Alcalali: klimmen boven het cactusbos

Post date: Dec 31, 2010 2:39:36 PM

We blijven rondtrekken in de regio. Dat kun je wel een poos volhouden want de steile bergen maken dat je voor hemelsbreed 30 kilometer gerust een uur kunt uittrekken. We hebben nabij het dorp Alcalali geklommen boven een cactusbos.

Een cactusvrucht waar Bart -ondanks mijn waarschuwing voor de stekeltjes- zomaar een hap uit nam. De eigenwijze drol is lang bezig geweest om alle stekeltjes uit zijn lippen te krijgen :-)

Zo groeien ze aan de cacti

Vlakbij, aan de rand van een bamboebos aan een rivier, hebben we een mooie kampeerplaats gevonden. We hebben uitzicht op de rotsen, wat wil je nog meer? Nou, misschien dat die honden eens ophouden met blaffen... Dat heb je nou altijd op het Spaanse platteland: waakhonden aan de ketting die non-stop blaffen. Je vraagt je af wat voor waarschuwingsfunctie dat nog heeft.

We zijn op onze vorige kampeerplek trouwens meer fortuinlijke honden tegengekomen: een club van vijf zwerfhonden -een kruising Rottweiller, drie windhonden en een herder- die genoten van het vrije leven en elke avond rond dezelfde tijd langskwamen. Ze blaakten van gezondheid en met mensen wilden ze niets te maken hebben (logisch, als die je aan de ketting leggen!)

Ons bamboebos, met uw 2 meter lange maatstaf Bart ter indicatie van de hoogte:

Zoals gebruikelijk vinden de Spaanse boeren het geen enkel punt dat we aan de rand van hun sinaasappelplantage overnachten. Er kwamen allerlei mensen langs die ons een fijne dag wensten. Vanochtend hebben we zelfs een boeiend gesprek gehad met een Ecuadoriaan, die voorzien van een grote plastic zak langs de rivieroever 'jutte.' Wat hij verzamelde weten we niet, zo goed is ons Spaans namelijk niet. Omdat het onderwerp het weer was -bewolkt en koud volgens hem, bewolkt en best warm volgens ons- kwamen we er wel uit in het Spaans. We hebben ook begrepen dat de zwartwit gestreepte 'alpinomuts' die hij droeg door zijn moeder in Ecuador voor hem gebreid was en hem heerlijk warm hield tijdens de winter.

Het klimmen in Alcalali

Zoek de klimmers

Terug naar de rots, want die was weer mooi! Opvallend aan de Alcalali rotsen is de grote variëteit aan grepen: gaten, sleuven, randen, watergaten en tufa's wisselen elkaar af. De rots is vertikaal tot matig overhangend, niet afgeklommen en 2 minuten van de parkeerplaats verwijderd.

Een update voor de topo vind je trouwens op Rockfax.com en daar staat ook in dat het rechter deel van de wand verboden terrein is verklaard. Dit omdat de Britse eigenaar van een naburig huis de klimmers ergerlijk vond (die konden vanuit enkele klimroutes zijn tuin inkijken). Hij staat erom bekend dat hij ze met z'n tuinslang natspuit. Grappig genoeg heb je als klimmer zelden problemen met Spaanse huizenbezitters, die zijn kennelijk beter gehumeurd.

Dat de Kerstvakantie in volle gang is merk je aan alle buitenlandse klimmers: Zweedse, Duitse, Italiaanse en Engelse klimmers bevolken de rotsen. Gezellig natuurlijk! Je kunt fijn Engels met ze praten en zeker nu we zo lang met zijn tweetjes rondreizen, is het leuk om met zoveel verschillende mensen te praten uit allerlei landen, die ook nog eens dezelfde hobby/passie hebben.

Links: Bart klimt een 7a (rotpunkt) te AlcalaliBart en ik baarden overigens de nodige opzien. Wij allebei omdat we het waagden boven de haak lastige klimpassen te doen (op de een of andere manier durfden de andere Alcalali klimmers dat niet, ondanks de uitstekende behaking). Ook viel Bart op omdat hij een flink stuk rots los wist te rukken, dat met een klap op de grond knalde. Bart suisde een eind naar beneden maar werd natuurlijk keurig opgevangen, niets aan het handje. Direct na het spektakel -iedereen kwam vragen of alles oké was- ging hij weer naar boven om de route af te maken. Mijn held! Hieronder de gevallen steen en zo zie je maar, een zelfblokkerend zekerapparaat als de gri-gri is geen gek idee: krijgt de zekeraar zo'n brok op hoofd of arm, dan is de klimmer toch gered