ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ

ΜΕΤΑΜΟΣΧΕΥΣΕΙΣ-ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

Η Παγίδα της Δωρεάς οργάνων(Γράφει ο Κων.Ρόκας) http://sites.google.com/site/orthodoxy1054/e-pagida-tes-doreas-organon

" Για τους ανθρώπους μεγάλη δόξα στη ζωή είναι η γνώση, αλλά και κακό για όσους την χρησιμοποιούν άσχημα (Άγιος Γρηγόριος ο Θεολόγος) "

Ήταν καλοκαίρι του 1998 (πριν από οκτώ χρόνια δηλαδή), όταν αποφάσισα να γίνω δωρητής ιστών και οργάνων, με σκοπό να βοηθήσω ορισμένους συνανθρώπους μου μετά το θάνατό μου, από τη στιγμή που θα είχαν ανάγκη κάποιο από τα (άχρηστα πλέον για εμένα) όργανά μου.

Έτσι και έγινε και για αρκετό καιρό, παρέμενα ήσυχος (όσο όμως και αδιάφορος για να ερευνήσω πιο προσεκτικά το θέμα), πως έκανα το καθήκον μου σαν άνθρωπος όπως θα το ήθελε ο Θεός .

Εκείνος όμως που ορίζει αλλά και διαχωρίζει ποιο πραγματικά είναι το καλό, δεν με άφησε για πολύ καιρό στην ηρεμία της πλάνης μου, παρέχοντάς μου τα ερεθίσματα εκείνα έτσι ώστε να αρχίζω να προβληματίζομαι .

Στην αρχή , εντύπωση μου προκάλεσαν κάποιες συζητήσεις που είχα με δύο φιλικά μου πρόσωπα (γιατροί και οι δύο αλλά με διαφορετική ειδικότητα ο καθένας), σχετικά με ορισμένα «ύποπτα περιστατικά» που συνέβησαν στην Ελλάδα και σε άτομα που ήταν δωρητές ιστών και οργάνων, κατά τη διάρκεια της νοσηλείας τους σε διάφορα νοσοκομεία! Μου ανέφεραν ενδεικτικά κάποιες «λανθασμένες» κινήσεις ορισμένων (οι οποίοι θέλουν να ονομάζονται γιατροί αλλά στην ουσία μόνο το συμφέρον της υγείας των δωρητών ιστών και οργάνων δεν υπηρετούν), που στάθηκαν αρκετές για να μετατρέψουν κάποιους ανύποπτους ασθενείς-δωρητές (των οποίων η κατάσταση της υγείας εξελισσόταν απόλυτα ομαλά) σε «αποθήκες ανταλλακτικών»!

Αφού τα κράτησα όλα αυτά σε κάποια άκρη του μυαλού μου, ύστερα από ένα μικρό χρονικό διάστημα άρχισε να διαφαίνεται ο δρόμος, που έμελλε να με οδηγήσει στην πηγή της αλήθειας.

Πιο συγκεκριμένα , καθώς ξεφύλλιζα μία εφημερίδα συνάντησα ένα άρθρο κάποιου Μητροπολίτη, το οποίο είχε ως θέμα τη δωρεά ιστών και οργάνων. Εκεί ο Σεβασμιότατος ανέφερε χαρακτηριστικά , πως «η πολυδιαφημισμένη αυτή πράξη είναι στην ουσία ένας φόνος, αφού για να είναι χρήσιμα τα όργανα που θα αφαιρεθούν πρέπει ο δότης να είναι ζωντανός!!! Ο άνθρωπος όμως σαν δισυπόστατο ον που είναι, αποτελείται από σώμα και ψυχή και κατά συνέπεια δεν είμαστε σε θέση να γνωρίζουμε, ποιες μυστικές ενέργειες μπορεί να πραγματοποιεί με την αθάνατη ψυχή του (αν και κλινικά ή εγκεφαλικά «νεκρός»), εκείνη τη συγκεκριμένη χρονική στιγμή. Αν δηλαδή έχει στραφεί προς τον Θεό για να ζητήσει συγχώρηση για τις αμαρτίες του, κατανοώντας τη ματαιότητα αυτού του κόσμου (πράγμα πολύ πιθανό αν αναλογιστούμε την τραγική σωματική του κατάσταση, την οποία ψυχικά αντιλαμβάνεται και βιώνει), αν εμείς διακόπτουμε βίαια κάτι τέτοιο, κάτι που για εκείνον αποτελεί την τελευταία προσπάθεια αποκατάστασης της Σχέσης του με τον Θεό, όπως επίσης και αν αιτείται μία ακόμα ευκαιρία Σωτηρίας, για να αξιωθεί να μετανοήσει πραγματικά όπως ο Κύριος ορίζει και προτρέπει, για να συγχωρήσει, να εξομολογηθεί, να μεταλάβει, να κάνει δηλαδή τις Πράξεις εκείνες οι οποίες είναι ικανές να τον οδηγήσουν στη Βασιλεία του Δημιουργού του. Ας σκεφτούμε πως αυτά τα αιτήματα δικαιούται να τα ζητήσει, αφού είναι ακόμα ζωντανός!».

Έπειτα από όλα αυτά, εύκολα αντιλαμβάνεται κανείς το πόσο πιθανό είναι να εισακούσει ο Θεός τα αιτήματα ενός τέτοιου ανθρώπου και να του επιτρέψει να επανακτήσει την υγεία του, έτσι ώστε να μπορέσει αυτοθελήτως να προετοιμαστεί κατάλληλα για το «Μεγάλο Ταξίδι».

Αξίζει επίσης να τονιστεί πως αυτή είναι μία μόνο από τις αιτίες, που ο Θεός μπορεί να καταστήσει υγιή και πάλι κάποιον που θεωρείται κλινικά ή εγκεφαλικά «νεκρός», αφού δεν είναι δυνατό να εξερευνήσουμε την Πνευματικότητα του Κυρίου, η Οποία παραμένει ακατανόητη αλλά και ασύλληπτη.

Έχοντας λάβει υπόψη μου όλα εκείνα που διάβασα στο συγκεκριμένο άρθρο, έκρινα πως θα ήταν αναγκαίο να ακούσω και την άποψη της ιατρικής και για το λόγο αυτό επισκέφθηκα ένα από τα μεγαλύτερα νοσοκομεία της χώρας , το νοσοκομείο στο οποίο είχα γίνει δωρητής ιστών και οργάνων.

Εισερχόμενος εκεί κατευθύνθηκα προς την αρμόδια Υπηρεσία (Εξωνεφρικής Κάθαρσης και Μεταμοσχεύσεων), ζητώντας κάποιον υπεύθυνο για να συζητήσω λίγο μαζί του. Χωρίς να το επιδιώξω με παρέπεμψαν στον Διευθυντή της Υπηρεσίας, ο οποίος έδειξε πρόθυμος να με ακούσει.

Ξεκινώντας τη συζήτηση τον ρώτησα εάν ο δότης είναι ζωντανός κατά τη διάρκεια της αφαίρεσης των οργάνων του, καθώς και με ποιο τρόπο γίνεται η όλη διαδικασία .

Η απάντησή του ήταν απόλυτα διαφωτιστική: «Για να έχουμε τη δυνατότητα να χρησιμοποιήσουμε τα όργανα ενός δότη, πρέπει οπωσδήποτε να του τα αφαιρέσουμε ενώ αυτός είναι ακόμα ζωντανός!!! Και για να είμαστε απόλυτα σίγουροι πως δεν πρόκειται να ξυπνήσει, ο αναισθησιολόγος τον υποβάλλει σε ολική νάρκωση(!), με σκοπό να διασφαλιστεί έτσι η ομαλή εξέλιξη της επέμβασης»!!!

Προσπαθώντας να συγκρατήσω τον εαυτό μου και εκτιμώντας παράλληλα την ειλικρίνειά του, τον ρώτησα όσο πιο ήπια μπορούσα αν κατά την άποψη της επιστήμης, υπάρχουν πραγματικά πιθανότητες να ξυπνήσει ένας τέτοιος ασθενής, αφού με τη μεγάλη πρόοδο που παρουσιάζει η ιατρική, ανθρώπους που σήμερα τους θεωρεί κλινικά ή εγκεφαλικά «νεκρούς», σε λίγα χρόνια μπορεί να τους δίνει ελπίδες επαναφοράς.

Και αυτή του η απάντηση όμως ήταν το ίδιο ειλικρινής αλλά και το ίδιο εξοργιστική με την προηγούμενη: «Για να τον υποβάλλουμε σε ολική νάρκωση ασφαλώς και υπάρχουν πιθανότητες να ξυπνήσει!!! Και όπως σωστά παρατήρησες, η ιατρική καθώς και γενικότερα η επιστήμη, λόγω της εξέλιξης είναι συχνά υποχρεωμένη να αναθεωρεί τις απόψεις της».

«Άρα πρόκειται για φόνο!» συμπέρανα και χωρίς να συνεχίσω άλλο τη συζήτηση, ζήτησα τη διαγραφή μου από τους καταλόγους των δωρητών ιστών και οργάνων του νοσοκομείου, για να πάρω τη διαβεβαίωση πως ύστερα από κάποιες ημέρες, θα λάμβανα το χαρτί της διαγραφής στο σπίτι μου (όπως και έγινε).

Το μέγεθος της αμαρτίας αυτής όμως, είναι πολύ μεγαλύτερο και δεν περιορίζεται μόνο στο φόνο της ιατρικής, αλλά προεκτείνεται και στον ίδιο το δότη με τη μορφή της αυτοκτονίας, αφού ο καθένας που αποφασίζει να δώσει τη συγκατάθεσή του για κάτι τέτοιο, στην πραγματικότητα εξουσιοδοτεί με τον πιο επίσημο τρόπο κάποιους που θέλουν να λέγονται γιατροί, κάποιους που γνωρίζουν ότι έχει πιθανότητες να ξυπνήσει και για το λόγο αυτό λαμβάνουν τα μέτρα τους για να μην ξυπνήσει, όχι να τον γιατρέψουν, αλλά να τον τεμαχίσουν ζωντανό! Και όπως μας προειδοποιούν οι Άγιοι με τη Χάρη του Αγίου Πνεύματος, εκείνον που αυτοκτονεί δεν επιτρέπεται να τον κηδεύει η Εκκλησία, διότι ο Θεός τον κατατάσσει χωρίς Κρίση στους κολασμένους, σε εκείνους δηλαδή που θα οδηγηθούν οριστικά στην κόλαση κατά την Ημέρα της Δευτέρας Παρουσίας του Κυρίου μας.

Ας σταματήσουν λοιπόν τα παιχνίδια με τις ανθρώπινες ζωές κάποιοι «επιστήμονες», διότι είτε βρίσκονται στον κλάδο της Γενετικής (όπου και εκεί τα ίδια κάνουν με τα έμβρυα , τα οποία δεν τα θεωρούν ανθρώπους!), είτε βρίσκονται στις Μεταμοσχεύσεις, το ψέμα που χρησιμοποιούν ως άλλοθι είναι το ίδιο:

«Όλα γίνονται για το καλό των ανθρώπων»!Και ας φροντίσουμε να ενημερωνόμαστε περισσότερο και εμείς, προτού λάβουμε κάποια τόσο επικίνδυνη απόφαση, αλλά και να ενημερώνουμε παράλληλα και όσους δεν γνωρίζουν, διότι η αδιαφορία για ορθή και αντικειμενική ενημέρωση σε τόσο σοβαρά θέματα (θέματα κυριολεκτικά ζωής και θανάτου), μπορεί να αποδειχθεί η αιώνια Καταδίκη μας .

Τέλος, θα ήταν μεγάλη παράλειψη να μην αναφερθώ ως κατηχητής, σε μία ακόμη λανθασμένη απόφαση της Ιεράς Συνόδου της Εκκλησίας της Ελλάδος, η οποία αποφάσισε να γίνουν τα μέλη της (τα οποία σέβομαι και τιμώ απόλυτα ως Ιερείς) δωρητές οργάνων!

Από το 1998, χρονιά κατά την οποία ανέλαβε τα καθήκοντα του Προέδρου της Ιεράς Συνόδου, ο Μακαριότατος Αρχιεπίσκοπος Αθηνών και πάσης Ελλάδος κύριος Χριστόδουλος , η Ιερά Σύνοδος έχει λάβει (εκτός από την συγκεκριμένη) και άλλες τραγικές αποφάσεις, παντελώς αντίθετες με τους Αγίους και Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας, όπως για παράδειγμα: α) Να υποδεχθεί τον Πάπα ως αρχηγό Εκκλησίας (!), από τη στιγμή που όλοι οι Άγιοι της Πίστεώς μας αποκαλούν τον Πάπα αρχιαιρεσιάρχη (αφού από αυτόν προήλθε το Σχίσμα της Εκκλησίας, αλλά και οι μεγαλύτερες αιρέσεις που υπάρχουν σήμερα στον πλανήτη) και μας προτρέπουν να τον αποφεύγουμε (για το ρόλο που διαδραματίζει με το αξίωμά του τόσους αιώνες μέσα στο Χριστιανισμό, αλλά και για τα δεινά που του προκάλεσε και συνεχίζει να του προκαλεί, παραμένοντας αμετακίνητος στις αιρετικές απόψεις του και διατηρώντας έτσι διασπασμένο το Ποίμνιο του Χριστού), όπως κάποιος αποφεύγει το φίδι. β) Να καταργήσει τους Ιερούς Εξορκισμούς(!), που οι ίδιοι οι Άγιοι έχουν γράψει και παραδώσει στην Εκκλησία , με σκοπό την καταπολέμηση των δαιμονικών πνευμάτων, τα οποία κατακυριεύουν ορισμένους συνανθρώπους μας. γ) Να αποφεύγει τόσον καιρό να καταδικάσει τις πράξεις ορισμένων Ιερέων, όπως επίσης και να επιβάλλει σε εκείνους τις ποινές που προβλέπουν οι Ιεροί Κανόνες της Εκκλησίας (ενώ είχε τα στοιχεία για κάτι τέτοιο), με αποτέλεσμα να σκανδαλιστούν εκατομμύρια πιστών, από τη στιγμή που οι εχθροί (και μη) του Χριστού, έφεραν στο φως της δημοσιότητας τα σκάνδαλα .

Βέβαια, ο Άγιος Κοσμάς ο Αιτωλός, ο μεγαλύτερος Προφήτης της Ορθοδοξίας, είχε επισημάνει στα Κηρύγματά του πως θα υπάρξουν σοβαρά παραπτώματα από Ιερείς στο μέλλον. Για τον λόγο αυτό δεν θα πρέπει ποτέ να ξεχνάμε την Προτροπή της Αγίας Γραφής, που μας διδάσκει «να πειθαρχούμε στον Θεό, περισσότερο από ό,τι πειθαρχούμε στους ανθρώπους».Δόξα τω Θεώ που υπάρχουν ακόμη αρκετοί άξιοι Ιερείς στην πατρίδα μας, τους οποίους μπορεί να εμπιστευτεί ο πιστός λαός του Θεού, αφού ακολουθώντας την Αγία Γραφή και γενικότερα τους Ιερούς Κανόνες της Εκκλησίας μας, είναι σε θέση να καθοδηγήσουν με υπευθυνότητα και ασφάλεια το πλήρωμά Της.

ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ ΘΑΝΑΤΟΥ

Στα τελευταία 40-50 χρόνια, οι στόχοι και οι πρακτικές της ιατρικής άλλαξαν ριζικά. Σε παλαιότερα χρόνια, ή ιατρική ηθική ήταν σαφώς τοποθετημένη υπέρ της ζωής, ενώ σήμερα ή ιατρική πρακτική, με αυξανόμενο ρυθμό, εμπλέκεται στη «νόμιμη» αφαίρεση της ανθρώπινης ζωής. Ή τάση για την αποδοχή του τερματισμού της ανθρώπινης ζωής, ως φυσιολογικής λειτουργίας της ιατρικής, είναι επιταχυνόμενη. Διεθνή ιατρικά και βιοηθικά περιοδικά, με πολύ θετικό τρόπο συνηγορούν στον επαναπροσδιορισμό του θανάτου, πού θα περιλαμβάνει και άτομα σε εμμένουσα φυτική κατάσταση, καθώς και τα ανεγκέφαλα νεογνά.

Ή γραμμή πού χωρίζει τη ζωή από τον θάνατο έχει μετατεθεί, ώστε να καταστεί δυνατή ή άντληση οργάνων για μεταμόσχευση, σε χρόνο πού αυτά θα είναι υγιή και βιώσιμα. Ή ενεργητική ευθανασία και ή υποβοηθούμενη αυτοκτονία είναι ήδη νόμιμη πρακτική σε ορισμένες χώρες, ενώ ή παθητική ευθανασία, δηλαδή ή μη εφαρμογή ή ή απόσυρση της υποστηρικτικής της ζωής τεχνολογίας, πού στόχο έχει τον άμεσο τερματισμό της ζωής ενός αρρώστου, όχι μόνο ασκείται ευρύτατα, αλλά και θεωρείται ηθικά επιβεβλημένη. Οι εκτρώσεις, ακόμη και σε προχωρημένο στάδιο εγκυμοσύνης, εξακολουθούν να αφαιρούν τη ζωή εκατομμυ­ρίων εμβρύων ανά τον κόσμο.

Τα Δικαστήρια, οι δια­μορφωτές πολιτικής και τα ΜΜΕ με έμφαση υπο­στηρίζουν ότι τα δικαιώ­ματα των ασθενών και ό σεβασμός των επιλογών τους, ακόμα και για τον τερματισμό της ζωής τους, πρέπει να μεταλλά­ξουν τη συνείδηση του ιατρικού επαγγέλματος. Πιθανότατα σύντομα θα φτάσει ή εποχή, όπου οι ιατροί, οι νοσηλευτές και οι φαρμακοποιοί θα αναγ­καστούν να εμπλακούν στην αφαίρεση ανθρώπι­νων ζωών ανεξάρτητα και παρά τις θρησκευτικές και ηθικές αντιρρήσεις τους. Έτσι δημιουργείται ένα νέο πολιτισμικό κλίμα, με πλατιά στρώματα της κοινής γνώμης να δικαιο­λογούν μερικά εγκλήματα στο όνομα των ατομικών δικαιωμάτων και ελευθε­ριών και να ζητούν όχι μόνο την μη ποινικοποί­ηση τους, αλλά και την έγκριση τους από το κρά­τος, ώστε να γίνονται με πλήρη ελευθερία και με τη βοήθεια των κρατικών συ­στημάτων υγείας. Επιλο­γές, πού στα παλαιότερα χρόνια θεωρούνταν απα­ράδεκτες, σήμερα γίνονται ολοένα και περισσότερο κοινωνικά αποδεκτές. Όλη αύτη ή κατάσταση, σε συνδυασμό με τη συνεχιζόμενη άδικη απώλεια ανθρώπινων ζωών σε εμφύλιες και άλλες συρράξεις και ή διατή­ρηση της θανατικής ποινής και κατ' άκολουθίαν οι εκτελέσεις κρατουμένων σε πολλές περιοχές του κόσμου, συνιστά έναν πολιτισμό θανάτου, όρο πού φαίνεται να πρωτοχρησιμοποιήθηκε και από τον πάπα Παύλο-Ιωάννη τον Β' στην εγκύκλιο του Evangelium Vitae το 1995.

Ό όρος «πολιτισμός θανάτου» καλύπτει τις εκτρώσεις, όλες τις μορφές ευθανασίας, τη θα­νάτωση νεογέννητων με αναπηρίες και γενε­τικά νοσήματα, τη δημιουργία και καταστροφή ανθρωπίνων εμβρύων για πειρα­ματικούς σκοπούς, τον επαναπροσδιο­ρισμό του θανάτου για τη διευκόλυνση των μεταμοσχεύσεων και όλες γενικά τις προσβολές προς την ιερότητα της ανθρώπινης ζωής. Ό πολιτισμός του θανάτου, συνιστά μία διεθνή επικίνδυνη και βλαπτική ιδεολογία, πού προσβάλλει τη χρι­στιανική ηθική, την πίστη στην ιερότητα της ανθρώπινης ζωής και την πίστη στην ύπαρξη της αθάνατης ψυχής του άνθρωπου. Είναι χα­ρακτηριστική ή άποψη δύο εκπροσώπων του «πολιτισμού του θανάτου».

Ό Peter Singer, καθηγητής στο κέντρο μελέ­της ανθρωπίνων άξιων του Πανεπιστημίου του Princeton στις ΗΠΑ, πού θεωρείται από τούς αρχιτέκτονες του «πολιτισμού θανάτου», σε πρόσφατο βιβλίο του με τίτλο: «Rethinking Life and Death» έγραφε: «Μετά την καθοδή­γηση των σκέψεων μας και των αποφάσεων μας για περίπου δύο χιλιάδες χρόνια, το παρα­δοσιακό δυτικό ήθος κατέρρευσε»!

Και ό Derek Humphrey, πρόεδρος της αμε­ρικανικής εταιρείας ευθανασίας και συγγρα­φέας του εγχειριδίου ευθανασίας «The Final Exit» έγραψε: «Προσπαθούμε να ανατρέψουμε 2.000 χρόνια χριστιανικής παράδοσης»!

Αυτή ή ανάπτυξη και εδραίωση του πολιτι­σμού του θανάτου, οφείλεται κυρίως στη βαθ­μιαία μετατόπιση της δυτικής κοινωνίας από την αντίληψη της ίερότητος της ζωής στην αντίληψη της ποιότητος της ζωής, ως αξίας υπέρτερης της πρώτης. Ή κοσμική αντίληψη της αξίας της ζωής είναι «ή ποιότητα της ζωής». Σύμφωνα με τη θέση αυτή, ή άξια της ανθρώπινης ζωής πρέπει να βασίζεται στη χρη­σιμότητα και την παραγωγικότητα της, και να είναι επιθυμητή και χωρίς πόνο και ταλαιπωρία σ' αυτόν τον αυτοϊκανοποιούμενο κόσμο μας. Όταν οι προϋποθέσεις αυτές δεν υπάρχουν, ή ζωή χάνει την αξία της, το ανθρώπινο πρό­σωπο υποβιβάζεται σε «μη-πρόσωπο», ή συνέ­χεια αυτής της ζωής θεωρείται ματαιοπονία, βάρος για το ίδιο το άτομο και το περιβάλ­λον του, σπατάλη πολύ­τιμων πόρων, πού θα μπορούσαν να χρησιμο­ποιηθούν σε άλλους επωφελείς προορισμούς.

Στο στρατόπεδο της «ποιότητος της ζωής» συχνά ακούγονται και οι παρακάτω εκφράσεις. Ή φύση δέχεται ζωή μόνο με συγκεκριμένες προδιαγραφές ποιότητος. Ή υποστηρικτική της ζωής τεχνολογία, τότε μόνο έχει λόγο, όταν χαρίζει ελπίδα και προοπτική ζωής. Όταν ό άνθρωπος μπορεί να αυτονομηθεί και να επανέλθει. Υπάρχουν περιπτώσεις πού σεβα­σμός στον άνθρωπο σημαίνει ότι όχι απλώς του επιτρέπουμε, αλλά και τον διευκολύνουμε να πεθάνει.

Όταν ή ποιότητα της ζωής χάνεται, ή λύση πού προτείνουν οι οπαδοί της είναι ό τερματι­σμός της, ό όποιος για πολλούς σύγχρονους βιοηθικούς δεν πρέπει να είναι μόνο δυνατό­τητα, αλλά και υποχρέωση.

Απέναντι στη μάταιη φιλοσοφία της ποιότη­τος της ζωής βρίσκεται ή καταξιωμένη από το χρόνο θέση της Ίερότητος της ανθρώπινης ζωής. Κατ' αυτήν ή αξία της ανθρώπινης ζωής είναι εγγενής, προερχόμενη από την «κατ' εικόνα και καθ' όμοίωσιν» δημιουργία της από τον Θεό. Έτσι ούτε ή ηλικία του άτομου, ούτε ή σωματική ή πνευματική κατάσταση της ούτε ή ύπαρξη ή ή μη ύπαρξη χρησιμότητος και παραγωγικότητος, ούτε το κόστος διατήρη­σης της μπορούν να μειώσουν την αξία της και πολύ περισσότερο να γίνουν οι προϋποθέσεις εκούσιου ή ακούσιου τερματισμού της. Αύτη ή αντίληψη συνιστά τον πολιτισμό της ζωής.

Αυτή την αντίληψη υπηρέτησε και δίδαξε ό πατέρας της ιατρικής Ιπποκράτης, όπως προ­κύπτει από το περιεχόμενο του περίφημου όρκου του, τον όποιο σήμερα πολλοί ιατροί παραβιάζουν, αγνοούν ή και προσπαθούν να τον θέσουν στο περιθώριο ως απαρχαιωμένο και μη ανταποκρινόμενο στις σημερινές ανάγ­κες της δυτικής κοινωνίας.

Δυστυχώς ή άποψη υπέρ της ποιότητος έναντι της ίερότητος της ζωής δεν έχει δια­βρώσει μόνο το ιατρικό λειτούργημα, αλλά έχει εισχωρήσει και σε Ορθόδοξους Εκκλησιαστι­κούς και Θρησκευτικούς κύκλους.

Κατά τον Wesley Smith, δικηγόρο και συγ­γραφέα του βιβλίου «Culture of Death; The Assault on Medical Ethics in America» ό πο­λιτισμός του θανάτου είναι σαν την ηρωίνη. Άπαξ και μπεις στο δρόμο της, τίποτε και ποτέ δεν είναι αρκετό. Τρανό παράδειγμα ή εξέλιξη της ευθανασίας στην Ολλανδία. Πριν από αρκετά χρόνια ή ευθανασία στην Ολλανδία ξεκίνησε ως παράνομη πράξη με κάποια κοινωνική και δικαστική ανοχή. Στη συνέχεια έγινε ή νομιμοποίηση της υπό όρους και σή­μερα εφαρμόζεται εκούσια ή ακούσια όχι μόνο σε ασθενείς του τελικού σταδίου με αφόρητο σωματικό πόνο και μικρό προσδόκιμο επιβίω­σης, αλλά και σε νεογέννητα με αναπηρίες και γενετικά νοσήματα, σε ψυχιατρικούς άρρω­στους και άτομα με προχωρημένο Alzheimer, αλλά ακόμα προσφέρεται και σε ηλικιωμένα άτομα χωρίς ιατρικά προβλήματα, πού απλά έχουν «βαρεθεί» τη ζωή.

Σε έναν κόσμο, πού ό πολιτισμός του θανά­του συνεχώς διευρύνει την αποδοχή του, χρέος μας και επιδίωξη μας πρέπει να είναι ή προ­βολή και ή υπεράσπιση τού πολιτισμού της ζωής. Ό σεβασμός δηλαδή της ανθρώπινης ζωής και ή υπεράσπιση της, ανεξάρτητα από την ποιότητα της και τη μικρή ή τη μεγάλη ένδοκοσμική προοπτική της. (Από την «ΔΡΑΣΗ»)

ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ:ΛΥΣΗ ΓΙΑ ΤΟ «ΑΣΗΜΕΝΙΟ ΤΣΟΥΝΑΜΙ»

του Έμμ. Παναγόπουλου Άμ. Έπ. Καθηγητού Χειρουργικής Διευθυντού Χειρουργού Ε.Σ.Υ

Τα τελευταία χρόνια, στις δυτικές κυρίως κοινωνίες, καταγράφεται μία συνεχής και σημαντική αύξηση του πληθυσμού των ηλικιωμένων ατόμων. Ή τεράστια πρόοδος της Ιατρικής τα προηγούμενα 30 χρόνια, είχε ως αποτέλεσμα την αύξηση του προσδόκιμου επιβίωσης, πού κατέστησε τούς ανθρώπους σημαντικά μακροβιότερους. Ό γηραιός πληθυσμός όχι μόνον αυξάνεται σε απόλυτους αριθμούς, σήμερα υπολογίζεται σε 600 εκατομμύρια και το 2025 προβλέ­πεται να διπλασιασθεί, αλλά και λόγω της συνεχιζόμενης ύπογεννητικότητος, στις δυτικές κυρίως κοινωνίες και στην Κίνα (πολιτική του ενός παιδιού), μεγαλώνει το ποσοστό του μέσα σε κάθε κοινωνία. Αυτή ή απόλυτη και ποσοστιαία μεγέθυνση αυτού του πληθυσμού, δημιουργεί κοινωνική πίεση. Έτσι πίεση ασκεί στο σύστημα υγείας, αφού αυτός ό πληθυσμός είναι πού καταναλώνει το μεγαλύτερο μέρος των διαθέσιμων πόρων για την υγεία. Πίεση ασκεί στο ασφαλιστικό σύστημα, αφού ή μειούμενη αναλογία εργαζομένων προς συνταξιούχους κλονίζει τις δυνατό­τητες των ασφαλιστικών ταμείων. Πίεση ασκεί στην κοινωνία, γιατί ένα μεγάλο ποσοστό αυτού του πληθυσμού εμφανίζει νοητική έκπτωση, άνοια, νόσο του Alzheimer, με αποτέλεσμα τη μείωση ή και την απώλεια της ικανότητος για αυτοεξυπηρέτηση του και κατά συνέπεια τη μερική ή από­λυτη εξάρτηση του από το στενότερο ή ευρύτερο οικογενειακό του περιβάλλον και την κοινωνία. Λόγω της έντονης κοινωνικής πίεσης, πού αυτός ό συνεχώς αυξανόμενος πληθυσμός των ηλι­κιωμένων ατόμων ασκεί, έχει χαρακτηρισθεί ως ένα «ασημένιο τσουνάμι» από τα «ψαρά-ασημένια» μαλλιά τους.

Ή λύση του προβλήματος προφανώς δεν είναι εύκολη. Όμως ή χρησιμοθηρική και ωφε­λιμιστική δυτική κοινωνία είναι πάντα έτοιμη για εύκολες, βολικές, κοινωνικά και οικονομικά ανώδυνες λύσεις. Έτσι πρόσφατα, ό Άγγλος διηγηματογράφος Martin Amis, σε συνέντευξη πού παραχώρησε και δημοσιεύθηκε στη Βρετα­νική εφημερίδα Sunday Times της 25ης Ιανουαρίου 2010 με την ευκαιρία της κυκλοφο­ρίας ενός νέου του βιβλίου, άνοιξε πόλεμο με την γκρίζα δύναμη του ηλικιωμένου βρετανικού πληθυσμού και πρότεινε το στήσιμο σε κάθε γωνιά του δρόμου, θαλάμων ευθανασίας, όπου ή ζωή των ατόμων αυτών θα τερματίζεται με «ένα martini και ένα μετάλλιο». Ό Martin Amis στη συνέντευξη αυτή διατύπωσε την άποψη ότι ή Μ. Βρετα­νία στα προσεχή 10-15 χρόνια θα αντιμετωπί­σει έναν «εμφύλιο πόλεμο» μεταξύ των νέων και των ηλικιωμένων, γιατί το «ασημένιο τσουνάμι» του αυξανόμενου πληθυσμού των ηλικιωμένων θα ασκεί συνεχή πίεση στην κοινωνία. Αυτό το «ασημένιο τσου­νάμι» ό Amis το παρομοίωσε με εισβολή τρο­μερών μεταναστών πού θα κατακλύσουν τα μαγαζιά, τα εστιατόρια και τις καφετέριες της χώρας. Πρέπει να αναγνωρίσουμε, είπε, ότι με­ρικές ζωές οδηγούνται σε αρνητική πορεία, όταν ό πόνος μειώνει σημαντικά τις εναπομεί­νασες χαρές. Ακόμη υποστήριξε ότι «ή θρη­σκεία έχει βαθιές ρίζες στο Σύνταγμα μας και στο μυαλό μας και αυτό είναι κάτι πού πρέπει να αποβάλουμε».

Πολλοί φίλοι του προσπάθησαν να τον δι­καιολογήσουν, υποστηρίζοντας ότι ό Amis έχει για όλα τα θέματα υπερβολικό και σατυρικό λόγο, καθώς και ό ίδιος παραδέχθηκε, ότι τα περί θαλάμων ευθανασίας είναι ουτοπιστικά και δεν πρόκειται να εφαρμοσθούν στο άμεσο τουλάχιστον μέλλον. Όμως με τις θέσεις του Martin Amis ασχολήθηκαν, επί σειρά ημερών, όλες οι βρετανικές εφημερίδες αλλά και το δια­δίκτυο, όπου πάνω από 4.000 ίστότοποι σχο­λίασαν θετικά ή αρνητικά τις θέσεις του Amis. Μάλιστα με αφορμή την αναφορά του Amis στο «ασημένιο τσουνάμι», το περιοδικό The Economist στο τεύχος της 4ης Φεβρουαρίου 2010 φιλοξένησε άρθρο του Schumpeter με τίτλο: «The Silver Tsounami» - το «ασημένιο τσουνάμι». Στο άρθρο αυτό αναλύεται το πρό­βλημα του γηράσκοντος εργατικού δυναμικού και γίνεται ή διαπίστωση ότι οι μεγάλες επιχει­ρήσεις των πλουσίων κρατών μόλις τώρα αρχί­ζουν να συνειδητοποιούν ότι βρίσκονται αντιμέτωπες με το πρόβλημα της διαχείρισης ενός ταχέως γηράσκοντος δυναμικού και για το όποιο πρόβλημα οι πε­ρισσότερες από αυτές είναι εντελώς ανέτοιμες.

Σχεδόν ταυτόχρονα με τις δηλώσεις του Martin Amis ένας άλλος συγ­γραφέας, ό sir Terry Pratchett, με αρχόμενο Alzheimer κατά δική του δήλωση, σε διάλεξη πού έδωσε στο BBC υπεραμύνθηκε του δικαιώ­ματος των ασθενών με ανίατες ασθένειες και των ηλικιωμένων με νοητική έκπτωση να επι­λέγουν το πώς και το πότε θα πεθάνουν. Ό Pratchett πρότεινε μάλιστα τη δημιουργία μιας Δικαστικής Αρχής, τα μέλη της οποίας θα δρουν για το καλό της κοινωνίας και για το καλό των αιτούντων ευθανασία. Ή επιτροπή αυτή θα βεβαιώνει ότι οι αιτούντες ευθανασία έχουν πνευματική διαύγεια, είναι καλά ενημε­ρωμένοι και δεν βρίσκονται υπό την επήρεια τρίτων. Τα μέλη της επιτροπής, ένας δικηγό­ρος με εμπειρία στην αντιμετώπιση οικογενει­ακών ζητημάτων και ένας Ιατρός με εμπειρία στις χρόνιες ασθένειες, πρέπει να έχουν ηλικία άνω των 45 ετών, ώστε να έχουν αποκτήσει το σπάνιο δώρο της σοφίας, αφού ή σοφία και ή συμπάθεια σε αυτή τη Δικαστική Αρχή πρέπει να στέκονται πλάι-πλάι με τον νόμο. Ακόμη ένας άλλος συγγραφέας, ό Christopher Buck­ley στο διήγημα του "Boomsday" αναφέρεται στον επικείμενο πόλεμο των γενεών και υιοθε­τεί τα οφέλη της μαζικής ευθανασίας, προτείνοντας σε αντίθεση με τον Martin Amis, πιο εκλε­πτυσμένα κίνητρα, όπως φορολογικές εκπτώσεις.

Στις Δυτικές κοινωνίες οι ομάδες πού αγωνίζον­ται για τη νομιμοποίηση της ευθανασίας, έχουν συνεχή παρουσία και δράση, και οι στόχοι τους προωθούνται με αργά, αλλά σταθερά βήματα. Απλώς όταν υπάρχουν δηλώσεις επωνύμων, όπως αυτές του Martin Amis ή όταν κάποιος επώνυμος σταματήσει τη ζωή του με ευθανασία, όπως είναι ή περίπτωση του διάσημου βρετανού μαέστρου Έντουαρτ Ντάουνς, πού συνέβη τον Ιούλιο του 2009 με τη βοήθεια της ελβετικής οργάνωσης Dignitas στην Ζυρίχη, το όλο ζήτημα της ευθανασίας φωτίζεται και προβάλλεται εντονότερα.

Τούς τελευταίους μήνες, πλην της πολιτείας Oregon, άλλες δύο πολιτείες των ΗΠΑ, ή Wash­ington και ή Montana νομιμοποίησαν την ιατρικώς υποβοηθούμενη αυτοκτονία. Μάλιστα επειδή ό όρος αυτοκτονία ακούγεται κάπως απο­κρουστικά, οι δύο πολιτείες φρόντισαν στις νο­μοθεσίες τους να τον αντικαταστήσουν με τον πιο συμπαθή και ουδέτερο όρο της ιατρικής βοήθειας στον θάνατο. Όμως όποιος και αν είναι ό όρος, ή πραγματικότητα είναι ή ίδια. Ή βοήθεια στο θάνατο είναι στην ουσία μία πράξη αυτοκτονίας με ουσίες πού δυστυχώς συνταγογραφούνται από ιατρό, πού ασφαλώς φέρει και την ηθική ευθύνη.

Σε παλαιότερες εποχές, τα ηλικιωμένα άτομα αντιμετωπίζονταν με σεβασμό και αγάπη. Ή συσ­σωρευμένη από τη ζωή εμπειρία δημιουργούσε μία σοφία αξιοσέβαστη. Σήμερα ή κοινωνία θεωρεί τούς ηλικιωμένους ως άχρηστους καταναλωτές τροφής και πόρων, ως ένα «τσουνάμι», πού δημι­ουργεί κοινωνικά προβλήματα! Πριν μερικά χρό­νια κάποιοι επώνυμοι βιοηθικοί με πολύ κυνικό τρόπο διατύπωσαν την άποψη ότι για τα ηλικιω­μένα άτομα με χρόνια νοσήματα ή νοητική έκπτωση, ή ευθανασία πρέπει να είναι όχι μόνο δυνατότητα, αλλά και υποχρέωση, γιατί τα άτομα αυτά αποτελούν βάρος για τα ίδια, την οικογένεια τους και την κοινωνία!

Ή άποχριστιανοποίηση των δυτικών κοινω­νιών, ή απομάκρυνση τους από τον Θεό και τις ηθικές αξίες και ή προσήλωση τους στο «κατά κόσμον» χρήσιμο και ωφέλιμο, τις έχει οδηγήσει στη βίωση ενός πολιτισμού θανάτου, πού συνεχώς γί­νεται σκοτεινότερος και τρομακτικότερος. (Από την "ΔΡΑΣΗ")

ΕΥΘΑΝΑΣΙΑ

Χρειάζεται ηρωισμός

To θέμα της ευθανασίας επανέρχεται από και­ροί εις καιρόν και μερικές χώρες προχώρησαν στην αποποινικοποίηση της. 0ι συνέπειες; Ή περίπτωση του Βελγίου κάτι μας λέει. Δύο χρόνια μετά την ενερ­γοποίηση του νόμου και σε διάστημα ενός περίπου έτους ανακοινώθηκαν επισήμως 259 πράξεις ευθα­νασίας. Και δεν είναι ή μόνη περίπτωση. Πολύπλο­κο το πρόβλημα θέτει πολλά ηθικά διλήμματα. Για­τροί, νομικοί, κοινωνιολόγοι κ.ά. αναπτύσσουν διά­φορες απόψεις από την πλήρη νομιμοποίηση ως την πλήρη απόρριψη. Το παράδοξο είναι, πώς και οι δύο κινούνται από ανθρωπιστικά ελατήρια, δηλαδή, σε­βασμό στον άνθρωπο και την προσωπικότητα του. Πώς συμβαίνει κάτι τέτοιο; Αυτό είναι ένα μεγάλο ερώτημα και συγχρόνως ένα πρόβλημα.

Όμως το πρόβλημα της ευθανασίας, της ζωής ή του θανάτου, είναι ζήτημα γενικότερης θεωρήσεως του άνθρωπου. Πώς τοποθετούμεθα απέναντι στον άνθρωπο; Ποιος είναι ο προορισμός του; Τι είναι για μάς ή ζωή και οι δοκιμασίες της; Πώς νιώθουμε την υπαρξιακή αγωνία μπροστά στη σκέψη του θα­νάτου; Μάς λένε, πώς όταν ή ζωή είναι ανυπόφορη, βάρος ασήκωτο και οδυνηρό, τότε από οίκτο μπο­ρεί κάποιος νά βοηθήσει στην αφαίρεση της. Λάθος μεγάλο. Πράξη δειλίας και ηττοπάθειας. Ποιος μάς είπε, πώς τα σύννεφα μιας απελπιστικής καταστά­σεως είναι μόνιμα και πώς ο ήλιος τής ελπίδος δεν θα ανατείλει και πάλι; Πέραν αυτού. Ό πόνος και ή δοκιμασία είναι χωρίς βαθύτερο νόημα; Σκεφθήκα­με μήπως οι δοκιμασίες μπορούν νά ασκήσουν στην υπομονή και στην καρτερία; Νά καλλιεργήσουν την πίστη, νά αυξήσουν την αγάπη, νά εξευγενίσουν τις ανθρώπινες σχέσεις;

'0 άνθρωπος και μάλιστα ο αληθινός Χριστια­νός, στέκεται με γενναιότητα μπροστά στον πόνο και στην θλίψη. Στις κρίσιμες ώρες τής δοκιμασίας, όταν αισθάνεται την καρδιά του νά ματώνει και τα γόνατα του νά λυγίζουν, όταν το σκοτάδι τον τυλίγει και δεν βλέπει φως πουθενά και τότε δεν τα χά­νει. Δεν σκέπτεται την εύκολη λύση τής φυγής και τής λιποταξίας. Ούτε για τον εαυτό του ούτε για τούς άλλους. Στις ώρες αυτές προσπαθεί νά ανίχνευ­ση το σχέδιο του Θεού, αντί νά εγκατάλειψη τον αγώνα. Οι πολλοί δυστυχώς σήμερα, διαποτισμένοι από το έγκοσμιοκρατικό πνεύμα κρίνουν τα πάντα με υλιστικά κριτήρια. Φθάνουν στο σημείο νά αμ­φισβητούν και αυτή την ύπαρξη του Θεού και κα­ταλήγουν σε απονενοημένα διαβήματα.

Χρειάζεται βέβαια ηρωισμός, για να αντικρίσει κανείς τις δοκιμασίες κατάματα. Και ο ηρωισμός αυτός δεν κυματίζει στο κενό. Ό Χριστιανός βλέπει τον ουρανό πίσω από τον θάνατο. Ελπίζει και στην απελπισία. Γιατί γνωρίζει ότι ή χριστιανική ζωή εί­ναι ζωή δυνάμεως στην αδυναμία, χαράς στις θλί­ψεις, μεγαλείου στις ταπεινώσεις. Και τα πιο δρα­ματικά γεγονότα τα τοποθετεί σωστά και τα αντι­μετωπίζει υπεύθυνα με το φως και τη δύναμη τής πίστεως. Και τότε, χωρίς νά τα απλουστεύει, τα φωτίζει. Τα βλέπει καθαρά μέσα στο σχέδιο τής αγάπης του Θεού πού παραχωρεί τις δοκιμασίες και τον πόνο «επί τό συμφέρον εις τό μεταλαβείν τής άγιότητος αυτού» (Έβρ. ιβ' 10).

Και κάτι άλλο εξ ίσου σημαντικό. Ό Χριστιανός αντιμετωπίζει όλα τα γεγονότα «υπό το πρίσμα τής αίωνιότητος». Μέσα από το πρίσμα αυτό και οι πιο μεγάλες δυσκολίες και τα πιο συντριπτικά χτυπή­ματα τής ζωής παίρνουν άλλο νόημα. Για τον πιστό Χριστιανό πέρα και πάνω από τη φυσική ζωή υπάρ­χει ή πνευματική, ή υπερφυσική ζωή. Ή τωρινή ζωή είναι το προπαρασκευαστικό στάδιο για την άλλη. Έτσι ή οποιαδήποτε δοκιμασία φωτίζεται μ' ένα άλλο υπερκόσμιο φως και αντιμετωπίζεται σωστά με την μεταφυσική θεώρηση. Είναι ένα απλό επει­σόδιο μπροστά στην αιωνιότητα, άλλά επεισόδιο από το όποιο εξαρτάται ή αιωνιότητα.

Με μία τέτοια προοπτική δεν παραδίνεται ποτέ στην ηττοπάθεια και τον μαρασμό. Αντιμετωπίζει με πίστη όλες τις αντιξοότητες και από εκεί αντλεί θάρρος και δύναμη. Στα αυτιά του αντηχεί ή ενι­σχυτική φωνή του αποστόλου Παύλου: «Ούκ άξια τά παθήματα τού νύν καιρού προς τήν μέλλουσαν δόξαν άποκαλυφθήναι εις ημάς» (Ρωμ. η' 18). Με το πρίσμα τής αίωνιότητος οι δοκιμασίες πού τον άπιστο τον συντρίβουν, τον πιστό τον γυμνάζουν και τον χαλυβδώνουν.

Γι' αυτό, όπως προσθέτει ο ίδιος Απόστολος, «δεν αποκάμνουμε από τις δοκιμασίες, άλλά και αν το σώμα μας φθείρεται και υποφέρει, όμως ή ψυχή μας ανανεώνεται και ανακαινίζεται, διότι οι θλίψεις γρή­γορα περνούν, όσο και αν διαρκούν και γίνονται ελα­φρές και μάς ετοιμάζουν αιώνιας αξίας βάρος δόξα. Αρκεί νά μη καρφώνουμε τα βλέμματα μας μόνο στα βλεπόμενα πού είναι πρόσκαιρα, άλλά και στα μη βλεπόμενα πού είναι αιώνια» (Β' Κορινθ. δ' 16-18).(Από την "ΖΩΗ")

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ ΣΤΗΝ ΑΡΧΙΚΗ