1920-1940

Bij de verkiezingen van april 1921 telt Sleidinge voor het eerst drie lijsten: vanaf nu gaan de drie 'standen' (burgerlijst, werkliedenlijst en boerenlijst) met elkaar in de clinch, hoewel alle drie katholiek. De uitslag: 3 zetels voor de boerenlijst, 4 zetels voor zowel de werklieden als de burgerlijst. Op de burgerlijst staan twee vrienden, namelijk Maurice Ghijsbrechts, houthandelaar, en Aimé De Paepe, ijzerhandelaar.

Beide kandidaten halen elk evenveel stemmen: 791. Deze identieke uitslag zal de aanzet zijn tot een politieke hetze, die Sleidinge 20 jaar lang zal verscheuren.

Die hetze vormt zich tijdens de zes maanden discussie die volgen op de stembusdag. Zo schort bijvoorbeeld de fanfare de gebruikelijke serenades voor de verkozenen op uit hoofde van de moeilijkheden. Een idee van nieuwe voorzitter Ghijsbrechts. Daarop neemt Aimé De Paepe ontslag als bestuurslid. Uiteindelijk wordt Maurice Ghysbrechts in september aangesteld als burgemeester.

D’ èdnen, de aanhangers van houthandelaar Ghijsbrechts, halen hiermee hun eerste (en enige) overwinning in huis. Aimé De Paepe, den ijzeren, laat zich drie jaar niet zien.

In 1926, bij de volgende verkiezingen, komen naast de drie bovenvermelde standenlijsten, ook nog de Kristen Burgers en de Socialisten op. Spijts hun meerderheid in zetels, zeven tegen vier, moeten de aanhangers van Ghysbrechts, die niet meer opkomt, de burgemeestersstoel na vier maanden impasse aan Aimé De Paepe laten (hij behaalde het meeste voorkeurstemmen). Muziek en politiek liggen dan nog erg dicht bij elkaar, want de verslagen Ghysbrechts verbiedt zijn fanfareleden de gebruikelijke huldeserenade te geven voor z'n tegenstrever. Louis Buysse en zoon Edmond echter krijgen met de leuze 'al moestm' allieene bloazn, moar bloazn doeme!', versterking van enkele muzikanten uit Wippelgem en Sint-Kruis-Winkel. Met financiële steun van enkele begoede Paepisten worden tientallen instrumenten gekocht. De komende twee decennia zal Sleidinge een èdnen en een ijzeren meziek tellen.

Ondertussen raakt ook het Sleinse dorpsleven verwikkeld in deze tweestrijd: elk kamp heeft nu z'n eigen, winkels, café’s en zelfs kermissen…

In 1932 wordt de verkiezingscampagne gekenmerkt door een stortvloed van wederzijdse verwijten, verdachtmakingen en scheldtirades, die de gemoederen in de twee kampen danig verhitten. De vroegere standenlijsten verdwijnen, en er komt een lijst van d’ijzeren (Katholiek) en d’èdnen (Christen Democraten). Nog twee andere lijsten komen op, maar die halen geen enkele zetel. De uitslag ligt opnieuw dicht bijeen: zes zetels voor de Paepisten, vijf voor de Sanderussen. Maar Maurice Ghysbrechts , die terug opkomt, haalt nu meer voorkeurstemmen dan zijn rivaal! Na terug een impasse, die deze keer drie maanden duurt, wordt Aimé De Paepe voor de tweede keer burgemeester. Er wordt de Sanderussen zelfs geen schepenzetel gegund. Ontgoocheld laat Ghysbrechts zich de ganse legislatuur niet meer zien en verdwijnt in 1936 definitief van het politiek toneel.

In 1938 komen d’èdnen niet meer op bij gebrek aan een nieuwe kopman.De burgerlijst van Aimé De Paepe haalt tien van de elf zetels binnen. Een triomfjaar ook voor de socialisten die de eerste zetel ooit binnenrijven, mede dank zij de proteststemmen van de Ghysbrechtsgetrouwen.

Aimé verzaakt aan de burgemeesterssjerp en geeft deze door aan zoon en lijstduwer Edgard, die kort nadien ook 'oorlogsburgemeester' zou worden.