Schist avonturen op 3170 m.

Post date: Sep 3, 2013 3:39:22 PM

We zitten al een tijdje in de Alpen, soms aan de Franse kant, soms aan de Italiaanse, en vonden het daarom tijd om 's een serieuze bergwand te beklimmen, lekker hoog in alpine omstandigheden. Zoiets waar je de hele dag mee op de wand zit en waar je vroeg voor op moet, omdat de rots bereiken al uren omhoog zwoegen de berg op kost. Het werd Le Taillant, een indrukwekkende puist van schist gesteente:

De zilverachtige rots, op 3000 meter hoogte gelegen, glom ons van ver tegemoet. In ons gidsje stond karige informatie, en dag 1 vonden we de wand niet eens: de hele dag liepen we ons in het zweet op een vervelende puinhelling om bij de verkeerde schistwand uit te komen.

Dag 2 hadden we meer geluk. Na een paar uur omhoog marcheren door prachtig berglandschap, hier en daar gewone bergwandelaars inhalend, bereikten we een col van 2800 meter hoog. Daar haakten de wandelaars af en gingen wij verder. De tocht voerde langs bergweiden vol bloemen, puinhellingen, rotsblokken en ijsvelden, met de onvermijdelijke fluitende marmotten om ons aan te moedigen, tot er zelfs geen marmotten meer waren (te steil en stenig voor holen). We stonden onderaan onze eerste schistwand ooit.

Maar ai, dat zag er instabiel uit! Overal lagen los gekomen blokken en stenen en het eerste stuk rots dat ik beetgreep kraakte vervaarlijk. Helmen op dus en hopen maar dat er geen gróte stenen loskwamen... In tegenstelling tot wat ons gidsje beweerde, bleek de route erg avontuurlijk: de schist was te broos om eigen protectie te plaatsen en per 50 meter touwlengte zaten er 5 of 6 haken, holy fuck... Kwam nog bij dat de lengtes soms langer dan de beloofde 50 meter waren, waardoor we touw tekort kwamen en we noodgedwongen aan running belay deden.

Soms moest je een losse steen de wand terug in duwen en er toch maar op gaan staan, fijn 10 meter boven de haak, dus we waren blij dat we onze PLB mee hadden! (zie onder) Dit apparaatje klapt na activatie een antenne uit en kan overal een signaal naar de reddingsdiensten sturen met zijn locatie.

Gelukkig lag de moeilijkheidsgraad laag (vijven en vieren) waardoor we veel reserve hadden om alles zo veilig mogelijk te klimmen. Met alleen wat kleerscheuren (mijn broekspijp sneuvelde) kwamen we aan het eind van de dag op onze top uit. Een geweldige ervaring! Maar voorlopig doen we niet nog zo'n schistwand, je moet het lot niet tarten.

En we sturen de schrijvers van het gidsje nog wel onze feedback, want die hadden ons geweldig mooie en vooral vaste schist beloofd. Dat is toch wat anders dan wat wij tegenkwamen...

Le Pouit, deel II

Dat het bij sportklimmen ook wel eens goed fout gaat, zie je onderaan een van Le Pouits klimroutes. De klimmaten van de onfortuinlijke Paulo gedenken hem daar met een zelfbedacht herdenkingsteken: een naambordje op een steentorentje met Tibetaanse vlaggetjes. Ze hebben met een glaasje bubbels op zijn behouden overgang naar het hiernamaals getoast.

Op weg naar Le Pouit kom je langs het zweefvliegtuigen vliegveldje van Saint-Crépin. Met een kabel en 'n lier worden ze pijlsnel omhoog getrokken (net als je een vlieger omhoog trekt door ermee te rennen). Een mooi gezicht!

Bart maakte een nieuwe vriendin op de parkeerplaats van Le Pouit, een hondslelijke boxer uit Duitsland: