Klimmen in Kronthal: hard zand!

Voor achtenklimmers is het Kronthal een must, die zijn er genoeg. Er is zelfs een 9a die door een stevig dak gaat en 'Aloha' heet. Het zwaartepunt van de routes ligt in de zevende graad en omdat het klimmen 'gewohnüngsbedurftig' is zit je als Ottto Modalkletterer (5c tot 6b) niet goed in het Kronthal. De waarderingen zijn niet voor de poes hebben we gemerkt en betonnen vingers kun je goed gebruiken op de (soms gehakte) sleufjes en randjes.Volgens de jongens van de topo is het Kronthal 't paradepaardje van de Vogezen, maar toevallig vonden wij Falkenfels en Roches Plates leuker. Misschien ligt het aan de typische klimstijl. Het zandsteen van het Kronthal heeft ooit deel uitgemaakt van een steengroeve en net als in ex-steengroeve Etteringen heb je er te maken met hoeken, kanten en scheuren en greeploze rots daartussen in. De wrijving is uitstekend, het is tenslotte zandsteen, en de rots raakt niet afgeklommen. Het laatste is een groot voordeel, omdat er met name in het weekend veel klimmers komen. De routes zijn modern behaakt -goed dus- maar soms zit de eerste haak hoog en moet je zeker van je zaak zijn (volgens de lokale klimmers zijn de enkelbrekersroutes niet bedoeld voor clipsticks, maar dat kun je natuurlijk zelf wel uitmaken).Er is één sector, Fausses Fractures, waar wel eens wat uitbreekt. Daar hebben we mooi niet geklommen, maar in een aangrenzende sector kreeg ik toch een steen op mijn hand geketst (m'n vingers zitten er nog aan). Dus het steenslaggevaar kun je wat ruimer nemen. Het was sowieso niet mijn dag in Kronthal, want niet lang nadat ik m'n hand bezeerde, werd ik in m'n korte broek de brandnetels in geslingerd toen Bart weer eens uit een route viel. Dit tot grote blijdschap van de teken...Dit keer kon ik geen ooievaar vinden, dus dan maar een hagedis. Een echte Kronthalhagedis!

Hieronder: een klimgreep. Helaas was 'ie al bezet met een partij hooiwagens, ook al had ik betreffende greep hard nodig in een snoeiharde 7a