ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ
ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ-ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ
Η Παγίδα της Δωρεάς οργάνων(Γράφει ο Κων.Ρόκας) http://sites.google.com/site/orthodoxy1054/e-pagida-tes-doreas-organon
" Για τους ανθρώπους μεγάλη δόξα στη ζωή είναι η γνώση, αλλά και κακό για όσους την χρησιμοποιούν άσχημα (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος) "
Ήταν καλοκαίρι του 1998 (πριν από οκτώ χρόνια δηλαδή), όταν αποφάσισα να γίνω δωρητής ιστών και οργάνων, με σκοπό να βοηθήσω ορισμένους συνανθρώπους μου μετά το θάνατό μου, από τη στιγμή που θα είχαν ανάγκη κάποιο από τα (άχρηστα πλέον για εμένα) όργανά μου.
Έτσι και έγινε και για αρκετό καιρό, παρέμενα ήσυχος (όσο όμως και αδιάφορος για να ερευνήσω πιο προσεκτικά το θέμα), πως έκανα το καθήκον μου σαν άνθρωπος όπως θα το ήθελε ο Θεός .
Εκείνος όμως που ορίζει αλλά και διαχωρίζει ποιο πραγματικά είναι το καλό, δεν με άφησε για πολύ καιρό στην ηρεμία της πλάνης μου, παρέχοντάς μου τα ερεθίσματα εκείνα έτσι ώστε να αρχίζω να προβληματίζομαι .
Στην αρχή , εντύπωση μου προκάλεσαν κάποιες συζητήσεις που είχα με δύο φιλικά μου πρόσωπα (γιατροί και οι δύο αλλά με διαφορετική ειδικότητα ο καθένας), σχετικά με ορισμένα «ύποπτα περιστατικά» που συνέβησαν στην Ελλάδα και σε άτομα που ήταν δωρητές ιστών και οργάνων, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους σε διάφορα νοσοκομεία! Μου ανέφεραν ενδεικτικά κάποιες «λανθασμένες» κινήσεις ορισμένων (οι οποίοι θέλουν να ονομάζονται γιατροί αλλά στην ουσία μόνο το συμφέρον της υγείας των δωρητών ιστών και οργάνων δεν υπηρετούν), που στάθηκαν αρκετές για να μετατρέψουν κάποιους ανύποπτους ασθενείς-δωρητές (των οποίων η κατάσταση της υγείας εξελισσόταν απόλυτα ομαλά) σε «αποθήκες ανταλλακτικών»!
Αφού τα κράτησα όλα αυτά σε κάποια άκρη του μυαλού μου, ύστερα από ένα μικρό χρονικό διάστημα άρχισε να διαφαίνεται ο δρόμος, που έμελλε να με οδηγήσει στην πηγή της αλήθειας.
Πιο συγκεκριμένα , καθώς ξεφύλλιζα μία εφημερίδα συνάντησα ένα άρθρο κάποιου Μητροπολίτη, το οποίο είχε ως θέμα τη δωρεά ιστών και οργάνων. Εκεί ο Σεβασμιότατος ανέφερε χαρακτηριστικά , πως «η πολυδιαφημισμένη αυτή πράξη είναι στην ουσία ένας φόνος, αφού για να είναι χρήσιμα τα όργανα που θα αφαιρεθούν πρέπει ο δότης να είναι ζωντανός!!! Ο άνθρωπος όμως σαν δισυπόστατο ον που είναι, αποτελείται από σώμα και ψυχή και κατά συνέπεια δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ποιες μυστικές ενέργειες μπορεί να πραγματοποιεί με την αθάνατη ψυχή του (αν και κλινικά ή εγκεφαλικά «νεκρός»), εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αν δηλαδή έχει στραφεί προς τον Θεό για να ζητήσει συγχώρηση για τις αμαρτίες του, κατανοώντας τη ματαιότητα αυτού του κόσμου (πράγμα πολύ πιθανό αν αναλογιστούμε την τραγική σωματική του κατάσταση, την οποία ψυχικά αντιλαμβάνεται και βιώνει), αν εμείς διακόπτουμε βίαια κάτι τέτοιο, κάτι που για εκείνον αποτελεί την τελευταία προσπάθεια αποκατάστασης της Σχέσης του με τον Θεό, όπως επίσης και αν αιτείται μία ακόμα ευκαιρία Σωτηρίας, για να αξιωθεί να μετανοήσει πραγματικά όπως ο Κύριος ορίζει και προτρέπει, για να συγχωρήσει, να εξομολογηθεί, να μεταλάβει, να κάνει δηλαδή τις Πράξεις εκείνες οι οποίες είναι ικανές να τον οδηγήσουν στη Βασιλεία του Δημιουργού του. Ας σκεφτούμε πως αυτά τα αιτήματα δικαιούται να τα ζητήσει, αφού είναι ακόμα ζωντανός!».
Έπειτα από όλα αυτά, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το πόσο πιθανό είναι να εισακούσει ο Θεός τα αιτήματα ενός τέτοιου ανθρώπου και να του επιτρέψει να επανακτήσει την υγεία του, έτσι ώστε να μπορέσει αυτοθελήτως να προετοιμαστεί κατάλληλα για το «Μεγάλο Ταξίδι».
Αξίζει επίσης να τονιστεί πως αυτή είναι μία μόνο από τις αιτίες, που ο Θεός μπορεί να καταστήσει υγιή και πάλι κάποιον που θεωρείται κλινικά ή εγκεφαλικά «νεκρός», αφού δεν είναι δυνατό να εξερευνήσουμε την Πνευματικότητα του Κυρίου, η Οποία παραμένει ακατανόητη αλλά και ασύλληπτη.
Έχοντας λάβει υπόψη μου όλα εκείνα που διάβασα στο συγκεκριμένο άρθρο, έκρινα πως θα ήταν αναγκαίο να ακούσω και την άποψη της ιατρικής και για το λόγο αυτό επισκέφθηκα ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας , το νοσοκομείο στο οποίο είχα γίνει δωρητής ιστών και οργάνων.
Εισερχόμενος εκεί κατευθύνθηκα προς την αρμόδια Υπηρεσία (Εξωνεφρικής Κάθαρσης και Μεταμοσχεύσεων), ζητώντας κάποιον υπεύθυνο για να συζητήσω λίγο μαζί του. Χωρίς να το επιδιώξω με παρέπεμψαν στον Διευθυντή της Υπηρεσίας, ο οποίος έδειξε πρόθυμος να με ακούσει.
Ξεκινώντας τη συζήτηση τον ρώτησα εάν ο δότης είναι ζωντανός κατά τη διάρκεια της αφαίρεσης των οργάνων του, καθώς και με ποιο τρόπο γίνεται η όλη διαδικασία .
Η απάντησή του ήταν απόλυτα διαφωτιστική: «Για να έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε τα όργανα ενός δότη, πρέπει οπωσδήποτε να του τα αφαιρέσουμε ενώ αυτός είναι ακόμα ζωντανός!!! Και για να είμαστε απόλυτα σίγουροι πως δεν πρόκειται να ξυπνήσει, ο αναισθησιολόγος τον υποβάλλει σε ολική νάρκωση(!), με σκοπό να διασφαλιστεί έτσι η ομαλή εξέλιξη της επέμβασης»!!!
Προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εαυτό μου και εκτιμώντας παράλληλα την ειλικρίνειά του, τον ρώτησα όσο πιο ήπια μπορούσα αν κατά την άποψη της επιστήμης, υπάρχουν πραγματικά πιθανότητες να ξυπνήσει ένας τέτοιος ασθενής, αφού με τη μεγάλη πρόοδο που παρουσιάζει η ιατρική, ανθρώπους που σήμερα τους θεωρεί κλινικά ή εγκεφαλικά «νεκρούς», σε λίγα χρόνια μπορεί να τους δίνει ελπίδες επαναφοράς.
Και αυτή του η απάντηση όμως ήταν το ίδιο ειλικρινής αλλά και το ίδιο εξοργιστική με την προηγούμενη: «Για να τον υποβάλλουμε σε ολική νάρκωση ασφαλώς και υπάρχουν πιθανότητες να ξυπνήσει!!! Και όπως σωστά παρατήρησες, η ιατρική καθώς και γενικότερα η επιστήμη, λόγω της εξέλιξης είναι συχνά υποχρεωμένη να αναθεωρεί τις απόψεις της».
«Άρα πρόκειται για φόνο!» συμπέρανα και χωρίς να συνεχίσω άλλο τη συζήτηση, ζήτησα τη διαγραφή μου από τους καταλόγους των δωρητών ιστών και οργάνων του νοσοκομείου, για να πάρω τη διαβεβαίωση πως ύστερα από κάποιες ημέρες, θα λάμβανα το χαρτί της διαγραφής στο σπίτι μου (όπως και έγινε).
Το μέγεθος της αμαρτίας αυτής όμως, είναι πολύ μεγαλύτερο και δεν περιορίζεται μόνο στο φόνο της ιατρικής, αλλά προεκτείνεται και στον ίδιο το δότη με τη μορφή της αυτοκτονίας, αφού ο καθένας που αποφασίζει να δώσει τη συγκατάθεσή του για κάτι τέτοιο, στην πραγματικότητα εξουσιοδοτεί με τον πιο επίσημο τρόπο κάποιους που θέλουν να λέγονται γιατροί, κάποιους που γνωρίζουν ότι έχει πιθανότητες να ξυπνήσει και για το λόγο αυτό λαμβάνουν τα μέτρα τους για να μην ξυπνήσει, όχι να τον γιατρέψουν, αλλά να τον τεμαχίσουν ζωντανό! Και όπως μας προειδοποιούν οι Άγιοι με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, εκείνον που αυτοκτονεί δεν επιτρέπεται να τον κηδεύει η Εκκλησία, διότι ο Θεός τον κατατάσσει χωρίς Κρίση στους κολασμένους, σε εκείνους δηλαδή που θα οδηγηθούν οριστικά στην κόλαση κατά την Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας.
Ας σταματήσουν λοιπόν τα παιχνίδια με τις ανθρώπινες ζωές κάποιοι «επιστήμονες», διότι είτε βρίσκονται στον κλάδο της Γενετικής (όπου και εκεί τα ίδια κάνουν με τα έμβρυα , τα οποία δεν τα θεωρούν ανθρώπους!), είτε βρίσκονται στις Μεταμοσχεύσεις, το ψέμα που χρησιμοποιούν ως άλλοθι είναι το ίδιο:
«Όλα γίνονται για το καλό των ανθρώπων»!Και ας φροντίσουμε να ενημερωνόμαστε περισσότερο και εμείς, προτού λάβουμε κάποια τόσο επικίνδυνη απόφαση, αλλά και να ενημερώνουμε παράλληλα και όσους δεν γνωρίζουν, διότι η αδιαφορία για ορθή και αντικειμενική ενημέρωση σε τόσο σοβαρά θέματα (θέματα κυριολεκτικά ζωής και θανάτου), μπορεί να αποδειχθεί η αιώνια Καταδίκη μας .
Τέλος, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθώ ως κατηχητής, σε μία ακόμη λανθασμένη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία αποφάσισε να γίνουν τα μέλη της (τα οποία σέβομαι και τιμώ απόλυτα ως Ιερείς) δωρητές οργάνων!
Από το 1998, χρονιά κατά την οποία ανέλαβε τα καθήκοντα του Προέδρου της Ιεράς Συνόδου, ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κύριος Χριστόδουλος , η Ιερά Σύνοδος έχει λάβει (εκτός από την συγκεκριμένη) και άλλες τραγικές αποφάσεις, παντελώς αντίθετες με τους Αγίους και Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας, όπως για παράδειγμα: α) Να υποδεχθεί τον Πάπα ως αρχηγό Εκκλησίας (!), από τη στιγμή που όλοι οι Άγιοι της Πίστεώς μας αποκαλούν τον Πάπα αρχιαιρεσιάρχη (αφού από αυτόν προήλθε το Σχίσμα της Εκκλησίας, αλλά και οι μεγαλύτερες αιρέσεις που υπάρχουν σήμερα στον πλανήτη) και μας προτρέπουν να τον αποφεύγουμε (για το ρόλο που διαδραματίζει με το αξίωμά του τόσους αιώνες μέσα στο Χριστιανισμό, αλλά και για τα δεινά που του προκάλεσε και συνεχίζει να του προκαλεί, παραμένοντας αμετακίνητος στις αιρετικές απόψεις του και διατηρώντας έτσι διασπασμένο το Ποίμνιο του Χριστού), όπως κάποιος αποφεύγει το φίδι. β) Να καταργήσει τους Ιερούς Εξορκισμούς(!), που οι ίδιοι οι Άγιοι έχουν γράψει και παραδώσει στην Εκκλησία , με σκοπό την καταπολέμηση των δαιμονικών πνευμάτων, τα οποία κατακυριεύουν ορισμένους συνανθρώπους μας. γ) Να αποφεύγει τόσον καιρό να καταδικάσει τις πράξεις ορισμένων Ιερέων, όπως επίσης και να επιβάλλει σε εκείνους τις ποινές που προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας (ενώ είχε τα στοιχεία για κάτι τέτοιο), με αποτέλεσμα να σκανδαλιστούν εκατομμύρια πιστών, από τη στιγμή που οι εχθροί (και μη) του Χριστού, έφεραν στο φως της δημοσιότητας τα σκάνδαλα .
Βέβαια, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγαλύτερος Προφήτης της Ορθοδοξίας, είχε επισημάνει στα Κηρύγματά του πως θα υπάρξουν σοβαρά παραπτώματα από Ιερείς στο μέλλον. Για τον λόγο αυτό δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την Προτροπή της Αγίας Γραφής, που μας διδάσκει «να πειθαρχούμε στον Θεό, περισσότερο από ό,τι πειθαρχούμε στους ανθρώπους».Δόξα τω Θεώ που υπάρχουν ακόμη αρκετοί άξιοι Ιερείς στην πατρίδα μας, τους οποίους μπορεί να εμπιστευτεί ο πιστός λαός του Θεού, αφού ακολουθώντας την Αγία Γραφή και γενικότερα τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας, είναι σε θέση να καθοδηγήσουν με υπευθυνότητα και ασφάλεια το πλήρωμά Της.
ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ
Στα τελευταία 40-50 χρόνια, οι στόχοι και οι πρακτικές της ιατρικής άλλαξαν ριζικά. Σε παλαιότερα χρόνια, ή ιατρική ηθική ήταν σαφώς τοποθετημένη υπέρ της ζωής, ενώ σήμερα ή ιατρική πρακτική, με αυξανόμενο ρυθμό, εμπλέκεται στη «νόμιμη» αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής. Ή τάση για την αποδοχή του τερματισμού της ανθρώπινης ζωής, ως φυσιολογικής λειτουργίας της ιατρικής, είναι επιταχυνόμενη. Διεθνή ιατρικά και βιοηθικά περιοδικά, με πολύ θετικό τρόπο συνηγορούν στον επαναπροσδιορισμό του θανάτου, πού θα περιλαμβάνει και άτομα σε εμμένουσα φυτική κατάσταση, καθώς και τα ανεγκέφαλα νεογνά.
Ή γραμμή πού χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο έχει μετατεθεί, ώστε να καταστεί δυνατή ή άντληση οργάνων για μεταμόσχευση, σε χρόνο πού αυτά θα είναι υγιή και βιώσιμα. Ή ενεργητική ευθανασία και ή υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι ήδη νόμιμη πρακτική σε ορισμένες χώρες, ενώ ή παθητική ευθανασία, δηλαδή ή μη εφαρμογή ή ή απόσυρση της υποστηρικτικής της ζωής τεχνολογίας, πού στόχο έχει τον άμεσο τερματισμό της ζωής ενός αρρώστου, όχι μόνο ασκείται ευρύτατα, αλλά και θεωρείται ηθικά επιβεβλημένη. Οι εκτρώσεις, ακόμη και σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης, εξακολουθούν να αφαιρούν τη ζωή εκατομμυρίων εμβρύων ανά τον κόσμο.
Τα Δικαστήρια, οι διαμορφωτές πολιτικής και τα ΜΜΕ με έμφαση υποστηρίζουν ότι τα δικαιώματα των ασθενών και ό σεβασμός των επιλογών τους, ακόμα και για τον τερματισμό της ζωής τους, πρέπει να μεταλλάξουν τη συνείδηση του ιατρικού επαγγέλματος. Πιθανότατα σύντομα θα φτάσει ή εποχή, όπου οι ιατροί, οι νοσηλευτές και οι φαρμακοποιοί θα αναγκαστούν να εμπλακούν στην αφαίρεση ανθρώπινων ζωών ανεξάρτητα και παρά τις θρησκευτικές και ηθικές αντιρρήσεις τους. Έτσι δημιουργείται ένα νέο πολιτισμικό κλίμα, με πλατιά στρώματα της κοινής γνώμης να δικαιολογούν μερικά εγκλήματα στο όνομα των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθεριών και να ζητούν όχι μόνο την μη ποινικοποίηση τους, αλλά και την έγκριση τους από το κράτος, ώστε να γίνονται με πλήρη ελευθερία και με τη βοήθεια των κρατικών συστημάτων υγείας. Επιλογές, πού στα παλαιότερα χρόνια θεωρούνταν απαράδεκτες, σήμερα γίνονται ολοένα και περισσότερο κοινωνικά αποδεκτές. Όλη αύτη ή κατάσταση, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη άδικη απώλεια ανθρώπινων ζωών σε εμφύλιες και άλλες συρράξεις και ή διατήρηση της θανατικής ποινής και κατ' άκολουθίαν οι εκτελέσεις κρατουμένων σε πολλές περιοχές του κόσμου, συνιστά έναν πολιτισμό θανάτου, όρο πού φαίνεται να πρωτοχρησιμοποιήθηκε και από τον πάπα Παύλο-Ιωάννη τον Β' στην εγκύκλιο του Evangelium Vitae το 1995.
Ό όρος «πολιτισμός θανάτου» καλύπτει τις εκτρώσεις, όλες τις μορφές ευθανασίας, τη θανάτωση νεογέννητων με αναπηρίες και γενετικά νοσήματα, τη δημιουργία και καταστροφή ανθρωπίνων εμβρύων για πειραματικούς σκοπούς, τον επαναπροσδιορισμό του θανάτου για τη διευκόλυνση των μεταμοσχεύσεων και όλες γενικά τις προσβολές προς την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής. Ό πολιτισμός του θανάτου, συνιστά μία διεθνή επικίνδυνη και βλαπτική ιδεολογία, πού προσβάλλει τη χριστιανική ηθική, την πίστη στην ιερότητα της ανθρώπινης ζωής και την πίστη στην ύπαρξη της αθάνατης ψυχής του άνθρωπου. Είναι χαρακτηριστική ή άποψη δύο εκπροσώπων του «πολιτισμού του θανάτου».
Ό Peter Singer, καθηγητής στο κέντρο μελέτης ανθρωπίνων άξιων του Πανεπιστημίου του Princeton στις ΗΠΑ, πού θεωρείται από τούς αρχιτέκτονες του «πολιτισμού θανάτου», σε πρόσφατο βιβλίο του με τίτλο: «Rethinking Life and Death» έγραφε: «Μετά την καθοδήγηση των σκέψεων μας και των αποφάσεων μας για περίπου δύο χιλιάδες χρόνια, το παραδοσιακό δυτικό ήθος κατέρρευσε»!
Και ό Derek Humphrey, πρόεδρος της αμερικανικής εταιρείας ευθανασίας και συγγραφέας του εγχειριδίου ευθανασίας «The Final Exit» έγραψε: «Προσπαθούμε να ανατρέψουμε 2.000 χρόνια χριστιανικής παράδοσης»!
Αυτή ή ανάπτυξη και εδραίωση του πολιτισμού του θανάτου, οφείλεται κυρίως στη βαθμιαία μετατόπιση της δυτικής κοινωνίας από την αντίληψη της ίερότητος της ζωής στην αντίληψη της ποιότητος της ζωής, ως αξίας υπέρτερης της πρώτης. Ή κοσμική αντίληψη της αξίας της ζωής είναι «ή ποιότητα της ζωής». Σύμφωνα με τη θέση αυτή, ή άξια της ανθρώπινης ζωής πρέπει να βασίζεται στη χρησιμότητα και την παραγωγικότητα της, και να είναι επιθυμητή και χωρίς πόνο και ταλαιπωρία σ' αυτόν τον αυτοϊκανοποιούμενο κόσμο μας. Όταν οι προϋποθέσεις αυτές δεν υπάρχουν, ή ζωή χάνει την αξία της, το ανθρώπινο πρόσωπο υποβιβάζεται σε «μη-πρόσωπο», ή συνέχεια αυτής της ζωής θεωρείται ματαιοπονία, βάρος για το ίδιο το άτομο και το περιβάλλον του, σπατάλη πολύτιμων πόρων, πού θα μπορούσαν να χρησιμοποιηθούν σε άλλους επωφελείς προορισμούς.
Στο στρατόπεδο της «ποιότητος της ζωής» συχνά ακούγονται και οι παρακάτω εκφράσεις. Ή φύση δέχεται ζωή μόνο με συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητος. Ή υποστηρικτική της ζωής τεχνολογία, τότε μόνο έχει λόγο, όταν χαρίζει ελπίδα και προοπτική ζωής. Όταν ό άνθρωπος μπορεί να αυτονομηθεί και να επανέλθει. Υπάρχουν περιπτώσεις πού σεβασμός στον άνθρωπο σημαίνει ότι όχι απλώς του επιτρέπουμε, αλλά και τον διευκολύνουμε να πεθάνει.
Όταν ή ποιότητα της ζωής χάνεται, ή λύση πού προτείνουν οι οπαδοί της είναι ό τερματισμός της, ό όποιος για πολλούς σύγχρονους βιοηθικούς δεν πρέπει να είναι μόνο δυνατότητα, αλλά και υποχρέωση.
Απέναντι στη μάταιη φιλοσοφία της ποιότητος της ζωής βρίσκεται ή καταξιωμένη από το χρόνο θέση της Ίερότητος της ανθρώπινης ζωής. Κατ' αυτήν ή αξία της ανθρώπινης ζωής είναι εγγενής, προερχόμενη από την «κατ' εικόνα και καθ' όμοίωσιν» δημιουργία της από τον Θεό. Έτσι ούτε ή ηλικία του άτομου, ούτε ή σωματική ή πνευματική κατάσταση της ούτε ή ύπαρξη ή ή μη ύπαρξη χρησιμότητος και παραγωγικότητος, ούτε το κόστος διατήρησης της μπορούν να μειώσουν την αξία της και πολύ περισσότερο να γίνουν οι προϋποθέσεις εκούσιου ή ακούσιου τερματισμού της. Αύτη ή αντίληψη συνιστά τον πολιτισμό της ζωής.
Αυτή την αντίληψη υπηρέτησε και δίδαξε ό πατέρας της ιατρικής Ιπποκράτης, όπως προκύπτει από το περιεχόμενο του περίφημου όρκου του, τον όποιο σήμερα πολλοί ιατροί παραβιάζουν, αγνοούν ή και προσπαθούν να τον θέσουν στο περιθώριο ως απαρχαιωμένο και μη ανταποκρινόμενο στις σημερινές ανάγκες της δυτικής κοινωνίας.
Δυστυχώς ή άποψη υπέρ της ποιότητος έναντι της ίερότητος της ζωής δεν έχει διαβρώσει μόνο το ιατρικό λειτούργημα, αλλά έχει εισχωρήσει και σε Ορθόδοξους Εκκλησιαστικούς και Θρησκευτικούς κύκλους.
Κατά τον Wesley Smith, δικηγόρο και συγγραφέα του βιβλίου «Culture of Death; The Assault on Medical Ethics in America» ό πολιτισμός του θανάτου είναι σαν την ηρωίνη. Άπαξ και μπεις στο δρόμο της, τίποτε και ποτέ δεν είναι αρκετό. Τρανό παράδειγμα ή εξέλιξη της ευθανασίας στην Ολλανδία. Πριν από αρκετά χρόνια ή ευθανασία στην Ολλανδία ξεκίνησε ως παράνομη πράξη με κάποια κοινωνική και δικαστική ανοχή. Στη συνέχεια έγινε ή νομιμοποίηση της υπό όρους και σήμερα εφαρμόζεται εκούσια ή ακούσια όχι μόνο σε ασθενείς του τελικού σταδίου με αφόρητο σωματικό πόνο και μικρό προσδόκιμο επιβίωσης, αλλά και σε νεογέννητα με αναπηρίες και γενετικά νοσήματα, σε ψυχιατρικούς άρρωστους και άτομα με προχωρημένο Alzheimer, αλλά ακόμα προσφέρεται και σε ηλικιωμένα άτομα χωρίς ιατρικά προβλήματα, πού απλά έχουν «βαρεθεί» τη ζωή.
Σε έναν κόσμο, πού ό πολιτισμός του θανάτου συνεχώς διευρύνει την αποδοχή του, χρέος μας και επιδίωξη μας πρέπει να είναι ή προβολή και ή υπεράσπιση τού πολιτισμού της ζωής. Ό σεβασμός δηλαδή της ανθρώπινης ζωής και ή υπεράσπιση της, ανεξάρτητα από την ποιότητα της και τη μικρή ή τη μεγάλη ένδοκοσμική προοπτική της. (Από την «ΔΡΑΣΗ»)
ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ:ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ «ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ»
του Έμμ. Παναγόπουλου Άμ. Έπ. Καθηγητού Χειρουργικής Διευθυντού Χειρουργού Ε.Σ.Υ
Τα τελευταία χρόνια, στις δυτικές κυρίως κοινωνίες, καταγράφεται μία συνεχής και σημαντική αύξηση του πληθυσμού των ηλικιωμένων ατόμων. Ή τεράστια πρόοδος της Ιατρικής τα προηγούμενα 30 χρόνια, είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης, πού κατέστησε τούς ανθρώπους σημαντικά μακροβιότερους. Ό γηραιός πληθυσμός όχι μόνον αυξάνεται σε απόλυτους αριθμούς, σήμερα υπολογίζεται σε 600 εκατομμύρια και το 2025 προβλέπεται να διπλασιασθεί, αλλά και λόγω της συνεχιζόμενης ύπογεννητικότητος, στις δυτικές κυρίως κοινωνίες και στην Κίνα (πολιτική του ενός παιδιού), μεγαλώνει το ποσοστό του μέσα σε κάθε κοινωνία. Αυτή ή απόλυτη και ποσοστιαία μεγέθυνση αυτού του πληθυσμού, δημιουργεί κοινωνική πίεση. Έτσι πίεση ασκεί στο σύστημα υγείας, αφού αυτός ό πληθυσμός είναι πού καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος των διαθέσιμων πόρων για την υγεία. Πίεση ασκεί στο ασφαλιστικό σύστημα, αφού ή μειούμενη αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους κλονίζει τις δυνατότητες των ασφαλιστικών ταμείων. Πίεση ασκεί στην κοινωνία, γιατί ένα μεγάλο ποσοστό αυτού του πληθυσμού εμφανίζει νοητική έκπτωση, άνοια, νόσο του Alzheimer, με αποτέλεσμα τη μείωση ή και την απώλεια της ικανότητος για αυτοεξυπηρέτηση του και κατά συνέπεια τη μερική ή απόλυτη εξάρτηση του από το στενότερο ή ευρύτερο οικογενειακό του περιβάλλον και την κοινωνία. Λόγω της έντονης κοινωνικής πίεσης, πού αυτός ό συνεχώς αυξανόμενος πληθυσμός των ηλικιωμένων ατόμων ασκεί, έχει χαρακτηρισθεί ως ένα «ασημένιο τσουνάμι» από τα «ψαρά-ασημένια» μαλλιά τους.
Ή λύση του προβλήματος προφανώς δεν είναι εύκολη. Όμως ή χρησιμοθηρική και ωφελιμιστική δυτική κοινωνία είναι πάντα έτοιμη για εύκολες, βολικές, κοινωνικά και οικονομικά ανώδυνες λύσεις. Έτσι πρόσφατα, ό Άγγλος διηγηματογράφος Martin Amis, σε συνέντευξη πού παραχώρησε και δημοσιεύθηκε στη Βρετανική εφημερίδα Sunday Times της 25ης Ιανουαρίου 2010 με την ευκαιρία της κυκλοφορίας ενός νέου του βιβλίου, άνοιξε πόλεμο με την γκρίζα δύναμη του ηλικιωμένου βρετανικού πληθυσμού και πρότεινε το στήσιμο σε κάθε γωνιά του δρόμου, θαλάμων ευθανασίας, όπου ή ζωή των ατόμων αυτών θα τερματίζεται με «ένα martini και ένα μετάλλιο». Ό Martin Amis στη συνέντευξη αυτή διατύπωσε την άποψη ότι ή Μ. Βρετανία στα προσεχή 10-15 χρόνια θα αντιμετωπίσει έναν «εμφύλιο πόλεμο» μεταξύ των νέων και των ηλικιωμένων, γιατί το «ασημένιο τσουνάμι» του αυξανόμενου πληθυσμού των ηλικιωμένων θα ασκεί συνεχή πίεση στην κοινωνία. Αυτό το «ασημένιο τσουνάμι» ό Amis το παρομοίωσε με εισβολή τρομερών μεταναστών πού θα κατακλύσουν τα μαγαζιά, τα εστιατόρια και τις καφετέριες της χώρας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε, είπε, ότι μερικές ζωές οδηγούνται σε αρνητική πορεία, όταν ό πόνος μειώνει σημαντικά τις εναπομείνασες χαρές. Ακόμη υποστήριξε ότι «ή θρησκεία έχει βαθιές ρίζες στο Σύνταγμα μας και στο μυαλό μας και αυτό είναι κάτι πού πρέπει να αποβάλουμε».
Πολλοί φίλοι του προσπάθησαν να τον δικαιολογήσουν, υποστηρίζοντας ότι ό Amis έχει για όλα τα θέματα υπερβολικό και σατυρικό λόγο, καθώς και ό ίδιος παραδέχθηκε, ότι τα περί θαλάμων ευθανασίας είναι ουτοπιστικά και δεν πρόκειται να εφαρμοσθούν στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον. Όμως με τις θέσεις του Martin Amis ασχολήθηκαν, επί σειρά ημερών, όλες οι βρετανικές εφημερίδες αλλά και το διαδίκτυο, όπου πάνω από 4.000 ίστότοποι σχολίασαν θετικά ή αρνητικά τις θέσεις του Amis. Μάλιστα με αφορμή την αναφορά του Amis στο «ασημένιο τσουνάμι», το περιοδικό The Economist στο τεύχος της 4ης Φεβρουαρίου 2010 φιλοξένησε άρθρο του Schumpeter με τίτλο: «The Silver Tsounami» - το «ασημένιο τσουνάμι». Στο άρθρο αυτό αναλύεται το πρόβλημα του γηράσκοντος εργατικού δυναμικού και γίνεται ή διαπίστωση ότι οι μεγάλες επιχειρήσεις των πλουσίων κρατών μόλις τώρα αρχίζουν να συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα της διαχείρισης ενός ταχέως γηράσκοντος δυναμικού και για το όποιο πρόβλημα οι περισσότερες από αυτές είναι εντελώς ανέτοιμες.
Σχεδόν ταυτόχρονα με τις δηλώσεις του Martin Amis ένας άλλος συγγραφέας, ό sir Terry Pratchett, με αρχόμενο Alzheimer κατά δική του δήλωση, σε διάλεξη πού έδωσε στο BBC υπεραμύνθηκε του δικαιώματος των ασθενών με ανίατες ασθένειες και των ηλικιωμένων με νοητική έκπτωση να επιλέγουν το πώς και το πότε θα πεθάνουν. Ό Pratchett πρότεινε μάλιστα τη δημιουργία μιας Δικαστικής Αρχής, τα μέλη της οποίας θα δρουν για το καλό της κοινωνίας και για το καλό των αιτούντων ευθανασία. Ή επιτροπή αυτή θα βεβαιώνει ότι οι αιτούντες ευθανασία έχουν πνευματική διαύγεια, είναι καλά ενημερωμένοι και δεν βρίσκονται υπό την επήρεια τρίτων. Τα μέλη της επιτροπής, ένας δικηγόρος με εμπειρία στην αντιμετώπιση οικογενειακών ζητημάτων και ένας Ιατρός με εμπειρία στις χρόνιες ασθένειες, πρέπει να έχουν ηλικία άνω των 45 ετών, ώστε να έχουν αποκτήσει το σπάνιο δώρο της σοφίας, αφού ή σοφία και ή συμπάθεια σε αυτή τη Δικαστική Αρχή πρέπει να στέκονται πλάι-πλάι με τον νόμο. Ακόμη ένας άλλος συγγραφέας, ό Christopher Buckley στο διήγημα του "Boomsday" αναφέρεται στον επικείμενο πόλεμο των γενεών και υιοθετεί τα οφέλη της μαζικής ευθανασίας, προτείνοντας σε αντίθεση με τον Martin Amis, πιο εκλεπτυσμένα κίνητρα, όπως φορολογικές εκπτώσεις.
Στις Δυτικές κοινωνίες οι ομάδες πού αγωνίζονται για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας, έχουν συνεχή παρουσία και δράση, και οι στόχοι τους προωθούνται με αργά, αλλά σταθερά βήματα. Απλώς όταν υπάρχουν δηλώσεις επωνύμων, όπως αυτές του Martin Amis ή όταν κάποιος επώνυμος σταματήσει τη ζωή του με ευθανασία, όπως είναι ή περίπτωση του διάσημου βρετανού μαέστρου Έντουαρτ Ντάουνς, πού συνέβη τον Ιούλιο του 2009 με τη βοήθεια της ελβετικής οργάνωσης Dignitas στην Ζυρίχη, το όλο ζήτημα της ευθανασίας φωτίζεται και προβάλλεται εντονότερα.
Τούς τελευταίους μήνες, πλην της πολιτείας Oregon, άλλες δύο πολιτείες των ΗΠΑ, ή Washington και ή Montana νομιμοποίησαν την ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Μάλιστα επειδή ό όρος αυτοκτονία ακούγεται κάπως αποκρουστικά, οι δύο πολιτείες φρόντισαν στις νομοθεσίες τους να τον αντικαταστήσουν με τον πιο συμπαθή και ουδέτερο όρο της ιατρικής βοήθειας στον θάνατο. Όμως όποιος και αν είναι ό όρος, ή πραγματικότητα είναι ή ίδια. Ή βοήθεια στο θάνατο είναι στην ουσία μία πράξη αυτοκτονίας με ουσίες πού δυστυχώς συνταγογραφούνται από ιατρό, πού ασφαλώς φέρει και την ηθική ευθύνη.
Σε παλαιότερες εποχές, τα ηλικιωμένα άτομα αντιμετωπίζονταν με σεβασμό και αγάπη. Ή συσσωρευμένη από τη ζωή εμπειρία δημιουργούσε μία σοφία αξιοσέβαστη. Σήμερα ή κοινωνία θεωρεί τούς ηλικιωμένους ως άχρηστους καταναλωτές τροφής και πόρων, ως ένα «τσουνάμι», πού δημιουργεί κοινωνικά προβλήματα! Πριν μερικά χρόνια κάποιοι επώνυμοι βιοηθικοί με πολύ κυνικό τρόπο διατύπωσαν την άποψη ότι για τα ηλικιωμένα άτομα με χρόνια νοσήματα ή νοητική έκπτωση, ή ευθανασία πρέπει να είναι όχι μόνο δυνατότητα, αλλά και υποχρέωση, γιατί τα άτομα αυτά αποτελούν βάρος για τα ίδια, την οικογένεια τους και την κοινωνία!
Ή άποχριστιανοποίηση των δυτικών κοινωνιών, ή απομάκρυνση τους από τον Θεό και τις ηθικές αξίες και ή προσήλωση τους στο «κατά κόσμον» χρήσιμο και ωφέλιμο, τις έχει οδηγήσει στη βίωση ενός πολιτισμού θανάτου, πού συνεχώς γίνεται σκοτεινότερος και τρομακτικότερος. (Από την "ΔΡΑΣΗ")
ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ
Χρειάζεται ηρωισμός
To θέμα της ευθανασίας επανέρχεται από καιροί εις καιρόν και μερικές χώρες προχώρησαν στην αποποινικοποίηση της. 0ι συνέπειες; Ή περίπτωση του Βελγίου κάτι μας λέει. Δύο χρόνια μετά την ενεργοποίηση του νόμου και σε διάστημα ενός περίπου έτους ανακοινώθηκαν επισήμως 259 πράξεις ευθανασίας. Και δεν είναι ή μόνη περίπτωση. Πολύπλοκο το πρόβλημα θέτει πολλά ηθικά διλήμματα. Γιατροί, νομικοί, κοινωνιολόγοι κ.ά. αναπτύσσουν διάφορες απόψεις από την πλήρη νομιμοποίηση ως την πλήρη απόρριψη. Το παράδοξο είναι, πώς και οι δύο κινούνται από ανθρωπιστικά ελατήρια, δηλαδή, σεβασμό στον άνθρωπο και την προσωπικότητα του. Πώς συμβαίνει κάτι τέτοιο; Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα και συγχρόνως ένα πρόβλημα.
Όμως το πρόβλημα της ευθανασίας, της ζωής ή του θανάτου, είναι ζήτημα γενικότερης θεωρήσεως του άνθρωπου. Πώς τοποθετούμεθα απέναντι στον άνθρωπο; Ποιος είναι ο προορισμός του; Τι είναι για μάς ή ζωή και οι δοκιμασίες της; Πώς νιώθουμε την υπαρξιακή αγωνία μπροστά στη σκέψη του θανάτου; Μάς λένε, πώς όταν ή ζωή είναι ανυπόφορη, βάρος ασήκωτο και οδυνηρό, τότε από οίκτο μπορεί κάποιος νά βοηθήσει στην αφαίρεση της. Λάθος μεγάλο. Πράξη δειλίας και ηττοπάθειας. Ποιος μάς είπε, πώς τα σύννεφα μιας απελπιστικής καταστάσεως είναι μόνιμα και πώς ο ήλιος τής ελπίδος δεν θα ανατείλει και πάλι; Πέραν αυτού. Ό πόνος και ή δοκιμασία είναι χωρίς βαθύτερο νόημα; Σκεφθήκαμε μήπως οι δοκιμασίες μπορούν νά ασκήσουν στην υπομονή και στην καρτερία; Νά καλλιεργήσουν την πίστη, νά αυξήσουν την αγάπη, νά εξευγενίσουν τις ανθρώπινες σχέσεις;
'0 άνθρωπος και μάλιστα ο αληθινός Χριστιανός, στέκεται με γενναιότητα μπροστά στον πόνο και στην θλίψη. Στις κρίσιμες ώρες τής δοκιμασίας, όταν αισθάνεται την καρδιά του νά ματώνει και τα γόνατα του νά λυγίζουν, όταν το σκοτάδι τον τυλίγει και δεν βλέπει φως πουθενά και τότε δεν τα χάνει. Δεν σκέπτεται την εύκολη λύση τής φυγής και τής λιποταξίας. Ούτε για τον εαυτό του ούτε για τούς άλλους. Στις ώρες αυτές προσπαθεί νά ανίχνευση το σχέδιο του Θεού, αντί νά εγκατάλειψη τον αγώνα. Οι πολλοί δυστυχώς σήμερα, διαποτισμένοι από το έγκοσμιοκρατικό πνεύμα κρίνουν τα πάντα με υλιστικά κριτήρια. Φθάνουν στο σημείο νά αμφισβητούν και αυτή την ύπαρξη του Θεού και καταλήγουν σε απονενοημένα διαβήματα.
Χρειάζεται βέβαια ηρωισμός, για να αντικρίσει κανείς τις δοκιμασίες κατάματα. Και ο ηρωισμός αυτός δεν κυματίζει στο κενό. Ό Χριστιανός βλέπει τον ουρανό πίσω από τον θάνατο. Ελπίζει και στην απελπισία. Γιατί γνωρίζει ότι ή χριστιανική ζωή είναι ζωή δυνάμεως στην αδυναμία, χαράς στις θλίψεις, μεγαλείου στις ταπεινώσεις. Και τα πιο δραματικά γεγονότα τα τοποθετεί σωστά και τα αντιμετωπίζει υπεύθυνα με το φως και τη δύναμη τής πίστεως. Και τότε, χωρίς νά τα απλουστεύει, τα φωτίζει. Τα βλέπει καθαρά μέσα στο σχέδιο τής αγάπης του Θεού πού παραχωρεί τις δοκιμασίες και τον πόνο «επί τό συμφέρον εις τό μεταλαβείν τής άγιότητος αυτού» (Έβρ. ιβ' 10).
Και κάτι άλλο εξ ίσου σημαντικό. Ό Χριστιανός αντιμετωπίζει όλα τα γεγονότα «υπό το πρίσμα τής αίωνιότητος». Μέσα από το πρίσμα αυτό και οι πιο μεγάλες δυσκολίες και τα πιο συντριπτικά χτυπήματα τής ζωής παίρνουν άλλο νόημα. Για τον πιστό Χριστιανό πέρα και πάνω από τη φυσική ζωή υπάρχει ή πνευματική, ή υπερφυσική ζωή. Ή τωρινή ζωή είναι το προπαρασκευαστικό στάδιο για την άλλη. Έτσι ή οποιαδήποτε δοκιμασία φωτίζεται μ' ένα άλλο υπερκόσμιο φως και αντιμετωπίζεται σωστά με την μεταφυσική θεώρηση. Είναι ένα απλό επεισόδιο μπροστά στην αιωνιότητα, άλλά επεισόδιο από το όποιο εξαρτάται ή αιωνιότητα.
Με μία τέτοια προοπτική δεν παραδίνεται ποτέ στην ηττοπάθεια και τον μαρασμό. Αντιμετωπίζει με πίστη όλες τις αντιξοότητες και από εκεί αντλεί θάρρος και δύναμη. Στα αυτιά του αντηχεί ή ενισχυτική φωνή του αποστόλου Παύλου: «Ούκ άξια τά παθήματα τού νύν καιρού προς τήν μέλλουσαν δόξαν άποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. η' 18). Με το πρίσμα τής αίωνιότητος οι δοκιμασίες πού τον άπιστο τον συντρίβουν, τον πιστό τον γυμνάζουν και τον χαλυβδώνουν.
Γι' αυτό, όπως προσθέτει ο ίδιος Απόστολος, «δεν αποκάμνουμε από τις δοκιμασίες, άλλά και αν το σώμα μας φθείρεται και υποφέρει, όμως ή ψυχή μας ανανεώνεται και ανακαινίζεται, διότι οι θλίψεις γρήγορα περνούν, όσο και αν διαρκούν και γίνονται ελαφρές και μάς ετοιμάζουν αιώνιας αξίας βάρος δόξα. Αρκεί νά μη καρφώνουμε τα βλέμματα μας μόνο στα βλεπόμενα πού είναι πρόσκαιρα, άλλά και στα μη βλεπόμενα πού είναι αιώνια» (Β' Κορινθ. δ' 16-18).(Από την "ΖΩΗ")