1830-1920

Na de val van Napoleon in Waterloo besluit het Internationale Congres van Wenen onze gewesten opnieuw met Nederland in één staat te verenigen. (1815) De hervormingen die koning Willem II doorvoert zijn positief, maar zorgen ook voor weerstand, die amper vijftien jaar later leidt tot de Belgische onafhankelijkheid. In 1830 helpen ook vier Sleidingenaren - Johannes-Baptist Martens, Petrus Everaert, Bernard Demist, en Johannes-Baptist Fouache - de Hollanders uit Brussel te verdrijven. Martens en Fouache raken gekwetst, maar zullen als krasse tachtigers in 1892 nog een schadevergoeding ontvangen, zestig jaar na de feiten. In de Hollandsgezinde pers wordt gewag gemaakt van 'rancuneuze bedreigingen en onlusten opgezet door de katholieke bevolking'. Vooral de schoolmeester en politiecommissaris zijn het doelwit, hun huis wordt beschadigd.

Officieel blijft het Sleinse gemeentebestuur er opvallend rustig bij. Op de zittingen komt deze omwenteling zelfs niet ter sprake. Pas in 1836 zijn er de eerste gemeenteraadsverkiezingen. Elf raadsleden dienen verkozen te worden. Er is maar één lijst. Burgemeester Jan-Lodewijk Bovyn, nog onder Hollands bewind verkozen in 1830, blijft aan en zal burgervader blijven tot 1877.

In 1860 telt Sleidinge 159 stemgerechtigden. Dat recht wordt enkel toegekend aan rijke mannelijke inwoners die voldoende belastingen betalen.

In 1870 wordt het een nek-aan-nekrace tussen burgemeester Bovyn en Camiel De Paepe. Die laatste moet, met maar twee stemmen verschil, de duimen leggen voor het burgemeesterschap. Camiel’s nakomelingen Aimé en Edgard zouden het wel nog tot burgemeester schoppen. In 1877 verkiest men Lodewijk De Reu tot burgervader, in 1885 wordt het Bruno De Reu.

De eerste verkiezing met algemene (meervoudige) stemplicht voor mannen, die van 1895, levert voor het eerst twee lijsten van elk vijf kandidaten op. Veertien dagen voordien trekken landbouwers, August Sierens en Petrus Wauters, zich terug ‘wegens onwetend te hebben gehandeld’.

In 1879 barst de 'tweede schoolstrijd' in alle hevigheid los. Wat de gevolgen zijn voor Sleidinge kunt u lezen in de rubriek Onderwijs.

In 1902 vraagt de Sleinse raad aan de regering de reeds lang gevraagde wet op het algemeen enkelvoudig stemrecht, niet goed te keuren, omdat ‘lawijt en bedreiging van de socialisten zal leiden tot regeringsloosheid en revolutie’. In 1905 wordt Camiel De Paepe eerst schepen, terwijl zijn collega Charles Martens opvolger wordt van de overleden burgemeester Bruno De Reu.

In 1907 legt Joseph De Reu klacht neer, omdat op de kiesbrief het inkleurvakje boven in plaats van naast een kandidaatsnaam werd afgedrukt. De klacht wordt verworpen.

Na één jaar oorlog, in 1915, duikt de naam Maurice Ghijsbrechts op in de annalen van de gemeenteraad, als lid van het plaatselijk Voedingscommiteit. Na WOI, in 1918, komt er eindelijk de algemeen enkelvoudige stemplicht voor mannen. Ghijsbrechts wordt voorzitter van de plaatselijke Bevoorradingsdienst, en twee jaar later vraagt Iever & Eendracht hem als eerste man.

In 1922 wordt de vergoeding van alle Oost-Vlaamse raadsleden meer dan gehalveerd van 12.5 naar 5 frank, wegens de crisis. Enkele maanden voor de verkiezingen van 1922 wordt burgemeester Martens ernstig ziek. De intussen 82-jarige schepen Camiel De Paepe wordt dienstdoend burgemeester. Hij zal niet meer opkomen, maar lanceert wel zijn zoon Aimé.