Schoon Sleins, de schrijfregels

a e i o u ie … een streepje onder de klinker verlengt hem:

Vb: een pannen broek, een schuoone vrè, den dien es binne, Gaston schiet mee den bonne, meulestee bru, den dien stoat te lien over de vlien en de bien.

kk gelijk in garçon (fr)

Vb: stekkre, blèkkn, ekkre de schekkre, pikkn, klakke

l of ll wordt dikwijls uitgesproken als een w

zo worden elk en valln uitgesproken als “èwk” en “vawn”

oa gelijk in bois (fr)

Vb: Choarelken woas den boas van koarelken en ee stond an de troalde mee een noalde.

iee typisch

Vb: Blieekkre deej zijn klieern uit an de ziee binst dan de mieen schrieemdegen.

uoo typisch

Vb: Mieester Buoom uoordege de ruoo zèn da djuoor lag te baluoon van 't fuookkn

i de vette sleinse i

Vb: ik zidde binne binst da ta kirrelken in de mirsn zit te kijkn noar de vins en de vissn.

è de (vette) sleinse è

Een moeilijk geval. Er zijn namelijk nuances in de “vettigheid”. Zo schrijven we vèdde (vette), welke è vetter word uitgesproken dan in vedde (voutekamer). Wie ons een sluitende regel kan bezorgen, trakteren we!

Vb: De Lieve Vrè stoa blèw van de kè op de schè.

(of hoe je iemand kan testen of hij van Sleidinge is)

Hier wordt de è in blèw het vetst uitgesproken.

Wordt als e geschreven voor een dubbele medeklinker.

Vb: Ik benne van Slenne en mijn blenne kom fan gieen kesses te draun.

Wordt ook als e geschreven indien de schrijfwijze duidelijk genoeg is.

Vb: Slechte mensn vechtn mee schirpe messn

h de aangeblazen h-klank wordt nooit uitgesproken.

zo wordt “het” uitgesproken als ut of ‘t.

-en de e-klank in de uitgang “-en” op het einde van een woord wordt zelden of nooit uitgesproken, maar "ingeslikt", tenzij de lettergreep ervoor een lange klinker bevat: anzwakkn, viddn, muiln, maar afèllen, betillen

g wordt soms als ch uitgesproken

d wordt soms als t uitgesproken