ด้วยพระนามแห่งอัลลอฮฺ พระผู้ทรงเมตตายิ่ง พระผู้ทรงปรานียิ่ง
{79:1} ขอสาบานด้วย(มะลาอิกะฮฺ)ผู้ฉุดกระชากอย่างรุนแรง
{79:2} ขอสาบานด้วย(มะลาอิกะฮฺ)ผู้ดึงอย่างแผ่วเบา
{79:3} ขอสาบานด้วย(มะลาอิกะฮฺ)ที่แหวกว่ายในท้องนภา
{79:4} แล้วด้วย(มะลาอิกะฮฺ)ผู้รีบรุดหน้าไปอย่างว่องไว
{79:5} แล้วด้วย(มะลาอิกะฮฺ) ผู้บริหารกิจการ
{79:6} วันซึ่งการเป่าแตรครั้งแรกทำให้สั่นสะเทือน
{79:7} การเป่าแตรครั้งที่สองจะติดตามมา
{79:8} ในวันนั้นดวงจิตทั้งหลายจะตระหนก
{79:9} สายตาของพวกเขาจะละห้อย
{79:10} พวกเขาจะกล่าวว่า "พวกเราจะถูกนำกลับคืนสู่สภาพเดิมอีกกระนั้นหรือ?"
{79:11} "เมื่อเราได้กลายเป็นกระดูกที่ผุแล้วกระนั้นหรือ?"
{79:12} พวกเขากล่าวว่า "ถ้าเป็นเช่นนั้นก็เป็นการกลับคืนที่สูญเสีย"
{79:13} อันที่จริง มันเป็นเพียงเสียงกึกก้องครั้งเดียว
{79:14} แล้วเมื่อนั้นพวกเขาก็จะออกมายังที่ราบโล่ง
{79:15} เรื่องราวของมูซาได้มาถึงได้มาถึงเธอแล้วไม่ใช่หรือ?
{79:16} ขณะที่พระเจ้าของเขาทรงเรียกเขาที่หว่างหุบเขาตุวาอันบริสุทธิ์
{79:17} "เธอจงไปหาฟิรเอานฺเพราะเขาละเมิดฝ่าฝืน"
{79:18} "แล้วจงกล่าวว่า 'ท่านประสงค์จะขัดเกลาไหม?'
{79:19} 'และจะให้ฉันนำท่านไปสู่พระเจ้าของท่านไหม? เพื่อท่านจะได้ยำเกรง' "
{79:20} แล้วมูซาก็แสดงให้เขาเห็นอภินิหารสัญญาณอันยิ่งใหญ่
{79:21} แต่เขาได้ปฏิเสธและดื้อดัน
{79:22} แล้วเขาก็รีบผินหลังหนี
{79:23} แล้วเขาก็ได้เรียกชุมนุม แล้วป่าวประกาศ
{79:24} แล้วกล่าวว่า "ข้าคือพระเจ้าของพวกเจ้าอันสูงสุด"
{79:25} ดังนั้นอัลลอฮฺจึงคร่าเขา เป็นการลงโทษ ที่เป็นแบบอย่างทั้งในปรโลกและในโลกนี้
{79:26} แท้จริงในการนี้ย่อมเป็นข้อเตือนใจสำหรับผู้ยำเกรง
{79:27} พวกเธอยากกว่าในการบันดาล หรือว่าฟ้าที่ทรงสร้างมันกันแน่?
{79:28} ทรงยกให้มันสูงขึ้นแล้วทรงทำให้มันสมบูรณ์
{79:29} และทรงทำให้รัติกาลของมันมืดมัว และทรงนำแสงสว่างของมันออกมา
{79:30} และหลังจากนั้นทรงบันดาลให้ธรณีเป็นพื้นราบเรียบ
{79:31} และจากธรณีทรงนำน้ำและทุ่งหญ้าของมันออกมา
{79:32} ส่วนเทือกเขานั้นทรงทำให้มันมั่นคง
{79:33} ทั้งหมดนี้เป็นปัจจัยยังชีพสำหรับพวกเธอ และสำหรับปศุสัตว์ของพวกเธอ
{79:34} ดังนั้นเมื่อความหายนะอันใหญ่หลวงได้เกิดขึ้น
{79:35} เป็นวันที่มนุษย์จะนึกถึงสิ่งที่ตนได้ขวนขวายไว้
{79:36} และนรกหรือเปลวเพลิงจะถูกเผยให้แก่ผู้ที่มองมัน
{79:37} ส่วนผู้ที่ละเมิดฝ่าฝืนนั้น
{79:38} และเขาได้เลือกเอาการมีชีวิตอยู่ในโลกนี้
{79:39} ดังนั้นนรกหรือเปลวเพลิงก็จะเป็นที่พำนักของเขา
{79:40} และส่วนผู้ที่หวาดหวั่นต่อการยืนเบื้องพระพักตร์พระเจ้าของตน
และได้หน่วงเหนี่ยวจิตใจจากอารมณ์
{79:41} ดังนั้นสวนสวรรค์ก็จะเป็นที่พำนักของเขา
{79:42} พวกเขาจะถามเธอถึงวันโลกาวินาศว่า "เมื่อใดเล่ามันจะเกิดขึ้น?"
{79:43} ด้วยเหตุอันใดเล่า เธอจึงชอบกล่าวถึงมันนัก?
{79:44} ยังพระเจ้าของเธอเท่านั้นคือจุดจบของมัน
{79:45} อันที่จริง เธอเป็นแต่เพียงผู้ตักเตือน แก่คนที่หวาดหวั่นมันเท่านั้น
{79:46} วันที่พวกเขาจะเห็นมันประหนึ่งว่า พวกเขาไม่ได้พำนักอยู่โลกนี้ เว้นแต่เพียงชั่วครู่หนึ่งของยามสนธยาหรือยามสายของมัน