ΕΥΓΝΩΜΟΣΥΝΗ
«ΕΝ ΠΑΝΤΙ ΕΥΧΑΡΙΣΤΕΙΤΕ»
Είπαν και είναι σωστό, πώς ή ευγνωμοσύνη είναι από τις πιο μεγάλες αρετές. Ή σύγχρονη ψυχιατρική τονίζει, πώς κάτι άρρωστο υπάρχει στον άνθρωπο πού δεν γνωρίζει νά λέη «ευχαριστώ» στις καθημερινές ευεργεσίες και εξυπηρετήσεις πού δέχεται. Όποιος θεωρεί όλους τους άλλους υποχρεωμένους να προσφέρουν ταπεινά στήν μεγαλειότητα του τις υπηρεσίες τους, σημαίνει ότι διαθέτει επικίνδυνο εγωκεντρισμό. Δεν πρόκειται για μια αδιάφορη εκδήλωση. Είναι στέρηση πνευματικής καλλιέργειας. Πρόκειται για ψυχή στεγνή και ψυχρή γη πετρώδη, άπρόσφορη νά δεχθή τά σπέρματα τής αρετής, νά ανάπτυξη τά άνθη τής αγάπης.
Αυτό ισχύει στον υπέρτατο βαθμό, όταν ή αχαριστία αναφέρεται στον Θεό. Ή άρνηση νά δοξασθή ό Θεός, είναι έλλειψη ψυχική. Προκαλεί ηθική αταξία. Ό άνθρωπος αυτός αποδεικνύει, ότι δεν έχει τίποτα τό υψηλό και ανώτερο μέσα του. Όλος ό χώρος τής ψυχής του είναι γεμάτος από τό εγώ του και μόνο άπό αυτό. Πώς είναι δυνατόν τό καθαρό μάτι νά υψωθή στους θαυμαστούς κόσμους του έναστρου ουρανού ή νά στραφή στη μαγευτική φύση ή νά άτενίση τον απέραντο καθρέφτη τής θάλασσας ή νά βυθισθή στο μυστηριώδη κόσμο του βυθού και νά μήν καταληφθή άπό δέος; Πώς μπορεί άπό ενα τέτοιο θέαμα νά μήν πλημμυρίση ό άνθρωπος άπό αισθήματα λατρείας και μέσα σε μιά έκσταση θαυμασμού νά μήν αναφώνηση μαζί με τον Ψαλμωδό: «Ώς έμεγαλύνθη τά εργα σου, Κύριε»;
Άλλά θά στραφή ή προσοχή μας στον ίδιο τον εαυτό μας; Ή προσεκτική αυτή ενδοσκόπηση πόσα θά μας αποκάλυψη! Τό θαύμα τής σκέψεως γιά τήν εξερεύνηση τού μικρόκοσμου, του μακρόκοσμου και τού ένδόκοσμου! Τό ακοίμητο μάτι τής ψυχής, ή συνείδηση με τις θαυμαστές λειτουργίες της. 'Ο ατίμητος θησαυρός τής ψυχής μας, ή πνοή αυτή τού Θεού. Όλα αυτά και τόσα άλλα δεν είναι αφορμές δοξολογίας και ευχαριστίας;
Ύστερα άπό μιά τέτοια προσεκτική εξέταση, πώς είναι δυνατόν ό ευγνώμων άνθρωπος νά μήν αναφώνηση με συγκίνηση τό «Ευλογεί ή ψυχή μου τον Κύριον και πάντα τά εντός μου τό όνομα τό άγιον αυτού»; Αλλά άν ό άνθρωπος θά σταθή έκπληκτος μπροστά στο θαύμα τής υλικής δημιουργίας, ασφαλώς θά γονατίση εκστατικός μπροστά στο θαύμα τής πνευματικής αναδημιουργίας. Αν ατενίζοντας τήν πλάση τού ανθρώπου θά αίσθανθή τήν ανάγκη δοξολογίας, ποιά υπέρτατη ευχαριστία θά αναπήδηση, όταν έμβαθύνη όχι πιά στήν πλάση άλλά στήν ανάπλαση του;
Τιμή ασύλληπτη γιά τον άνθρωπο νά κρύβη μέσα του τον θεϊκό σπινθήρα, τήν πνοή του Θεού. Ποιά όμως ή τιμή και ποιά ή προσφορά τής θεϊκής αγάπης γιά τήν εξαγορά και τή λύτρωση τής ψυχής αυτής, τής «πεπραμένης ύπό τήν άμαρτίαν»! (Ρωμ. ζ' 14). «'Ηγοράσθητε τιμής» (Α' Κορινθ. ς' 20), μας λέει ό απόστολος Παύλος. Τής τιμής τού ατίμητου αίματος τού Σωτήρος Χριστού. Αυτό είναι τό κορύφωμα τής αγάπης του Θεού-Πατέρα πού «ούτως ήγάπησε τον κόσμον, ώστε τον υίόν αυτού τον μονογενή έδωκεν...» (Ίωάν. γ' 16) και παρέδωσε στον οδυνηρό και έπονείδιστο θάνατο τού σταυρού, «ίνα σωθή ό κόσμος δι' αυτού» (17). Καί όλα αυτά «δια τήν πολλήν άγάπην αυτού, ην ήγάπησεν ημάς» ('Εφεσ. β' 4). Ή ευγνωμοσύνη καί ή ευχαριστία, λοιπόν, δεν αποτελεί απλώς χρέος μας προς τον Θεό. Είναι προς τό συμφέρον μας. Ή ευχαριστιακή προσευχή προσελκύει ιδιαίτερα τήν εύνοια του Θεού.
Τό πιο ασφαλές κριτήριο γιά τον έλεγχο τής πνευματικής μας ζωής είναι ή αυθόρμητη έκφραση ευχαριστίας στον μεγάλο Ευεργέτη καί Πατέρα μας. «Άγιασθήτω τό ονομά σου. Ελθέτω ή βασιλεία σου. Γενηθήτω τό θέλημα σου» (Ματθ. ς' 9-10), προφέρει με ιερό ζήλο καί κάνει καθημερινό μέλημα της ή καλλιεργημένη ψυχή. 'Αλλά καί μέσα στο καμίνι τών θλίψεων ξέρει νά διακρίνη τό σοφό σχέδιο του στοργικού Πατέρα πού παιδαγωγεί, «επί τό συμφέρον, εις τό μεταλαβείν τής άγιότητος αυτού» ('Εβρ. ιβ' 10). Καί τότε μαζί μέ τον απόστολο Παύλο «χαίρει εν τοις παθήμασι», διότι γίνεται όχι μόνο «κοινωνός τών παθημάτων», άλλά καί τής «παρακλήσεως», τής παρηγοριάς καί τής ενισχύσεως πού προσφέρει ό Χριστός στις ευγνώμονες ψυχές. Καί μπορούν μαζί μέ τον πολυδοκιμασμένο Απόστολο νά επαναλαμβάνουν, «όταν ασθενώ, τότε δυνατός ειμί»! (Β' Κορινθ. ιβ' 10).(Από την "ΖΩΗ")