ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Η ΜΕΤΑΝΟΙΑ

Άμεση ανάγκη του ανθρώπου

Από τις πρώτες ήμερες της πτώσεως του ανθρώπου και μέχρι σήμερα, αλλά και μέχρι συντέλειας του κόσμου, ήταν, είναι και θα εί­ναι ή μετάνοια μία από τις πρώτες ανάγκες στον άν­θρωπο. Ή ανθρώπινη φύση μας ρέπει προς την α­μαρτία συνεχώς και είναι εύόλισθη και εύεξαπάτητη. Και μία μόνο ήμερα να ζήσει ό άνθρωπος επάνω στη γη, δεν θα κατορθώσει να είναι ακριβής τηρητής του θελήματος του Θεού.Οι προ Χριστού άνθρωποι, όχι μόνο όσοι από αυ­τούς λάτρευαν τον αληθινό Θεό, όπως ήταν οι Ιου­δαίοι, αλλά και πολλοί από τούς ειδωλολάτρες και εθνικούς, αισθάνονταν την ανάγκη της μετανοίας.

Είχαν μέσα τους τον έμφυτο ηθικό νόμο, πού τούς υπα­γόρευε να πράττουν ό,τι διέ­ταζε κατόπιν ό γραπτός νό­μος πού είχε δοθεί από τον Θεό (Ρωμ. β' 14-15). «Αυτάρ­κη δ' έξ αρχής τον άνθρωπον έποίησεν ό Θεός προς την τής αρετής αίρεσιν και την τής κακίας αποφυγήν» (Ζιγαβηνός). Δηλαδή έδωσε ό Θεός από την αρχή τη δυνα­τότητα στον άνθρωπο να επι­λέγει μόνος του την αρετή και να αποφεύγει την κακία. Γι' αυτό κάθε φορά πού έπρατ­τε κάτι το κακό, αισθανόταν την ανάγκη να ειρηνεύσει την ψυχή του, επιδίωκε να εξευ­μενίσει τον Θεό. Πρόσφερε θυσίες ζώων, ακόμη και αν­θρωποθυσίες, ή προέβαινε σε άλλες παρόμοιες ενέργει­ες, προκειμένου, όπως νόμι­ζε, να προδιαθέσει με αυτές τις εκδηλώσεις του ευμενώς αυτόν πού θεωρούσε ως Θεό, για κάτι το κακό πού έπραξε. Ό Κάιν, όταν φόνευσε τον α­δελφό του τον Άβελ, δεν είχε κανένα γραπτό νόμο από τον Θεό. Κατάλαβε όμως ότι έκα­με κάτι κακό με το φόνο του αδελφού του. Νόμος ήταν ή συνείδηση του. Ό Άβελ πρόσ­φερε τα καλύτερα από τα πρόβατα του θυσία στο Θεό. Δεν του το δίδαξε κανένας, αλλά το αισθανόταν ως ανάγ­κη. Του το υπαγόρευε ή συν­είδηση του.

Στην εποχή της Καινής Δι­αθήκης, στην οποία κι εμείς ζούμε σήμερα, γνωρίζουμε πολύ σαφέστερα το θέλημα του Θεού, πού περιέχεται στην Αγία Γρα­φή. Έχουμε και περισσότερα μέσα σωτη­ρίας, τα μέσα πού μας πρόσφερε ό Κύ­ριος μας Ιησούς Χριστός διά της Εκκλησί­ας του με το όλο σωτηριώδες και απολυτρωτικό έργο του, έτσι ώστε να μπορούμε ευκολότερα να εφαρμόζουμε το θειο του θέλημα. Παρ' όλα αυτά ή αναγκαιότητα και ή σπουδαιότητα του μεγάλου μέσου του Μυστηρίου της Μετανοίας παραμένει μεγάλη, διότι παραμένει και ή ροπή προς την αμαρτία, και οι πειρασμοί ενεργούν και μας παρασύρουν στο κακό.

Αυτή την άμεση ανάγκη μας θέλησε ό μοναδικός και αληθινός Σωτήρ και Λυ­τρωτής μας Κύριος Ιησούς Χριστός να καλύψει με το ιερό Μυστήριο της Μετα­νοίας πού μάς χάρισε. Στην Εκκλησία του εμπιστεύθηκε το μεγάλης και ατίμη­της άξιας αυτό δώρο, να συγχωρεί αμαρ­τίες. Έδωσε την εξουσία «του δεσμείν και λύειν» στους Αποστόλους του, από τούς όποιους την παρέλαβαν οι διάδοχοι τους, και την κατέχουν μέχρι σήμερα οι ιερουρ­γοί των θείων Μυστηρίων. «Όσα έάν δήσητε έπί της γής, έσται δεδεμένα έν τώ ούρανώ, και όσα έάν λύσητε έπί της γης, έσται λελυμένα έν τώ ούρανώ» (Ματθ. ιη' 18), τούς είχε πει. Δηλαδή όσα αμαρτή­ματα δέσετε και κηρύξετε ασυγχώρητα στη γη, θα είναι δεμένα και ασυγχώρη­τα στον ουρανό από εμένα και τον Πατέ­ρα μου. Και όσα λύσετε και συγχωρήσετε στη γη, θα είναι λυμένα και συγχωρημέ­να στον ουρανό. Σε όποιους συγχωρήσε­τε τις αμαρτίες, τούς συγχωρούνται αυτές και από τον Θεό. Σε όποιους τις κρα­τείτε ασυγχώρητες, θα μείνουν για πάντα κρατημένες και ασυγχώρητες (Ίω. κ' 23). «Έάν μετανοήσωσι, πάντες οι βουλόμενοι δύνανται τυχείν του παρά του Θεού ελέους» (Κλήμης Αλεξανδρεύς).

Ό φιλόστοργος, μοναδικός και αληθι­νός Σωτήρ και Λυτρωτής μας Κύριος Ιησούς Χριστός με το φιλάνθρωπο Μυ­στήριο της Μετανοίας ανταποκρίθηκε όντως σε μια επείγουσα πνευματική μας ανάγκη. 'Άς μην καταφρονήσουμε τον πλούτο της ευεργετικής αγαθότητας του και της άνεκτικότητος και μακροθυμίας, πού δείχνει στον καθένα μας (Ρωμ. β' 4). Επειδή «πολλά πταίομεν άπαντες», πε­ριμένει από όλους μας την αληθινή και βαθιά μετάνοια μας, γιατί δεν θέλει ούτε έστω και λίγοι να απολεσθούν (Ιακ. γ' 2, Β' Πέτρ. γ' 9).

Πιθανόν να διαπιστώνεις στον εαυτό σου, αδελφέ μου, ότι είναι δυσβάστακτο το βάρος πού λυγίζει τούς ώμους σου από την μέχρι τώρα απρόσεκτη ζωή σου. Όμως ό λόγος του Σωτήρος μας Χρι­στού είναι αληθινός και αδιάψευστος: «όσα έάν λύσητε...». Δεν κάνει διάκριση παραβάσεως ή αριθμού αμαρτιών μας, ούτε προσώπων: «άν τίνων άφήτε...». Όποιος και να είναι αυτός πού μετανοεί, εφόσον προσέρχεται στο φιλάνθρωπο Μυστήριο με ταπείνωση και συντριβή και επιζητεί την άφεση των αμαρτιών του, γί­νεται δεκτός από τον φιλεύσπλαχνο Λυ­τρωτή μας, ό Οποίος σαν άλλος πατέρας ανοίγει τη στοργική αγκαλιά του και του προσφέρει τη συγχώρηση.

Όλοι έχουμε άμεση ανάγκη του καθαρι­σμού της ψυχής μας. Εάν πούμε ότι δεν έχουμε αμαρτία, πλανούμε τούς εαυτούς μας και δεν υπάρχει μέσα μας ή αλήθεια (Α' Ίω. α' 8). 'Άς μη διστάζουμε ούτε να αναβάλλουμε την προσέλευση μας στην ιερά Εξομολόγηση. Ή φιλανθρωπία του Θεού είναι άφατη και το έλεος του αμέ­τρητο. Θα δεχθεί την ειλικρινή μετάνοια μας και θα γίνει ή ψυχή μας πιο λευκή και από το χιόνι. Τώρα λοιπόν είναι καιρός κατάλληλος, τώρα είναι ήμερα σωτηρί­ας. Τώρα πού μπορούμε και έχουμε τη δυνατότητα να παρουσιάσουμε και πολ­λούς καρπούς μετανοίας. 'Άς το προσπα­θήσουμε. Ό φιλάνθρωπος και στοργικός ουράνιος Πατέρας μάς περιμένει.(Από τον "ΣΩΤΗΡΑ")

ΚΑΤΕΒΑΣΤΕ ΤΟΝ ΟΔΗΓΟ ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΩΣ ΕΔΩ

Ελάτε σε μένα

Είναι μια φωνή γλυκιά, τρυφερή σαν της μάννας, στοργική σαν του πατέρα, χαιρετισμός από αδελφό σε αδελφό, νεύμα του φίλου προς τον φί­λο. Είναι φωνή - κάλεσμα του Ιησού Χρίστου: «Δεύτε προς με πάντες οι κοπιώντες και πεφορτισμένοι...». Είκοσι αιώνες πριν καταγράφτηκε ή φωνή αυτή από τον ιερό ευαγγελιστή Ματθαίο (ια' 28). Τη φωνή αυτή τη μεταφέρει αιώνια και σήμερα αυτούσια ή αγία μας Εκκλη­σία. Είναι δροσερή, μας δροσίζει στον καυτερό ήλιο της κοινωνίας. Είναι ψωμί στον πνευματικά πεινασμένο. Είναι δρο­σερό κελαρυστό νερό στην έρημο της πορείας της ζωής μας.

Είναι ή φωνή του Θεού. Πριν προχω­ρήσουμε, ας ρίξουμε μια σύντομη ματιά στο τί γινόταν πριν έλθει στη γη μας ό Χριστός.

Στην Παλαιά Διαθήκη διαβάζουμε ότι ό Θεός διώχνει από τον Παράδεισο το πρώτο ανθρώπινο ζεύγος. Βάζει φύλα­κα άγγελο στην είσοδο του Παραδείσου και συγχρόνως τους αναγγέλλει ότι στο απώτερο μέλλον θα συγχωρεθούν.

Πλέον ό Θεός κάμνει αισθητή την παρουσία του με θαύματα πολυποί­κιλα, όπως ή διάβαση της Ερυ­θράς θαλάσσης, το μάννα στην έρημο, τα ορτύκια, το νερό και τόσα άλλα. Στην παράδοση του Νόμου στο όρος Σινά έγινε αισθητή ή παρου­σία του Θεού μέσα από βροντές και αστραπές.

Ό Νόμος έχει τιμωρί­ες: Όποιος παραβεί τις θείες εντολές θα τιμωρηθεί με σκληρές τιμωρίες. Τιμω­ρούνται Εβραίοι γιατί δεν υπακούν στον Θεό, δεν

δείχνουν πιστότητα, λατρεύουν θεούς πού τούς οδηγούν στην ακολασία.

Ό Θεός παρουσιάζεται τιμωρός, ως καλός Πατέρας πού παιδαγωγεί το λαό του για να συνέλθει. Γεμάτος αγάπη για τα παιδιά του τα καλεί να μετανοήσουν. «Έπιστράφητε έπ' έμέ και σωθήσεσθε», φωνάζει με το στόμα του προφήτου Ήσαίου (Ησ. με' 22). Επιστρέψτε σε μέ­να και θα σωθείτε.

Και τελικά απέστειλε τον Λυτρωτή. «Ούτως ήγάπησεν ό Θεός τον κόσμον, ώστε τον υίόν αυτού τον μονογενή έδωκεν» (Ίω. γ' 16)- τόσο πολύ αγάπη­σε ό Θεός τον κόσμο, ώστε τον μονάκρι­βο γυιό του έδωσε να σταυρωθεί για τη σωτηρία μας.

Αυτό τόνιζε ό Ιησούς Χριστός σ' όλη την επίγεια ζωή του και καλούσε τον κό­σμο κοντά του. Ελάτε σε μένα για να σωθείτε. «Δεύτε» -ελάτε - «προς με» (Ματθ. ια'28).

Ένας ερμηνευτής σχολιάζει και προεκ­τείνει ως εξής την ερμηνεία: Παρουσι­άζει μια μητέρα γονατιστή να καλεί το μικρό παιδάκι της, πού μόλις άρχισε να κάνει τα πρώτα του βήματα. Του λέει «έλα» και κουνάει τα χέρια της, τις πα­λάμες της. Έλα, του λέει. Το μικρό ξέ­ρει ότι ή μητέρα του θα το αγκαλιάσει και θα του δώσει πολλά-πολλά φιλιά. Το παιδί απλώνει τα χεράκια του και τρέχει-τρέχει και πέφτει στην αγκαλιά της μάννας του. Αυτό έκανε και ό Χριστός στην πορεία της επίγειας ζωής του. Αγκάλια­σε με αγάπη το ανθρώπινο γένος, για να το υψώσει από την κατάπτωση του.

Και συνεχίζει να μας καλεί διά της Εκκλησίας του κοντά του. Μας καλεί με πολλούς τρόπους. Καλεί ανθρώπους πού θέλουν να αφιερωθούν σ' Αυτόν, καλεί όμως και νέους και νέες πού με το Μυστήριο του γάμου τους θα αρχίσουν την οικογενειακή ζωή τους. Καλεί όλους. Μας καλεί στο Μυστήριο της Μετανοίας για να μας απαλλάξει από το βάρος των αμαρτιών μας. Μας καλεί στη θεία Λει­τουργία. Ελάτε, λέει, και θα σας δώσω το Σώμα μου και το Αίμα μου. Είναι τροφή πνευματικής ζωής. Θα ζήσετε έδώ πνευ­ματικά, άγια με αυτό το εφόδιο, με το Σώμα μου και το Αίμα μου, και αυτή ή τροφή θα σας οδηγήσει στον ουρανό.

Να θυμηθούμε και την παραβολή του Ασώτου (Λουκ. ιε' 11-32). Ό Άσωτος κα­τάντησε να ζει μαζί με τούς χοίρους. Πριν ήταν άρχοντας, τώρα χοιροβοσκός- τρο­φή του τα ξυλοκέρατα, και αυτά τα έτρω­γε κρυφά. Κάποια στιγμή όμως άκου­σε μέσα του μια φωνή. Ήταν ή ώρα της Χάριτος πού τον παρακινούσε σε μετά­νοια. Ό πατέρας μου με καλεί, με περι­μένει, σκέφτηκε μέσα στη δυστυχία του. Λοιπόν θα επιστρέψω αμέσως στον πα­τέρα μου- και ξεκίνησε. Ό πατέρας του τον περίμενε επί χρόνια πολλά. Τον περίμενε και κοίταζε το δρόμο της επι­στροφής. Κοίταζε όσο μπορούσε να βλέ­πει, και να από μακριά ό γυιός του! Τον είδε ό πατέρας του και όσο τον σήκω­ναν τα πόδια του τρέχει αυτός να πέσει πάνω στο παιδί του, πού επέστρεφε κον­τά του, να το αγκαλιάσει και το φιλήσει.

Το σφίγγει στην αγκαλιά του και το οδηγεί που! Το οδηγεί στο σπίτι του, δη­λαδή στη Βασιλεία των ουρανών.

Αλλά και σήμερα όλους μας μας περι­μένει ό Χριστός· μας καλεί να μάς αγκα­λιάσει, να μάς δώσει τον ασπασμό της συγγνώμης, να μάς χαρίσει την ειρή­νη του και να μάς οδηγήσει έδώ στη Γή στην Εκκλησία του και στο μέλλον, στον ουρανό, στη Βασιλεία του.

Χριστέ μας, στο κάλεσμα σου θέλουμε να ανταποκριθούμε κι εμείς και ζητούμε ό,τι έδωσες στον Άσωτο, την αγκαλιά σου, τον ασπασμό της συγγνώμης σου. Το περιμένουμε. Σ' ευχαριστούμε.(Από τον «ΣΩΤΗΡΑ»)

ΕΠΙΣΤΡΟΦΗ