμπερι­φορές πού δεν συμβαδίζουν με την ηλικία τους.

Σύμφωνα με τα στοιχεία της Μονάδας Εφη­βικής Υγείας του νοσοκομείου «Αγλαΐα Κυ­ριακού» ή μέση ηλικία έναρξης των ερωτικών επαφών για τα αγόρια είναι τα 13 χρόνια και λίγο αργότερα για τα κορίτσια.

Παράλληλα, από έρευνες της Μονάδας δια­πιστώθηκε ότι το 19,47% των εφήβων χρηστών τού Διαδικτύου έχουν πρόσβαση σε πορνο­γραφικές σελίδες! Τα στοιχεία επιβεβαίωσαν ότι τα παιδιά πού επισκέπτονται τις πορνο­γραφικές σελίδες έχουν προβλήματα διαγωγής και κοινωνικότητας».

Οι εισηγητές του μαθήματος της σεξουαλικής διαπαιδαγώγησης θεωρούν ότι το μάθημα θ' αναστρέψει την κατάσταση αυτή. Δεν υπάρχουν όμως προτάσεις έπ' αυτού και το κυριότερο και τραγικότερο, παραμερίζεται παντελώς ή δοκι­μασμένη και αλάνθαστη χριστιανική ηθική ή ορθότερα ό έξανθρωπιστικός και άγιοτόκος λόγος του Ευαγγελίου.

Είδαμε λοιπόν που οδηγεί ή σαρκική/σε­ξουαλική διαπαιδαγώγηση των παιδιών, ή οποία γίνεται κατά κόρον από τον χυδαίο κόσμο του θεάματος και της διαφήμισης: σε ψυχολογικά προβλήματα των παιδιών - στον ψυχικό θάνατο των νέων.

Αυτά τα παιδιά πού διαφθείρουν την αγνό­τητα του σώματος και της ψυχής τους παιδιόθεν, θα κληθούν αργότερα να δημιουργήσουν οικογένειες. Αλλά σε ποιά πνευματική υπο­δομή θα στηριχθούν, σε ποιά πνευματικά θε­μέλια;

Οι υπέρμαχοι, εκπαιδευτικοί, παιδοψυχίατροι, ψυχολόγοι, της σεξουαλικής διδασκαλίας στα σχολεία μήπως αγνοούν ότι άλλα βαρύ­τερα προβλήματα βαραίνουν δυσβάστακτα τις ψυχές των παιδιών, όπως το διαζύγιο και ή άστατη ηθικά ζωή των γονέων τους, ή σεξουα­λική βία και κακοποίηση πού τυχόν έχουν υποστεί, ή μοναξιά τους με μια ζωή χωρίς αδέλφια, και τόσα άλλα «ών ουκ εστίν αριθ­μός»; Ας ασχοληθούν με αυτά και ας μη μαται­οπονούν θέλοντας να διδάξουν κάτι πού ό πανάγαθος Θεός έχει με σοφία χαράξει στο γε­νετικό κώδικα τού καθενός μας. Μόνο έτσι θα ωφελήσουν τη νεότητα και ευρύτερα την κοινω­νία.

Ή Εκκλησία θα πρέπει ν' αναλάβει αγώνα για να μη γίνει αυτό το μάθημα, να πάρει θέση, όπως να πάρουν θέση και ή Ακαδημία Αθηνών, προστάτης του πνεύματος, καθώς και ό εκπαιδευτικός κόσμος τού δημοσίου και τού ιδιωτικού τομέα, ιδιαίτερα δε οι θεολόγοι, αλλά και οι σύλλογοι γονέων και οι πανεπιστημια­κές σχολές. Δεν μπορεί να συντελείται ή έκμαύλιση τού ελληνικού σχολείου και να καθόμαστε άπραγοι. «Και ο πραΰς έστω μαχητής» (Ίωήλ 3, 11).

Ας μετανοήσουμε λοιπόν και ας επιστρέ­ψουμε στη ζωή της αγνότητας, γονείς και παι­διά. Και ας μού επιτραπεί να θυμίσω μία παλιά «συνταγή» (συμβουλή) προς όλους όσους μεγαλώνουν παιδιά ή και ασχολούνται σε επαγγελματικό επίπεδο με παιδιά, μια ρήση πού μάθαμε από τούς πρόσφυγες παππούδες μας τού Πόντου και της Μικράς Ασίας, μια τρι­λογία, πού αν την πιστέψεις και την εφαρμό­σεις, τότε λύνονται ακόμη και τα πιο δύσκολα και σύνθετα ψυχολογικά προβλήματα:

«Δόξα σοι ό Θεός, έχει ο Θεός, έλέησόν με ό Θεός»!

*Σλόγκαν - λογότυπο τού ΥΠΕΠΘ

ΟΙ ΣΥΓΧΡΟΜΟΙ «ΜΕΓΑΛΟΙ ΠΑΙΔΑΓΩΓΟΙ ΤΩΝ ΠΑΙΔΙΩΝ ΜΑΣ»

Άρχισε από τον προηγούμενο μήνα το Σεπτέμβριο το σχολικό και το ακαδημαϊκό έτος. Έτσι ξέραμε τουλάχιστον, ως πριν λίγα χρόνια. Οι μεν εκπαι­δευτικοί ξεκινούσαν μετά τις θερινές διακοπές με ανανεωμένες δυνάμεις για το υπεύθυνο λειτούργημα τους, οι δε μαθητές και φοιτητές για τη νέα τάξη ή το νέο έτος με ελπίδες, όνειρα και προσδοκίες για καινούργιες επιδό­σεις.

Τα τελευταία όμως χρόνια τα πράγματα άλλαξαν. Οι μεν εκπαιδευτικοί με την έναρξη του νέου σχολικού έτους αρχίζουν να προγραμματίζουν και την έναρξη σειράς απεργιών. Οι δε μαθητές — υποκινούμενοι από δασκάλους ή καθηγητές ή άλλους παράγοντες — αδημονούν πότε θ' αρχίσουν τις «δημοκρατικές» καταλήψεις. Ταυτόχρονα οι φοιτητές πάντα με... «δημοκρατικές διαδικασίες» κηρύσ­σουν αποχές, «καταλήψεις» σχολών ή πρυτανείας, και σχε­διάζουν πώς να κτίσουν με τούβλα καθηγητές στα γραφεία τους ή άλλα άξια καταγραφής «κατορθώματα» ... Πάντοτε βέβαια με «άνωθεν» ή «έξωθεν» κάλυψη και παρακίνηση.

Όλα αυτά τα συνόψισε με την ευφυΐα πού τον διακρίνει ό κ. Σαράντος Καργάκος σε άρθρο, πού δημοσίευσε στην «Πολιτική Ενημέρωση», με τίτλο «Μήντια», αφήνοντας να εννοηθεί ποιοί κρύβονται πίσω από όλα αυτά και ποιοί τα υποδαυλίζουν. Παραθέτουμε αποσπάσματα τού άρθρου:

«Όλοι οί "Άρχοντες τού Σκότους" του παρόντος καιρού,μήπως δεν ξεκίνησαν από επαναστά­τες, πετροβολιστές και δάρτες, βιτρινοθραύστες καί τοιχοχρωματιστές; Από πού ξεκίνησαν την καριέρα τους ό Κόν Μπεντίτ, ό "ερυθρός Ρούντι", ό ανεκδιήγητος Γούλφοβιτς, ό Μπαρόζο, ό Φίσερ; Πόσοι από τούς διαπρέποντες σήμερα στην πολιτική, στη δημοσιογραφία, στο πανεπιστη­μιακό "αραλίκι" και στο συγγραφικό "χαβαλέ", δεν ξεκίνησαν με πέτσινα σακκάκια και με ιδεολογία το σύν­θημα "ξύλο για το ξύλο";... Τα "μήν­τια" - με ελάχιστες εξαιρέσεις - είναι παιδιά του Γκαΐμπελς. Οι δερβίσηδες (...) πού "ιερουργούν" σ' αυτά είναι παιδιά της βίας, του μηδενισμού, του ασύστολου οπορτουνισμού και του άσυμάζευτου αμοραλισμού. Είναι οι Μεγάλοι Παιδαγωγοί των παιδιών μας... Κύριοι μεγαλοδημοσιογράφοι, αν ψάχνετε για φταίχτες, τολμήσατε να κοιτάξετε τον καθρέφτη σας. Ό θάνατος της παιδείας είναι "ζωή σε λόγου σας"»!

Ίσως φέτος συνέλθουμε, για να δούμε την παιδεία και πάλι στο ύψος της. Όσους τη διακονούν ν' απολαμ­βάνουν της τιμής πού τούς αξίζει. Και όσους τη δέχονται ν' αποτελούν την ελπίδα του έθνους μας.(Από την "ΔΡΑΣΗ")

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ