Απέτυχε ο Xριστιανισμός;
Τί μπορούμε να πούμε για τα δύο χιλιάδες ετη μετα Χριστόν;
Οι εχθροι τού Χριστιανισμού θα πούν, Ότι Ο Χριστιανισμός απέτυχε. Άλλα πώς μπορούν να δικαιoλoγήσoυν αυτόν τόν ισχυρισμό τους; Δυστυχώς γι' αυτούς, δεν μπορούν να τόν δικαιoλoγήσoυν. Τα πράγματα αποδεικνύουν, οτι απέτυχαν αυτοί, οχι ο Χριστιανισμός. Και απέτυχαν αυτοί, διότι δεν αγάπησαν και δεν εγκολπώθηκαν τό Χριστιανισμό, Ο οποίος ομολογουμένως διδάσκει όλα τα καλα και κανένα κακό. Και μόνο για την διδασκαλία της αγάπης, n οποία επεκτείνεται και στους εχθρούς, και φθάνει μέχρι την αυτοθυσία και για τους εχθρούς, ο Χριστιανισμός, n θρησκεία της αγάπης, της εσταυρωμένης αγάπης, αποδεικνύεται n τελειοτάτη τών θρησκειών. τα δε σημεία που συμβαίνουν εν ονόματι τού αρχηγού της πίστεώς μας Χριστού, τα θαύματα δηλαδή, οι ύπερβάσεις τών φυσικών νόμων, αποδεικνύουν, οτι ο Χριστιανισμός δεν εΙνε ανθρώπινο κατασκεύασμα, αλλ' αληθινn θρησκεία, θρησκεία με θεία την προέλευσι, και ο Χριστός δεν εΙνε ανύπαρκτος n απλώς ανθρωπος, αλλα Θεός, ο οποίος από ύπερβολική αγάπη πρός τόν ανθρωπο έγινε ανθρωπος, δίδαξε όλα τα σωστα πράγματα, και θυσιάσθηκε για τόν ανθρωπο.Οι εχθροι τού Χριστιανισμύ εΙνε επιπόλαιοι, προκατειλημμένοι, ύπερήφανoι, κακοπροαίρετοι, διεφθαρμένοι, διεστραμμένοι, και γι' αυτό εΙνε εχθροί. Aν δεν εΙχαν αύτα ταελαττώματα, θα ηταν φίλοι τού Χριστιανισμού, όχι απλώς φίλοι, αλλα πιστοί, λάτρες τού Χριστού, και όχι λάτρες τών παθών των και δυστυχισμένα πλάσματα. 'Άνθρωποι, που κατέστnσαν τους έαυτούς των αναξίους της ύψίστnς και δια θαυμάτων βεβαιωμένnς αλnθείας και της αρετης, μάλιστα της αρετης της αγάπnς, και λυσσούν και μαίνονται εναντίον τού Χριστιανισμού, εΙνε όντως δυστυχισμένα πλάσματα.
ΕΙνε ακατανόnτο η μάλλον ανόnτο τό να λέει κανείς, οτι ό Χριστιανισμός απέτυχε.ΕΙνε σαν να λέει κανείς, οτι τα Μαθnματικα απέτυχαν, επειδn κατα τις εξετάσεις πολλοι μαθnτές απερρίφθnσαν στα Μαθnματικά. Τα Μαθnματικα δεν αποτυγχάνουν, αφού εΙνε σωστά, αφού τό 5 συν 5 Ισούται όντως με 10. Άποτυγχάνουν οί κακοι μαθnτές, διότι εΙνε αμελείς, δεν μελετούν και δεν καταρτίζονται στό μάθnμα. 'Έτσι και ό Χριστιανισμός δεν αποτυγχάνει, αφού εΙναι τό τέλειο. Άποτυγχάνουν οί ανθρωποι που αδιαφορούν για τό τέλειο, και ακόμη περισσότερο αποτυγχάνουν οί ανθρωποι που πολεμούν τό τέλειο, που μάχονται τό Χριστιανισμό.Όχι μόνον αυτός καθ' έαυτόν ό Χριστιανισμός δεν εχει σχέση πρός τnν αποτυχία, αλλα και ώς πρός τόν προορισμό του.Ό Χριστιανισμός εΙνε θρnσκεία ελευθερίας και όχι εξαναγκασμού. Πράξεις από εξαναγκασμό δεν εχουν ηθικn αξία. Ό Χριστιανισμός θέλει να καταξιώση ηθικώς τόν ανθρωπο, και γι' αυτό απευθύνεται στnν ελευθερία του. Κατα κόρον στις 'ήμέρες μας γίνεται λόγος για δnμοκρατία. Aν ύπηρχαν λογικα όντα στα αλλα αστρα και επισκεπτόταν κανένα απ' αυτα τόν πλανήτη μας, και μάλιστα τnν Έλλάδα, θα νόμιζε, δτι n δnμoκρατία εΙνε n θρnσκεία μας! Τόσο πολύς λόγος γίνεται για τn δnμοκρατία! Άλλα στnν πραγματικότnτα ύπάρχει λίγη δnμοκρατία και πολλή ασυδοσία. Οί αρχnγοι τών εθνών εν πολλοίς αυθαιρετούν και δικτατορεύουν. Ό Άρχnγός της Πίστεώς μας, ό Χριστός, αυτός κήρυξε και εφήρμοσε τnν αλnθινn δnμοκρατία. Άντιδnμαγωγικώτατα φερόμενος εΙπε: «Oστις θέλει όπίσω μου ακολουθείν, απαρνnσάσθω έαυτόν και αράτω τόν σταυρόν αυτού και ακολουθείτω μοι» (Μάρκ. 8:34). Ό Χριστιανισμός εΙνε θρnσκεία ελευθερίας και όδυνnρης θυσίας στό δοκιμαστικό τούτο κόσμο, τό παράδειγμα δε της όδυνnρης θυσίας εδωσεν ό ίδιος ό Άρχnγός μας.Καίτοι ό Χριστιανισμός είνε θρησκεία ελευθερίας, αχι εξαναγκασμού, και όδυνηρής θυσίας, αχι «καλοπέρασης» σ' αύτό τόν κόσμο καίτοι επίσης οί ανθρωποι, πεπτωκότα τέκνα τού Άδάμ, ρέπουν πρός την «καλοπέραση», όχι τn θυσία, και πρός τnν κακn χρήση της ελευθερίας, εν τούτοις ό Χριστιανισμός ασκησε σοβαρn επίδραση πάνω στnν άνθρωπότητα και επέτυχε τόν προορισμό του.
Σε άδρες γραμμες άναφέρουμε μεγάλες και μέγιστες επιτυχίες τού Χριστιανισμού. Πρό Χριστού τό είδος «ανθρωπος» κατέπεσε και εξουθενώθηκε. Τό πλείστο μέρος της άνθρωπόητος κατήντησαν δούλοι. Οί δούλοι θεωρούνταν όντα κατώτερα εκ φύσεως, θεωρούνταν res, πράγματα, που πωλούνταν και άγοράζονταν όπως τα εύτελή Προίόντα τών κήπων. Οί νόμοι δεν τους προστάτευαν. Δικαιώματα δεν είχαν, είχαν μόνο καθήκοντα. τα άφεντικά τους μπορούσαν να τους βασανίζουν, να τους σφάζουν και να τους σταυρώνουν χάριν διασκεδάσεως, χωρις να δίνουν λόγο σε κανένα.Οί γυναίκες θεωρούνταν κατώτερες τών άνδρών και μάλλον αχι ανθρωποι, άλλα σκεύη ηδoνής.Τα παιδια ύποτιμώνταν και ρίχνονταν στους καιάδες. Και γέροντες εγκαταλείπονταν, για να πεθαίνουν άπό κακοπάθεια.
Ό Χριστιανισμός κήρυξε και διακήρυξε, ότι όλα τα όρθοβάμονα και λογικα αντα, άσχέτως κoινωνικής τάξεως, φύλου, ηλικίας, εθνους και θρησκείας, είνε ανθρωποι, κατ' εΙκόνα και όμοίωσιν θεού πλασμένοι, όλοι άντικείμενα της άγάπης τού Θεού, όλοι προσκεκλημένοι για τn βασιλεία του, και όλοι αξιοι τιμής και σεβασμού. Χωρις δε καμμία αίματερn επανάστασι ό Χριστιανισμός κατήργησε τόν επαίσχυντο θεσμό της δουλείας.Με τn διδασκαλία του ό Χριστιανισμός επέδρασεν εύεργετικώς σ' όλο τόν κόσμο. 'Όχι δηλαδn μόνο στα έθνη που εγιναν χριστιανικά, άλλα και στα έθνη που δεν εκχριστιανίσθηκαν. Με τn διακίνησι τών χριστιανικών ιδεών οί νομοθεσίες όλων τών Έθνών εγιναν καλλίτερες, φιλάνθρωπες, και τα ήθn και τα εθιμα εγιναν χρηστότερα. Τα κράτη άνέπτυξαν κοινωνικn πρόνοια, και όλοι οί ανθρωποι άπέκτησαν δικαιώματα. Και αν καταπατούνται τα δικαιώματα πολλών, καταπατούνται εν μέρει, και άντιθέτως πρός τnν άπαίτησι τού Χριστιανισμού. Ό Χριστιανισμός δεν εύθύνεται για τnν καταπάτησι τών άνθρωπίνων δικαιωμάτων, άλλ' εύθύνονται οί ανθρωποι που δεν πιστεύουν και δεν θέλουν να εφαρμόσουν τό Χριστιανισμό. "Αν όλοι πίστευαν και εφήρμοζαν τα διδάγματα τού Χριστού, ό πλανήτης μας θα ήταν εικόνα τού παραδείσου.Ό Χριστιανισμός επέτυχε, διότι πολεμήθηκε και πολεμείται ποικιλοτρόπως, άκόμη και με τnν εξαπόλυσι πολλών αίματηρών διωγμών εναντίον του, και όμως δεν άφανίσθηκε, άλλ' ύπερίσχυσε και έδραιώθηκε στόν κόσμο, και άποτελεί κράτος μεταξυ όλων και ύπεράνω όλων τών κρατών τού κόσμου. Τί διώχθηκε δια μέσου όλων τών αιώνων και τί θριάμβευσε όσο ό Χριστιανισμός; Ό Χριστιανισμός είνε τό θαυμαστότερο φαινόμενο ύπό τόν ήλιον. Και όσοι δεν θαυμάζουν τό Χριστιανισμό, αύτοι είνε τό έλεεινότερο φαινόμενο ύπό τόν ήλιον.
Ό Χριστιανισμός επέτυχε, διότι άναρίθμητες αίρέσεις μέχρι σήμερα θέλησαν να τόν άλλοιώσουν και να τόν εξαφανίσουν, άλλ' ύπερίσχυσεν όλων τών αιρέσεων και διατήρησε τn γνησία και αυθεντικn μορφή του. Ή Έκκλησία η Όρθοδοξία είνε η γν'ησία και αύθεντικn μορφn τού Χριστιανισμού.Ό Χριστιανισμός επέτυχε, διότι δημιούργησε άναρίθμητο πλήθoς συνειδητών χριστιανών, άγίων, µαρτύρων και θαυµατουργών, τών όποίων και τα ίερα λείψανα ευωδιάζουν και θαυµατουργούν. Και ενα µόνον Παύλον n Νικόλαον n Άντώνιον Άθανάσιον n Χρυσόστοµον n Γεώργιον n Δηµτηριον n Κοσµαν Αιτωλόν εαν εΙχε δηµιουργήσει ό Χριστιανισµός, θα εΙχεν επιτύχει. Πόσο µαλλον τώρα που δηµιούργησε έκατοµµύρια άγίους!
Ό Χριστιανισµός επέτυχε, διότι όλους τους καλοπροαιρέτους και εκλεκτούς ανθρώπους σώζει µε σωτηρία και δόξα απερίγραπτη και ατελεύτητη. Με τό θάνατο και µε τή λήξη τού παρόντος κόσµου οί ασεβείς και εχθροι τού Χριστιανισµού παύουν να έχουν ισχυ και σηµασία, ενώ οί εκλεκτοι εισέρχονται στή βασιλεία τού θεού και συµβασιλεύουν µε τόν Κύριό τους και θεό τους στους απεράντους αιώνες και τής βασιλείας αυτών ουκ εσται τέλος. 'Ώ απιστοι και αθεοι και πολέµιοι τού Χριστού και τού Χριστιανισµού! Ή πρόσκαιρη αυτή ζωή, τήν όποία σείς «λογίζεσθε ώς παίγνιον», και κατα τήν όποία οργιάζετε και αλαζονεύεσθε, στήν πραγµατικότητα εΙνε µαταιότης. Τό αποδεικνύουν τα νεκροταφεία. Μεγάλο πραγµα, µέγιστο, εΙνε n αΙωνιότης. Και όσοι κατακτούν τήν απέραντrι αιωνιότητα, τούτο επιτυγχάνουν δυνάµει τού Χριστιανισµού, ιδίως τής ενανθρωπήσεως και τής σταυρικής θυσίας τού Κυρίου και θεού και Σωτήρος Ίησού Χριστού.
Τέλος λόγου. Τό παν ακουε, απιστε και αθεε και πολέµιε τού Χριστιανισµού: Ό Χριστιανισµός επέτυχε, θριάµβευσε στα πρόσωπα τών εκλεκτών, και συ απέτυχες, χρεωκόπησες, λόγω της κακής σου προαιρέσεως και ύπερηφανείας και φαύλης σου ζωής.'Όπως δε ό Χριστιανισµός στα πρόσωπα τών εκλεκτών επέτυχε κατα τις δύο µέχρι σήµερα χιλιετίες της Χριστιανικής ίστορίας, ετσι στα πρόσωπα τών εκλεκτών θα επιτύχη και κατα τήν τρίτη χιλιετία. Και µέχρι τό τέλος αυτού τού κόσµου ό Χριστιανισµός στα πρόσωπα τών εκλεκτών θα επιτυγχάνη τόν προορισµό του. Βεβαίως οί εκλεκτοι εΙνε πάντοτε ολίγοι, ενώ οί άλλοι εΙνε πολλοί. Άλλα τί µε τούτο; Πολλα εΙναι και τα χαλίκια, ενώ οί πολύτιµοι λίθοι είναι ολίγοι. Ή δε ανω 'Ιερουσαλήµ εΙνε κατασκευασµένη από πολυτίµους λίθους! ... (Aπό τον "ΣTAYΡO")
ΜΗΠΩΣ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΠΡΟΣΑΡΜΟΣΤΕΙ ΣΤΗΝ ΕΠΟΧΗ ΜΑΣ Ο
ΧΡΙΣΤΙΑΝΙΣΜΟΣ;
To πρόβλημα της προσαρμογής στις σύγχρονες ανάγκες δεν είναι μόνο σημερινό. Κάθε εποχή το αντιμετωπίζει. Πρέπει ο άνθρωπος νά προσαρμόζεται στις απαιτήσεις των καιρών μας. Τά γεγονότα τρέχουν και πρέπει νά είμαστε σε θέση νά τά παρακολουθούμε άπό κοντά. Αύτη όμως ή προσαρμογή μερικές φορές παρεξηγείται ή και διαστρέφεται. Ζητούν μερικοί νά εφαρμόσουν την προσαρμογή στον πνευματικό χώρο και στις αιώνιες αξίες.
Τι' θα πει, μάς λένε, αιώνιες αξίες; Και αυτές πρέπει νά προσαρμοσθούν στο πνεύμα της εποχής. Νά ταυτισθούν με τις απαιτήσεις των καιρών. Και ο Χριστιανισμός και αυτός πρέπει νά συγχρονιστεί. Ή θρησκεία, ή ηθική, πρέπει νά μην είναι απαιτητικές και νά έλθουν με κατανόηση κοντά στον σύγχρονο άνθρωπο.
Όλα αυτά φαίνονται εύλογα εκ πρώτης όψεως. Και επειδή διαθέτουν και ελκυστικότητα, εύκολα μπορεί νά πιαστεί κανείς σε μία τέτοια παγίδα. Δεν σκέπτονται όμως ότι στον πνευματικό χώρο δεν έχουν καμιά θέση ούτε ή μόδα ούτε ο νόμος της σχετικότητας. Ή προσαρμογή χρειάζεται μεγάλη προσοχή. Το αιώνιο θεϊκό κύρος δεν αντικαθίσταται άπό περιστασιακές ανάγκες και νέες απαιτήσεις. Μα ακριβώς, οι νέες αυτές απαιτήσεις και αλλαγές, απαιτούν ένα σταθερό σημείο για ασφαλή προσανατολισμό.
Το πλοίο, πού θαλασσοδέρνεται και κινδυνεύει νά συντριβή, δεν προσαρμόζει την πυξίδα του σύμφωνα με τις απαιτήσεις τής θαλασσοταραχής. Μία τέτοια προσαρμογή δεν ξεφεύγει απλώς άπό τά όρια τής λογικής. Είναι καταστροφική. Το πλοίο για νά προχωρεί με ασφάλεια, πρέπει νά διορθώνει την πορεία του πάντα σύμφωνα με τις υποδείξεις της πυξίδας και του χάρτη. Με άλλα λόγια ο άνθρωπος πρέπει νά διορθώνει την πορεία του και νά προσαρμόζει τη διαγωγή του σύμφωνα με τον νόμο του Θεού. Και όχι ο νόμος του Θεού νά προσαρμόζεται κάθε φορά με τις αξιώσεις τοΰ κάθε άνθρωπου και της κάθε καταστάσεως.
Ας φέρουμε ένα παράδειγμα. Σήμερα, σου λένε, οι κοινωνικές συνθήκες έχουν αλλάξει. Δεν μπορείς νά ζεις μία ηθική ζωή αγνότητας. Αυτά πού ίσχυαν εδώ και πενήντα χρόνια δεν ισχύουν σήμερα. Ή εποχή μας έχει απελευθερωθεί άπό τά ταμπού και τούς περιορισμούς του πουριτανισμού. Οι προγαμιαίες σχέσεις, ή ελεύθερη συμβίωση, ή «συντροφικότητα», οι «μονογονεϊκές οικογένειες» είναι πια καθεστώς. Παρόμοια λέγονται και για άλλες αρετές και αξίες, για την αλήθεια, την τιμιότητα, τη δικαιοσύνη... Όλες, δηλαδή, οι αξίες, όχι μόνο αμφισβητούνται, άλλά θεωρούνται και επικίνδυνες για εκείνους πού τις ασκούν.
Ναι, άλλά αν δεν έχει αξία ή αλήθεια, ή τιμιότητα, ή δικαιοσύνη, ή ηθική ζωή, ή ειλικρίνεια, ή ευθύτητα, τότε τι έχει αξία; Τότε στη θέση τους πρέπει νά βάλουμε τη σκοπιμότητα, την υποκρισία, το ψέμα, την άπατη, την εκμετάλλευση, τον ηθικό ξεπεσμό. Μα υπάρχουν. Αυτό το ξέρουμε. Εκείνο πού απορρίπτουμε είναι ή νομιμοποίηση τους. Κάτι, δηλαδή, πού σημαίνει αντιστροφή των άξιων και διαστροφή. Εκεί δυστυχώς καταντάει ο άνθρωπος, όταν προσπαθεί νά δικαιολόγηση τά αδικαιολόγητα. Επειδή δεν έχει τη διάθεση νά αγωνισθεί και νά υποτάξει τις αδυναμίες και τά πάθη του, πασχίζει νά τά δικαιολόγηση ή και νά τά δικαίωση.
Αντί, λοιπόν, νά ζητάμε ένα Χριστιανισμό στα μέτρα μας, εμείς πρέπει νά μπούμε στα μέτρα τού Χριστιανισμού. Δεν έχει ο Χριστιανισμός νά αλλάξει τίποτα, για νά γίνει σύγχρονος. Ό Χριστός είναι «χθες και σήμερον ο αυτός και εις τούς αιώνας» (Έβρ. ιγ' 8). Εμείς πρέπει νά αλλάξουμε ζωή και νοοτροπία. Δεν ανακαινίζεται ο Χριστιανισμός σαν νά πρόκειται για παλιωμένο οικοδόμημα. Εμείς ανακαινιζόμαστε, όταν δεχθούμε μέσα μας την ανακαινιστική του δύναμη, την ανόθευτη διδασκαλία του.
Ό Χριστιανισμός δεν θα γίνει πιο σύγχρονος, όταν παύση νά μακαρίζει τούς ταπεινούς, τούς πραεϊς, τούς πεινώντας και διψώντας την δικαιοσύνη, τούς ελεήμονες, τούς καθαρούς τη καρδία.Ούτε θα μεταβληθεί σ' ένα κοινωνικοπολιτικό σύστημα, γιατί το ζητούν οι σύγχρονοι καιροί. Τά διάφορα συστήματα, δηλαδή, οι άνθρωποι θα εμπνευσθούν άπό τη διδασκαλία τού Χριστού, για νά αλλάξουν πρώτα τον εαυτό τους και ύστερα τούς άλλους. Δεν θα γίνει επομένως, πιο δυναμικός και πιο σύγχρονος ο Χριστιανισμός. Εμείς πρέπει νά τον ζήσουμε πιο γνήσια και πιο δυναμικά μέσα στις ψυχές μας. Νά τού δώσουμε την ψυχή μας. Αυτή είναι ή πιο σημαντική προσαρμογή.(Από τη "ΖΩΗ")