80. ซูเราะฮฺอะบะสะ (บท หน้าบึ้ง)

ด้วยพระนามแห่งอัลลอฮฺ พระผู้ทรงเมตตายิ่ง พระผู้ทรงปรานียิ่ง

{80:1} เขาหน้าบึ้ง และผินหน้า

{80:2} เพราะชายตาบอดนั้นมาหาเขา

{80:3} และเธอรู้บ้างไหม บางทีเขามาเพื่อขัดเกลาจิตใจ

{80:4} หรือเพื่อรับคําตักเตือน เพื่อที่คําตักเตือนนั้นจะเป็นประโยชน์แก่เขา

{80:5} ส่วนผู้ที่พอเพียงแล้ว

{80:6} เธอกลับต้อนรับ

{80:7} ทั้ง ๆ ที่เธอไม่ต้องรับผิดชอบต่อการที่เขาไม่ขัดเกลา

{80:8} ส่วนผู้ที่มาหาเธอด้วยความพยายาม

{80:9} โดยที่เขามีความกลัวเกรง

{80:10} เธอกลับเมินเฉยต่อเขา

{80:11} ไม่ใช่เช่นนั้นดอก! แท้จริงมันเป็นข้อเตือนใจ

{80:12} ดังนั้นผู้ใดประสงค์ ก็จงรำลึกถึงข้อเตือนใจนั้น

{80:13} ซึ่งมีอยู่ในคัมภีร์อันทรงเกียรติ

{80:14} ที่ได้รับการเทิดทูน ได้รับความบริสุทธิ์

{80:15} ด้วยมือของมะลาอิกะฮฺ

{80:16} ผู้ทรงเกียรติ ทรงคุณธรรม

{80:17} มนุษย์นั้นถูกสังหารเสียก็ดี! เขาช่างเนรคุณเสียนี่กระไร!

{80:18} จากสิ่งใดเล่าพระองค์ทรงบังเกิดเขามา?

{80:19} จากน้ำอสุจิหยดหนึ่ง พระองค์ทรงบังเกิดเขาขึ้นมา แล้วก็ทรงกําหนดสภาวะแก่เขา

{80:20} แล้วพระองค์ก็ทรงปูทางให้สะดวกแก่เขา

{80:21} ต่อมาพระองค์ทรงให้เขาตายไป แล้วทรงให้เขาลงหลุม

{80:22} ครั้นเมื่อพระองค์ทรงประสงค์ก็ทรงชุบให้เขาฟื้นคืนชีพ

{80:23} ไม่ใช่เช่นนั้นดอก! เขาไม่ได้ปฏิบัติในสิ่งที่พระองค์บัญชาเขา

{80:24} มนุษย์จงพิจารณาดูอาหารของตนเถิด!

{80:25} เราได้หลั่งน้ำฝนลงมามากมายนั้นอย่างใด

{80:26} แล้วเราได้แยกแผ่นดินออกไป

{80:27} และเราได้ให้เมล็ดพืชงอกเงยขึ้นจากในแผ่นดิน

{80:28} และองุ่นและพืชผัก

{80:29} และมะกอกและอินทผาลัม

{80:30} และเรือกสวนที่หนาทึบ

{80:31} และผลไม้และทุ่งหญ้า

{80:32} ทั้งนี้เพื่อเป็นประโยชน์แก่พวกเธอและแก่สัตว์เลี้ยงของพวกเธอ

{80:33} ครั้นเมื่อเสียงกัมปนาทมาถึง

{80:34} วันที่ผู้คนจะหนีจากพี่น้องของตน

{80:35} และจากมารดาและบิดาของตน

{80:36} และจากภริยาและเหล่าบุตรของตน

{80:37} พวกเขาแต่ละคนในวันนั้น ล้วนมีภาระยุ่งพอตัวอยู่แล้ว

{80:38} หลายใบหน้าในวันนั้นแจ่มใส

{80:39} หัวเราะร่าเริง

{80:40} และหลายใบหน้าในวันนั้นมีฝุ่นจับ

{80:41} ความความหม่นหมองปกคลุมมัน

{80:42} ชนเหล่านั้นคือพวกปฏิเสธศรัทธาพวกประพฤติชั่ว