Α Θ Ε Ϊ Α

Άθεος παρά αδιάφορος!

Είπαν ότι ευκολότερα μεταστρέφεται ένας άθεος παρά ένας αδιάφορος, ένας κατ όνομα Χριστιανός. Ό άνθρωπος αυτός, μολονότι λέγε­ται Χριστιανός, πάνω στα πράγματα, αρνείται την χριστιανική του ιδιότητα. 'Άλλοτε με την υλιστική του νοοτροπία και ζωή και άλλοτε με την λανθα­σμένη θρησκευτική του γνώση. Υπάρχει τόση άγνοια και τόση ασυνέπειας στην υποτιθέμενη χριστιανική πίστη, ώστε θα ήταν προτιμότερη ή πλήρης αμάθεια. Ακριβώς, γιατί ό άθεος μπορεί κάποτε να οδηγηθεί στην πίστη. Ό ημιμαθής και κατά συνθήκη πιστός δημιουργεί μια αυτάρκεια. Και ή επανάπαυση αυτή διατηρεί παραποιημένες μορφές ψεύτικης θρησκευτικότητος.

Δεν είχε άδικο εκείνος πού είπε, ότι «μια μικρή δόση αθεϊσμού δεν θα έκανε κακό στις ανώνυμες μάζες των δήθεν πιστών». Θα ήταν αφορμή προβληματισμού και ξεκαθαρίσματος του συγκεχυμένου πιστεύω τους. Θα μπορούσε να τούς βοηθήσει να προχωρήσουν σε καλύτερη γνώση και βαθύτερη βίωση των αληθειών της πίστεως. Το πνευματικό κενό του αθεϊσμού, θα ήταν δυνατόν να τούς προκαλέσει εσωτερικό συγκλονισμό και να επιφέρει αληθινή μεταστροφή. Να δημιουργήσει το σωτήριο άλμα από την τυπική θρησκευτικότητα στην συνειδητή χριστιανική ζωή. Από την στείρα θρησκοληψία σε μια σωστή και κατ επίγνωση χριστιανική κοσμοθεωρία και βιοθεωρία.

Γιατί, στο κάτω-κάτω, πίστη στον Ιησού Χριστό δεν είναι ξηρή γνώση πού δεν αγγίζει την καρδιά και δεν μεταμορφώνει τη ζωή και δεν γίνεται κινητήρια δύναμη για έργα αγάπης. Είναι βαθιά επίγνωση πού συγκινεί και συγκλονίζει τον όλο άνθρωπο και γίνεται ευεργετικός παράγων πνευματικής δημιουργίας και κοινωνικής ανα­δημιουργίας. Μια τέτοια πίστη δεν είναι είδος πολυτελείας. Είναι είδος πρώτης ανάγκης. Δεν είναι μόρφωση της διάνοιας. Είναι συμμόρφωση της όλης ζωής, μεταμόρφωση της όλης ανα­στροφής, των προσωπικών και κοινωνικών μας σχέσεων. Διαφορετικά ό κίνδυνος είναι μεγάλος για τούς Χριστιανούς πού χωρίζουν την χριστια­νική από την καθημερινή τους ζωή. Δηλαδή ή ζωή τους δεν διαφέρει από την ζωή των πολλών, μολονότι δεν υστερούν καθόλου σε θρησκευτικές εκδηλώσεις.

Ό Κύριος ξεκαθάρισε τα πράγματα στην επί του Όρους Ομιλία Του: «Ού πάς ό λέγων μοι Κύριε Κύριε, εισελεύσεται εις την βασιλεία ν των ουρανών, αλλ’ ό ποιών το θέλημα του πατρός μου του έν τοις οΰρανοΐς» (Ματθ. ζ 21). Αλη­θινός μαθητής μου δεν είναι εκείνος πού περιορί­ζεται σε μια λεκτική επικοινωνία μαζί μου. Εκείνος πού αρκείται μονάχα στα λόγια, χωρίς και ή ζωή του να έχει το ανάλογο αντίκρισμα. Λόγια χωρίς έργα είναι φύλλωμα χωρίς καρπούς. Το «Κύριε Κύριε» και κάθε άλλη πνευματική ή λατρευτική εκδήλωση είναι χωρίς άξια, αν δεν συνοδεύεται από έργα αγάπης, φιλανθρωπίας, συγχωρητικότητος, δικαιοσύνης, τιμιότητος.

Πολλοί κάνουν το μεγάλο λάθος να συγχέουν την «πίστωση» με την «χρέωση». «Πιστώνουμε» την μερίδα μας εκεί πού πρέπει να την «χρεώνου­με». Ή προσευχή, δηλαδή, ή λατρεία, ή ακρόαση ή η μελέτη του θείου λόγου, ή συμμετοχή μας στα μυστήρια της Εκκλησίας, όλα αυτά δεν είναι «πιστώσεις» στην πνευματική μας ζωή. Είναι «χρε­ώσεις». Μας δημιουργούν αυξανόμενες υποχρε­ώσεις. Και πρέπει να ανταποκριθούμε σ' αυτές. Πρέπει να φανούμε αντάξιοι. Να τις εξοφλήσουμε κατά κάποιο τρόπο.

Δεν μπορώ, επί παραδείγματι, να προσεύχομαι, να λέω το «Πάτερ ημών», να ικετεύω τον ουράνιο Πατέρα να συγχώρηση τα «όφειλήματα ημών», πού μάλιστα είναι τόσο πολλά και μεγά­λα και εγώ ύστερα να μη συγχωρώ ούτε τα λίγα των αδελφών μου. Μια τέτοια προσευχή, χωρίς συνέπεια, δεν είναι προς ωφέλεια. Είναι προς καταδίκη. Το ίδιο θα λέγαμε και για το μυστήριο της θείας Ευχαριστίας. Ή συμμετοχή μας σ' αυτό πρέπει να μας αναγεννά. Να μας ενώνει με τούς συνανθρώπους μας. Να μας ισχυροποιεί σε έργα αγάπης, συμφιλιώσεως, πλούσιας πνευματικής καρποφορίας. Αυτό το φωτεινό παράδειγμα μας άφησε ή μαρτυρική Εκκλησία των πρώτων Χριστιανών. Ή πίστη γι' αυτούς δεν ήταν φιλολο­γία. Ήταν αίμα και θυσία, διωγμοί και μαρτύρια. Και εδώ ακριβώς ελέγχεται ή γνησιότητα και ή ποιότητα της πνευματικής μας ζωής. Χωρίς το πνεύμα της θυσίας και πρώτα απ' όλα θυσία του εγώ. δεν υπάρχει αληθινή χριστιανική ζωή. Μόνο αν ή ζωή μας είναι «θυσία ζώσα», τότε γίνεται ευπρόσδεκτη και κάθε άλλη εκδήλωση λατρείας. Ευαρεστείται τότε ό Θεός και με την εκπλήρωση και κάθε άλλου θρησκευτικού καθήκοντος.(Από την «ΖΩΗ»)

ΝΕΟΤΕΡΙΚΗ ΑΘΕΪΑ

Ουδέν νεότερον, παρεκτός προπαγανδιστικός θόρυβος

Μέσα στον καταιγισμό της βιβλιοπαραγωγής πού στοχεύει στην εμπορικότητα, κυρίαρχη θέση κατέχουν τα μοντέρνα αθεϊστικά βιβλία Ελλήνων και ξένων συγγραφέων.

Σχετικό δημοσίευμα στον ημερήσιο τύπο παρουσιάζει συνέντευξη ενός νέου διάσημου Αμερικανού άθεου, ο όποιος προσπαθεί νά ερμη­νεύσει τό φαινόμενο των άθεων συγγραφέων στην Αμερική: «Νομίζω ότι ή αυξανόμενη αλαζο­νεία της θρησκευτικής δεξιάς στις ΗΠΑ, n όποία φαινόταν νά βαδί­ζει προς τη θεοκρατία, ξεσήκωσε αρκετούς από εμάς, όπότε βάλαμε στην άκρη τήν - κατά κανόνα -ευγενική σιωπή μας και αποφασίσαμε νά τραβήξουμε τήν προ­σοχή του κόσμου πάνω στο πόσο πολλοί μή πιστοί υπάρχουν. Και όλο αυτό φαίνεται νά λειτουργεί πολύ καλά. Εμείς πού δεν έχουμε κάποια θρησκεία είμαστε n ταχύτερα αναπτυσσό­μενη κατηγορία, ταχύτε­ρα και από τούς Μορμόνους και τούς Μουσουλμάνους, οι όποιοι είναι τα μόνα γκρουπ πού αυξάνονται στις μέρες μας -κυρίως λόγω αυξημένου ρυθμού γεννήσεων - και όχι προσηλυτισμού».

'Η άποψη αυτή εκφράζει, νομίζουμε, τό νεότερο χαρακτηριστικό πού προσέλαβε n μοντέρνα αθεΐα, δηλαδή την έντονη προβολή των ιδεών της και της ποσοτικής της αύξησης. Ή σύγχρονη αθεϊστική διανόηση, αξιοποιώντας τη δύναμη των μέσων ενημέρωσης και εισχωρώντας εν πολλοίς σε καί­ριες θέσεις τού χώρου, εκμεταλλεύεται τη μέθοδο μαζοποίησης με τήν επιβολή της ποσοστιαίας υπεροχής και τήν πρόκληση τής διαφήμισης.

Έτσι από την άλλη μεριά του Ατλαντικού ή άποχριοτιανισμένη Ευρώπη διαφημίζει την αθεΐα ως ψυχοθεραπευτική μέθοδο γιά τήν υπέρβαση τού άγχους της μεταθανάτιας ζωής! Κι ενώ τρέχει n αθεϊστική διαφήμιση στους δρόμους της Αγγλίας, στη Γερμανία ή Παπική Ακαδημία του Freiburg διοργάνωσε ημερίδα με θέμα: «Ασθένεια και Πνευ­ματικότητα», Όπου υποστηρί­χτηκε από εκπροσώπους τής ιατρικής και τής θεολογίας ότι n πίστη και η θρησκευτικότητα ενεργούν θετικά στη σωματική υγεία του άνθρωπου n γιά την αντιμετώπιση της ασθένειας.

Εκ του πιεστηρίου εισβάλ­λουν στην αγορά του βιβλίου ιδέες, απόψεις και επιχειρήματα αθεϊστικά, πού μορφοποιήθη­καν ως ιδεολογικά ρεύματα και συστήματα από την εποχή του Διαφωτισμού, όπως ο θετικι­σμός, ο διαλεκτικός n ιστορι­κός υλισμός, ο πανσεξουαλισμός κ. α. Στα συγγραφικά τους έργα οι σύγχρονοι άθεοι δεν παύουν νά αντιπαλεύουν με τόν Θεό και κυρίως με χριστιανική πίστη. 'Έτσι φαίνεται νά επιβεβαιώνεται και νά ισχύει γι' αυτούς n γνώμη τού Κ. Joel: «Δεν υπήρξαν γνή­σιοι φιλόσοφοι της αθεΐας, όπως δεν υπήρξαν γνήσιοι υλιστές και αρνητές της ψυχής. Όσοι κατά καιρούς θεωρήθηκαν ως άθεοι δεν υπήρξαν στην πραγματικότητα τέτοιοι. Αυτοί δεν ύπnρξαν αρνητές του θείου, άλλά αρνητές ενός ισχύοντος Θεού n ενός ορισμένου τρόπου γνώσεως του Θεού. Oι λίγοι όμως φιλόσοφοι, οι όποιοι πράγμα­τι κατά τούς νεότερους χρόνους χαρακτηρίστηκαν ως άθεοι, υπήρξαν ουσιαστικά

άντιθεϊστές».

Τόν αντιθεϊσμό έχει αποδεχθεί ως ένδυμα του από καιρό και ο προοδευτισμός. Στον τόπο μας μάλιστα η λεγόμενη προοδευτική διανόηση προπα­γανδίζει τήν αθεΐα ως έξοδο από τη συντήρηση και το θρησκευτικό σκοταδισμό του μεσαίωνα!... Ό μακαριστός Φώτης Κόντογλου, κάμποσες δεκαετίες πίσω, ψυχογραφώντας την υποκρισία της αθεΐας γράφει:

«'Αθεΐα! Τίτλος μεγάλος και καύχημα για τόν σημερινό άνθρωπο. Οποίος τόν αποχτήσει (και γιά νά τόν αποχτήσει, φτάνει νά χειροτονηθεί μονα­χός του άπιστος), γίνεται παρευθύς στα μάτια των άλλων σοφός, κι ας είναι αμόρφωτος, σοβαρός, κι ας είναι γελοίος, επίσημος κι ας είναι αλογάριαστος, υπεράξιος κι ας είναι ανάξιος, επιστήμονας κι ας είναι κουφιοκέφαλος...

Και συνεχίζει ο ευσεβής μύστης της ελληνορθόδοξης Παράδοσης και τα λόγια του ακούγονται σαν τωρινά:

«Ή απιστία υπήρχε πάντα μα σήμερα, με τήν αποτρόπαια ματαιοδοξία πού μάς τρώγει, τήν επιδεί­χνουμε σαν νά μάς δίνει τη μεγαλύτερη άξία.Όποιος έχει πίστη στον Θεό και στην αλήθεια πού φανέ­ρωσε, είναι καταφρονεμένος, σον στενόμυαλος κι ανόητος, και τραβά πάνω του όλα τα περιγελάσματα».

Αυτός ο αντίθεος προοδευτισμός στις ήμέρες μας και στον τόπο μας πήρε σκληρό αντιεκκλησιαστικό και αντιμοναχικό χαρακτήρα, γεγονός πού έχει διχάσει τόν ήδη αποπροσανατολισμένο λαό.

Σ' αύτή τήν κρίσιμη στιγμή θα μπορούσαμε ν' ακούσουμε τό δυνατό και διαχρονικό μήνυμα πού στέλνει σε μας τούς Νεοέλληνες ο μεγάλος Παπαδιαμάντης:«Άγγλος n Γερμανός n Γάλλος δύναται νά είναι κοσμοπολίτης ή αναρχικός n άθεος n ό,τιδήποτε. Έκαμε τό πατριωτικόν χρέος του, έκτισε μεγάλην πατρίδα. Τώρα είναι ελεύθερος νά επαγ­γέλλεται, χάριν πολυτελείας, τήν άπιστίαν και τήν άπαισιοδοξίαν. ' Αλλά Γραικύλος τής σήμερον, όστις θέλει νά κάμει δημοσία τόν άθεον n τόν κοσμοπολίτην, ομοιάζει με νάνον όνορθούμενον έπ' άκρων ονύχων και τανυόμενον νά φθάσει εις ύψος και φανεί και αυτός γίγας. Τό έλληνικόν έθνος, τό δούλον, άλλ' ουδέν ήττον και τό ελεύθερον, έχει και θα έχει δια παντός ανάγκην τής θρησκείας του». Φιλοθέη Χ.Τ.(Από την »ΔΡΑΣΗ»)

Η ΑΛΗΘΙΝΗ ΕΠΙΣΤΗΜΗ του μητροπολίτου πρ. Φλωρίνης π. Αυγουστίνου

«Ή γνώσις φυσιοί, η αγάπη οικοδομεί»(Α' Κορ. 8,2)

Αγαπητά μου παιδιά,

ΒΡΙΣΚΕΣΘΕ στην ωραιότερη αλλά και στην πιο κρίσιμη περίοδο της ζωής σας. Πρόκειται νά κάνετε εκ­λογή. Μπροστά σας ανοίγονται όλες οι πύλες των επιστημών. Ή δε Εκκλησία δεν είναι, όπως την κατηγορούν, κατά της επιστήμης και της προόδου. Αντιθέ­τως ή διδασκαλία της περί της εκ Θεού δημιουργίας του ανθρώπου, πού προικί­στηκε με το θείο δώρο της νοήσεως, ευ­νοεί την εξέλιξη του άνθρωπου στην επι­στήμη και στην πρό­οδο.

Ή επιστήμη χάρισμα μόνον του ανθρώπου

Τα ζώα, καθώς είναι πλασμένα, στε­ρούνται νοήσεως και προόδου. Ό χιμ­παντζής, και δέκα χρόνια νά φοίτηση στο σχολείο, είναι α­νίκανος νά μάθη το αλφάβητο, ενώ το μικρό παιδί το μα­θαίνει σε ελάχιστο χρόνο. Ό άνθρωπος πλάστηκε για τα μεγάλα και υψηλά, για την κυριαρχία της φύσεως δια μέσου της επιστήμης. Άλλά ποιας επιστήμης; Εκεί­νης, ή όποια δεν υπερηφανεύεται, άλλά, καθώς είπε ο φιλόσοφος Σωκράτης, έχει επίγνωση της αδυναμίας της («'Έν οιδα, ότι ουδέν οίδα»). Ο,τι γνωρίζει ο άνθρω­πος δια της επιστήμης, είναι μία σταγόνα γνώσεως εν σχέση με τους ωκεανούς των όσων δεν γνωρίζει. Γι' αυτό ο αληθινός επιστήμονας, όσο κι αν προοδεύσει στη γνώση και στην επιστήμη, είναι ταπεινός και προσεύχεται και παρακαλεί το Θεό νά τον φωτίζει, για νά εμβαθύνει περισσό­τερο στα μυστήρια της φύσεως.

Ποιος έκανε την υδρόγειο;

Κάποτε σε μία πόλη υπήρχε κάποιος πού καυχιόταν για την επιστήμη του. Έλεγε ότι είναι άθεος και προσπαθούσε νά κάνη κι άλλους άθεους. Ένας νεα­ρός, πού εργαζόταν κοντά του άλλά δεν παραδεχόταν τις ιδέες του αφεντικού του, για να απόδειξη τη βλακεία της αθε­ΐας τι μηχανεύθηκε ο ευφυής αυτός νέ­ος; Πήγε σ’ ένα κατάστημα, πού πουλούσε σχολικά είδη και παιχνίδια, και πήρε μία υδρόγειο σφαίρα από 'κείνες πού κατασκευάζουν τα εργοστάσια για σχολι­κή χρίση. Την πήρε και την τοποθέτησε πάνω στο γραφείο του άθεου αφεντικού του εν απουσία του. Όταν ο άθεος πήγε στο γραφείο του και είδε την υδρόγειο σφαίρα, απόρησε και θέλησε νά μάθη ποιος την έβαλε εκεί.

—Κανένας, είπε ο νεαρός. Μόνη της έγινε.—Κανένας! Μα είναι δυνατόν; είπε ο άθεος.—Κανένας, σου λέω! επέμενε ο νεα­ρός.—Αϊ, τότε δεν εί­σαι στα καλά σου. Πρέπει νά σε εξέ­ταση ψυχίατρος.Και ο νεαρός του απάντησε^-

—Αν εγώ, πού λέω ότι αυτή ή υ­δρόγειος σφαίρα έ­τσι παρουσιάστηκε, πρέπει νά εξετασθώ από ψυχίατρο, τότε εσύ, πού τολμάς και λες ότι όλος ο κόσμος έγινε έτσι, θα έ­πρεπε προ πολλού νά είχες κλεισθεί σε φρενοκομείο.

Πόσο δίκιο είχε ο νέος! Μία σχολική υδρόγειος σφαίρα είναι παράλογο νά δεχθούμε ότι έτσι φύτρωσε. Αλλά πόσο πιο παράλογο είναι νά δεχθούμε ότι ή γη, πού είναι μία πελώρια σφαίρα, φύτρω­σε έτσι μέσα στο σύμπαν; Ναι σφαίρα, πελώρια σφαίρα, είναι ή γη. Ζυγίζει ε­κατομμύρια τόννους. Και το πιο κατα­πληκτικό είναι ότι ή σφαίρα αυτή δεν στηρίζεται πουθενά, άλλά είναι μετέωρη και ταξιδεύει με ιλιγγιώδη ταχύτητα μέ­σα στο σύμπαν. Και δεν πέφτει στο κε­νό. Επί αιώνες τώρα τρέχει πάνω στη νοητή τροχιά της και δεν ξεφεύγει κα­θόλου!

Μία τεράστια σφαίρα ή γη. Αλλά μόνο αυτή ή σφαίρα υπάρχει στον κόσμο; Όχι. Κάθε άστρο είναι και μία σφαίρα. Και υ­πάρχουν άστρα πού είναι πολύ μεγαλύτερα από τη σφαίρα της γης, και αυτά τα άστρα είναι εκα­τομμύρια και δισεκατομμύρια και σχηματίζουν συστήματα πού λέγονται γαλαξίες. Ερωτούμε λοιπόν Ποιος τις έκανε τις πελώριες και αμέτρη­τες αυτές σφαίρες; Μία είναι ή λογική απάντηση. Τις έκανε ο Θεός. Ό Θεός τα έκανε από αγάπη προς τον άνθρωπο.Δόξα λοιπόν τω Θεώ, τώ έν Τριάδι Θεώ, τω Πατρί και τω Υίώ και τω άγίω Πνεύματι, εις αιώνας αιώνων.

Ή αληθινή επιστήμη πιστεύει

Ή αληθινή επιστήμη, ή επιστήμη πού αξίζει νά γράφεται με Ε κεφαλαίο, με τούς σπουδαιότε­ρους εκπροσώπους της όλων των κλάδων πιστεύ­ει στην ύπαρξη υπερφυσικού κόσμου και Δημιουρ­γού του παντός.

Ό σπουδαίος Άγγλος μαθηματικός και ια­τρός επιστήμων Simson, γνωστός για την ανακάλυψη του χλωροφορμίου, πού λόγω της αναισθη­σίας πού προκαλεί συνετέλεσε τα μέγιστα στην πρόοδο της χειρουργικής επιστήμης, με την όποια σώθηκαν και σώζονται τόσοι άνθρωποι —ανάμε­σα στους οποίους είμαι κ' εγώ, πού είχα υποβληθεί σε εγχείρηση χολής, και ενώ ή εγχείρηση διήρ­κεσε 4 ώρες, δεν αισθάνθηκα τίποτε, και έγινα καλά—, ο Simson λοιπόν, όταν κάποτε ρωτήθηκε, «Ποια είναι ή μεγαλύτερη τον άνακάλνψι», απάν­τησε^- «Ή γνωριμία μου με τον Σωτήρα Χριστό, που με οδήγησε στη μετάνοια» Όποιος θέλει νά δει και άλλες γνώμες διαπρεπών επιστημόνων, μπορεί νά διάβαση το ωραίο βιβλίο της αδελφότητας «Ζωή» με τίτλο «Ή επιστήμη ομιλεί».

Επιστημονική πανουργία

Ή επιστήμη, καθώς έλεγαν οι αρχαίοι, «χωρι­ζόμενη δικαιοσύνη και της άλλης αρετής, πα­νουργία, ού σοφία φαίνεται». Μία τέτοια επιστή­μη δημιουργεί το επιστημονικό θηρίο, τον άνθρω­πο, ο όποιος με τις καταπληκτικές προόδους του στον εξοπλισμό μπορεί νά καταστρέψει το πάν. Όπως λέει μιά παλιά προφητεία, «τά άθεα γράμ­ματα θά καταστρέψουν τόν κόσμο». Γι' αυτό σαν σκοπό της ζωής του ο νέος δεν πρέπει νά έχει τη γνώση, άλλά την αρετή. Ένα γραμμάριο αρετής αξίζει περισσότερο από τόννους ανθρωπινής σο­φίας και γνώσεως.

Συνδυασμός πίστεως και γνώσεως

Προς αυτή την κατεύθυνση αρμονικού συνδυασμού πίστεως και γνώσεως παρακαλώ νά στρέψετε την προσοχή σας, ω αγαπητά παιδιά της πατρίδος μας, ή οποία κατά το ένδοξο παρελθόν της αρχαιότητος ανέδειξε μεγάλους επιστήμονες, θεμελιωτάς των επιστημών, και αυτής της ατομικής επιστήμης. Έχετε μπροστά σας παλαιά άλλά και νεώτερα πρότυπα αληθινών επιστημόνων, και όλοψύχως εύχομαι, εκλέγοντας συν Θεώ οποιαδήποτε επιστήμη, ν’ αναδειχθείτε συνεχισταί των ωραίων παραδόσεων της φυλής μας, τιμώντας ως επιστήμονες τη νεώτερη Ελλάδα.

ΑΝΩΜΑΛΙΑ ΤΗΣ ΨΥΧΗΣ

Μερικοί αρνούνται τον Θεό. Μας λένε πώς δεν υπάρχει. Επιστρατεύουν ονόματα επιστημόνων πού διακηρύττουν τον αθεϊσμό τους. Ισχυρίζονται πώς δεν υπάρχουν επιχειρήματα για την ύπαρξη Του. Φυσικά χρειάζεται πολλή αφέλεια να νομίζει κανείς, ότι με την ύπεραπλουστευτική μέθοδο τού ένα και ένα ίσον δύο αποδεικνύεται ή ύπαρξη τού Θεού. Θα μπορούσαμε όμως κι εμείς με τη σειρά μας να τους πούμε: "Αν, όπως λέτε, δεν υπάρχουν επιχειρήματα πού να αποδεικνύουν την ύπαρξη τού Θεού, πολύ περισσότερο δεν υπάρχουν αποδείξεις πού να αποδεικνύουν την ανυπαρξία Του.

Αλλά πέρα από αυτά υπάρχει ένα μεγάλο ερώτημα, χωρίς απάντηση για τους άθεους: Ποια απάντηση θα δώσουν στο γενικό και καθολικό φαινόμενο της θρησκείας; Γιατί κανένας σοβαρός και χωρίς προκαταλήψεις ερευνητής δεν μπορεί να αμφισβήτηση, πώς το φαινόμενο αυτό είναι καθολικό, φυσικό και έμφυτο.

Το ερώτημα αυτό δεν είναι σημερινό. Το έθεσε από πολύ παλιά ό Πλούταρχος και αποτελεί πολύτιμη ιστορική μαρτυρία. Να τι έγραφε: «Μπορείς να βοής πολιτείες χωρίς κάστρα, χωρίς να ξέρουν γράμματα, χωρίς βασιλιάδες, χωρίς σπίτια, χωρίς χρήματα, χωρίς να έχουν ανάγκη από νομίσματα, χωρίς θέατρα και γυμναστήρια. Αλλά κανένας δεν είδε πολιτεία πού να μην έχει ιερά και θεούς».

Και έρχονται μετά ή Ιστορία, ή Αρχαιολογία, ή Εθνολογία, για να το αποδείξουν. Και βυθίζονται στα βάθη των αιώνων. Και σκάβουν σπιθαμή με σπιθαμή τη γη. Και ψάχνουν. Και ερευνούν μνημεία, φυλές, γλώσσες, βαρβάρους και ημιβάρβαρους λαούς. Και μελετούν πέτρες, μάρμαρα, παπύρους, σφηνοειδείς γραφές, ιερογλυφικά, ήθη και έθιμα. Και παντού βρίσκουν το όνομα τού Θεού. Παντού συναντούν βωμούς. Κατάσπαρτη ή γη από τα μνημεία της ευλάβειας πού μαρτυρούν την έμφυτη πίστη, το άνεκρίζωτο και αυθόρμητο θρησκευτικό συναίσθημα. Και μένουν έκπληκτοι οι έρευνηταί. Και στέκονται με θαυμασμό. Και ζητούν μία εξήγηση. Και ή εξήγηση έρχεται μόνη της. Τότε τι τα θέλουμε τα πολλά επιχειρήματα, όταν τα ίδια τα γεγονότα φωνάζουν. Και τα γεγονότα φωνάζουν, πώς ματαιοπονούν όσοι φλυαρούν, πώς δεν είναι βαθιά φυτεμένη στην ψυχή ή πίστη στο θείο.

Γιατί και αν όλα λείπουν από τις πόλεις και τους ανθρώπους, υπάρχει κάτι πού από κανένα φυσιολογικό άνθρωπο δεν λείπει. Και αυτό είναι οι βωμοί και τα ιερά. Ή προσευχή και ή λατρεία τού Θεού. Ή πίστη στην δύναμη Του και στην προστασία Του. Γιατί; Σύμπτωση; Καθόλου. Κάπου άλλου πρέπει να ζητηθεί ή εξήγηση. Οι βωμοί δεν στήνονται έτσι στην τύχη. Μας παραπέμπουν σ' Αυτόν τον "Άγνωστο, αλλά υπαρκτό Θεό. Γιατί ό Θεός ανταποκρίνεται στα πιο μυστικά βάθη τής ανθρώπινης ψυχής. Και το ερώτημα μας: Τόσο βαθιά ριζωμένη ή πίστη στον Θεό και δεν υπάρχει Θεός; Τίποτα δεν υπάρχει χωρίς να εξυπηρετεί κάποιο συγκεκριμένο σκοπό. Υπάρχουν φτερά στα πουλιά, γιατί υπάρχει αέρας. Υπάρχουν πτερύγια στα ψάρια γιατί κολυμπάνε στο νερό. Υπάρχει βαθιά στην ψυχή ή αναζήτηση τού Θεού και δεν υπάρχει Θεός;

Έτσι είναι. Ό άνθρωπος δεν αναπαύεται μακριά από την πηγή του και γι αυτό αδιάκοπα την αναζητεί. Το δημιούργημα αναζητεί πάντα τον Δημιουργό του. Έχουν πλήρη εδώ εφαρμογή τα λόγια τού ιερού Αυγουστίνου. Λόγια βγαλμένα από τη δική του προσωπική εμπειρία: «Μας έχεις, ώ Θεέ μας, δημιουργήσει για Σένα και ή ψυχή μας είναι ανήσυχη, έως ότου επιστρέψει σε Σένα».

Πώς γίνεται ακόμα, λαοί πού καθόλου δεν γνωρίζονται. Χωρίς καμιά επικοινωνία. Με διαφορετικές συνήθειες. Με άλλα ήθη και έθιμα. Με διαφορετική γλώσσα, ιστορία και πολιτισμό. Πώς γίνεται να συμφωνούν μόνο στην ύπαρξη τού Θεού; «Δεν υπήρξε ούτε υπάρχει πουθενά άθεος φυλή. Να το συμπέρασμα από τις έρευνες μου πού έκανα όχι ως πιστός, αλλά ως φυσιοδίφης. Οι παρατηρήσεις μου τόσο από το παρελθόν όσο και από το παρόν δείχνουν, ότι ή ευσέβεια είναι χαρακτηριστικό τού ανθρώπινου γένους, ενώ ή αθεΐα είναι ανώμαλη και παθολογική κατάσταση τής ψυχής», έγραφε ό Κατρεφάζ στο περίφημο βιβλίο του «Το ανθρώπινο γένος».

Μα υπάρχουν και άθεοι. Αυτό δεν καταργεί την παγκοσμιότητα τής θρησκείας. Το ότι υπάρχουν τυφλοί δεν σημαίνει, πώς τα μάτια δεν είναι έμφυτα στον άνθρωπο. Και επειδή υπάρχουν άπιστοι δεν σημαίνει, πώς δεν υπάρχει Θεός. Ή ψυχή στην φυσική της κατάσταση στρέφεται στον Θεό, όπως ή μαγνητική βελόνα στον βορά. Ή βλάβη τής βελόνας δεν καταργεί τον βορά, όπως ή τύφλωση μερικών δεν καταργεί την όραση των υγειών.(Από την "ΖΩΗ")

ΕΓΚΑΤΕΛΕΙΨΑΝ ΤΗΝ ΠΙΣΤΗ ΤΟΥΣ

ΠΡΟΣΦΑΤΟ το δημοσίευμα και εντυπωσιακός ο τίτλος: «Οι άθεοι κερδίζουν έδαφος στις ΗΠΑ». Και συνεχίζει: «Τουλάχιστον το ένα τέταρτο των ενηλίκων Αμερικανών εγκατέλειψαν την πίστη των παιδικών τους χρόνων για νά μυηθούν σε άλλη θρη­σκεία ή μη θρησκεία, σύμφωνα με τα αποτελέσματα νέας έρευνας. Ή σχετική έκθεση, υπό τον τίτλο "Το θρησκευτικό Τοπίο στις ΗΠΑ απεικονίζει μια εκ­πληκτικά ρευστή θρησκευτική κατάσταση στη χώρα. Εάν ληφθούν υπόψη και οι αλλαγές πίστης μεταξύ των μελών των προτεσταντικών αιρέσεων, τότε μπο­ρούμε νά συμπεράνουμε ότι το 44% των Αμερικα­νών έχει αλλαξοπιστήσει...» («The New York Times», «Καθημερινή» 27-2-08). «Εγκατέλειψαν την πίστη τους».

Άλλα ποια πίστη εγκατέλειψαν; Γνώρισαν ποτέ την καθαρή πίστη στον ένανθρωπήσαντα Θεό, τον Σωτήρα και Λυτρωτή; Αυτό πού έχασαν μόνο πίστη χριστιανική δεν ήταν. Ζούσαν με ένα υποκατάστατο που δεν άγγιζε την καρδιά και δεν μεταμόρφωνε τη ζωή τους. Το πρόβλημα τους δεν ήταν ότι εγκατέλειψαν την πίστη. Θα λέγαμε, ευτυχώς που έχασαν μια τέτοια ψεύτικη πίστη. Το λάθος τους ήταν, ότι δεν ζήτησαν την ορθή και σώ­ζουσα πίστη. "Ίσχυσαν γι αυτούς οι επισημάνσεις του αποστόλου Παύλου: «Θα έλθει καιρός πού οι άνθρω­ποι δεν θα ανέχονται την ύγιά και ορθή διδασκαλία, αλλά, σύμφωνα με τις επιθυμίες τους, θα διαλέγουν για τον εαυτό τους ένα σωρό ψευδοδιδασκάλους πού θα ικανοποιούν με τις παραδοξολογίες τους την ακοή τους. Και αντί για την αλήθεια θα προσέχουν τα παραμύθια» (Β' Τιμοθ. δ' 3-4).(Από την "ΖΩΗ")

«ΑΠΙΣΤΟΙ ΟΙ ΠΙΟ ΕΥΠΙΣΤΟΙ»

ΕΤΣΙ ΕΙΝΑΙ. Ανησυχητικό το φαινόμενο. "Όταν ένας πολιτισμός παρακμάζει, τότε ξεφυτρώ­νουν σαν μανιτάρια οι δεισιδαιμονίες, οι αιρέσεις, οι αρρωστημένοι μυστικισμοί. Όταν ένας πολιτισμός απαρνείται τις αξίες πού τον στήριξαν και παραμερίζει τη φωτισμένη χριστιανική πίστη, αποπροσανατο­λίζεται και χάνεται στα σκοτεινά μονοπάτια του αθεϊσμού. Αυτοί πού δυσκολεύονται νά πιστέψουν στον αληθινό Θεό, δίνουν με την πιο μεγάλη ευκολία την εμπιστοσύνη τους σε γελοιότητες ή άφελότητες, στους «βέβηλους και γραώδεις μύθους», του σκοτα­δισμού. Ισχύει εκείνο πού έγραφε ο Πασκάλ: «Άπι­στοι οι πιο εύπιστοι».(Από την "ΖΩΗ")

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ