ΕΠΙΔΕΙΞΗ
ΕΠΙΔΕΙΞΗ: ΜΙΑ ΠΑΝΑΝΘΡΩΠΙΝΗ ΨΥΧΙΚΗ ΑΣΘΕΝΕΙΑ
Οσο κι άν προσπαθούσε κάποιος νά τήν προσδιορίσει τοπικά ή χρονικά, τόσο και θά αδυνατούσε νά τήν περικλείσει σέ συγκεκριμένες χρονικές περιόδους της ανθρώπινης ιστορίας και σέ χώρους πού περισσότερο εμφανίζεται. Κι αυτό γιατί υπάρχει παντού, πάντοτε. Σέ κάθε άνθρωπο. Μικρό ή μεγάλο. Πλούσιο ή φτωχό. Υπάρχει ή τάση νά φαίνεται. Νά προβάλλεται. Νά επιδεικνύεται. Χωρίς νά τό αντιλαμβανόμαστε πολλές φορές όλοι μας διακατεχόμαστε άπό αυτή τήν τάση και πολιτευόμαστε ανάλογα μέ τις επιταγές της. Νά προβάλουμε τό όνομα μας. Νά διαφημίσουμε τά πλούτη μας, τις γνώσεις μας, τήν καταγωγή μας, τήν ομορφιά μας, τά προσόντα μας. Νά τά δουν, νά τά μάθουν και νά τά θαυμάσουν οί άλλοι. Και μέσα άπό αυτά φυσικά νά θαυμάσουν εμάς πού τά κατέχουμε. Υπάρχουν σελίδες ολόκληρες στις εφημερίδες και στά περιοδικά αφιερωμένα έξ ολοκλήρου σ' αυτή τήν κοσμική προβολή. Σ' αυτή τήν επίδειξη.
Ή επίδειξη είναι μορφή εγωισμού και ασθένεια της ψυχής πού ενδιαφέρεται γιά τή γνώμη τών άλλων και φθάνει κάποτε νά γίνεται γιά τόν άνθρωπο και μανία. Δέν ησυχάζει δηλαδή ό άνθρωπος, άν δέν βρει τρόπους και μέσα γιά νά επιδειχθεί. Και δέν γνωρίζει άβατους χώρους αυτή ή αρρώστια. Κάνει τήν εμφάνιση της και στους πιο ιερούς χώρους, επηρεάζει δυστυχώς και τούς πιστούς ανθρώπους τις πιό ιερές ώρες! Τις ώρες της λατρείας, της προσευχής, τής ελεημοσύνης! Χαρακτηριστικό παράδειγμα οί Φαρισαίοι τής εποχής τοΰ Κυρίου, οί όποιοι «πάντα έποίουν πρός τό θεαθήναι τοις άνθρώποις» (Ματθ. κγ' 5). Ολα τά έκαναν άπό πνεύμα προβολής και επιδείξεως.
Εΐναι φοβερό και αδηφάγο αυτό τό πάθος τής επιδείξεως και χρειάζεται συντονισμένο αγώνα γιά νά μαραθεί μέσα μας. Πρώτα άπό όλα θά πρέπει να περιφρονήσουμε τη γνώμη του κόσμου. Νά μή μάς πολυενδιαφέρει, είτε θετική είναι αύτη είτε αρνητική. Μόνο ή γνώμη και ή κρίση του Θεού νά μάς απασχολεί.
Νά αγαπήσουμε τή μυστική έν Χριστώ ζωή. Νά προσευχόμαστε μόνο γιά τή χαρά της επικοινωνίας μέ τόν Κύριο. Νά Τόν λατρεύουμε μυστικά μέ τήν καρδιά μας, και αυτό νά μάς δίνει χαρά και ανάπαυση. Νά αγαπούμε και νά ελεούμε αθόρυβα και μυστικά. Νά προσπαθούμε «νά μή γνωρίζει ή αριστερά μας τί ποιεί ή δεξιά μας». Νά πιστεύουμε ακράδαντα ότι ό Θεός Πατέρας μας, «ό βλέπων έν τω κρύπτω, αποδώσει έν τω φανερω» στή Βασιλεία του (Ματθ. ς' 3-4).
Ό Κύριος Ιησούς γιά άλλη μιά φορά γίνεται παράδειγμα ταπεινής και αθόρυβης συμπεριφοράς. Θαυματουργεί. Ό κόσμος θαυμάζει και εκπλήσσεται. Αυθόρμητα είναι έτοιμος νά διαδώσει τό γεγονός. Νά διαφημίσει τό θαύμα. Και ό Κύριος ανακόπτει κάθε προσπάθεια προβολής και επιδείξεως του. «Μηδενί είπητε τό γεγονός», παραγγέλλει.
Άλλά και σέ ό,τι άφορα τά υλικά, τά μάταια και φθαρτά και πρόσκαιρα ανθρώπινα πράγματα, άς κάνουμε μιά σωστή αποτίμηση τους. Είναι δυνατόν μέ τήν προσκαιρότητά τους νά δώσουν αξία στόν άνθρωπο; Ή δόξα πού χάνεται, ή ομορφιά πού μαραίνεται, ό πλούτος πού σκορπίζει; «Ματαιότης ματαιοτήτων τά πάντα ματαιότης» (Εκκλησ. α' 2). Όλα είναι ματαιότης. Πώς λοιπόν θά επιδειχθείς μέ αυτή τή ματαιότητα;
Θέλει αγώνα. Χρειάζεται επαγρύπνηση. Κάθε φορά πού αναδύεται μέσα μας διάθεση προβολής και επιδείξεως, νά τήν πνίγουμε. Νά μή μιλάμε γιά τόν εαυτό μας, άλλά νά παρακαλούμε τόν Θεό νά μάς κρατά ταπεινούς και μακριά άπό τό πνεύμα της επιδείξεως.
Νά μάς φοβίσουν τά παραδείγματα τών υποκριτών Φαρισαίων. Νά διδαχθούμε άπό τή γεμάτη επίδειξη αποτυχημένη προσευχή του Φαρισαίου, πού όχι μόνο δέν εισακούστηκε άπό τόν Θεό, άλλά και αποδοκιμάστηκε, και νά υιοθετήσουμε τό «λάθε βιώσας». Νά ζούμε αθόρυβα, ταπεινά και χωρίς επίδειξη. Γιά νά μάς δοξάσει ό Θεός, όπως μόνον Αυτός ξέρει νά δοξάζει τούς δικούς του. (Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")