Wilfried Martens

Vooraf: Om het leven en carrière van deze waarschijnlijk grootste Sleidingenaar ooit te beschrijven, is al sloten (digitale) inkt gevloeid, en voorzeker is het laatste woord over hem nog niet gepubliceerd. Op deze pagina willen wij het enkel en alleen hebben over de Sleidingenaar Wilfried Martens: zijn jeugd en studentenperiode, en de keren dat hij naar zijn geboorteplaats kwam. Onder de rubriek "uitgaven" vind je boeken die de politicus beschrijven. Op de rest van het internet ook.

In 1934 treden twee mensen in het huwelijk die zich gaan vestigen op een kleine hoeve in de Wittemoer (huidig nr 11): Henri Martens uit Evergem en Virginie Estella Vanlaecken uit Ruiselede.

Henri combineert om den brode drie jobs: kolenhandelaar, keuterboer en melkophaler voor melkerij Sint-Joris, die rechtover de woning ligt. Op 19 april 1936 wordt hun eerste zoon geboren: Wilfried Achiel.

Wilfried krijgt er nog 4 broertjes bij: Gilbert (1937), tweeling André en Amaat (1940), en Daniël (1943). André overlijdt al op anderhalfjarige leeftijd.

Ondertussen breekt de tweede Wereldoorlog uit en Wilfried maakt die bewust mee. Hij herinnert zich de inval van de bezetter. "Op die dag voerde ons dienstmeisje ma achter op de fiets naar het dorp. Ik zie de Langendam nog voor me. Plots riep het meisje: "Kijk eens omhoog! Zoveel vliegtuigen!" Het waren de Duitsers die België waren binnengevallen en op weg waren om achter de linies bombardementen uit te voeren."

Op het hof stonden paarden van Belgische soldaten. Nadien kwamen Duitsers met tanks en zware voertuigen op het erf. Wilfried weet nog dat een der Duitse officieren tegen moeder begon te tieren omdat hij met Gilbert een "eigenaardige koffer" probeerden open te maken. Er zaten handgranaten in...

Na het vertrek van die eerste Duitse colonne keerde de rust pas weer.

Een paar maanden na het nemen van bovenstaande foto, halfweg de wereldoorlog, sterft vader. Een ramp voor het gezin dat in deze moeilijke tijden haar kostwinner kwijt is. Iets meer dan een jaar later hertrouwt Stella met Octaaf Van der Haeghen. Wilfried krijgt er nog een stiefbroer bij in 1946: Rudy. In 1954 overlijdt ook Octaaf.

De (na)oorlogse schaarste, de afwezigheid van een vroeg gestorven vader en een zwakke gezondheid tekenen de sombere jeugd van de introverte jongen. Hij blijkt echter begiftigd met een groot talent.

De capaciteiten van Wilfried ontgaan zijn onderwijzers niet. Achilles Verplaetse tipt onderpastoor Drossens, die zorgt voor een studiebeurs van het "fonds voor meerbegaafden". En terwijl de meeste leerlingen naar het zevende en achtste studiejaar gaan, mag Wilfried in 1949 opdraven naar het college van Eeklo, waar hij uitblinkt in de Grieks-Latijnse Humaniora.

Het eerste collegejaar moet hij alweer 5 maanden het bed houden met gewrichtsontsteking en hoge koorts. Ondertussen luistert hij ademloos naar de verslaggeving - in het "ABN" natuurlijk - van de volop woedende koningskwestie op de radio. De pas uitgevonden penicilline redt hem definitief en de pientere en leergierige scholier zal alsnog als primus slagen.

In zijn klas wordt hij een enthousiast promotor van dat Algemeen Beschaafd Nederlands. Daarmee is student Wilfried in het Sleinse dorpsleven een uitzondering. Later zal hij een rabiaat voorstander worden voor de invoering van één Nederlandse taal. Zelf noemt hij dit ook de aanleiding van zijn politiek ontwaken. Vanaf zijn veertiende zweert hij het dialect af. Toch loochent Wilfried zelfs op latere leeftijd zijn roots niet...

Ook engageert Wilfried zich in de KSA (zie ook onder verenigd slenne/jeugdverenigingen/KSA). Hij wordt zelfs gewestleider van het Meetjesland.

Ook in 1955 start hij studies rechten en wijsbegeerte aan de katholieke universiteit van Leuven. Het eerste jaar houdt hij zich nog gedeisd uit vrees zijn studiebeurs te verliezen, maar korte tijd later ontpopt hij zich tot studentenleider en begaafd redenaar.

De politieke carrière wenkt. Partijvoorzitter van de CVP, eerste minister in negen regeringen, architect van het federale België, voorzitter van de Europese Volkspartij,... Slenne is werkelijk vééééél te klenne. Maar toch verschijnt hij soms bij ons nog in het openbaar.

Af en toe is er ook eens een reünie van de klas van 1936. Ook dan is Wilfried van de partij.

Wilfried blijft actief tot zijn laatste levensdagen. Hij overlijdt op 10 oktober 2013. En het klopt wat hij zei: "Iedereen draagt een stuk van zijn jeugd mee in zijn verdere leven. The boy can leave the farm but the farm will never leave the boy."

Nog diezelfde dag wordt onderstaand filmpje op Youtube gepubliceerd. Slenne zal hem nie vergeedn...

Wilfried Martens kreeg een staatsbegrafenis in Gent, die zelfs op televisie werd uitgezonden. In 2016 kreeg hij een standbeeld op het dorpsplein van zijn geboortedorp, dat omgedoopt werd tot het Wilfried Martensplein.