Sabbath School - Meat In Due Season Advanced Commentary - Tag-SS25-Q4-L2 - Surprised by Grace

Sabbath School - Meat In Due Season Advanced Commentary

SS25-Q4-L2 – Nagulat sa Biyaya – Oktubre 4–10
Sabado ng Hapon
Mga Susing Kasulatan sa Linggong Ito: Josue 2:1–21; Bilang 14:1–12; Hebreo 11:31; Exodo 12:13; Josue 9; Nehemias 7:25

Pagbubulay-bulay:
ANG PAGLIPAS NG PANAHON – Ang mga naghihintay na bayan ng Diyos ay lumapit sa oras na kanilang inaasahan na ang kanilang kagalakan ay magaganap sa pagdating ng Tagapagligtas. Ngunit ang panahong iyon ay muling lumipas na hindi natandaan ng pagdating ni Jesus. Ito ay isang mapait na kabiguan na bumagsak sa maliit na kawan na ang pananampalataya ay napakatatag at ang pag-asa ay napakataas. Ngunit kami ay nagulat na kami ay nakaramdam ng kalayaan sa Panginoon, at kami ay malakas na pinalakas ng Kanyang lakas at biyaya. {CET 54.1} Christian Experience and Teachings of Ellen G. White, 1922

Talatang Pampagunita:
“Dahil sa pananampalataya, ang patutot na si Rahab ay hindi napahamak na kasama ng mga hindi sumampalataya, nang tanggapin niya ang mga tiktik na may kapayapaan.”
— Hebreo 11:31

Layunin ng Pag-aaral sa Linggong Ito

Ang layunin ng pag-aaral sa linggong ito ay ipahayag ang di-inaasahang lawak ng biyaya ng Diyos, na nahayag sa pamamagitan ng kwento ni Rahab—isang babaeng dating wala sa tipan, subalit pinili upang maging sagisag ng pananampalataya, pagtubos, at pagkakasama sa banal na plano ng Diyos. Sa pamamagitan ng kanyang pananampalataya at pagsunod sa liwanag na ibinigay sa kanya, si Rahab ay naging isang uri ng mga tinubos mula sa mga Hentil na, sa huling yugto ng ebanghelyo, ay makikiisa sa bayan ng Diyos na nasa tipan.

Nilalayon ng pag-aaral na ito na tulungan tayong maunawaan na ang biyaya ay madalas na lumilitaw sa mga lugar kung saan tila tiyak na ang hatol, at na ang awa ng Diyos ay hindi nasusukat sa katayuan, kasaysayan, o lahi ng tao. Ang pulang lubid sa bintana ni Rahab ay nagiging isang makahulang tanda ng dugo ni Cristo—ang parehong palatandaan ng pagliligtas gaya ng dugo sa mga hamba ng pintuan sa Egipto (Exodo 12:13). Kung paanong ang Israel ay naligtas sa pamamagitan ng pananampalataya at pagsunod, gayon din naman ang espirituwal na Israel sa ating panahon ay maliligtas sa pamamagitan ng pananampalataya sa Kordero at sa pagpapasakop sa Kanyang ipinahayag na katotohanan.

Sa mas malawak na kahulugan ng propesiya, ang karanasan ni Rahab ay isang larawan ng nakamamanghang paglawak ng biyaya ng Diyos sa mga Hentil at sa mga dating itinuring na di-karapat-dapat, na nagpapakita na sa panahon ng wakas, maraming “Rahab” ang tutugon sa mensahe ng Kaharian at makikibahagi sa pinadalisay na iglesya, samantalang ang iba na nasa loob ay mapapahamak dahil sa kawalan ng pananampalataya (ihambing sa Bilang 14:1–12; Josue 2).

Prophetic Insight mula sa Spirit of Prophecy (SOP)

“Nais nating maunawaan ang panahon na ating kinaroroonan. Hindi natin ito lubos na nauunawaan. Hindi natin ito ganap na pinapansin. Ang aking puso ay nanginginig kapag iniisip ko kung gaano kalakas ang ating kaaway at kung gaano kahina ang ating paghahanda upang siya’y harapin. Ang mga pagsubok ng mga anak ni Israel, at ang kanilang kalagayan bago ang unang pagdating ni Cristo, ay paulit-ulit na ipinakita sa akin upang ipakita ang kalagayan ng bayan ng Diyos bago ang ikalawang pagdating ni Cristo—kung paanong sinikap ng kaaway sa lahat ng pagkakataon na kontrolin ang isipan ng mga Hudyo, at ngayon ay sinisikap niyang bulagin ang mga isipan ng mga lingkod ng Diyos, upang hindi nila makilala ang mahalagang katotohanan.” — 1SM 406.1

Ang pananampalataya ni Rahab, na kabaligtaran ng kawalan ng pananampalataya ng mga tiktik ng Israel sa Bilang 14, ay naglalarawan ng pagsubok ng huling salinlahi: Mananampalataya ba tayo, gaya ni Rahab, at kikilos ayon sa mensahe ng Diyos, o matatakot at hindi mananampalataya gaya ng sinaunang Israel? Ang mga tatanggap ng huling mensahe ng awa ng Diyos—bagaman dating hiwalay—ay magugulat sa biyaya at maisasama sa sambahayan ng pananampalataya.

“Ang huling mensahe ng awa na ibibigay sa sanlibutan ay ang kapahayagan ng Kanyang likas ng pag-ibig.”
Ang mga naghihintay sa pagdating ng Kasintahan ay dapat magsabi sa mga tao, “Narito ang inyong Diyos.” Ang huling sinag ng liwanag ng awa, ang huling mensahe ng awa sa sanlibutan, ay isang kapahayagan ng Kanyang likas ng pag-ibig. Ang mga anak ng Diyos ay dapat magpahayag ng Kanyang kaluwalhatian. Sa kanilang sariling buhay at pagkatao ay dapat nilang ipakita kung ano ang nagawa ng biyaya ng Diyos para sa kanila. — {COL 415.5}, Christ’s Object Lessons

Kaya’t ang kwento ni Rahab ay isang munting hulang larawan ng huling panawagan ng ebanghelyo, na nagpapakita na ang banal na biyaya ay aabot pa rin sa mga taong hindi inaasahan, bago bumagsak ang espirituwal na Jerico (ang sanlibutan sa ilalim ng paghahari ng Babilonya).

Binibigyang-diin ng Inspirasyon na sa antitypical na pananakop ng Canaan—ang paglilinis at pagtatatag ng Kaharian—ang biyaya ng Diyos ay muling magpapamangha sa Kanyang bayan. Ang mga hindi inaasahan ng iglesia (na inilarawan ni Rahab) ay maliligtas at magiging bahagi ng pinadalisay na sambayanan:

“Gaya ng pinaghalong karamihan na sumama sa Israel mula sa Egipto, at gaya ni Rahab at ng kanyang sambahayan na naligtas sa Jerico, gayon din ngayon, marami mula sa sanlibutan ang tatakas sa pagkapahamak na malapit nang dumating sa mga di-tapat, at sila ay makikisama sa bayan ng Diyos.” — 1TG 38:27; 2SR 154.3

Ang pulang lubid ay sumasagisag sa pananampalataya at pagsunod na magpapakilala sa mga may tatak mula sa mga walang tatak sa huling pagsubok (Ezekiel 9; Apocalipsis 7). Ang mga kakapit sa pulang sinulid ng katuwiran ni Cristo ay makasusumpong ng kanlungan kapag bumaba ang hatol sa makabagong Jerico—ang sanlibutan ng kawalan ng pananampalataya.

Buod ng Kaisipan

Ang pag-aaral sa linggong ito ay nag-aanyaya sa atin na makita na ang biyaya ng Diyos ay nakakagulat sa mga mapagpakumbaba ngunit nagbubunyag sa mga di-mananampalataya. Ito ay umaabot lampas sa mga inaasahang hangganan upang tipunin ang tapat na labi mula sa bawat uri, bansa, at pinagmulan. Habang sinusubok ng paglipas ng panahon ang pananampalataya, at habang papalapit sa katuparan ang propesiya, tayo ay tinatawagan na tumayo gaya ni Rahab—may pananampalataya, masunurin, at handang maligtas sa ilalim ng pulang tanda ng biyaya kapag gumuho na ang mga pader ng lumang kaayusan.

Balangkas ng Pag-aaral

BIYAYA PARA SA BAYAN NG ISRAEL (Josue 2:1, 23–24)

Linggo – Oktubre 5, 2025
Ikalawang Pagkakataon
Josue 2:1; Bilang 13:1–2, 25–28, 33; Bilang 14:1–12; Bilang 25:1–3; Bilang 31:16; Juan 18:16–18, 25–27; Juan 21:15–19; Roma 5:2; Efeso 2:8; Roma 11:6; Tito 2:11–14; 2 Pedro 3:18

BIYAYA PARA KAY RAHAB (Josue 2:2–21)

Lunes – Oktubre 6, 2025
Ang Pananampalataya ng Isang Binhi ng Mustasa – Halaga sa Di-inaasahang mga Lugar
Josue 2:2–11; Hebreo 11:31; Santiago 2:25; Genesis 15:16; Deuteronomio 9:5; Levitico 18:25–28; Josue 2:11; Exodo 20:4; Deuteronomio 4:39; Deuteronomio 5:8

Martes – Oktubre 7, 2025
Bagong Katapatan – Ang Tipan ay Pinalawak kay Rahab
Josue 2:12–21; Exodo 12:13, 22–23; Deuteronomio 7:12; Exodo 12:22–23

BIYAYA PARA SA MGA GIBEONITA (Josue 9)

Miyerkules – Oktubre 8, 2025
Nagbabanggaang mga Halaga – Mapanlinlang na mga Sugo
Josue 9:1–20; Deuteronomio 20:10–18; Kawikaan 1:4; Kawikaan 8:5, 12; Exodo 21:14; 1 Samuel 23:22; Awit 83:3; Bilang 27:16–21; 1 Cronica 28:9; 2 Cronica 15:2; 2 Cronica 18:4; 2 Cronica 20:4

Huwebes – Oktubre 9, 2025
Kamangha-manghang Biyaya – Pagpapala at Sumpa
Josue 9:21–27; Mga Hukom 11:29–40; Awit 15:4; Awit 24:4; Eclesiastes 5:2, 6; 2 Samuel 6:11; Nehemias 7:25; Ezekiel 18:23; Ezekiel 33:11; Genesis 15:16

Biyernes – Oktubre 10, 2025
Karagdagang Maka-propesiya na mga Pag-unawa at Pag-aaral

BIYAYA PARA SA BAYAN NG ISRAEL (Josue 2:1, 23–24)

“At si Josue na anak ni Nun ay lihim na nagsugo ng dalawang tiktik mula sa Sittim, na sinasabi, ‘Yumaon kayo, at inyong suriin ang lupain, lalo na ang Jerico.’” (Josue 2:1a)

Mula sa Kabiguan Patungo sa Pananampalataya

Ang kwento sa Josue kabanata 2 ay nagsisimula sa isang bagong misyon ng pananampalataya matapos ang dating kabiguan ng Israel. Apatnapung taon ang nakaraan, si Moises ay nagsugo ng labindalawang tiktik sa Canaan (Bilang 13–14), ngunit dahil sa kawalan ng pananampalataya, sila ay nabigo at naglagalag sa ilang. Ngayon, sa pamumuno ni Josue, dalawa na lamang ang isinugo—isang sagisag ng pagdadalisay at pananampalatayang hinubog sa karanasan.

Ang pagkakaiba ng dalawang misyon ay nagtuturo na ang biyaya ng Diyos ay nagbibigay ng ikalawang pagkakataon, hindi upang ulitin ang kawalan ng pananampalataya, kundi upang pagsakdalin ang pagtitiwala at pagsunod. Habang muling papalapit ang Israel sa Lupang Pangako, ang biyaya ng Diyos ang muling nagbukas ng pinto tungo sa tagumpay.

“Ang kasaysayan ng sinaunang Israel ay isinulat para sa pagtuturo ng makabagong Israel. Ang mga kasalanang sumira sa kanila ay siya ring sisira sa atin kung hindi natin papansinin ang mga babala.” — 5T 160.2

Ang kabiguan ng unang mga tiktik ay kumakatawan sa kawalan ng pananampalataya ng bayan ng Diyos sa bawat salinlahi na tumatanggi sa lumalalim na liwanag ng katotohanan. Subalit ang misyon ni Josue ay isang larawan ng tapat na labi, na bagaman kakaunti, ay maghahanda ng daan para sa huling pananakop—ang paglilinis at pagtatatag ng Kaharian ng Diyos sa lupa.

Ang Ikalawang Pagkakataon: Biyaya na Nagpapanumbalik ng Layunin

Nang ipadala ni Josue ang dalawang tiktik mula sa Sittim, ito’y sumasagisag ng isang bagong pagkakataon para sa Israel na ipakita ang pananampalataya sa mga pangako ng Diyos. Ang Sittim (na nangangahulugang kahoy ng akasya—simbolo ng tibay at walang kabulukan) ay isang paalala ng lugar kung saan ang Israel ay nahulog sa idolatriya at kahalayan (Bilang 25:1–3). Ngunit mula mismo sa lugar ng pagkakasala, inabot ng Diyos ang Kanyang biyaya para sa pagbabago.

Ito ay nagtuturo ng isang mahalagang katotohanang propetiko:
👉 Ang biyaya ay nagsisimula sa mismong punto ng ating pinakamalalim na pagkahulog.

Gaya ng ibinalik ni Cristo si Pedro matapos niyang ipagkaila ang Panginoon (Juan 21:15–19), gayon din ibinabalik ng Diyos ang Kanyang bayan kapag sila ay nagsisisi. Ang biyaya ay hindi lamang nagpapatawad, kundi nagpapabago ng buhay (Tito 2:11–14).

“Ang biyaya ay isang katangian ng Diyos na ipinagkakaloob sa mga taong hindi karapat-dapat. Hindi natin ito hinanap, ngunit ito ang siyang humanap sa atin.” — ST, Disyembre 15, 1898

“Ang banal na biyaya ang pinakadakilang sangkap ng kapangyarihang nagliligtas; kung wala ito, lahat ng pagsisikap ng tao ay walang kabuluhan.” — 8T 321.3

Kaya’t ang dalawang tiktik ni Josue ay sumasagisag ng isang misyon na pinanibago sa ilalim ng biyaya, kabaligtaran ng dating kawalan ng pananampalataya. Ang bilang na dalawa ay sumasagisag sa tapat na saksi (Deuteronomio 19:15; Apocalipsis 11:3)—ang patotoo ng mga nabubuhay sa pananampalataya at pinatatag ng biyaya.

Makapropesiyang Simbolismo at Kahalagahan sa Panahon ng Wakas

Sa pagpapakahulugan ng Shepherd’s Rod, ang gawa ni Josue ay larawan ng antitipikal na Josue—ang pinuno ng huling kilusan ng pinadalisay na Israel, na mangunguna sa mga banal patungo sa Kaharian bago ang ikalawang pagparito ni Cristo. Ang pagpapadala ng dalawang tiktik sa Jerico ay sumasagisag sa huling utos ng ebanghelyo—isang espirituwal na pagsisiyasat upang ihanda ang daan sa pagbagsak ng makabagong Jerico (ang sanlibutan sa ilalim ng pamumuno ng Babilonya).

“Ang gawain ni Josue ay sumasagisag sa gawain sa huling mensahe. Kung paanong pumasok ang sinaunang Israel sa Canaan sa pamumuno ni Josue, gayon din ang makabagong Israel, sa pamumuno ng antitipikal na Josue, ay papasok sa Lupang Pangako—ang Kaharian.” — 2SR 45.2; 1TG 8:24

Kung paanong ang biyaya ay nagbigay ng ikalawang pagkakataon sa sinaunang Israel, gayon din ngayon binibigyan ng Diyos ang bayan ng Adventista ng huling pagkakataon upang manampalataya, sumunod, at pumasok sa Kanyang kapahingahan. Ang dalawang tiktik ay kumakatawan sa maliit ngunit tapat na pangkat—ang 144,000—na sa pamamagitan ng pananampalataya at pagsunod ay magtatagumpay kung saan nabigo ang karamihan.

“Ang Iglesia ngayon, gaya ng sinaunang Israel, ay nakatayo sa hangganan ng makalangit na Canaan. Ngunit yaong mga nag-aalinlangan at nagbubuntung-hininga ang siyang nagtataglay ng pagkaantala sa pagpasok sa ipinangakong mana.” — 5T 160.3

“Bagaman nabigo ang sinaunang Israel na pumasok dahil sa kawalan ng pananampalataya, gayunman ay magkakaroon ang Diyos ngayon ng isang bayan na magtatagumpay. Sila ay natuto sa karanasan na ang pagsunod, hindi ang pagbulong-bulong, ang nagdadala ng tagumpay.” — 2TG 41:6

Ang Batas ng Biyaya at Pananampalataya
Pinalalawak ng apostol Pablo ang prinsipyong ito sa Roma 5:2 at Efeso 2:8—“Sapagkat sa biyaya kayo'y naligtas sa pamamagitan ng pananampalataya.” Ang biyaya ay hindi lisensya sa pagkakasala; ito ay kapangyarihang nagbabago ng kahinaan tungo sa tagumpay. Ang kwento ng mga espiya ni Josue ay nagpapaalala sa bayan ng Diyos na ang kanilang tagumpay ay hindi nakasalalay sa lakas ng tao kundi sa pabor ng Diyos at sa tapat na tugon ng pananampalataya.

Ang biyaya ay hindi nagbubulag-bulagan sa kasalanan kundi ibinabalik ang makasalanan sa pagsunod. Ang ikalawang pagkakataong ibinigay sa Israel ay hindi lamang upang “subukan muli,” kundi upang “magtiwala muli” — paniniwalang tutuparin ng Diyos ang Kaniyang ipinangako (Roma 4:21).

“Kapag nakita ng tao ang kaniyang kawalang-kaya, siya’y nahahandang damitan ng katuwiran ni Cristo.” — DA 300.1

Ang Aral na Propetiko: Biyaya Bago ang Hatol

Bago bumagsak ang Jerico, pumasok muna ang biyaya sa mga pintuan nito sa pamamagitan ng pakikipagtagpo ng mga espiya kay Rahab (Josue 2:1–21). Gayon din, bago dumating ang hatol sa makabagong sanlibutan, muling dadalhin ng mga sugo ng Diyos ang biyaya—ang mensahe ng pagpapatatak at paghahanda para sa pagligtas (Ezekiel 9; Apocalipsis 7).

Ang pananampalataya ni Rahab ang naging tatak ng kanyang kaligtasan; gayundin, sa huling panahon ng pagpapatatak, ang biyaya ang tatak ng mga tapat na “dumadaing at dumaraing dahil sa mga kasamaan” (Ezekiel 9:4). Kaya’t ang biyaya ay laging nauuna sa hatol—nag-aalok ng buhay bago ang pagkapuksa.

“Ang awa at katarungan ng Diyos ay magkasabay na gumagawa. Ang Kaniyang biyaya ay nauuna sa hatol, tinatawag ang mga tao sa pagsisisi bago ang pag-aani.” — SRod paraphrase, cf. 1TG 52:20

Pagbulay-bulayan

❖ Ikalawang Pagkakataon
— Noong una, nang magpadala si Moises ng labindalawang espiya upang siyasatin ang Canaan, tumanggi ang bayan na pumasok. Pagkalipas ng apatnapung taon, nagpadala ng dalawang bagong espiya si Josue—at ibang-iba ang naging resulta:

(1) Pagpapadala ng mga espiya: Hayagan (12 espiya) / Lihim (2 espiya)
(2) Gawain ng mga espiya: 40 araw ng pagsisiyasat / 3 araw na nagkubli
(3) Ulat ng mga espiya: Pinahina ang loob ng bayan / Pinalakas ang loob ni Josue

— Bagama’t ang bagong henerasyon ay nabigo rin sa tukso ni Balaam (Bilang 25:1–3; 31:16; Josue 2:1), binigyan pa rin sila ng Diyos ng ikalawang pagkakataon.
— Sa pagkakataong ito, walang mga kumpol ng ubas, walang bunga ng lupain—tanging isang kwento ng pananampalataya (ang kay Rahab), na siyang nagpasigla sa Israel upang angkinin ang Lupang Pangako.

Pangwakas na Pagbubulay Propetiko

Ipinapakita ng misyon ng dalawang espiya na ang biyaya ng Diyos ay nagbibigay ng ikalawang pagkakataon sa Kaniyang bayan ng tipan—hindi upang ulitin ang kawalan ng pananampalataya ng kanilang mga magulang, kundi upang ipakita ang matatag na pagtitiwala sa Kaniyang Salita. Mula sa kabiguan sa Kadesh-Barnea tungo sa tagumpay sa Jerico, tinuturuan tayo ng kasaysayan ng Israel na ang biyaya ay parehong kaloob at pananagutan.

Ang “ikalawang pagkakataong” ito ang ating panahon ng pagsubok—ang tawag na pagtagumpayan ang pagdududa, kawalan ng pananampalataya, at kompromiso. Ang biyaya ay patuloy na tumatawag mula sa kapatagan ng Shittim patungo sa mga hangganan ng Kaharian. Yaong mga tutugon na may pananampalatayang gaya ni Rahab ay makasusumpong ng kaligtasan kapag bumagsak na ang mga pader ng Jerico.

“Ngayon ang panahon ng paghahanda. Dapat may biyaya sa ating mga puso kung ibig nating makatayo sa araw ng Panginoon.” — RH, May 27, 1884
“Ang biyayang ipinagkaloob sa Israel ay siya ring biyayang ipinagkakaloob sa atin. Hindi ba natin dapat samantalahin ang ikalawang pagkakataong ito bago tuluyang magsara ang pintuan ng awa?” — 2SR 154.3; cf. 1TG 52:24

Buod ng Aral

Ipinakikita ng kwento ng mga espiya ni Josue ang propetikong padron ng biyaya:

Ang biyaya ay naaalala ang nakaraang kabiguan (Bilang 13–14).
Ang biyaya ay nagbabago ng layunin ng Diyos (Josue 2:1).
Ang biyaya ay nagbabangon sa bumagsak (Juan 21:15–19).
Ang biyaya ay nagpapatawad sa di-karapat-dapat (Rahab, Josue 2).
Ang biyaya ay naghahanda para sa tagumpay (Josue 6).

Kaya’t ang panawagan ng Josue 2 ay panawagang tanggapin ang ating ikalawang pagkakataon sa pamamagitan ng pananampalataya—upang hayaang baguhin tayo ng biyaya tungo sa pagiging matagumpay na nalabi, na papasok sa antitipikal na Canaan sa pamumuno ng ating Dakilang Josue—si Cristo mismo.

Biyaya para kay Rahab
(Josue 2:2–21)
Lunes – Oktubre 6, 2025
Halaga sa Hindi Inaasahang Lugar
(Josue 2:2–11; Hebreo 11:31; Santiago 2:25; Genesis 15:16; Deuteronomio 9:5; Levitico 18:25–28; Exodo 20:4; Deuteronomio 4:39; Deuteronomio 5:8)

“Sa pananampalataya ay hindi napahamak si Rahab na masama ang kabuhayan, na tumanggap sa mga tiktik na may kapayapaan.” — Hebreo 11:31

Ang Tagpo: Biyaya sa Lilim ng Hatol

Habang matayog ang mga pader ng Jerico at ang mga tao nito ay kampante sa kanilang pagsamba sa mga diyus-diyosan, tahimik na pumasok ang biyaya ng Diyos sa pinakahindi inaasahang pintuan—ang bahay ni Rahab, isang patutot. Ang lungsod ay nakatakda na sa kapahamakan sapagkat “ang kasamaan ng mga Amoreo ay malaki na” (Genesis 15:16), gayunman hinanap ng biyaya ang isang pusong bukas pa rin sa tinig ng Diyos.

Sa isang sanlibutang puno ng kasamaan, nakakita ang Diyos ng halaga sa isang hindi inaasahang nilalang, na nagpapatunay na ang Kaniyang awa ay abot hanggang sa mga lugar na hindi maabot ng paghuhusga ng tao.

Ang bahay ni Rahab, na itinayo sa mismong pader ng lungsod, ay naging bantayan ng pananampalataya at kanlungan ng kaligtasan. Hindi ang kanyang nakaraang propesyon ang nagtakda ng kanyang kapalaran—kundi ang kanyang pananampalataya. Bagaman siya’y kabilang sa isang bansang hinog na sa hatol (Deuteronomio 9:5; Levitico 18:25–28), tumugon ang kanyang puso sa panawagan ng Diyos.

“Si Panginoong Jesus ay patuloy na gumagawa ng mga dakilang bagay para sa atin. Siya’y naghahanap na itaas at pagandahin ang mga bumagsak. Natatagpuan Niya ang Kaniyang mga hiyas sa gitna ng mga magaspang na bato ng sanlibutan.” — RH, Agosto 6, 1901

Ipinapakita ng pananampalataya ni Rahab na ang biyaya ng Diyos ay higit pa sa reputasyon, lahi, o pinagmulan—inaabot nito ang bawat pusong nagpapasakop sa Kaniyang Espiritu, kahit sa gitna ng nalalapit na pagkawasak.

Ang Pananampalataya ni Rahab: Buhay na Pananampalatayang Kumilos

Ang pagpapahayag ni Rahab sa Josue 2:9–11 ay isa sa mga pinakadakilang pahayag ng pananampalataya sa Kasulatan:

“Ang Panginoon ninyong Diyos, Siya ang Diyos sa itaas ng langit at sa ibaba ng lupa.” — Josue 2:11

Ang pahayag na ito ay hindi bunga ng paningin, kundi ng pananampalataya sa di-nakikita—ang mismong diwa ng kaligtasang biyaya (Hebreo 11:1). Pinatunayan ng kanyang gawa ang kanyang paniniwala: tinanggap niya ang mga tiktik, itinago sila, at ipinasapanganib ang kanyang buhay alang-alang sa bayan ng Diyos.

Kinilala ng Bagong Tipan na tunay ang kanyang pananampalataya sapagkat ito’y nagbunga ng matuwid na gawa:

“Hindi ba’t si Rahab na patutot ay inaring ganap dahil sa mga gawa, nang tanggapin niya ang mga sugo at palabasin sila sa ibang daan?” — Santiago 2:25
“Ang pananampalatayang hindi gumagawa sa pag-ibig at nagpapadalisay ng kaluluwa ay hindi tunay na pananampalataya.” — DA 347.1

Ang halimbawa ni Rahab ay isang saway sa mga nagsasabing nananampalataya ngunit walang gawa. Ang tunay na biyaya ay nagbabago sa makasalanan upang maging tagatupad ng kalooban ng Diyos; ang pananampalataya at pagsunod ay hindi kailanman maaaring paghiwalayin sa tunay na mananampalataya.

Ang Pulang Tali: Sagisag ng Katubusan

Nang itali ni Rahab ang pulang tali sa kanyang bintana (Josue 2:18, 21), siya’y nakibahagi sa isa sa pinakamalinaw na sagisag ng dugo ni Cristo. Ang pulang tali ay tumutukoy sa dugo sa mga hamba ng pinto ng Israel sa unang Paskua (Exodo 12:13), at patungo sa krus kung saan ang dugo ng Kordero ang magdudulot ng kaligtasan.

“Ang pulang tali sa bintana ay kumakatawan sa dugo ni Cristo, na Siya lamang makapagliligtas sa makasalanan.” — PP, p. 491

Sa propetikong pananaw, ang pulang tali ay kumakatawan din sa tatak ng banal na proteksiyon sa huling krisis. Kung paanong naligtas ang sambahayan ni Rahab sa pagbagsak ng Jerico, gayon din maliligtas ang mga tatakan ng Espiritu kapag bumuhos na ang mga salot at bumagsak ang Babilonya (Ezekiel 9:4; Apocalipsis 7:3).

“Yaong mga dumadaing at dumaraing dahil sa mga kasuklamsuklam sa iglesia ay tatatakan at ililigtas sa pagkawasak na darating sa mga di-tapat.” — SRod, Vol. 1, p. 37

Ang bintana ni Rahab—nakaharap sa labas ng lungsod—ay isang hayagang patotoo ng kanyang pananampalataya, tulad ng mga tatakan sa huling panahon na hayagang magpapakita ng katapatan sa kautusan ng Diyos at pananampalataya kay Cristo (Apocalipsis 14:12).

Propetikong Tipolohiya: Si Rahab at ang Ani sa Wakas ng Panahon

Sa makasagisag na pagpapakahulugan, si Rahab ay kumakatawan sa mga nasa labas ng organisadong iglesia—yaong minsang bahagi ng sanlibutan ngunit tutugon sa huling mensahe ng awa at makiisa sa dalisay na iglesia bago bumagsak ang hatol sa espirituwal na Jerico (ang makabagong sanlibutan sa ilalim ng Babilonya).

“Kung paanong si Rahab at ang kaniyang sambahayan ay naligtas mula sa Jerico, gayon din sa panahong ito ay marami mula sa sanlibutan ang makaiiwas sa kapahamakang darating sa mga di-tapat, at sila’y makikisama sa bayan ng Diyos.” — 2SR 154.3

Ipinapakita ng proetikong sagisag na ito na ang biyaya ng Diyos ay hindi limitado sa mga nasa inaangking iglesia. Kapag nagsimula ang paghatol sa bahay ng Diyos (1 Pedro 4:17), maraming “Rahab” mula sa labas ang papasok sa pananampalataya, samantalang ang ilan sa loob ay mapapahamak dahil sa kawalang-paniniwala.

Ang bahay ni Rahab, na nakadikit sa pader ng lungsod, ay sumasagisag sa mga nasa hangganan ng sanlibutan at ng iglesia—yaong kailangang pumili kung kanino sila papanig bago bumagsak ang mga pader ng hatol. Ang kaniyang pagpapasya na makilala bilang bahagi ng Israel ay kumakatawan sa huling pagtitipon ng malaking karamihan (Apocalipsis 7:9–14), na magmumula sa lahat ng bansa sa pamamagitan ng patotoo ng 144,000.

“At ang mga Gentil ay lalapit sa iyong liwanag, at ang mga hari sa kaliwanagan ng iyong pagsikat.” — Isaias 60:3

Kaya’t ang pananampalataya ni Rahab ay nauuna sa pandaigdigang pagpapalawak ng biyaya sa huling panawagan ng ebanghelyo—ang pagtitipon ng mga kaluluwang tutugon sa panawagan ng Espiritu sa mga hindi inaasahang lugar.

Ang Biyaya ay Nagbabaliktad ng Paghuhusga ng Tao

Ang pagkakasama ni Rahab sa angkan ni Cristo (Mateo 1:5) ay patunay na ang biyaya ng Diyos ay kayang baguhin ang kahihiyan tungo sa karangalan. Mula sa pagiging patutot, siya ay naging ina ng pananampalataya—isang ninuno ng Mesiyas. Ipinapakita nito na walang sinumang labas sa abot ng pagtubos ng biyaya.

“Si Cristo ay naparito upang itaas ang mga bumagsak at iligtas ang mga hinamak at itinakwil ng sanlibutan. Ang pinakamasasamang makasalanan ay maaaring maging pinakamatapat na mga banal.” — DA 300.3

Ang ganitong makalangit na pagbabaliktad ay paulit-ulit na tema sa kasaysayan ng pagtubos:

Si Jose, mula bilanggo tungo sa palasyo.
Si Moises, mula sa pagkakatapon tungo sa pagiging tagapagligtas.
Si David, mula pastol tungo sa hari.
Si Rahab, mula patutot tungo sa bayani ng pananampalataya.

Ang parehong biyayang tumagpo kay Rahab ay muling tatagpo sa iba sa mga lugar na hindi inaasahan—sa mga pinabayaan, sa mga makamundo, at maging sa mga hindi pinaniniwalaang kikilalanin ng iglesia. Ito ang dahilan kung bakit ang Malakas na Panawagan (Loud Cry) (Apocalipsis 18:1–4) ay magugulat sa mundo at sa iglesia—dahil dadalhin nito ang mga “Rahab” mula sa espirituwal na Babilonya tungo sa huling kawan ng Diyos.

Ang Pananampalataya ni Rahab at ang Dalisay na Iglesia

Sa propetikong paghahambing, ang pananampalataya ni Rahab ay kumakatawan din sa pananampalataya ng nadalisay na iglesia—ang 144,000, na nagtitiwala sa kapangyarihan ng Diyos sa gitna ng krisis at nananatiling matatag habang bumabagsak ang Jerico (ang sanlibutan at mga sistema nito).

Ang kanyang bahay, na may tanda ng pulang tali, ay kumakatawan sa iglesiang nilinis sa pamamagitan ng dugo ni Cristo, na nananatiling ligtas sa gitna ng paghatol. Kung paanong tinipon ni Rahab ang kanyang sambahayan sa ilalim ng tandang iyon, gayon din ang huling nalalabing bayan ng Diyos ay tatawag sa iba tungo sa kaligtasan bago bumagsak ang kapahamakan.

“Yaong mga makaliligtas sa pagkawasak ay yaong dumaraing at dumadaing dahil sa lahat ng kasuklamsuklam. Sila ang magkakaroon ng tanda ng pagliligtas.” — SRod, Vol. 1, p. 37

Isaalang-alang ang mga Sumusunod
❖ Ang pananampalataya na gaya ng butil ng mustasa.
— Sa ano nakabatay ang pananampalataya ni Rahab (Josue 2:9–11)? Pansinin na binanggit ni Rahab ang mga pangyayaring alam ng lahat, gaya ng pagtawid sa Dagat na Pula. Ngunit habang ang iba ay natakot sa Diyos ng mga Hebreo, pinili niyang manilong sa ilalim ng Kanyang mga pakpak (Josue 2:12–13).
— Kung siya’y sumampalataya sa Diyos, bakit siya nagsinungaling upang tulungan ang mga tiktik? Ang kanyang pananampalataya, bagaman bago pa lamang, ay hindi nangangahulugang lubos na alam na niya ang lahat ng kalooban ng Diyos. Ginawa niya ang makakaya niya upang tulungan ang mga tiktik at mailigtas ang sarili at ang kanyang sambahayan. Ang mas malalim na kaalaman ay darating pa kalaunan.
— Pinuri siya ng Biblia hindi dahil sa kanyang pagkakamali, kundi dahil sa kanyang pasya na kumampi sa bayan ng Diyos; sa kanyang pag-unawa sa paraan ng pagkilos ng Diyos; at sa kanyang mga gawa na nagpapatunay sa kanyang pananampalataya (Santiago 2:25).
— Si Rahab ay halimbawa ng kung ano sana ang nangyari sa sinumang taga-Jerico na nagpasakop sa Diyos.

Pangwakas na Propetikong Pagninilay

Ipinapakita ng kuwento ni Rahab ang lawak ng banal na biyaya at ang katarungan ng Diyos na walang pagkukulang. Kung saan dumami ang kasalanan, higit na sumagana ang biyaya (Roma 5:20). Hinahamon tayo ng kanyang pananampalataya na makita ang halaga ng isang tao batay sa potensyal na nakikita ng Diyos, hindi sa merito na sinusukat ng tao.

Ang pananampalataya ni Rahab ay may mensahe para sa huling salinlahi:

Walang sinumang labis na makasalanan na hindi maaabot ng biyaya.
Maaaring matagpuan ng mga sugo ng Diyos ang pananampalataya sa pinakahindi inaasahang puso.
Ang pulang tali ng pananampalataya ay kailangang makita bago bumagsak ang mga pader ng Jerico.
Kailangang tipunin na ngayon ang sambahayan ng pananampalataya—bago pa matapos ang panahon ng pagsubok.

“Ang gawa ng biyaya sa puso ni Rahab ay nagpapakita na hahanapin ng Diyos ang Kanyang mga hiyas kahit sa gitna ng guho ng bumagsak na sangkatauhan.” — Shepherd’s Rod, sipi mula sa 2SR 154; ihambing sa Review and Herald, Agosto 6, 1901.

Buod na Pahayag

Ang kuwento ni Rahab ay isang miniature prophecy—isang pahayag ng biyaya sa mga di-inaasahang lugar, at isang paunang larawan ng huling pagtitipon bago dumating ang hatol. Ang kanyang pananampalataya ang tulay sa pagitan ng mga mapapahamak sa sanlibutan at ng mga tinubos sa iglesia.

Ang pulang tali ay patuloy na nakabitin sa bintana ng awa, nag-aanyaya sa lahat na pumasok habang may panahon pa.
Kapag muling tumunog ang mga trumpeta at bumagsak ang mga pader ng Jerico, tanging yaong may tatak ng pananampalataya at nababalutan ng biyaya ang mananatiling nakatayo.

“Sa pananampalataya, si Rahab na patutot ay hindi napahamak na kasama ng mga hindi sumasampalataya.” — Hebreo 11:31

Martes – Oktubre 7, 2025
Bagong Katapatan – Ang Tipan ay Pinalawak kay Rahab
Josue 2:12–21; Exodo 12:13, 22–23; Deuteronomio 7:12;
Exodo 12:22–23

“At mangyayari, na sinomang lalabas sa pintuan ng iyong bahay, ang kaniyang dugo ay sasa kaniyang ulo, at kami ay walang sala; at sinomang kasama mo sa bahay ay magiging sa aming ulo ang kaniyang dugo kung may kamay na dumapo sa kaniya.” — Josue 2:19

Ang Tipan sa Lilim ng Jerico

Umabot sa pinakamahalagang bahagi ang kuwento ni Rahab nang siya ay pumasok sa isang tipan ng proteksyon kasama ang dalawang tiktik. Ang kasunduan ay hindi lamang simpleng pasasalamat—ito ay isang banal na sagisag ng bagong katapatan. Sa pagkampi niya sa Israel, tinalikuran ni Rahab ang mga diyos ng Jerico at ipinahayag ang kanyang pananampalataya sa Diyos ng langit at lupa (Josue 2:11). Ang gawaing ito ng pananampalataya ay nagmarka ng kanyang paglipat mula sa hatol tungo sa awa, mula sa pagk condemned tungo sa kaligtasan.

Gaya ng Tipan ng Paskua (Exodo 12:13, 22–23) na nagligtas sa Israel sa Egipto, gayundin ang tipan ni Rahab ang nagligtas sa kanyang sambahayan sa pagbagsak ng Jerico. Ang dalawang tipan ay tinatakan ng nakikitang tanda ng pananampalataya—ang dugo sa mga hamba ng pintuan sa Egipto, at ang pulang tali sa Jerico. Parehong nangangailangan ng pananampalatayang may kasamang pagsunod, at ng pananatili sa loob ng bahay ng kaligtasan.

“Ang dugo sa hamba ng pinto ay tanda na ang mga nananahan doon ay mga sumasampalataya sa Manunubos. Gayon din ngayon, bawat kaluluwa ay dapat magkaroon ng tanda ng dugo ni Cristo.” — Patriarchs and Prophets, p. 278.1

Ipinakikita ng pagkakatulad na ito na ang tipan ni Rahab ay hindi isang hiwalay na kasunduan, kundi isang pagpapatuloy ng tipan ng biyaya ng Diyos na nagsimula sa Israel at ngayo’y umabot na maging sa isang mapagsising Hentil. Ito ay larawan ng pag-ani ng mga kaluluwa na, bagaman dating malayo sa Diyos, ay tinatanggap sa sambahayan ng pananampalataya sa pamamagitan ng pananalig (Efeso 2:12–13).

Ang Tanda ng Pulang Tali: Sagisag ng Biyayang Tipan

Ang pulang tali na ipinag-utos kay Rahab na itali sa kanyang bintana (Josue 2:18) ay parehong tanda at tatak. Iyon ay sagisag ng dugong nagbabayad-sala ni Cristo, ang nakikitang patunay ng kanyang pananampalataya at pagsunod.

“Ang pulang tali sa bintana ay kumakatawan sa dugo ni Cristo, na siya lamang makapagliligtas sa makasalanan.” — Patriarchs and Prophets, p. 491

Ang utos na manatili sa loob ng bahay hanggang lumipas ang paglipol (Josue 2:19) ay umalingawngaw sa utos ng Paskua:

“Huwag sinoman sa inyo ang lalabas sa pintuan ng kanyang bahay hanggang sa kinaumagahan.” — Exodo 12:22

Sa dalawang pagkakataon, ang kaligtasan ay nakasalalay sa pananatili sa loob ng hangganan ng tipan. Ang paglabas sa bahay na may tanda ay nangangahulugang pagtalikod sa proteksyon ng Diyos—isang paalala na ang kaligtasan ay may kundisyon: ang patuloy na pananampalataya at pagsunod.

“May hangganan kung saan ang Diyos ay hindi na lalampas sa Kanyang awa. Ang mga nagpapatuloy sa hayagang paghihimagsik ay hindi maaaring umasa na makaligtas sa mga bunga ng pagsuway.” — Patriarchs and Prophets, p. 162.1

Ang Bahay ni Rahab: Sagisag ng Espirituwal na Kanlungan

Kaya’t ang bahay ni Rahab ay naging uri ng espirituwal na kanlungan—ang iglesia na nilinis sa pamamagitan ng dugo ni Cristo, kung saan dapat manahan ang bayan ng Diyos upang maprotektahan laban sa mga darating na hatol (Isaias 26:20–21).
Ang pananatili sa loob ng “bahay” ng tipan ay kumakatawan sa katapatan sa Panginoon at sa kanyang tinubos na iglesia, habang ang pulang tali ay nagpapaalala ng walang hanggang biyayang dumadaloy sa mga tumatahan sa ilalim ng dugo ng Kordero.

Ang Tipan ay Pinalawak: Ang Biyaya ay Umaabot sa mga Hentil

Ipinapakita ng tipan ni Rahab na ang planong pagtubos ng Diyos ay hindi kailanman limitado sa isang bansa lamang. Sa pamamagitan ng kanyang pananampalataya, ang tipan ng pangako ay umaabot lampas sa mga hangganan ng Israel patungo sa mga mananampalatayang Hentil.

“Ang layunin ng Panginoon ay palaging pareho—ang tawagin mula sa sanlibutan ang isang bayan na magpapakita ng Kanyang karakter at magpapahayag ng Kanyang kaluwalhatian.” — PK 18.2

Ang pagpapalawak ng tipan kay Rahab ay nagsasaad ng pagpapalaganap ng ebanghelyo sa lahat ng bansa sa pamamagitan ni Cristo. Tulad ng isinulat ni Pablo:

“Upang ang pagpapala ni Abraham ay maabot ang mga Hentil sa pamamagitan ni Jesucristo.” — Galacia 3:14

Ang pagkakasama ni Rahab sa tipan ay isang larawan ng dakilang huling pag-aani ng mga kaluluwa sa panahon ng Loud Cry (Pahayag 18:1–4), kapag ang Espiritu ay kumikilos nang makapangyarihan upang tipunin ang isang maramihang mula sa bawat bansa, lipi, wika, at tao (Pahayag 14:6).

“Gaya ng pagligtas kay Rahab at sa kanyang sambahayan mula sa Jerico, gayon din ngayon maraming tao mula sa sanlibutan ang makakaiwas sa kapahamakan na darating sa mga walang pananampalataya, at sasama sa bayan ng Diyos.” — 2SR 154.3

Sa antitypical na konteksto, ang Jerico ay kumakatawan sa sanlibutan sa ilalim ng kapangyarihan ni Babilonia, habang si Rahab ay sumasagisag sa mga tao sa Babilonia na maririnig ang panawagan na lumabas at makiisa sa nilinis na Israel ng Diyos (Isaias 60:1–4).

Bagong Katapatan: Paghiwalay mula sa Sanlibutan

Ang gawaing pananampalataya ni Rahab ay nangangailangan ng ganap na paghiwalay mula sa kanyang dating buhay. Inilagay niya sa panganib ang kanyang kaligtasan, reputasyon, at katapatan sa sariling lungsod upang makipagkaisa sa bayan ng tipan ng Diyos. Ito ang kanyang bagong katapatan—isang ganap na pagtanggi sa idolatrya ng Jerico at isang pahayag ng katapatan sa Diyos ng Israel.

“Kapag ang puso ay nagkaisa kay Cristo, ang kaluluwa ay binabago ayon sa Kanyang larawan. Ang kautusan ng Diyos ay nasusulat sa puso, at ang pagsunod ay nagiging kagalakan ng mananampalataya.” — COL 312.1

Ang paghihiwalay na ito ay sumasalamin sa propetikong panawagan sa Pahayag 18:4—“Lumabas kayo sa kaniya, Aking bayan.” Ang mga nais maligtas ay dapat umalis mula sa mga sistemang nakalaan sa kapahamakan at humanap ng kanlungan sa ilalim ng pulang bandila ng katuwiran ni Cristo.

Sa tipolohiya, si Rahab ay kumakatawan sa mga tapat ang puso mula sa labas ng organisadong simbahan, na iiwan ang mga pader ng Babilonia at makikilala sa nilinis na natitirang bayan bago bumagsak ang modernong Jerico. Ipinapakita ng kanyang pananampalataya na ang katapatan sa Diyos ay nangangailangan ng malinaw na paghihiwalay sa pagitan ng simbahan at sanlibutan.

“Ang halo-halong karamihan na sumama sa Israel mula sa Egipto at si Rahab na sumama mula sa Jerico ay mga larawan ng mga susali sa simbahan ng Diyos sa mga huling araw. Magkakaroon sila ng ganap na pagsuko sa katotohanan at katuwiran.” — 2SR 154.3; 1TG 38:27

Mga Hangganan ng Tipan: Kaligtasan sa Loob ng Bahay

Ang babala ni Josue—“Kung may lalabas sa inyong bahay patungo sa kalye, ang dugo nila ay mapasainilang sariling ulo” (Josue 2:19)—ay nagpapaalala ng mabigat na katotohanan na ang kaligtasan ay matatagpuan lamang sa loob ng hangganan ng pagsunod. Ang prinsipyong ito ay makikita sa buong Kasulatan:

Noong panahon ni Noe, ang kaligtasan ay sa loob lamang ng arka (Genesis 7:23).
Sa Ehipto, ito ay sa ilalim lamang ng pintuan na may tanda ng dugo (Exodo 12:22–23).
Sa Jerico, ito ay sa loob lamang ng bahay ni Rahab na tipan.
Sa mga huling araw, ito ay sa ilalim ng espiritwal na takip ng katuwiran ni Cristo at sa pakikipamuhay sa nilinis na simbahan (Pahayag 7:3; Ezekiel 9:4).

“Tanging ang mga humihikbi at umiiyak para sa mga kasamaan sa simbahan ang makatatanggap ng tanda ng pagliligtas. Walang iba ang makakatakas.” — SRod, Vol. 1, p. 37

Ang utos na huwag lumabas sa bahay hanggang lumipas ang panganib ay sumasagisag sa tapat na pagtitiis at katatagan sa ilalim ng pagsubok. Ang pananatili sa ilalim ng pulang tanda ay nangangahulugang manatiling tapat sa tipan, na naghihintay sa gawaing panliligtas ng Diyos.

Propetikong Kahulugan para sa Kasalukuyan

Ang kwento ng bagong katapatan ni Rahab ay higit pa sa kasaysayan—ito ay propesiya sa maliit na larawan. Ang pagpapalawak ng tipan kay Rahab ay nagsasaad ng huling pagpapalawak ng biyaya sa sanlibutan bago magsara ang panahon ng probasyon. Gaya ng pagbagsak ng Jerico pagkatapos makumpleto ang babala ng Diyos, gayundin ay babagsak ang mga sistema ng sanlibutan pagkatapos magawa ng huling mensahe ng awa ang Kanyang layunin.

Ang bahay ni Rahab ay nagtindig bilang tanglaw ng pag-asa sa gitna ng pagkawasak—isang larawan ng nilinis na simbahan na mananatiling ligtas sa darating na paghuhukom. Ang kanyang pulang lubid ay sumasagisag sa kanyang pananampalataya at saksi sa iba, gaya ng nararapat ipakita ng natitirang simbahan ngayon ang karakter ni Cristo bago ipalaganap ang huling paanyaya sa mundo.

“Ang huling mensahe ng awa na ibibigay sa sanlibutan ay isang pagsisiwalat ng Kanyang karakter ng pag-ibig.” — COL 415.5

Tinutawag tayo ng biyaya, gaya ng pagtawag kay Rahab, na pumili ng bagong katapatan—lumayo mula sa lungsod ng kasalanan at makiisa sa bayan ng tipan ng Diyos.

Isaalang-alang ang mga sumusunod

❖ Ang tipan na pinalawak kay Rahab
—Hindi matitinag ang lohika ni Rahab: “Ako’y kumilos ng mabuti [hesed] at iniligtas ko kayo; ngayon, kumilos rin kayo ng mabuti at iligtas ninyo ako at ang aking mga kamag-anak” (Josue 2:12-13).
—Bagaman hindi niya ito lubos na nauunawaan, hinihiling ni Rahab sa Israel na kumilos sa kanya gaya ng ginawa ng Diyos sa Israel, na may kabutihan [hesed] (Deut. 7:12).
—Hiniling ng mga espiya kay Rahab na tuparin ang parehong kundisyon na kanilang tinupad upang makaligtas sa kamatayan sa Ehipto. Sa ganitong paraan, siya ay naisama sa tipan ng Diyos sa Israel.

(1) Israel sa Paskuwa:
(a) Kinailangan nilang pahiran ng dugo ang lintel ng kanilang pintuan (Ex. 12:7)
(b) Kung sila’y lalabas ng bahay, mamamatay sila (Ex. 12:13)

(2) Rahab sa Jerico:
(a) Kinailangan niyang itali ang pulang lubid sa kanyang bintana (Josue 2:18)
(b) Kung siya’y lalabas ng bahay, mamamatay siya (Josue 2:19)

Konklusyong Propetikong Pagninilay

Ang tipan na pinalawak kay Rahab ay nagpahayag na ang biyaya ng Diyos ay naghahanap ng katapatan, hindi lahi; pananampalataya, hindi anyo; pagsunod, hindi propesyon. Ang parehong kundisyon ng tipan na nagligtas kay Rahab ay magliligtas din sa bayan ng Diyos ngayon: pananampalataya sa dugo, pagsunod sa utos ng Diyos, at matibay na katapatan sa Kanyang katotohanan.

“Ang mga nais maprotektahan sa panahon ng kapahamakan ay dapat matagpuan na nagpapanatili ng mga utos ng Diyos at ng pananampalataya ni Jesus.” — EW 71.2

Gaya ng nahanap ng pamilya ni Rahab ang kanlungan sa kanyang bahay sa ilalim ng pulang tanda, gayundin ay dapat tayong makahanap ng kaligtasan sa sambahayan ng pananampalataya sa ilalim ng watawat ng Kordero. Ang tipan ng biyaya ay nananatiling bukas—ngunit darating ang panahon, gaya sa Jerico, na magsasara ang pintuan at babagsak ang mga pader.

Buod na Pahayag

Ang tipan ni Rahab ay kumakatawan sa pagpapalawak ng biyaya ng Diyos lampas sa inaasahang hangganan, at bumubuo ng propetikong modelo ng huling gawain ng sealing:

Ang pulang lubid ay sumasagisag sa dugo ni Cristo at sa selyo ng pananampalataya.
Ang bahay ay kumakatawan sa nilinis na simbahan—ang kanlungan ng kaligtasan.
Ang babala na huwag lumabas ay sumasagisag sa matibay na pagsunod at katapatan.
Ang pagbagsak ng Jerico ay naglalarawan ng huling pagkawasak ng Babilonya.
Ang bagong katapatan ni Rahab ay nagpapakita na ang tipan ay bukas sa lahat na, sa pamamagitan ng pananampalataya, ay pumapasok sa ilalim ng pulang tanda at nananatiling tapat sa pagsunod hanggang dumating ang pagliligtas.

“Kung tungkol sa mga nasa loob ng bahay kasama mo… ang kanilang dugo ay mapasainamin.” — Josue 2:19

Kaya sa ngayon, ang mga nananatili sa ilalim ng tipan ni Cristo ay hindi mamamatay kapag bumagsak ang mga pader ng mundong ito.

Biyaya para sa mga Gibeonita {Josue 9}
Miyerkules - Oktubre 8, 2025
Magkakasalungat na Halaga - Mapanlinlang na mga Sugo
Josue 9:1-20; Deuteronomio 20:10-18; Kawikaan 1:4; Kawikaan 8:5, 12; Exodo 21:14; 1 Samuel 23:22; Awit 83:3; Bilang 27:16-21; 1 Cronica 28:9; 2 Cronica 15:2; 2 Cronica 18:4; 2 Cronica 20:4

“Pagkatapos ay lumapit sila kay Josue sa kampo sa Gilgal at sinabi sa kanya at sa mga Israelita, ‘Kami ay nanggaling sa malayong bansa; gumawa kayo ng tipan sa amin.’ ” (Josue 9:6)

Pangkasaysayan at Espiritwal na Konteksto

Matapos ang mga tagumpay sa Jerico at Ai, kinatakutan ng mga bansa sa Canaan ang Israel. Ngunit ang mga Gibeonita, sa pamamagitan ng pandaraya, ay naghangad ng kapayapaan. Nagpanggap silang mga sugo mula sa isang malayong lupain at humiling ng tipan sa Israel (Josue 9:3–6). Ang Israel, na umasa sa sariling paghuhusga imbes na magtanong sa Panginoon (Josue 9:14), ay nalinlang at gumawa ng tipan sa kanila.

Ipinapakita ng pangyayaring ito ang tensyon sa pagitan ng utusan ng Diyos at humanong habag, sa pagitan ng panawagan ng Diyos na lumayo sa pagsamba sa diyos-diyosan (Deut. 20:16–18) at ng natural na pagkiling na magpakita ng awa—kahit pa masakripisyo ang katotohanan. Ngunit sa kabila nito, sa mapanuring patnubay ng Diyos, ang biyaya ay naipagkaloob sa mga Gibeonita, na ginawang pagkakataon para sa kaligtasan ang kanilang mapanlinlang na kahilingan.

Ang Propetikong Dimensyon ng Biyaya

Bagaman mapanlinlang ang kanilang paraan, ipinakita ng mga Gibeonita ang kaunting pananampalataya—kinilala nila ang Diyos ng Israel at ang Kanyang makapangyarihang mga gawa (Josue 9:9–10). Ang kanilang panlilinlang ay halo ng takot at pananampalataya; naniwala sila na tanging sa pakikipagkaisa sa Israel lamang sila makaliligtas sa nalalapit na hatol sa Canaan.

Ito ay nagpapahiwatig ng isang propetikong katotohanan: sa antitypical na pananakop ng Lupang Pangako—ang paglilinis at pagtatatag ng Kaharian—marami mula sa mundo, kahit pa ang dating naligaw o nandaya, ay hahanap ng kanlungan sa ilalim ng tipan ng biyaya.

“Gaya ng pagliligtas kay Rahab at ng kanyang sambahayan mula sa Jerico, at gaya ng paglabas ng pinaghalong karamihan mula sa Ehipto, gayundin sa antitypical na exodus, ay may darating mula sa mga Gentil na makaliligtas mula sa kapahamakan na tatama sa mga hindi tapat.” — 2SR 154.3

Sa ganitong paraan, ipinapakita ng kwento ng mga Gibeonita na ang biyaya ng Diyos ay kayang gawing pagkakataon para sa Kanya ang kahit na pandaraya ng tao. Ang mga taos-pusong lumalapit sa katotohanan, kahit pa may di-perpektong motibo, ay maaaring disiplinahin ngunit maaaring maligtas.

Mga Aral mula sa Spirit of Prophecy (SOP)

Si Ellen G. White ay naglalabas ng mga espiritwal na aral mula sa kabiguan ng Israel na humingi ng gabay mula sa Diyos:

“Hindi sila humingi ng payo sa bibig ng Panginoon. Umasa sila sa kanilang sariling karunungan, at tinanggap ang sinabi ng mga sugo dahil ito ay mukhang makatwiran… Kung humingi sila ng karunungan mula sa Diyos, hindi Niya sila pinahintulutan na magkamali sa ganitong paraan.” — PP 506.2

Ang kabiguang ito na kumunsulta sa Diyos ay sumasagisag sa panganib ng simbahan sa kasalukuyan. Sa huling gawain, marami ang gagawa ng alyansa o magpapasya batay sa pangkaraniwang pang-unawa o simpatya kaysa sa patnubay ng Diyos. Ngunit sa kabila ng ganitong mga pagkakamali, ang awa ng Diyos ay gagana upang disiplinahin ang Kanyang bayan at linisin ang kanilang kakayahang makilala ang tama.

“Madalas, ang resulta ng ating mga maling pagpili ay nagpapakita sa atin ng ating sariling kahinaan at ang pangangailangan ng pag-asa sa Diyos.” — PP 507.1

Ang paglilingkod ng mga Gibeonita sa Israel—pagtatabas ng kahoy at paghila ng tubig para sa santuwaryo—ay hindi sumpa kundi biyaya. Inilapit sila nito sa katotohanan ng Diyos, at sa pamamagitan ng paglilingkod ay nasantuwaryo sila. Ang biyaya ay hindi lamang nagligtas sa kanila—kundi nagbigay din ng lugar sa kanila sa sambahayan ng Diyos.

Ang inspirasyon ay nagpapaliwanag na ang karanasan ng mga Gibeonita ay sumasagisag sa mga Gentil na, kahit minsang wala sa tipan, ay naghahanap ng kanlungan sa mga tao ng Diyos bago ang paglilinis ng simbahan.

“Ang mga magpapakumbaba at tatanggap ng kanilang lugar bilang mga lingkod sa bahay ng Diyos ay mapapangalagaan kapag dumaan ang mga maninira… Ang tipan ng kapayapaan na kanilang gagawin ay igagalang ng Panginoon kapag sumunod sila sa Kanyang awtoridad at katotohanan.” — 1TG 38:27; 2SR 155.2

Ang mga Gibeonita ay kumakatawan sa mga taong maaaring unang magpakita ng maling intensyon ngunit kalaunan ay patunayan ang kanilang katapatan sa katotohanan. Ang kanilang presensya ay nagsisilbing banal na pagsubok upang ipakita kung ang simbahan ay uasa sa pangkaraniwang paghusga o sa banal na paghahayag. Ito ay babala sa simbahan sa mga huling araw na “humingi ng payo sa bibig ng Panginoon” bago pumasok sa anumang espiritwal na alyansa o tanggapin ang mga bagong konberso sa pamumuno o impluwensya.

Espiritwal at Eskatolohikal na Aplikasyon

Sa mga huling araw, kapag naabot na ng espiritwal na pananakop ng mundo ang sukdulan, muling lilitaw ang mga “Gibeonita”—mga kaluluwa na, kahit hindi pa perpekto sa pag-unawa, ay hahanap ng tipan ng kapayapaan. Ang ilan ay manggagaling sa Babilonya, ang iba mula sa mga sistemang makamundo, na kumikilala sa kapangyarihan ng katotohanan ng Diyos (Pahayag 18:4).

Maaaring hindi ganap na dalisay ang kanilang motibo, ngunit lilinisin sila ng Diyos sa pamamagitan ng paglilingkod at disiplina. Ang mga tapat, sa kabilang banda, ay dapat mag-ingat sa mga mapanlinlang na alyansa, na alalahanin na kahit mabubuting layunin na desisyon na ginawa nang walang pagkonsulta sa Diyos ay nagdudulot ng kompromiso at pagkawala ng kakayahang makilala ang tama.

“Sa paglilinis ng simbahan, bawat elemento ng panlilinlang ay ilalantad. Tanging ang mga ginabayan ng Espiritu lamang ang makapaghihiwalay sa tunay at maling alyansa.” — SRod Series, cf. 1TG 8:25-27

Isaalang-alang ang Mga Sumusunod

❖ Mapanlinlang na mga Sugo
— Si Rahab ay nagsinungaling nang kusa upang iligtas ang mga espiya. Gayunpaman, ang mga Gibeonita ay sinadyang nagsinungaling, may layuning mangloko, gamit ang tuso at panlilinlang (tingnan Genesis 3:1a).
— Bilang resulta, si Rahab ay nakamtan ang ganap na pagkamamamayan sa Israel, ngunit ang mga Gibeonita ay nanatiling mga lingkod ng Israel magpakailanman.
— Sa kabilang banda, nagkulang ang mga pinuno ng Israel sa pamamagitan ng hindi pagkonsulta sa Diyos (Josh. 9:14).

Konklusyon
Ipinapakita ng kwento ng mga Gibeonita ang kababalaghan ng banal na biyaya sa gitna ng kahinaan ng tao. Nagkamali ang Israel sa paghuhusga, ngunit ginawang awa ng Diyos ang pagkakamaling iyon. Ang mga Gibeonita, kahit mapanlinlang, ay naging tapat na lingkod sa santuwaryo at isang patuloy na patotoo na ang biyaya ay namamayani sa paghuhusga kapag may handang sumunod sa katotohanan.

Sa ating panahon, ang salaysay na ito ay nagbibigay ng babala at paghihikayat sa atin:

Humingi ng payo mula sa Diyos sa bawat desisyon (Joshua 9:14);
Kilalanin ang pagkakaiba sa pagitan ng tunay na pananampalataya at mapanlinlang na alyansa;
Tangkilikin ang kamalayan na ang biyaya ng Diyos ay nakakatuklas ng halaga sa hindi inaasahang mga lugar, na nagiging daan upang ang mga naligaw ay maging tapat na lingkod.

Sa huli, ang tipan ng mga Gibeonita ay nagpapahiwatig ng pangwakas na pagdapo ng mga tapat na kaluluwa sa purified na kaharian—mga kaluluwang dating malayo, ngunit dinala nang malapit sa pamamagitan ng dugo ni Cristo at ng walang hanggang tipan ng biyaya (Efeso 2:13).

Huwebes – Oktubre 9, 2025
Kamangha-manghang Biyaya – Pagpapala at Sumpa
Joshua 9:21-27; Hukom 11:29-40; Awit 15:4; Awit 24:4; Eclesiastes 5:2, 6; 2 Samuel 6:11; Nehemias 7:25; Ezekiel 18:23; Ezekiel 33:11; Genesis 15:16

"Ngayon ay nasa ilalim kayo ng sumpa: Hindi kayo kailanman malalaya sa paglilingkod bilang mga tagaputol ng kahoy at tagadala ng tubig para sa bahay ng aking Diyos" (Joshua 9:23)

Pangkasaysayan at Moral na Kaligiran
Matapos matuklasan ang panlilinlang ng mga Gibeonita, hindi kayang sirain ng Israel ang kanilang panata, sapagkat ang paglabag sa kanilang tipan ay magiging kawalang-galang sa pangalan ng Diyos sa harap ng mga Hentil (Joshua 9:18–20). Kaya’t idineklara ni Josue silang isinumpa—hindi sa ganap na pagkawasak, kundi sa walang hanggang paglilingkod bilang mga tagaputol ng kahoy at tagadala ng tubig para sa bahay ng Diyos (v. 23).

Ang unang tingin na sumpa ay, sa katunayan, isang kamangha-manghang gawa ng biyaya. Sa halip na ganap na pagkawasak, binigyan sila ng lugar sa paglilingkod sa santuwaryo—ang mismong sentro ng gawaing pagtubos ng Diyos. Ang kanilang kaparusahan ay naging kanilang kaligtasan; ang kanilang paglilingkod ay naging kanilang pagtubos.

Pinagsamang Katarungan at Awa ng Diyos
Sa paningin ng tao, karapat-dapat na hatulan ang mga Gibeonita dahil sa kanilang panlilinlang. Ngunit ang Diyos, na “ay walang kasiyahan sa kamatayan ng masama” (Ezekiel 33:11), ay ginawang biyaya ang kanilang sumpa sa pamamagitan ng tipan. Pinahintulutan Niya ang kanilang buhay na maligtas—hindi upang hikayatin ang panlilinlang, kundi upang ipakita na ang pagsisisi at pagsunod sa banal na awtoridad ay nagbabago ng paghuhusga sa awa.

Ang gawaing ito ay nagpapakita ng ugnayan ng katarungan at biyaya sa ebanghelyo. Ang kasalanan ay humihingi ng kaparusahan, ngunit ang awa ay nagbibigay ng daang pagtubos.

"Nagkita ang awa at katotohanan; naghalikan ang katuwiran at kapayapaan" — Awit 85:10

Ang pakikitungo ng Diyos sa mga Gibeonita ay nagpapakita ng Kanyang karakter: Siya ay nagtutuwid, ngunit nagliligtas; Siya ay humuhusga sa kasalanan, ngunit tinutubos ang makasalanan.

Propetik at Espiritwal na Kahalagahan

Ang paglilingkod ng mga Gibeonita sa santuwaryo ay naglalarawan ng pagpasok ng mga Hentil sa tipan sa pamamagitan ng paglilingkod at pananampalataya. Ang kanilang mababang posisyon sa templo ay isang propetikong anino ng mga taong, kahit minsang nalinlang ng kamalian at makamundong mga bagay, ay magiging tapat na lingkod sa bahay ng Diyos.

"Ang mga nais maging dakila sa kaharian ay dapat maging mga lingkod ng lahat. Ang landas tungo sa tunay na pagpaparangal ay dumadaan sa mapagkumbabang paglilingkod." — DA 437.2

Ang kanilang tungkulin bilang tagaputol ng kahoy at tagadala ng tubig ay kumakatawan sa mga taong, kahit minsang malayo sa katotohanan, ay ilalaan ang kanilang buhay sa mapagkumbabang pagsunod sa layunin ng Diyos sa mga huling araw. Sila ay nagiging simbolo ng pagbabago—mula sa sumpa tungo sa pagkakabanal, mula sa panlilinlang tungo sa tapat na paglilingkod.

Sa propetikong talaan ng panahon, ito ay sumasalamin sa pagkakatipon ng mga Hentil sa pagtatapos ng gawaing ebanghelyo—ang espiritwal na “mga dayuhan” na sasama sa tipan ng Israel:

"Gayundin ang mga anak ng mga dayuhan, na sasama sa Panginoon, upang paglilingkuran Siya, at mahalin ang pangalan ng Panginoon, upang maging Kanyang mga lingkod… sila rin ay dadalhin Ko sa Aking banal na bundok." — Isaias 56:6–7

Mga Aral mula sa Spirit of Prophecy (SOP)

Binibigyang-diin ni Ellen G. White na ang katapatan ng Israel sa pagpapanatili ng kanilang panata, sa kabila ng panlilinlang ng mga Gibeonita, ay nagdala ng kaluwalhatian sa pangalan ng Diyos. Ang kanilang tapat na kilos ay nagpakita na ang bayan ng Diyos ay dapat sumalamin sa Kanyang katuwiran at katotohanan kahit na nalinlang:

"Ipinagbawal ng Diyos sa kanila na gumawa ng anumang tipan sa mga bansa na sumasamba sa diyos-diyosan. Ngunit ang panata na nangyari ay kailangang panatilihin, kahit pa ito ay nakamit sa pamamagitan ng panlilinlang. Hindi natapangin ng mga Hebreo na sirain ang kanilang pangako, sapagkat ito ay ginawa sa pangalan ng Panginoon." — Patriarchs and Prophets, p. 506.3

Idinagdag niya na ang mga Gibeonita, kahit inilagay sa paglilingkod, ay nakasalamuha nang direkta sa santuwaryo, kung saan natutunan nila ang pagkatakot sa Panginoon. Sa pamamagitan ng mapagpakumbabang disiplina na ito, sila ay naging tapat na tagasuporta ng layunin ng Diyos at nagkaroon ng mahalagang papel sa muling pagtatayo ng Jerusalem sa ilalim ni Nehemias (Neh. 7:25).

Sa gayon, ipinapakita ng Spirit of Prophecy na ang biyaya ay madalas na nakatago sa anyo ng pagtutuwid—ang mukhang kaparusahan ay minsang mismong paraan upang maligtas ang kaluluwa.

Tinutukoy ng inspirasyon ang mga Gibeonita bilang mga propetikong simbolo ng mga Hentil na hahanapin ang kanlungan sa ilalim ng tipan ng kapayapaan sa huling yugto ng gawaing ebanghelyo. Ang kanilang paglilingkod ay tumutugma sa tungkulin ng mga nabagong bansa na tumutulong sa paglilingkod ng nalinis na iglesia, tinutupad ang Isaias 61:5–6:

"At ang mga dayuhan ay tatayo at aalagaan ang inyong mga kawan, at ang mga anak ng mga dayuhan ay magiging mga magsasaka at mga tagapangalaga ng inyong ubasan. Ngunit kayo ay tatawaging mga saserdote ng Panginoon."

"Ang mga Gibeonita ngayon—yaong tumatanggap ng katotohanan sa huling bahagi ng araw ng biyaya—ay hindi itatapon, kundi magsisilbi bilang mga katuwang sa bahay ng Panginoon. Ang sumpa ay magiging kanilang pagpapala." — 2SR 155.2; 1TG 38:27

Sa antitypical na konteksto, kapag ang “espiritwal na Jericho” (ang kasalukuyang kaayusan ng mundo) ay malapit nang bumagsak, marami na minsang nakatayo sa labas ng katotohanan ang hahanapin ang paglilingkod sa ilalim ng watawat ng kaharian. Ang kanilang kababaang-loob ay magbibigay sa kanila ng lugar sa banal na kaayusan—hindi bilang mga pinuno, kundi bilang mga banal na lingkod sa huling gawain ng Diyos.

Teolohikal na Pagninilay: Ang Paradox ng Sumpa

Ang pariralang “You are now under a curse” (Josue 9:23) ay nagpapakita ng isang banal na paradox. Ang sumpa ay disiplinaryo, hindi mapanira; ito ay pangwasto, hindi mapaparatang. Ang mismong kilos na naglimita sa kanilang kalayaan ay naging daan upang makilala nila ang buhay na Diyos.
Sa propetikong simbolismo, ito ay tumutukoy sa paglilinis ng biyaya sa harap ng hatol—ang Diyos ay pumipigil sa kalayaan ng makasalanan upang siya’y magkaroon ng buhay na walang hanggan.

"Whom the Lord loveth He chasteneth, and scourgeth every son whom He receiveth." — Hebreo 12:6

Ang paglilingkod ng mga Gibeonita ay panlabas na simbolo ng panloob na pagbabago: mula sa paghihimagsik tungo sa pagsunod, mula sa takot tungo sa pananampalataya. Sa mga huling araw, ang ganitong mga kaluluwa—mapagpakumbaba at naituwid—ay magiging mahahalagang kasangkapan sa paglilingkod ng Diyos sa pagtatatag ng Kanyang kaharian ng kapayapaan.

Isaalang-alang ang mga sumusunod:
❖ Pagpapala at sumpa
—Ang pagliligtas sa buhay ng mga Gibeonita ay maaaring magresulta sa pagsuway sa direktang utos ng Diyos (Deut. 7:1-2). Ang paglabag sa panata na ipinangako sa kanila ay itinuturing ding kasalanan (Jos. 9:19; Awit 15:4b). Paano nalutas ang dilemma na ito?
—Naligtas ang kanilang buhay, ngunit inilagay sila sa ilalim ng sumpa (Jos. 9:20-23). Ang sumpa ay ang maging lingkod mula sa isang henerasyon tungo sa susunod. Ito ay naglagay sa kanila sa malapit na ugnayan sa bayan ng Diyos, na hindi na nila nalayo (Neh. 7:6, 25).
—Higit pa rito, ang pagiging tagadala ng tubig at tagaputol ng kahoy para sa bahay ng Diyos ay naglagay sa kanila sa patuloy na pakikisalamuha sa Diyos. Sa pamamagitan ng biyaya ng Diyos, ang sumpa ay naging pagpapala.

Konklusyon: Ang Kahanga-hangang Biyaya ng Disiplinaryong Pag-ibig

Ipinapakita ng karanasan ng mga Gibeonita na ang biyaya ng Diyos ay madalas na lumilitaw sa anyo ng tila hatol.

Ang kanilang panlilinlang ay nagdala ng sumpa.
Ang kanilang pagsunod ay nagdala ng awa.
Ang kanilang paglilingkod ay nagdala ng kaligtasan.

Ang “kahanga-hangang biyaya” na ito ay nagtuturo na ang banal na katarungan at awa ay hindi magkasalungat, kundi magkatuwang na pagpapahayag ng mapagpalang pag-ibig ng Diyos.

Tulad ng ipinapahayag ng Spirit of Prophecy:
"The work of redemption is one of discipline as well as deliverance. Through service, the soul learns obedience, and through obedience, the likeness of Christ." — Ed. 125.1

Sa propetikong aplikasyon, ang mga Gibeonita ay naglalarawan ng mga tao sa huling pagkakatipon na, kahit minsang nalayo at nagkamali, ay mapagpakumbabang tatanggap ng kanilang lugar sa paglilingkod sa katotohanan. Sila ay maninindigan bilang buhay na saksi na ang sumpa ng kasalanan, kapag isinuko kay Cristo, ay nagiging pagpapala ng biyaya.

Buod ng Kaisipan
Ang “sumpa” ng mga Gibeonita ay naging kanilang tipanang pagpapala. Sa pamamagitan ng pagsunod at paglilingkod, natagpuan nila ang kaligtasan sa ilalim ng mismong Diyos na minsang kanilang kinatatakutan. Ang kanilang kwento ay isang propetikong parabula para sa pangwakas na gawain ng pagtubos—kung saan ang biyaya ng Diyos ay magtataka sa kahit sa mga nalinlang, na binabago ang hatol sa awa at ang paglilingkod sa kabanalan.

"Blessed are the meek: for they shall inherit the earth." — Mateo 5:5

Biyernes - Oktubre 10, 2025
Prophetic Insight: Karagdagang Propetikong Pananaw at Pag-aaral
Tema: Nabigla sa Biyaya — Ang Awa ng Diyos ay Ipinapakita sa Hindi Inaasahang Lugar
Pangunahing Sanggunian: Josue 2; Josue 9; Hebreo 11:31; Roma 5:2; Efeso 2:8; Tito 2:11–14; Ezekiel 9; Pahayag 7; Pahayag 18:4

Ang Propetikong Pagkakaugnay ng Biyaya: Mula kay Rahab hanggang sa mga Gibeonita

Ang mga kwento nina Rahab at ng mga Gibeonita sa aklat ng Josue ay bumubuo ng isang tuloy-tuloy na propetikong linya na nagpapakita kung paano umaabot ang biyaya ng Diyos sa kabila ng inaasahang hangganan ng Israel, tinatanggap ang mga nagsisisi mula sa mga Gentil na kumikilala sa soberanya ng Diyos.

Ang pananampalataya ni Rahab, na ipinamalas sa pagtatago sa mga espiya, ay nagpakita ng indibidwal na biyaya—ang pagtubos ng makasalanan sa pamamagitan ng pananampalataya.
Ang tipan ng mga Gibeonita ay nagpakita ng panlahat na biyaya—ang pagtanggap ng isang buong komunidad sa paglilingkod sa Diyos.
Magkasama, bumubuo sila ng propetikong hulmahan kung paano gumagana ang awa ng Diyos, parehong sa personal at kolektibong paraan, na nagbabago ng hatol tungo sa kaligtasan.

"The call of mercy is made to all, and those who accept it, though once strangers and sinners, are no more foreigners, but fellow citizens with the saints." — Efeso 2:19; cf. COL 385.3

Samakatuwid, ang biyaya ng Diyos ay hindi sentimental kundi nagpapabago—binabago nito ang kalagayan ng makasalanan, inihihiwalay siya mula sa paghihimagsik tungo sa paglilingkod, mula sa panlilinlang tungo sa debosyon.

Biyaya Bilang Tulay sa Pagitan ng Hatol at Awa

Sa bawat pangyayari, ipinapakita ng mga karanasan ng Israel kay Rahab at sa mga Gibeonita ang tensyon sa pagitan ng katarungan at awa, at kung paano nagiging tulay ang biyaya sa dalawa.

Nanirahan si Rahab sa gitna ng nalalapit na pagkawasak ng Jerico, ngunit sa pamamagitan ng pananampalataya, natagpuan niya ang kaligtasan.
Nanirahan ang mga Gibeonita sa ilalim ng sumpa ng paglilingkod, ngunit ang sumpang iyon ay naging daan ng kanilang kabanalan.

Ipinapakita nito na ang hatol ng Diyos ay hindi bumabagsak nang walang biyaya na nag-aalok ng paraan ng pagtakas muna. Tulad ng pulang tali ni Rahab na humuhudyat ng dugo ni Cristo, ang paglilingkod ng mga Gibeonita ay nagpahiwatig ng kapangyarihan ng pagpapabanal sa pamamagitan ng mapagkumbabang paglilingkod sa bahay ng Diyos.

"Justice and Mercy stood apart, in opposition to each other, separated by a wide gulf. The Lord our Redeemer has bridged that gulf with His own cross." — FLB 107.5

Sa propetikong pagkakasunod-sunod, ang mga pangyayaring ito ay nagpapatukoy sa huling eksena ng hatol, kung saan ang awa ay ipapakita pa rin sa mga nagsisisi kahit na bumagsak ang mga pader ng espirituwal na Jerico (ang tiwali na sistema ng mundo) sa kautusan ng Diyos.

Ang Spirit of Prophecy: Ang Biyaya na Nakakagulat

Paalaala ni Ellen G. White: Madalas na lumilitaw ang awa ng Diyos sa pinaka-hindi inaasahang lugar:

"The grace of Christ is to control the temper and the voice. Its working will be seen in gentleness, forbearance, patience, and love." — COL 101.3

Ipinaliwanag din niya na ang bawat tila pagkabigo o pagkadismaya sa pamumuno ng Diyos—tulad ng karanasan sa “pagdaan ng panahon” noong 1844 (CET 54.1)—ay isang pahayag ng nakakagulat na biyaya. Ang tila “sumpa” ay naging paraan ng paghahanda, pinapabuti ang pananampalataya ng Kanyang bayan para sa mas mataas na liwanag.

Gayon din, ang pagkukulang ng Israel na humingi ng gabay sa Diyos sa pakikitungo sa mga Gibeonita (Jos. 9:14) ay nagdala ng disiplina ngunit nagbukas din ng oportunidad. Ang kanilang pagkakamali ay hindi winasak ang layunin ng Diyos; sa halip, ipinakita nito ang isa pang dimensyon ng awa—isang pangalawang pagkakataon na nakabalot sa pagtutuwid.

"The trials and disappointments of this life are God’s workmen to remove the impurities and roughness from our character." — MB 10.1

Kaya, ang biyaya ay hindi lamang nagpapatawad ng kasalanan—ito ay nagtuturo, nagdidisiplina, at nagbabalik-loob.

Prophetikong Pananaw: Biyaya at Paglilinis ng Kaharian

Pinalalawak ng inspirasyon ang araling ito sa propetikong paraan: parehong sina Rahab at ang mga Gibeonita ay humuhudyat sa mga Gentil na magbabalik-loob at makikisama sa mga pinatnubay at nalinis na bayan ng Diyos sa huling pagpapanumbalik ng Kanyang Kaharian sa lupa. Ang “nakakagulat na biyaya” na umabot kay Rahab at sa mga Gibeonita ay muling aabot sa maraming kaluluwa sa antitypical na pananakop ng Canaan—ang pagtatatag ng matuwid na pamamahala ng Diyos sa mga buhay.

"In this final deliverance, many from the Gentiles will come, as did the mixed multitude from Egypt, and as did Rahab and the Gibeonites, to join themselves to the purified church of God." — 2SR 154–155

Ang mga kaluluwang ito, na minsang bahagi ng Babilonya o espirituwal na Canaan, ay maglilingkod sa Kaharian bilang mga katulong, tagapagtayo, at saksi ng natupad na biyaya. Ang kanilang pagbabalik-loob ay magpapagulat kahit sa mga matagal nang nasa pananampalataya, katuparan ng propesiya:

"And many that are first shall be last; and the last shall be first." — Mateo 19:30

Ipinapakita ng inspirasyon na ang “nakakagulat na biyaya” ay makikita sa panahon ng paglilinis ng simbahan (Ezekiel 9), kung saan ang tapat at mapagkumbaba ay tatanggap ng “tatak” ng kaligtasan (ang selyo ng 144,000), habang ang mga hindi tapat sa Zion ay mawawala sa kawalang-pananampalataya. Ang mga tutugon sa biyaya, anuman ang nakaraan nila, ay makakapasok sa tipan kasama ng Kordero at makakatulong sa pagpapahayag ng mensahe ng Kaharian sa mga bansa.

Teolohikal na Pagninilay: Biyaya na Humahatol at Nagliligtas

Ang biyaya ay hindi pagpapabaya—ito ay kapangyarihan ng Diyos na nagbabago ng hatol tungo sa pagtubos.
Ang parehong banal na presensya na sumira sa Jerico ay nagligtas kay Rahab. Ang parehong katarungan na sumumpa sa mga Gibeonita ay ginawa silang mga lingkod sa santuwaryo.

Sa propetikong tipolohiya:

Si Rahab ay kumakatawan sa mga indibidwal mula sa Babilonya na naniniwala sa mensahe at nakakahanap ng kaligtasan bago bumagsak ang kapahamakan (Pahayag 18:4).
Ang mga Gibeonita ay kumakatawan sa mga bansa o grupo na naghahanap ng kapayapaan at tumatanggap ng paglilingkod sa katotohanan matapos mabunyag ang panlilinlang.

Parehong natagpuan ang biyaya sa gitna ng hatol—tulad ng sa huling paglilinis, ang isang tirahan mula sa lahat ng mga bansa ay tatangayin sa Kaharian habang ang mga hindi sumusunod ay mapuputol.

"When the Lord shall have washed away the filth of the daughters of Zion... then shall the branch of the Lord be beautiful and glorious." — Isaias 4:4–5; 2TG 44:37

Kaya, ang biyaya ay may dobleng layunin sa propesiya: sineselyuhan nito ang tapat at hinahatulan ang mapagkunwari, inihahanda ang isang dalisay na simbahan na karapat-dapat sa Kaharian.

Panawagan sa Paglago sa Biyaya

Tulad ng pagpapayo ni Pedro:
"But grow in grace, and in the knowledge of our Lord and Saviour Jesus Christ." — 2 Pedro 3:18

Ang mga pag-aaral sa linggong ito—from pangalawang pagkakataon ng Israel hanggang sa pananampalataya ni Rahab, mula sa panlilinlang ng mga Gibeonita hanggang sa kanilang paglilingkod—ay nagpapakita ng progresibong panawagan sa espirituwal na kapanahunan.
Ang “paglago sa biyaya” ay nangangahulugang paglipat mula sa pagtanggap ng awa tungo sa pagiging instrumento ng awa—tapat, mapagkumbaba, at masunuring lingkod sa redemptive plan ng Diyos.

Ang huling henerasyon—ang mga may selyo ng kaligtasan—ay ganap na magpapakita ng biyayang ito. Ipapakita nila ang karakter ni Cristo sa isang mundong pinatigas ng kapalaluan at kawalang-pananampalataya.

"Only those who have overcome through the blood of the Lamb and the word of their testimony will share in the glory of His Kingdom." — 1TG 37:23; GC 425.1

Buod: Ang Huling Mensahe ng Nakakagulat na Biyaya

Uri

Halimbawa

Propetikong Kahulugan

Pananampalataya ni Rahab

Indibidwal na pagtubos sa pamamagitan ng paniniwala at pagsunod

Panawagan sa tapat na kaluluwa mula sa Babilonya

Tipan ng mga Gibeonita

Panlahat na biyaya sa mapagkumbabang paglilingkod

Pagtitipon ng mga bansa sa pinatnubay na simbahan ng Diyos

Pangalawang Pagkakataon ng Israel

Biyaya na nagbabalik ng pananampalataya sa walang pananampalataya

Awa ng Diyos sa natitirang tao bago magsimula ang hatol

Paglilingkod sa Santuwaryo

Paglilingkod na nagiging pagpapabanal

Disiplina bilang paraan ng pagbabago

Nakakagulat na Biyaya

Sumpa na naging biyaya

Huling pahayag ng pag-ibig ng Diyos bago magsara ang probasyon

Pangwakas na Kaisipan

Ang mensahe ng linggo, “Nabigla sa Biyaya,” ay nagtatapos sa pahayag na ang awa ng Diyos ay hindi random—ito ay propetikong nakaayos. Ang biyaya ay sumusunod sa banal na kaayusan: nauuna sa hatol, binabago ang mapagkumbaba, dinidisiplina ang mga naligaw, at pinangangalagaan ang tapat.

Tulad ng pulang tali ni Rahab at paglilingkod ng mga Gibeonita, bawat tanda ng pagsunod ngayon ay nagmamarka sa mga tatayo sa darating na paglilinis. Ang pagiging “nabigla sa biyaya” ay ang pagtuklas na ang mga hatol ng Diyos ay mapagliligtas at ang Kanyang awa ay walang hanggan.

"In the final revelation of His glory, the light of His grace will shine brightest in the darkest hour of earth’s history." — COL 415.5

Ang huling gawa ng biyaya ay kasalukuyang isinasakatuparan. Tayo ba, tulad nina Rahab at ng mga Gibeonita, ay mapagkumbabang tatanggap sa ating lugar sa ilalim ng tipan ng awa bago bumagsak ang mga pader ng espirituwal na Jerico?

Mula sa Panulat ng Inspirasyon

"Ang mga anak ng Israel ay dapat manirahan sa lahat ng lupain na itinakda sa kanila ng Diyos. Ang mga bansang tumanggi sa pagsamba at paglilingkod sa tunay na Diyos ay aalisin sa kanilang mga lupain. Ngunit layunin ng Diyos na sa pamamagitan ng pagpapahayag ng Kanyang karakter sa Israel, ang mga tao ay maakit sa Kanya. Sa buong mundo, ang imbitasyon ng ebanghelyo ay dapat iparating. […] Lahat ng tulad nina Rahab na taga-Canaan, at Ruth na taga-Moab, na lumihis mula sa pagsamba sa diyos-diyosan patungo sa pagsamba sa tunay na Diyos, ay dapat makiisa sa Kanyang piniling bayan." — EGW (Christ’s Object Lessons, p. 290)

https://bit.ly/SS25-Q4-L2

https://bit.ly/SS25-Q4-L2-Tag

Page updated

Google Sites

Report abuse