Sneeuw in de Queyras, pret op conglomeraat en de Martje nieuwsflits
Post date: Jul 19, 2011 1:49:51 PM
We zitten weer waar we willen zitten: in de Franse bergen
's Avonds drinken we onze koffie bij 't kampvuur
Op reis
Op weg naar Zuid-Frankrijk over de Route du Soleil (een grote tolsnelweg) kwamen we om de haverklap lifters tegen op de parkeerplaatsen. Twentenaren Friso en Hanne waren de gelukkigen om op ons achterbankje plaats te nemen. De een was natuurkundeleraar in opleiding en de ander psychomotorisch therapeut (of zoiets). Ze vertelden op weg te zijn naar een klooster alwaar ze een week lang zouden zwijgen, iets wat ze een mooie uitdaging leek. Wij vermoedden ook dat het een uitdaging zal worden want het zijn gezellige kletsers.
In plaats van ze (zoals afgesproken) eruit te gooien bij de afrit, besloten we het sympathieke tweetal af te leveren bij hun hotel te Nancy. Daarvoor moest wel -drie man sterk- een stadsplattegrond geraadpleegd worden.
Bart met lifters Hanne en Friso
Aan de bodylanguage zie je dat de lifters twijfelen aan Barts routeplanning, die hij hier uit de doeken doet. Maar Bart maakte zijn woorden waar en vond het hotel in mum van tijd (aan mij had hij even niets, omdat ik natuurlijk druk aan het fotograferen was)
Het laatste klimnieuws
links: Bart klimt een 6B+ op sector Biotope, Mont Dauphin Fort. Je kunt goed zien dat het rotstype conglomeraat is
Mont Dauphin blijft ons verrassen, sector Biotope met een zestal twee-touwlengtes (1e lengte zessen, 2e lengte zevens) kenden we nog niet. Normaal gesproken is deze westwand te warm in de zomer, maar de temperatuur was de laatste dagen heel aangenaam, zo'n 21 graden. We konden 's middags dus fijn in de zon klimmen op Biotope. De rots is wat brokkelig onderin, maar na een paar meter al is het van prima kwaliteit en een waar genot om op te klimmen. Het conglomeraar is goed ruw, de grepen afwisselend (als je ze kunt vinden:-), de routes zijn lekker lang, eerst loodrecht dan overhangend... wat wil je nog meer? En er was geen hond.
Dat was wel anders op onze projectwand, El Pouding. Daar zitten een 7B 'Bossa Nova' en een 7C 'Parfum d'Orient' waar we een oogje op hebben. Bossa Nova is in the bag, maar de 7C hebben we nog niet kunnen proberen, want de vier klimmers die er waren (voor 111 routes) stonden in de rij voor die route. Putain! Normaal komen er alleen vijvenklimmers naar Mont Dauphin Fort en net als je een 7C wil projecten duiken er zevenklimmers op.... Gelukkig hebben wij de tijd.
Op het moment valt er weinig te klimmen, want het is regenen geblazen (ik schrijf dit in een hevig beslagen busje dat in 't modderig geworden Polenbos staat). De regen is maar van korte duur: vanaf morgen wordt het volgens het weerbericht weer zonnig met een prettige 21 graden. Dat hier af en toe een bui valt is vaste prik, want we zitten in de schaduw van het Queyrasgebergte dat bekend staat als regenmagneet in de zomer. In de Queyras is vannacht zelfs verse sneeuw gevallen, al vanaf een meter of 1600. In twaalf jaar tijd hebben we nog nooit zo laag sneeuw zien liggen in juli (we komen hier zo om de paar jaar).
Tour de France perikelen
We staan trouwens vlakbij een etappe van de Tour de France gekampeerd, een etappe die morgen plaatsvindt. Van Gap rijden ze met de N94 langs Guillestre naar Italië. Het is dan ook ongebruikelijk druk in de regio. Wij vinden er weinig aan en gaan morgen gewoon klimmen.
De jongens van de Tour de France zullen het nog koud krijgen, er is een vers pak sneeuw in de bergen gevallen
De Martje nieuwsflits
Iedereen kijkt natuurlijk reikhalzend uit naar het laatste nieuws over Martje, ons wollige huisdier dat we gestald hebben bij m'n ouders (en die haar nu zo'n beetje geadopteerd hebben). Ze heeft daar een luxe buitenverblijf gekregen ter grootte van een voetbalveld. Nou ja, driekwart tuin, maar het is in elk geval veel groter dan ons busje! Het blijkt dat ze erg van graven houdt en zich niet tot haar zandbak beperkt (een actiefoto in de zandbak zie je hieronder, klik op de foto voor een vergroting). Nee, ze graaft overal! En inmiddels is ze daar zo handig in geworden, dat het heuse tunnels worden.
Bang voor uitbraak moet mijn moeder nu elke avond de gaten weer dichtgooien. Een verbaasde Martje kan weer opnieuw beginnen zodra ze wakker wordt, een waar Sisyphuskarwei.
Ook als het om haar broodnodige vachtverzorging gaat, misdraagt zij zich. Zodra het konijnenborsteltje in zicht komt gaat ze ervandoor. Mijn arme, nagenoeg bejaarde ouders, mogen dan in het grote verblijf achter haar aan rennen. Gelukkig zijn het zachtaardige dierenvrienden in hart en nieren en vergeven ze ons diabolische konijn alles.
Martje schudt hier mijn moeder af, die alleen maar haar vacht wil borstelen. Iets dat met zo'n boven- en ondervacht toch echt nodig is...