Wannst auf amoi Zeit host, noch zum denkn
üba Sochn de´st eigentlich ned wissen mogst.
Daun wirds Zeit, dei Leben so zu lenkn,
das´d di durchn Lebnsobnd recht guat schlogst.
Du merkst, das des mit Züle no ereichen, neiche Sochn
gaunz laungsaum jetz nua mehr im klanan wiad,
so vüles is jetzt ned zum lochn,
und du wirst a scho fül fria miad.
Des Leben is wia a großa wüda Obenteia - Fülm
du host eam draht, host vül beim Drehbuach gmocht
jetzt woatst do vor dem Kino, hearst as drinnan brülln,
muast woatn ob´s Premiärenglück dir locht.
Obs eana gfoit, obs „weida mochn“ schrein,
oder obs da sogn: oida, loss des bleibn.
Nur das des Schrein du söba bist, dei gsundheit.
Jetzt merkst a, was foisch woa, oda gscheit.
weidamochn hasat, no vüle schene Tog dalebn,
übas bleibnlossen, do wiad nocha dann da dokta redn.
Und du host Zeit zum denkn üba sochn,
de afoch goar nix san zum lochn.