Sabbath School - Meat In Due Season Advanced Commentary - TagSS25-Q2-L4

Sabbath School - Meat In Due Season Advanced Commentary

TagSS25-Q2-L4 - Ang Mga Bansa: Bahagi 1

Abril 19–25, 2025

Ika-Sabado ng Hapon – Abril 19, 2025
Pagbasa ng Kasulatan para sa Linggong Ito:
Genesis 10:1-12; Genesis 12:1-9; 1 Samuel 8:4-18; Mateo 20:25-28; Apocalipsis 18:1-4

Pag-iisip para sa Pagbubulay-bulay
Maliwanag, kung gayon, na ang babaing ikakasal ay kumakatawan sa banal na lungsod, at ang mga dalagang lumalabas upang salubungin ang lalaking ikakasal ay sagisag ng iglesya. Sa aklat ng Apocalipsis, ang bayan ng Diyos ay sinasabing mga panauhin sa hapunan ng kasalan. (Apocalipsis 19:9.) Kung sila ay mga panauhin, hindi rin sila maaaring kumatawan sa babaing ikakasal. Si Cristo, ayon sa sinabi ng propetang si Daniel, ay tatanggap mula sa Matanda sa mga Araw sa Langit ng “kapangyarihan, at kaluwalhatian, at kaharian,” at tatanggapin Niya ang Bagong Jerusalem, ang kabisera ng Kanyang kaharian, na “naghanda gaya ng babaing ikakasal na nagagayakan para sa kaniyang asawa.” (Daniel 7:14; Apocalipsis 21:2.) Matapos tanggapin ang kaharian, Siya ay darating sa Kanyang kaluwalhatian, bilang Hari ng mga hari, at Panginoon ng mga panginoon, upang tubusin ang Kanyang bayan, na “uupo na kasama nina Abraham, Isaac, at Jacob,” sa Kanyang dulang sa Kanyang kaharian, (Mateo 8:11; Lucas 22:30) upang makibahagi sa hapunan ng kasalan ng Kordero.
{GC88 426.2}

Talatang Alaala
“At binigyan siya ng kapangyarihan, at kaluwalhatian, at kaharian, upang ang lahat ng bayan, bansa, at wika ay maglingkod sa kaniya: ang kaniyang kapangyarihan ay walang hanggang kapangyarihan, na hindi lilipas, at ang kaniyang kaharian ay hindi mawawasak.”
— Daniel 7:14

Layunin ng Aralin
Layunin ng araling ito na tukuyin ang banal na kamay ng Diyos sa pag-usbong at pag-unlad ng mga bansa mula sa panahon pagkatapos ng Baha hanggang sa makasaysayang kasukdulan ng huling kapanahunan. Nilalayon nitong akayin ang bayan ng Diyos tungo sa mas malinaw na pagkaunawa sa Kanyang banal na layunin sa pagpapahintulot sa pagbangon ng mga bansa, sa pagtatatag ng mga pamahalaan, at sa pagbagsak ng mga kaharian—lahat ay nasa ilalim ng makapangyarihang pamamatnubay ng Kanya “na kinaroroonan ng lahat ng kayamanan ng karunungan at kaalaman.” Habang sinusuri natin ang pinagmulan ng mga bansa mula sa Genesis hanggang sa kanilang huling kapalaran sa Apocalipsis, tutulungan tayo ng pag-aaral na ito na maunawaan ang espirituwal na labanan sa pagitan ng mga kaharian ng sanlibutan at ng kaharian ni Cristo. Sa pamamagitan ng salamin ng inspirasyon—mula sa Kasulatan at sa mga sinulat ng Espiritu ng Hula—makikita natin kung paano inihahanda ng Diyos ang isang kaharian na hindi kailanman mawawasak at kung paano Niya tinatawag ang Kanyang bayan mula sa Babilonya upang maging bahagi ng kahariang iyon.

Panimula sa Pag-aaral
Ang aralin ngayong linggo na pinamagatang “Ang Mga Bansa, Bahagi 1” ay nagsisimula sa talaan ng mga bansa sa Genesis 10, isang mahalagang ulat tungkol sa mga anak ni Noe at sa mga pamilyang bumuo ng saligan ng mga sibilisasyon pagkatapos ng Baha. Ang mga talaang ito, na hindi lamang simpleng kasaysayan, ay nagpapakita ng banal na pinagmulan ng mga pamahalaang makalupa at ang pagkalat ng mga tao at mga wika sa buong lupa—isang katuparan ng utos ng Diyos na punuin at supilin ang daigdig.

Gayunman, habang lumilipas ang panahon, ang mga bansang ito ay lumihis mula sa pamumunong maka-Langit at humiling ng mga pinuno ayon sa kanilang sariling kagustuhan—“gaya ng lahat ng mga bansa” (1 Samuel 8:5). Ang paghihimagsik na ito laban sa maka-Diyos na pamahalaan ay nagpapatuloy hanggang ngayon, sa panahong ang mga makabagong kapangyarihan ay inaangkin ang kasarinlang hiwalay sa kautusan ng Diyos. Subalit inihula ng Kasulatan ang isang banal na panghihimasok—isang paghuhukom sa mga bansa at ang pagtatatag ng isang walang hanggang kaharian sa ilalim ni Cristo, gaya ng inilalarawan sa Daniel 7:14 at Apocalipsis 18.

Ang Espiritu ng Hula ay nagbibigay ng kamangha-manghang liwanag sa paksang ito. Sa The Great Controversy, ipinakita sa atin na si Cristo ay tatanggap ng Kanyang kaharian—ang Bagong Jerusalem, na “inihanda gaya ng babaing ikakasal na nagagayakan para sa kaniyang asawa”—bago pa man Siya bumalik upang tipunin ang Kanyang bayan. Kaya’t ang “babaing ikakasal” ay kumakatawan sa kaharian, samantalang ang “mga panauhin” (ang Kanyang mga banal) ay tinatawag sa hapunan ng kasalan ng Kordero. Ang hulang uri at panahon ay malinaw: bago ang ikalawang pagparito, ang kaharian ay kailangang matanggap at ang panawagan upang lumabas mula sa Babilonya ay dapat gawin (Apocalipsis 18:4).

Mula sa pananaw ng Inspirasyon, ang pag-angat at pagbagsak ng mga bansa, kasama na ang mga makabagong pandaigdigang sistema, ay hindi basta-basta lamang mga pangyayaring pampulitika kundi mga katuparan ng banal na hula. Ang mga kaharian sa ngayon—pang-ekonomiya, pampulitika, at panrelihiyon—ay mabilis na bumubuo sa huling larawan ng hayop, na mula rito ay kailangang maihiwalay at matatakan ang bayan ng Diyos.

Sa linggong ito, habang pinag-aaralan natin ang mga bansa sa pamamagitan ng kasaysayan at hula, nawa’y itingin natin ang ating mga mata lampas sa mga kahariang makalupa patungo sa makalangit na katotohanan: isang kahariang hindi kailanman mawawasak, at isang panawagang lumabas upang makaupo sa hapunan ng kasalan ng Kordero.

Balangkas ng Pag-aaral
Pinagmulan ng mga Bansa

Linggo – Abril 20, 2025
Nimrod at Nineve: Ang Unang mga Bansa
Genesis 3:16-19; Apocalipsis 21:1; Genesis 10:1-12

Lunes – Abril 21, 2025
Ang Tawag kay Abraham: Isang Bansang Ipinanganak ng Diyos
Genesis 10; Genesis 10:5; Apocalipsis 14:6; Genesis 12:1-9

Ang Hinirang na Bayan

Martes – Abril 22, 2025
Ibinigay ang Inyong Hiningi: Ang Kasaysayan ng Israel
1 Samuel 8:4-18; Deuteronomio 17:14-20; 1 Hari 11:6; 1 Hari 15:26; 1 Hari 16:30; 2 Hari 3:2

Miyerkules – Abril 23, 2025
Ang mga Pinuno ng mga Bansa: Kasaysayan ng Iglesia
Mateo 20:25-28

Huwebes – Abril 24, 2025
Ilaw sa mga Hentil: Papel ng Hinirang na Bayan
Apocalipsis 14:12; Juan 3:16-21; Apocalipsis 14:6; Apocalipsis 18:1; Bilang 14:17-21

Biyernes – Abril 25, 2025
Dagdag na Propetikong Pananaw

Pinagmulan ng mga Bansa
Linggo – Abril 20, 2025
Nimrod at Nineve: Ang Unang mga Bansa
Genesis 3:16-19; Apocalipsis 21:1; Genesis 10:1-12

“Ito ang mga angkan ng mga anak ni Noe, ayon sa kanilang lahi, sa loob ng kanilang mga bansa. Mula sa mga ito ay lumaganap ang mga bansa sa lupa pagkatapos ng baha.”
(Genesis 10:32)

Matapos ang paghatol ng Baha, sinimulan ng Diyos ang muling pagpuno ng mundo sa pamamagitan ng mga anak ni Noe: sina Shem, Ham, at Japhet. Ang Genesis 10, na kadalasang tinatawag na “Talaan ng mga Bansa,” ay higit pa sa talaangkanan—ito ay isang makahulang mapa ng pagkalat ng mga bansa at pundasyon ng mga darating na katuparan ng hula. Isinasaad nito ang banal na pinagmulan ng mga bansa, ngunit nagpapahiwatig din ng maagang paglihis sa banal na kaayusan—lalo na sa pamamagitan ng katauhan ni Nimrod, isang “makapangyarihang mangangaso sa harap ng Panginoon” (Genesis 10:9), na ang kaharian ay nagsimula sa Babel at lumawak hanggang sa Nineve, na magiging kabisera ng Asiria.

Ang Pagkakasira sa Orihinal na Plano ng Diyos

Isinulat ni Ellen White na hindi kailanman nilayon ng Diyos na ang tao ay mamuno sa kaniyang kapwa bilang isang mapang-aping pinuno, ni na ang mga bansa ay itatag sa paghihimagsik laban sa Langit. Pagkatapos ng Baha, ibinigay ng Diyos sa sangkatauhan ang pagkakataong magsimulang muli sa ilalim ng Kanyang patnubay. Ngunit sa halip na pagpapasakop, agad na inulit ng tao ang kasalanan ni Cain—ang pagtatayo ng mga lungsod na salungat sa plano ng Diyos at ang pagsentro ng kapangyarihan sa tao.

“Ang mga naninirahan sa kapatagan ng Shinar ay hindi naniwala sa tipan ng Diyos na hindi na Niya muling gugunawin ang lupa sa pamamagitan ng baha. Marami sa kanila ang tumanggi sa pag-iral ng Diyos at iniuugnay ang Baha sa likas na mga sanhi. Ang iba nama’y naniwala sa Kataas-taasang Nilalang, at na Siya ang nagwasak sa daigdig bago ang baha; ngunit gaya ni Cain, ang kanilang puso ay naghimagsik laban sa Kanya... Ang buong layunin ng pagtatayo ay upang itaas ang kanilang sarili at ilihis ang isip ng mga susunod na henerasyon mula sa Diyos at akayin sila sa pagsamba sa mga diyus-diyosan.”
(Patriarchs and Prophets, p. 119.1)

“Ang mga tao sa Babel ay nagpasiyang magtatag ng pamahalaang hiwalay sa Diyos... Ang tore ay magiging monumento ng kanilang kapangyarihan... Layunin nilang igawad ang kaluwalhatian sa kanilang sarili at hadlangan ang pagkakahiwa-hiwalay.”
(Patriarchs and Prophets, p. 119–123)

Sa gayon, ang kaharian ni Nimrod ang naging unang modelo ng pamumunong makatao na salungat sa pamumunong maka-Diyos. Ipinakita nito ang espiritu ng Babel—kalituhan, kapalaluan, at paghihimagsik. Ang mga sinaunang lungsod na gaya ng Babel, Erech, Accad, at Nineve ay hindi lamang sentro ng populasyon kundi naging pugad ng huwad na pagsamba, sentralisadong kapangyarihan, at sapilitang pamumuno—mga katangiang muling lilitaw sa sukdulang anyo sa hulíng panahon sa larawan ng hayop.

Ang Maka-hulang Papel ng mga Bansa sa mga Huling Araw

Ayon sa mensahe ng Shepherd’s Rod, ang pagtatatag ng mga bansa matapos ang Baha ay may maka-hulang layunin. Pinahintulutan ng Diyos ang pag-unlad ng mga bansa upang mapanatili ang katotohanan sa piling ng tapat na nalabi, habang hinahayaan ang masasama na ipakita ang kanilang paghihimagsik hanggang sa panahon ng pag-aani (tingnan sa White House Recruiter, pah. 29–31; Tract No. 8, Mt. Sion at the Eleventh Hour).

Ang kaharian ni Nimrod, partikular ang Babel at Nineve, ay naging simbolo ng mga tumalikod na kapangyarihan sa hula. Kung paanong ang sinaunang Nineve ay tinawag sa pagsisisi sa pamamagitan ni Jonas, ganoon din ang makabagong Nineve (na sumasagisag sa mga tiwaling sistema sa huling panahon) ay pinapaalalahanan ngayon sa pamamagitan ng present truth. Ang Babel naman ay umuunlad sa hula bilang Babylon na Dakila, ang ina ng mga patutot (Apoc. 17), kung saan tinatawag ng Diyos ang Kanyang bayan na lumabas (Apoc. 18:4).

Binibigyang-diin ng Rod na ang mga naunang pangyayaring ito ay hindi lamang bahagi ng kasaysayan kundi mga anino o tipo ng mga pangwakas na kaganapan. Ang mga espirituwal na inapo ng sistema ni Nimrod—politikal na paniniil, kontrol sa ekonomiya, at huwad na relihiyon—ay magbubuklod upang mabuo ang huling Babylon, na siyang tutunggaliin ng Malakas na Panawagan (Loud Cry).

“May mga tagapagtayo ng tore sa ating panahon. Ang mga hindi naniniwala ay bumubuo ng kanilang mga teorya mula sa diumano’y mga hinuha ng agham at itinatakwil ang nahayag na Salita ng Diyos. Pinangungunahan nilang hatulan ang moral na pamahalaan ng Diyos; kanilang hinahamak ang Kanyang kautusan at ipinagmamayabang ang kakayahan ng makataong pag-iisip. At dahil ‘ang hatol sa masamang gawa ay hindi agad isinasakatuparan, kaya’t ang puso ng mga anak ng tao ay puspos ng paggawa ng kasamaan.’”
(Christ Triumphant, p. 70.3)

“Ang kasaysayan ay nauulit. Ang nangyari noong pasimula ay siyang mangyayari rin sa wakas. Itinatag ni Nimrod ang unang kaharian; ito ay ang Babel. Ang huling kaharian ng kalituhan ay gayundin babagsak sa pamamagitan ng banal na paghatol.”
– Shepherd’s Rod, Tomo 1, p. 154 (mula sa mga prinsipyong isinalin sa sariling pananalita)

Pag-asa Higit sa mga Bansa: Isang Bagong Langit at Isang Bagong Lupa
Bagama’t binibigyang-diin ng aralin ang pinagmulan ng mga bansa mula sa mga anak ni Noe, ang Apocalipsis 21:1 ay nagbibigay ng pinakamataas na maka-hulang kaibahan: ang katapusan ng lahat ng kahariang makalupa at ang pagdating ng walang hanggang kaharian ng Diyos. Ang tala ng mga pamahalaang pantao na nagsimula sa Genesis 10 ay magtatapos sa Apocalipsis 20, at ang Diyos ay lilikha ng isang bagong langit at isang bagong lupa, kung saan “wala nang dagat”—ibig sabihin, wala nang paghihiwalay, pagkakabaha-bahagi, o mga bansang mapanghimagsik.

Sa maluwalhating kinabukasang iyon, ang mga tinubos ay hindi na magiging mamamayan ng Babel o Nineve, kundi ng Bagong Jerusalem, ang kabisera ng walang hanggang kaharian ni Cristo.

Ang paglitaw ng mga unang bansa ay hindi lamang bunga ng natural na pangangailangang mabuhay pagkatapos ng baha—ito’y isang maka-hulang kilos na pinahintulutan ng Diyos upang mahayag ang laman ng puso ng tao. Mula kay Nimrod hanggang Nineve, ating nakikita ang mga ugat ng paghihimagsik at sentralisadong kapangyarihan, na sa huli ay hahatulan at gigibain. Gayunman, sa gitna ng kasaysayang ito, ang Diyos ay nagpanatili ng isang bayan at ipinahayag ang Kanyang plano na magtatag ng isang kahariang “hindi mawawasak” (Daniel 7:14).

Kaya't nauunawaan natin ang nakaraan sa liwanag ng hula, at tayo'y maghanda upang maging bahagi ng walang hanggang bansang ang tagapagtayo at tagapag-anyo ay ang Diyos.

Isaalang-alang ang mga Sumusunod:

❖ Ang mga unang bansa
— Dahil sa kanilang kasalanan, si Adan at Eva ay itinaboy mula sa Eden at pinagkaitan ng pagpasok doon. Sila at ang kanilang mga anak ay patuloy na pumupunta sa pasukan ng Eden, na binabantayan ng mga kerubin, upang mag-alay ng mga handog sa Diyos.
— Sa paraang ito, pansamantalang kinikilala pa rin ng sangkatauhan ang Diyos bilang kanilang Kataas-taasang Tagapamahala.
— Ngunit nang lumaganap ang kasamaan, nagpasya ang Diyos na lipulin ang sanlibutan sa pamamagitan ng baha, at kasabay nito ay inalis rin ang Halamanan ng Eden.
— Pagkatapos ng baha, ang mga tao, tulad ni Nimrod, ay nagpasyang magtatag ng sarili nilang mga estado na hiwalay sa pamumuno ng Diyos, pinamumunuan ng tao (Genesis 10:6-12).
— Ayon sa Septuagint (LXX), si Nimrod ay tinawag na “isang dambuhalang mangangaso laban sa Panginoon” (Gen. 10:9). Kabilang sa mga lungsod na kanyang itinayo ay ang Babel at Nineve, kung saan sumibol ang mga bansang naging kaaway ng bayan ng Diyos.

Lunes – Abril 21, 2025
Ang Pagtawag kay Abraham: Isang Bansang Iniluwal ng Diyos
Genesis 10; Genesis 10:5; Apocalipsis 14:6; Genesis 12:1–9
“At gagawin kitang isang dakilang bansa, at ikaw ay aking pagpapalain; gagawin kong dakila ang iyong pangalan, at ikaw ay magiging isang pagpapala.” (Genesis 12:2)

Ang Tugon ng Diyos sa Pagkasira ng mga Bansa

Ipinapakita ng Genesis 10 ang pinagmulan at pagkakahiwa-hiwalay ng mga bansa pagkatapos ng Baha. Habang lumalaganap ang sangkatauhan, lumaganap din ang pagtalikod sa Diyos. Nahatulan na ang sentralisadong paghihimagsik sa Babel, ngunit nanatili ang espiritu ng idolatriya at pagpaparangal sa sarili. Sa ganitong kalagayan, tinawag ng Diyos si Abram mula sa Ur ng mga Caldeo, isang sentro ng huwad na pagsamba at makamundong pamumuhay (Gen. 12:1–3), upang magsimula ng isang banal na bansa—hindi batay sa dugong pagkakaugnay, kundi sa tipan at pananampalataya.

“Pagkatapos ng pagkakahiwa-hiwalay mula sa Babel, muling lumaganap ang idolatriya sa halos lahat ng dako, kaya’t hinayaan na ng Panginoon ang mga pinatigas na makasalanan na sundin ang kanilang masasamang daan, habang pinili Niya si Abraham mula sa lahi ni Sem, at ginawang tagapangalaga ng Kanyang kautusan para sa mga susunod na henerasyon. Si Abraham ay lumaki sa kalagitnaan ng pamahiin at pagsambang pagano... Laging nag-iingat ang Diyos ng isang nalalabing bayan upang maglingkod sa Kanya. Sina Adan, Set, Enoc, Matusalem, Noe, at Sem—sa walang patid na linya—ay nagpasa-pasa ng mahalagang kapahayagan ng kalooban ng Diyos. Si Abraham, anak ni Tera, ay naging tagapagmana ng banal na tungkuling ito. Bagaman napapaligiran ng idolatriya, siya’y hindi natinag. Tapat sa gitna ng mga tumalikod, hindi siya nadungisan ng laganap na apostasya, at buong tibay na nanindigan sa pagsamba sa iisang tunay na Diyos.”
— Patriarchs and Prophets, p. 125.1

“Ang pagtawag mula sa langit ay unang dumating kay Abraham... Sa pagsunod sa tawag, kanyang iniwan ang kanyang bayan, ang kanyang mga kamag-anak, at ang bahay ng kanyang ama, upang lumakad, hindi niya alam kung saan, basta’t sumunod sa patnubay ng Diyos. ‘Sa pananampalataya siya’y nanirahan sa lupang pangako na parang sa ibang bayan.’”
— Patriarchs and Prophets, p. 125

Ang pagsunod ni Abraham ang nagtakda ng pasimula ng espirituwal na pamamahala ng Diyos sa lupa—isang tuwirang kabaligtaran sa mga huwad na kahariang itinayo ng mga gaya ni Nimrod. Ito ang banal na huwaran: bumuo ng isang bansa hindi sa pamamagitan ng dahas, kundi ng pananampalataya; hindi sa pamamagitan ng pananakop, kundi ng tipan. Ang mga inapo ni Abraham ang dapat maging ilaw sa mga Hentil, na sa pamamagitan nila ay pagpapalain ang lahat ng angkan sa lupa (Gen. 12:3; Isa. 49:6).

Isang Espirituwal na Bansang Tinawag upang Pagpalain ang Lupa

Pinagtitibay ng Spirit of Prophecy na ang pagtawag kay Abraham ay bahagi ng plano ng Diyos upang mapanatili ang katotohanan at katuwiran sa mundong lubos nang pinaghaharian ng idolatriya. Sa pamamagitan ng kanyang binhi ay darating si Cristo. Ngunit bago pa man matupad ito, ang pamilya ni Abraham ay inaasahang magpakita ng mga prinsipyo ng Langit, bilang espirituwal na huwaran ng kaharian ng Diyos.

“Gayunman, pinili ng Diyos ang Israel. Tinawag Niya sila upang panatilihin sa mga tao ang kaalaman ng Kanyang kautusan, at ng mga simbolo at propesiyang tumuturo sa Tagapagligtas. Nais Niyang sila’y maging parang bukal ng kaligtasan para sa sanlibutan. Kung ano si Abraham sa lupang kanyang tinirhan, kung ano si Jose sa Egipto, at si Daniel sa mga hukuman ng Babilonia, ganoon sana ang mga Hebreo sa gitna ng mga bansa. Sila’y nararapat na magpahayag ng Diyos sa mga tao.”
— Desire of Ages, p. 27.2

“Ang bayang Israel ay inilaan mula sa mga nakapaligid na bansa upang panatilihin ang kaalaman tungkol sa Diyos at upang maging daanan kung saan magniningning ang liwanag ng Langit sa buong sanlibutan.”
— Desire of Ages, p. 27

Sa kasamaang-palad, habang lumilipas ang panahon, ang mga inapo ni Abraham ay nagsimulang magmalaki sa kanilang lahi sa halip na tularan ang kanyang pananampalataya. Nakalimutan nila na ang kanilang kadakilaan ay hindi sa dugong pinagmulan kundi sa pagsunod sa tipan ng Diyos.

Ang Tunay na Katuparan ng “Dakilang Bansa”

Mula sa pananaw ng Shepherd’s Rod, ang pagtawag kay Abraham ay may parehong literal at makahulang kahulugan—hindi lamang ito tumutukoy sa sinaunang Israel, kundi pati sa isang espirituwal na Israel sa mga huling araw. Ang pangakong si Abraham ay magiging “isang dakilang bansa” (Gen. 12:2) ay matutupad sa wakas sa pamamagitan ng dalisay na iglesia sa wakas ng panahon—binubuo ng mga tapat mula sa lahat ng bansa na tumutugon sa huling panawagan ng ebanghelyo (Apoc. 14:6–7).

Pakitignan ang link sa ibaba para sa karagdagang liwanag hinggil sa paksa:
1. Meat In Due Season - 35. First Angel's Message - Rev. 14:6, 7
2. Present Truth Lessons 2020 - Lesson 3 The 3 Angels and Other Angels
3. Prophetic Insights on the Present Truth - 10. How many angels are there in Revelation 14 -1? The 1st Angel's Message

“Hindi tinatawag ng Panginoon ang isang karamihan upang pumasok sa isang bagong relihiyosong denominasyon na ginawa ng tao, kundi upang malinis, ma-tatakan, at ma-organisa sa Kanyang theokratikong kaharian—ang Kanyang sariling ‘dakilang bansa.’” – SRod, Vol. 2, p. 265

Kaya’t ang tawag ni Abraham ay muling ipinapahayag ng Tatlong Mensahe ng mga Anghel, na tinatawag ang mga espiritwal na supling mula sa makabagong Babilonya at pumasok sa isang bansang ipinanganak hindi ng laman, kundi ng Espiritu. Ang “dakilang bansa” ngayon ay ang 144,000, mga espiritwal na Israelita na tinawag upang ipahayag ang huling babala ng Diyos sa mundo at maghanda para sa kaharian na itatatag sa lupa bago ang pagbabalik ni Cristo (tingnan ang SRod, Vol. 1, p. 61–62; Tract No. 8).

Ang Ebanghelyo sa Lahat ng mga Bansa
Sinasabi sa Apocalipsis 14:6 na ang walang hanggang ebanghelyo ay kailangang ipahayag “sa bawat bansa, at angkan, at wika, at mga tao.” Ang saklaw na ito ay tumutugma sa Genesis 10:5, kung saan ang mga unang bansa ay ipinakalat ayon sa “kanilang mga lupain, bawat isa ayon sa kaniyang wika.” Maliwanag ang kaibahan: samantalang pinaghiwa-hiwalay at ginulo ng Babel ang mga bansa, pinagbubuklod ng ebanghelyo ang mga ito sa ilalim ni Cristo—tinutupad ang pangako ng Diyos na pagpalain ang “lahat ng pamilya ng lupa” sa pamamagitan ng binhi ni Abraham.

Ang huling katuparan ng tawag ni Abraham ay magaganap kapag ang ebanghelyo ay nakalap ang mga hinirang ng Diyos sa isang kawan (Juan 10:16), upang maging mga mamamayan ng kaharian na malapit nang dumating na inihanda para sa mga matuwid.

Ang tawag ni Abraham ay isang propetikong template para sa huling tawag sa ating panahon. Gaya ng paghihiwalay ng Diyos sa kanya mula sa mga bansang sumasamba sa diyos-diyosan upang bumuo ng isang banal na bansa, ganoon din Siya ngayon tinatawag ang Kanyang mga tapat na taga-sunod mula sa espiritwal na Babilonya upang maghanda para sa kaharian na hindi mawawala. Ang pangako ng isang “dakilang bansa” ay hindi lamang limitado sa etnikong Israel kundi umaabot sa lahat ng sumusunod sa pananampalataya at pagsunod ni Abraham.

Tugunin natin ang tawag na iyon ngayon—hindi lamang bilang mga miyembro ng iglesia, kundi bilang mga tagapag-ingat ng tipan at espiritwal na mamamayan ng darating na kaharian ng Diyos.

Isaalang-alang ang mga sumusunod
❖ Isang bansang ipinanganak ng Diyos.
— Ginagamit sa Genesis 10 ang salitang Hebreo na goyim upang tukuyin ang mga bansa. Ang parehong salitang ito ay ginagamit upang tukuyin ang mga Gentil, yaong mga malayo sa Diyos.
— Upang mabawi ang mga bansang iyon, nagdesisyon ang Diyos na magtayo ng isang bagong bansa, ang Israel, mula sa mga supling ni Abram/Abraham (Gen. 12:1-3).
— Bakit pinili si Abraham? Gen. 18:19. Sa ganitong paraan, maipapakita ng Diyos sa mundo kung ano ang mangyayari kapag pinayagan natin ang ating sarili na pamunuan Niya.
— Binigyan Niya sila ng mga tamang pamantayan na magugulat ang mga bansa, na magtutulak sa kanila na nais na makipag-ugnayan sa Israel upang gayahin ito, at sa ganoon ay matanggap ang pagpapala na nais ibigay ng Diyos sa kanila (Deut. 4:5-8).

Ang Piniling Bayan
Martes- Abril 22, 2025
Binigay ang Iyong Hiniling: Ang Kasaysayan ng Israel
1 Samuel 8:4-18; Deuteronomio 17:14-20; 1 Samuel 11:6, 1 Samuel 15:26, 1 Samuel 16:30, 2 Samuel 3:2
“Narito, ikaw ay matanda na, at ang iyong mga anak ay hindi lumalakad sa iyong mga paraan; kaya’t ngayo’y magtalaga ka sa amin ng isang hari upang mag-hatol sa amin, gaya ng ginagawa ng lahat ng mga bansa.” (1 Samuel 8:5)

Ang Pagtanggi sa Theokratikong Pamamahala ng Diyos
Ang kahilingan ng Israel para sa isang hari sa 1 Samuel 8 ay nagmarka ng isang mahalagang pagliko sa kanilang kasaysayan. Bagamat sila ay isang bansang pinili at pinamamahalaan ng Diyos—isang theokrasiya na walang kapantay—nagtangkang maging katulad sila ng mga bansang nakapaligid sa kanila, na humihiling ng isang hari mula sa tao upang manguna sa kanila.
“At sinabi ng Panginoon kay Samuel, ‘Makinig ka sa tinig ng bayan… sapagkat hindi ikaw ang kanilang tinanggihan, kundi Ako, upang hindi Ako maghari sa kanila.’” – 1 Samuel 8:7

Mula sa isang propetikong pananaw, ito ay hindi lamang isang pampulitikang pagbabago, kundi isang espiritwal na pag-aalsa. Nais nila ang anyo ng kabanalan nang walang kapangyarihan nito, at mas pinili ang nakikitang pamumuno kaysa sa hindi nakikitang pamamahala ni Jehova. Ito ay isang paunang senyales ng mga darating na pagtalikod kung saan muli ang mga ipinagpapakilalang tao ng Diyos ay magpapalit ng banal na pamumuno para sa makatawid na kapangyarihan ng tao.

Ang Pagbagsak ng Pamumuno ng Tao
Ipinakita ni Ellen White kung paano ang kahilingan ng Israel para sa isang hari ay nagmula sa kayabangan at kakulangan ng espiritwal na pagkakaalam. Bagamat binigyan sila ng babala tungkol sa mga malupit na kahihinatnan, nagpatuloy sila, iniisip nilang palalakasin ng isang monarko ang kanilang imahe bilang bansa at ang kanilang kakayahang militar.
“Ang mga tumatanggihan at umuuyam sa tapat na lingkod ng Diyos ay nagpapakita ng paghamak, hindi lamang sa tao, kundi pati na rin sa Panginoon na nagsugo sa kanya. Ang mga salita ng Diyos, ang Kanyang mga pagsaway at payo, ay itinakwil; ang Kanyang kapangyarihan ay tinanggihan.” {PP 605.1}

Ang mga araw ng pinakamataas na kasaganaan ng Israel ay ang mga panahong kanilang tinanggap si Jehova bilang kanilang Hari—kapag ang mga batas at pamahalaang Kanyang itinatag ay tiningnan bilang higit na nakahihigit kaysa sa mga pamamahala ng ibang mga bansa.
“Nais nilang mapalaya mula sa pamamahala ng kanilang banal na hari, at ilagay ang kanilang mga sarili sa ilalim ng kapangyarihan ng tao, tulad ng mga bansang nakapaligid sa kanila... Kung ang Israel ay naging tapat sa Diyos, Siya mismo ang magiging kanilang hari.” – Patriarchs and Prophets, p. 605

Ibinigay ng Diyos ang kanilang kahilingan—ngunit ito ay may kasamang babala: ang mga pinunong tao ay magpapataw ng buwis, magre-rekrut, at mang-aapi. Ang paghahari nina Saul, Solomon, at ang pagpapamana ng mga hari—na marami sa kanila ang “gumawa ng masama sa paningin ng Panginoon”—ay buhay na patunay ng katuparan ng propesiyang iyon.

Ang paglipat na ito ay nagpapakita ng isang pangunahing prinsipyo mula sa Espiritu ng Propesiya: kapag tinanggihan ng mga tao ang banal na utos, minsan ipinagkakaloob ng Diyos ang kanilang kahilingan upang maranasan nila ang mapait na bunga nito, bilang isang paraan ng disiplina at sa huli, ng pagpapatawad.

Isang Propetikong Pagkakatulad para sa Ngayon
Ang Shepherd’s Rod ay nagbibigay ng mas malalim na propetikong liwanag sa paglipat na ito. Ang kahilingan ng Israel para sa isang hari mula sa tao ay sumasagisag sa kalagayan ng Laodicea ng iglesia sa mga huling araw—isang bayan na nag-aangkin ng pagiging mayaman at walang pangangailangan, ngunit hindi alam na naglalakad sila sa espiritwal na pagkabulag (Apoc. 3:17). Katulad ng sinaunang Israel, ang makabagong espiritwal na Israel ay madalas na mas pinipili ang mga organisadong sistema, tradisyon, at awtoridad ng tao kaysa sa buhay na gabay ng Espiritu at sa propetikong Salita.

“Gaya ng pagtatangi ng sinaunang Israel sa theokrasiya at pagtatag ng isang monarkiya, gayundin ang espiritwal na Israel ngayon ay tinanggihan ang tinig ng Panginoon sa pamamagitan ng mga propeta at mas pinili ang mga manwal ng iglesia at pamamahala ng tao bilang kapalit nito.” – SRod Vol. 1, p. 59-60 (binagong pagsasabi)

Ang pagtanggi sa pamumuno ng Diyos ay nauulit tuwing tinatanggihan ng Kanyang bayan ang pag-usbong ng liwanag, mga mensahe ng propesiya, o ang tawag sa repormasyong espiritwal at sa halip ay kumapit sa pormalidad at tradisyon. Bilang resulta, katulad ng pagkakahati ng Israel sa dalawang kaharian at ang kanilang pagkakalat, gayundin ngayon, ang dibisyon, pagiging maligamgam, at espiritwal na kahinaan ay sumasakit sa iglesia, dahil ang tinig ng Diyos ay hindi na sentral.

Ang Aral mula sa mga Hari: Ang Pagtalikod Kasunod ng Pagtanggi sa Banal na Kaayusan
Ang pattern na makikita sa mga aklat ng mga Hari—kung saan ang bawat monarko ay sunod-sunod na “gumawa ng masama sa paningin ng Panginoon”—ay hindi lamang kasaysayan, kundi propesiya. Ang mga pangalan na nakalista (Jeroboam, Ahab, atbp.) ay kumakatawan sa sunod-sunod na yugto ng apostasiya na naglayo sa Israel mula sa katotohanan at sa huli ay nagdala sa kanila sa pagkabihag.

“Kailangan nating magdulot ng kalituhan at dibisyon. Kailangan nating sirain ang kanilang pagka-bahala para sa kanilang sariling kaluluwa, at dalhin sila sa pagsusuri, paghuhusga, at pag-aakusa at paghatol sa isa't isa, at pahintulutan ang pagiging makasarili at kaaway. Dahil sa mga kasalanang ito, itinaboy tayo ng Diyos mula sa Kanyang presensya; at ang lahat ng susunod sa ating halimbawa ay makakaranas ng parehong kapalaran.” {TM 475.2}

Hayaan ang Langit na Magturo
Ang propesiya ay dapat matupad. Sinabi ng Panginoon: “Narito, susuguin ko sa inyo si Elias na propeta bago ang pagdating ng dakila at kakila-kilabot na araw ng Panginoon.” May isang darating sa espiritu at kapangyarihan ni Elias, [Tingnan ang APPENDIX.] at kapag siya ay dumating, maaaring sabihin ng mga tao: “Ikaw ay masyadong seryoso, hindi mo naipapaliwanag ng maayos ang mga Kasulatan. Hayaan mong sabihin ko sa iyo kung paano ituro ang iyong mensahe.” {TM 475.3}

“Ang mga hindi lumalakad sa liwanag, at patuloy na tumatanggi sa aral ng Diyos, ay magtatapos sa pagtawag ng mabuti na masama at ng masama na mabuti.” – Testimonies to Ministers, p. 475

Magbasa at mag-aral ng ikaapat na kabanata ng Zacarias. Ang dalawang punong olibo ay naglalabas ng gintong langis mula sa kanilang sarili sa pamamagitan ng mga gintong tubo patungo sa gintong mangkok kung saan pinapalakas ang mga ilawan ng santuwaryo. Ang gintong langis ay kumakatawan sa Banal na Espiritu. Sa langis na ito, ang mga lingkod ng Diyos ay patuloy na pinapalakas, upang sila naman ay magbigay nito sa iglesia. "Hindi sa pamamagitan ng lakas, ni sa pamamagitan ng kapangyarihan, kundi sa pamamagitan ng Aking Espiritu, sabi ng Panginoon ng mga hukbo." Ang mga lingkod ng Diyos ay makakamtan lamang ang tagumpay sa pamamagitan ng kalinisan sa loob, sa pamamagitan ng kalinisan ng puso, sa pamamagitan ng kabanalan. Napakahalaga na ang mga ministro ay magbigay ng tamang halimbawa. {TM 188}

Para sa karagdagang pag-aaral, mangyaring bisitahin ang mga site sa ibaba:
1. Meat In Due Season - 11. The Golden Bowl - Zec 4
2. Present Truth Lessons 2020 - Lesson 1 When the Spirit Comes: Importance of SOP
3. Prophetic Insights on the Present Truth - 6. What's the Importance of the Spirit of Prophecy 2

Ipinapakita nito sa atin na kapag tumanggi ang bayan ng Diyos na pamahalaan ng Kanyang Salita, kahit ang mga pinunong panrelihiyon ay maaaring maging kasangkapan ng pang-aapi sa halip na maging pagpapala. Tulad ng sinaunang Israel, ang makabagong iglesia ay binabalaan na kung hindi ito makikinig sa tinig ng Diyos, ito'y tatanggap ng kahatulan—hindi dahil hindi makatarungan ang Diyos, kundi dahil iginagalang Niya ang ating kalayaan sa pagpili, kahit ito'y humantong sa kalungkutan.

Pag-asa sa Propetikong Panunumbalik
Bagama't ang kasaysayan ng Israel ay sumasalamin sa pagkabigo, ipinapakita rin nito ang walang kapantay na awa ng Diyos. Siya'y nagsugo ng mga propeta, nagpanatili ng isang nalalabing bayan, at nangako ng panunumbalik sa pamamagitan ng isang darating na kaharian. Binibigyang-diin ng The Shepherd’s Rod na ang dalisay na iglesia sa mga huling araw ay muling magiging isang teokrasya—isang kahariang tuwirang pinamumunuan ng Diyos (tingnan ang Tract No. 8: Mt. Sion at the Eleventh Hour).

Ang kahariang ito ay hindi itatatag ng tao kundi itatatag ng Diyos mismo, binubuo ng mga taong nagpapasakop sa Kordero at sumusunod sa Kanya saan man Siya pumaroon (Apoc. 14:4). Ito ang espirituwal na katuparan ng pamahalaang sana'y tinanggap ng Israel, at ang huling kasagutan sa panalangin na, “Dumating nawa ang Iyong kaharian, mangyari nawa ang Iyong kalooban sa lupa…”

Ang kahilingan ng Israel para sa isang hari ay isang babala sa panganib ng pag-asa sa lakas ng tao sa halip na sa patnubay ng Diyos. Isa itong propetikong paalala sa atin ngayon: ang pagtanggi sa pamamahala ng Diyos ay nangangahulugang pagkawala ng Kanyang proteksyon at pagpapala. Ngunit sa kabila ng ating mga pagkukulang, ang Diyos ay nananatiling tapat. Tayo’y Kanyang tinatawag ngayon na bumalik sa banal na huwaran, ibalik ang teokrasya sa ating mga puso at iglesya, at maghanda para sa kahariang darating—isang kahariang hindi pinamumunuan ng mga di-perpektong tao, kundi ng Hari ng mga hari.

Piliin natin ang Diyos bilang ating Hari, upang hindi rin tayo mapagbigyan sa ating hinihingi—at sa huli'y matuklasan na hindi pala iyon ang ating tunay na kailangan.

Pag-isipan ang mga Sumusunod
❖ Ang kasaysayan ng Israel:
— Sa halip na hangaring maging isang huwarang bansa na tuwirang pinamumunuan ng Diyos, nais ng Israel na maging katulad ng ibang mga bansa (1 Sam. 8:5).
— Sa kanilang paghingi ng hari, tinanggihan nila ang Diyos (1 Sam. 8:7). Kahit binalaan na sila sa mga magiging bunga ng pagkakaroon ng hari, nanindigan pa rin sila sa kanilang paghihimagsik (1 Sam. 8:9, 19).
— Alam na ng Diyos ang magiging tugon ng Israel, kaya't Kanyang ipinahayag ang mga kautusang, kapag sinunod, ay magtitiyak na ang hiniling na hari ay lalapit sa pamantayan ng Diyos (Deut. 17:14–20).
— Gayunman, kahit ang pinakamahusay na mga hari ay may malalaking pagkukulang. Karamihan sa kanila ay sinabing gumawa ng masama (1 Hari 11:6).
— Sa katunayan, sila’y mga makasalanang namumuno sa kapwa makasalanan. Kaya’t walang matuwid na pamahalaan maliban sa darating pa lang—ang Kaharian ng Diyos (Dan. 2:44).

Miyerkules – Abril 23, 2025
Ang mga Pinuno ng mga Hentil: Ang Kasaysayan ng Iglesia
Mateo 20:25–28

“Ngunit hindi ganoon sa inyo. Sa halip, ang sinumang nagnanais maging dakila sa inyo ay kailangang maging lingkod ninyo.” (Mateo 20:26)

Ang Kaharian ni Cristo: Isang Radikal na Paglayo sa Pamamalakad ng Sanlibutan

Sa Mateo 20, hinarap ni Jesus ang isang malalim na ugat ng suliranin na hahamon sa Iglesia sa bawat panahon—ang uhaw sa kapangyarihan at katungkulan. Ang Kanyang pahayag ay isang matinding pagsaway sa makasanlibutang uri ng pamumuno na naghahangad ng dominasyon, prestihiyo, at kontrol. Sa halip, ipinakilala Niya ang prinsipyo ng langit—ang pamumuno sa pamamagitan ng paglilingkod.

“Hindi ganoon sa inyo.”
Ang mga salitang ito ay hindi lamang pagsaway kundi isang makahulang pahayag. Ipinapakita nito ang banal na pamantayan para sa pamumuno sa iglesia, na kabaligtaran ng pamumunong Hentil—isang sistemang umaasa sa awtoridad, katayuan, at pagpapasakop.

Ang Pamumuno ng Lingkod ay Tanda ng Langit

Mahigpit na nagbabala si Ellen White laban sa pag-uugali sa loob ng sistema ng iglesia na ginagaya ang makasanlibutang estruktura ng kapangyarihan. Ayon sa kanya, ang espiritu ng pagpapakataas sa sarili ang ugat ng lahat ng apostasya, simula pa kay Lucifer.

“Ang espiritu ng pagpapakataas sa sarili ang naghanda sa pagbagsak ni Satanas… at sa tuwing ang tao ay nagpapasakop sa pagnanasang mangibabaw, inuulit nila ang kasalanan ni Lucifer.” – The Desire of Ages, p. 435.1

Sa The Desire of Ages, binanggit niyang maging ang mga alagad ay hindi ligtas sa ganitong pag-iisip. Nag-away pa sila kung sino ang pinakadakila sa kanila—isang patunay na hindi pa nila nauunawaan ang layunin ni Cristo. Ang mundo ay nagbibigay halaga sa kapangyarihan at awtoridad; ang langit ay nagbibigay halaga sa kababaang-loob at paglilingkod.
Ang tunay na kadakilaan sa iglesia ay hindi nasusukat sa posisyon, kundi sa pagkataong kawangis ni Cristo.

Isang Maka-propetikong Pagsusuri sa Pagmamataas ng Iglesia

Pinalalalim ng mga aklat ng Shepherd’s Rod ang prinsipyong ito at nagbabala na ang espiritu ng “pamumunong Hentil” ay nakapasok na sa makabagong iglesia. Binibigyang-diin ng mga panulat na maka-inspirasyon na marami sa mga pinuno ngayon ay nakalimot sa huwaran ni Cristo sa pamumuno sa pamamagitan ng paglilingkod, at madalas ay nagpapakita ng parehong espiritung awtoritaryan na tinuligsa ni Jesus.

“Ang sinauna at makabagong iglesia, habang nagpapahayag ng kabanalan, ay madalas namumuno sa bayan na tila may hawak na pamalong bakal—itinataas ang kapangyarihan ng tao higit sa Salita ng Diyos.” – Shepherd’s Rod, Vol. 1, p. 99 (isinalin at pinaikli)

Ang maling paggamit ng kapangyarihang ito ay tinukoy sa maka-propetikong mensahe sa Pahayag 3:14–17, ang mensahe sa Laodicea—isang iglesiang nadaya ng sariling pagtingin, iniisip na mayaman ito sa espiritu, subalit salat sa tunay na katuwiran. Kapag ang awtoridad sa iglesia ay nakasentro sa tao, ang Espiritu ng Diyos ay napapalitan ng patakaran, at ang kaayusan ng iglesia ay nauuwi sa makataong herarkiya ng kapangyarihan.

Tunay na Pamumuno: Pagpapagaan, Hindi Pamumuno sa Kapwa

Ipinamalas ni Jesus ang isang uri ng pamumuno na yumuyuko upang hugasan ang mga paa, magpagaling ng sugat, at pasanin ang mga pasanin ng iba. Ang pamahalaan ng langit ay hindi nagtataas ng iilan sa kapinsalaan ng nakararami, kundi tinatawag ang lahat tungo sa mapagpakumbabang paglilingkod.

“Itinatag ni Cristo ang isang kaharian sa ibang mga prinsipyo. Tinawag Niya ang mga tao hindi sa kapangyarihan, kundi sa paglilingkod. Ang malalakas ay dapat tumulong sa mahihina.” – The Desire of Ages, p. 550.3

Ito ay kabaligtaran ng mapaniil na sistema ng mga bansa, at sa kasamaang-palad, madalas ay ng nakikitang iglesia rin. Ang pinakamasaklap na trahedyang maka-propetiko ay kapag ang mga inatasang mamuno ay naging mga panginoon sa halip na mga lingkod, at nalimutan na ang awtoridad ng katotohanan ay hindi kailanman dapat palitan ng "katotohanan" ng awtoridad.

Maka-propetikong Kaganapan at Babala

Ang maling paggamit ng awtoridad ng iglesia sa kasaysayan—lalo na noong pagsasanib ng simbahan at estado noong Madilim na Panahon (Dark Ages)—ay katuparan ng babala ni Jesus sa Mateo 20. Maging sa modernong panahon, ang mga tunggalian sa pamumuno, kontrol ng denominasyon, at makapangyarihang administrasyon ay nagpapakita na ang espiritu ng "mga pinuno ng mga Hentil" ay buhay pa rin.

Sa makasagisag na (antitypical) konteksto, ang mga araling ito ay tumutukoy sa Laodicea at sa paglilinis ng iglesia na ipinahayag sa Ezekiel 9 at Malakias 3. Itinuturo ng Shepherd’s Rod na malapit nang linisin ni Cristo ang Kanyang iglesia mula sa mga di-tapat na pastol na "namumuno" sa kawan sa halip na pakainin at protektahan ito (tingnan ang 1 Pedro 5:2–3).

“Tanging yaong sumusunod sa Kordero sa kababaang-loob at pagsunod—naglilingkod sa halip na namumuno—ang magiging bahagi ng 144,000 at tatayo kasama Niya sa Bundok ng Sion.” – Shepherd’s Rod, Vol. 2, p. 186

Panawagan sa Reporma at Pagbabalik

Tinatawag ni Cristo ang Kanyang iglesia na ipamalas ang maka-Diyos na kaayusan ng paglilingkod, at hindi ang maka-sanlibutang estruktura ng dominasyon. Ang landas patungo sa tunay na pamumuno ay ang krus, hindi ang korona—at ang tunay na pagsubok ng awtoridad ay hindi kung gaano karami ang sumusunod sa iyo, kundi kung gaano ka kahusay sumunod kay Cristo.

Nawa’y suriin ng bawat pastor, matanda, at pinuno ng iglesia kung ang kanilang pamumuno ay nagpapakita ng kababaang-loob ni Cristo—o ng pamamaraang Hentil ng pagkontrol. Ang huling iglesia, na nilinis at pinangungunahan ng Espiritu, ay magiging isang naglilingkod na nalabi (remnant), hindi isang naghaharing uri. Ito ang pamumunong mapagkakatiwalaan ng langit.

Ang kasaysayan ng iglesia ay sumasalamin sa tensyon sa pagitan ng dalawang uri ng pamumuno: ang maka-langit na paglilingkod laban sa makasanlibutang dominasyon. Ang mga salita ni Cristo ay nananatiling isang matinding pagsaway sa bawat salinlahi ng mga mananampalataya na natutuksong hanapin ang kadakilaan sa pamamagitan ng kapangyarihan. Nawa’y talikuran natin ang daan ng mga Hentil at yakapin ang tuwalya at palanggana ni Cristo—na naghahanda para sa Kanyang kaharian kung saan ang maaamo, mapagpakumbaba, at tapat na lingkod ang maghahari na kasama Niya.

Isaalang-alang ang mga Sumusunod

❖ Kasaysayan ng Iglesia:

— Matapos ang apostasya ng Israel, itinatag ni Jesus ang isang bagong bayan: ang Iglesia. Ngunit ang bayang ito ay hindi dapat magkaroon ng hari o partikular na nasyonalidad. Ang mga mamumuno rito ay dapat mamuno sa pamamagitan ng paglilingkod (Mateo 20:25–28).
— Sa loob ng halos 300 taon ng pag-uusig, ang Iglesia ay nanatiling higit o kulang na tapat.
— Ngunit dumating ang kalayaan. Si Constantino (ika-4 na siglo) ay nag-legalize ng Kristiyanismo. At siya ay naging "di-opisyal" na pinuno nito! Pinangunahan niya ang mga konseho at naglabas ng mga kautusan para sa Iglesia.
— Noong ika-5 at ika-6 na siglo, lalo pang umasa ang Iglesia sa estado, at ang Obispo ng Roma ay nagkaroon ng higit na kapangyarihan. Hindi na paglilingkod kundi pamumuno ang naging batayan ng pamahalaan sa Iglesia.
— Sa panahon ng Gitnang Panahon, sinumang hindi sumunod sa awtoridad ng Iglesia ay kailangang pagbayaran ito ng kamatayan, pagpapahirap, o pagkakakulong.
— Ginawa rin ng Iglesia ang parehong pagkakamali ng bayan ng Israel.

Huwebes – Abril 24, 2025
Ilaw sa mga Hentil: Ang Papel ng Hinirang na Bayan
Apoc. 14:12; Juan 3:16–21; Apoc. 14:6; 18:1; Bil. 14:17–21

“Ako, ang Panginoon, ay tumawag sa iyo sa katuwiran; aakayin kita sa kamay. Babantayan kita at gagawin kitang tipan para sa mga tao at ilaw sa mga Hentil.” – Isaias 42:6

Oryihinal na Tungkulin ng Israel: Tagapagdala ng Liwanag sa Sanlibutan

Mula pa sa simula, ang pagkatawag sa Israel ay may layuning misyonero, hindi lamang pambansa. Hinubog ng Diyos ang bansang Israel bilang Kanyang hinirang na bayan—hindi upang sarilinin ang liwanag, kundi upang ito’y ipamalas. Ang kanilang pagkahirang ay hindi para lamang sa pribilehiyo, kundi para sa layunin: ipahayag ang katotohanan tungkol sa likas ng Diyos, ingatan ang kaalaman ng Kanyang kautusan, at ihanda ang sanlibutan sa pagdating ng Mesiyas.

“Ang mga anak ni Israel ay dapat manahan sa lahat ng lupaing itinakda ng Diyos sa kanila. Yaong mga bansang tumanggi sa pagsamba at paglilingkod sa tunay na Diyos ay dapat alisin sa lugar.” – Prophets and Kings, p. 19.2

Ang liwanag na ito ay hindi dapat nakatago lamang sa isang bayan, kundi dapat magliwanag sa lahat ng bansa—isang ilaw sa mga Hentil, gaya ng isinulat sa Isaias 42 at 49. Subalit, sa kasamaang-palad, isinaysay ng kasaysayan kung paanong nabigong tuparin ng hinirang na bayan ang banal na misyong ito.

Kabiguan sa Representasyon

Paulit-ulit na ipinahayag ni Ellen White ang kanyang dalamhati kung paanong ang Israel ay naging makasarili, sarado, at mapagmataas—nakalimutan ang kanilang misyon. Sa Christ’s Object Lessons, sinabi niya:

“Ang bansang Judio ay hindi itinakwil ng walang dahilan. Sila mismo ang nagtakwil sa kanilang sarili sa pamamagitan ng kabiguang maging ilaw na itinawag sa kanila ng Diyos. Inihiwalay nila ang kanilang sarili sa sanlibutan, at ang kanilang mga pagpapala ay naging kanilang kaparusahan.” – COL, p. 304.3

Sa halip na maging mga misyonero sa mga bansa, sila'y naging tagapangalaga ng isang patay na anyo ng pananampalataya—pananampalatayang wala ang Espiritu. Ngunit ang layunin ng Diyos na magkaroon ng isang bayang magpapaliwanag ng liwanag ay hindi kailanman tumigil. Naipasa ang tungkulin mula sa literal na Israel patungo sa espirituwal na Israel—ang iglesia.

Ang Papel ng 144,000 bilang Makasagisag na Israel

Pinalalawak ng Shepherd’s Rod ang konseptong ito sa pamamagitan ng pagtukoy sa isang nalabing bayan sa huling kapanahunan—ang antitypical Israel—na sa wakas ay tutupad sa misyong nabigo ang sinaunang Israel. Ang 144,000—na tinatakan mula sa mga tribo ng espirituwal na Israel—ay magiging tapat na katawan na magdadala ng walang hanggang ebanghelyo sa bawat bansa, lipi, wika, at bayan (Apoc. 14:6).

“Ang 144,000 ay magiging unang bunga ng Diyos, ganap na tinubos at binigyang kapangyarihang ipahayag ang Malakas na Panawagan (Loud Cry) sa ilalim ng kapangyarihan ng anghel sa Apocalipsis 18:1.” – SRod, Vol. 2, p. 164

Ang tapat na grupong ito ay magpapakita ng katuwiran ni Cristo (Apoc. 14:12), tatayo bilang matatag na saksi laban sa apostasya at panlilinlang, at tatawag sa bayan ng Diyos palabas ng Babilonya patungo sa kasalukuyang katotohanan.

“Hindi mabibigo ang plano ng Diyos. Ang nawala sa sinaunang Israel dahil sa pagsuway ay sa wakas ay maisasakatuparan ng nilinis na iglesia na pinamumunuan ng mga tapat.” – SRod, Vol. 1, p. 89

Ang Kaluwalhatian ng Diyos ay Pupuno sa Buong Lupa

Sa Bilang 14:21, ipinahayag ng Diyos:

“Tunay na habang ako’y nabubuhay, ang buong lupa ay mapupuno ng kaluwalhatian ng Panginoon.”
Ito ay matutupad sa huling yugto ng gawaing ebanghelyo. Habang ang kadiliman ay tumatakip sa sanlibutan, ang nilinis na iglesia ng Diyos ay magliliwanag ng makalangit na kaningningan.

Ang kaluwalhatian na binabanggit ay likas ng Diyos, gaya ng ipinakita sa Exodo 33:18–19 at 34:6–7. Ang kaluwalhatian ng Diyos ay ang Kanyang awa, katarungan, katotohanan, at kabanalan. Ang likas na ito, na makikita sa buhay ng Kanyang bayan, ang magpapaliwanag sa mundo.

Si Cristo ang Tunay na Ilaw—at ang Kanyang Katawan, ang Iglesia

Si Jesus ang Ilaw ng Sanlibutan, subalit sinabi Niya:

“Kayo ang ilaw ng sanlibutan” (Mateo 5:14)—nagre-reflect ng Kanyang kaluwalhatian.

Ang liwanag na ito ay kailangang lumiwanag sa mga tahanan, pamayanan, at iglesia—at sa mga huling araw na ito, sa pamamagitan ng huling Malakas na Panawagan, na pinapagana ng huling ulan at ng anghel ng Apocalipsis 18.

“Hindi matatapos ang gawain ng Diyos sa lupa habang ang mga kalalakihan at kababaihan na bahagi ng ating iglesia ay hindi nagkakaisa sa gawain at sa mga ministro at mga opisyal ng iglesia.” – Testimonies for the Church, Vol. 9, p. 117.3

Isang Propetikong Pagtawag
Ang papel ng hinirang na bayan ay laging upang magdala ng liwanag sa isang mundong nasa kadiliman. Bagama’t nabigo ang literal na Israel, patuloy na sumusulong ang layunin ng Diyos sa pamamagitan ng isang nalabi—yaong mga tumutupad sa mga utos ng Diyos at may pananampalataya kay Jesus. Sa huling kilusan, ang espirituwal na Israel, na binubuo ng mga tapat na mananampalataya mula sa lahat ng bansa, ang magbibigay ng huling babala, tatawag sa mga tapat ang puso palabas ng Babilonya, at magliliwanag sa sanlibutan ng kaluwalhatian ng Diyos.

Kaya't ating kilalanin ang ating propetikong pagkatawag: ipamalas si Cristo, ipahayag ang Kanyang katotohanan, at maging ilaw sa mga Hentil sa huling yugto ng kasaysayan ng daigdig.

Isaalang-alang ang mga Sumusunod:

❖ Ang papel ng hinirang na bayan.
— Paano sana naging “ilaw sa mga bansa” ang Israel? (Isaias 42:6) Paano magiging “ilaw ng sanlibutan” ang Iglesia? (Mateo 5:14)
(1) Sa pamamagitan ng kanyang pagsunod (Deuteronomio 4:6; Mateo 5:16)
(2) Sa pagpapakita ng solusyon sa kasalanan (Levitico 4:27–29; Juan 3:16)
(3) Sa pagpapahayag ng Ikalawang Pagparito ni Jesus (Isaias 40:9–10; Apocalipsis 14:6–11)

— Sa kasaysayan, ang realidad ng bayan ng Diyos ay laging may kasamang kabiguang tuparin ang gawaing itinakda ng Diyos sa kanila.
— Gayunpaman, pinagpala pa rin ang sanlibutan sa pamamagitan ng Israel at ng Iglesia, sa mabiyayang mensahe ng Kaligtasan.
— Tayo ay nabubuhay na sa huling yugto ng kasaysayan. Ito na ang huling pagkakataon upang tuparin ang ating layunin bilang ilaw ng sanlibutan—ipahayag ang kaligtasan ng Diyos (Isaias 52:7).

Biyernes – Abril 25, 2025
Karagdagang Propetikong Kaalaman
Ang mga Bansa Bahagi 1: Ang Kataas-taasang Layunin ng Diyos sa Gitna ng mga Bansa

Diyos ang Namamahala sa mga Gawa ng mga Bansa

Mula sa Babel hanggang Babilonya, at mula sa sinaunang Israel hanggang sa mga makabagong kapangyarihang Hentil, ang pag-angat at pagbagsak ng mga bansa ay laging nasa ilalim ng kataas-taasang pamamahala ng Diyos. Ang kalituhan ng mga wika sa Babel (Genesis 11) ay hindi lamang isang hatol—ito rin ay isang maka-Diyos na hakbang upang ikalat ang mapaghimagsik na sangkatauhan at magtatag ng mga hangganan para sa banal na layunin (Mga Gawa 17:26).

“Bawat bansang lumitaw sa entablado ng kasaysayan ay pinahintulutang manahan sa lupa, upang matukoy kung tutuparin nito ang layunin ng Tagapagmamasid at ng Banal.” – Propeta at Hari, p. 535.2

Ngunit sa likod ng mga pangyayaring ito, ang plano ng Diyos ay hindi kailanman nalimitahan sa pambansang hangganan—ito’y laging tungkol sa isang kahariang hindi gawa ng kamay ng tao, isang espirituwal na bansa, na sa wakas ay pupuno sa buong lupa.

Ang Kaharian na Itatatag Bago ang Ikalawang Pagparito

Ang propesiya sa Daniel 2 ay nagsasalita tungkol sa isang bato na “inukit (Hebreo: ghezar – nangangahulugang ‘quarry’ o kinuha mula sa bundok) na hindi gawa ng kamay,” na tumatama sa rebulto, dinudurog ito, at nagiging isang malaking bundok na pumupuno sa buong mundo (Daniel 2:35, 44–45). Ang batong ito ay hindi ang mismong Ikalawang Pagparito, kundi ang pagtatatag ng Kaharian ni Cristo sa lupa bago pa Siya bumalik sa kaluwalhatian—isang pinadalisay na iglesia at kilusan na itinatag habang bukas pa ang panahon ng probasyon.

Mangyaring bisitahin ang mga sumusunod na site para sa mas malalim na pag-unawa sa pag-aaral:

“Ang Diyos ng langit ay magtatatag ng isang kaharian, na hindi kailanman mawawasak... dudurugin nito at lilipulin ang lahat ng kahariang ito, at ito'y mananatili magpakailanman.” – Daniel 2:44

Ipinapaliwanag ng Shepherd’s Rod na ang kahariang ito ay itatatag bago ang Ikalawang Pagparito, sa panahon ng malakas na sigaw (loud cry) (Apocalipsis 18:1–4), upang ihanda ang lupa para sa huling pag-aani.

“Ang kahariang batong ito ay hindi si Cristo sa Kanyang ikalawang pagparito, sapagkat sa panahong iyon ay wala na ang mga kaharian sa lupa. Ang bato ay tumatama sa imahe habang ang mga kaharian ay nakatayo pa.” – SRod, Tomo 2, p. 141

Ang parehong katotohanan ay inulit sa Daniel 7:27, kung saan ipinropesiya:

“At ang kaharian at kapangyarihan, at ang kadakilaan ng kaharian sa silong ng buong langit ay ibibigay sa bayan ng mga banal ng Kataas-taasan.”

Ito ang tinatawag na antitypical theocracy, ang muling pagpapanumbalik ng pamahalaang maka-Diyos sa ilalim ng pamumuno ni Cristo, sa pamamagitan ng Kanyang pinadalisay na bayan (Mikas 4:1–2; Joel 2:28–32).

Ang Natitirang Bansa sa Gitna ng mga Bansa

Kaya habang ang mga bansa ng mundo ay patuloy sa kanilang landas patungo sa paghatol, ang Diyos ay nagtataas ng isang banal na bansa (1 Pedro 2:9)—hindi batay sa lahi o heograpiya, kundi sa katapatan sa Kanyang kautusan at sa patotoo ni Jesus. Ang nalabing bayang ito ay dapat magpakita ng mga prinsipyo ng langit at kumilos bilang mga sugo ng dumarating na kaharian (2 Corinto 5:20).

Itinuturo ng Rod na ang kahariang ito ay nagsisimula sa pagselyo ng 144,000 (Apocalipsis 7; Ezekiel 9), na siyang bubuo ng pundasyon ng maka-Diyos na pamahalaang ito, at maghahayag ng ebanghelyo na may kapangyarihan upang tipunin ang malaking karamihan mula sa lahat ng bansa (Apocalipsis 7:9).

Konklusyon: Ang Kasaysayan ay Patungo sa Isang Kaharian

Gaya ng ipinakita sa aralin ng linggong ito, ang mga bansa ay ginamit ng Diyos bilang mga kasangkapan sa Kanyang layunin, ngunit bawat isa ay haharap sa pagsusulit. Ang tunay na rurok ng kasaysayan ay hindi nakasalalay sa mga pampulitikang alyansa o pandaigdigang imperyo, kundi sa Kaharian na itinatag mismo ng Diyos—una sa iglesia, at sa huli sa darating na bagong mundo.

“Sa panahon ng wakas, ang bawat banal na institusyon ay muling ibabalik.” – Propeta at Hari, p. 678
“At ang lupa ay mapupuno ng kaalaman ng kaluwalhatian ng Panginoon, gaya ng pagtakip ng tubig sa dagat.” – Habakkuk 2:14

Nawa’y tayo’y mapabilang sa mga nakatayo sa Bundok ng Sion kasama ang Kordero, mga kasapi ng hindi matitinag na Kaharian na hindi kailanman lilipas (Hebreo 12:28; Apocalipsis 14:1).

https://online.fliphtml5.com/nhmzi/iruw/

https://bit.ly/SS25-Q2-L4

https://bit.ly/SS25-Q2-L4-Tag

https://3angelscry.org/pdf-ss25-q2-l4-the-nations-part-1/

Page updated

Google Sites

Report abuse