Post date: Oct 23, 2013 3:35:02 PM
Een week terug dachten we dat het uit was met blote basten en bikini's, maar niets blijkt minder waar. Waar we nu zitten, in de buurt van Lleida, is het weer zomers warm en zonnig. Olé!
Links: Bart in blote bast in actie te St. Llorenç de Montgai (6b+ Bon món)
Onder: jawel om 18:30 gemeten, 25 graden celsius in de schaduw!
We hadden 't eigenlijk té warm op de rotsen van St. Llorenç de Montgai te beklimmen, die zoals de Engelsen dat noemen een suntrap zijn. Nou vind ik dat wel lekker, een beetje hitte bij het klimmen (hoef je niet op te warmen :-), dus dook ik iets moeilijks in. Het werd een ultrakorte 7C+ en die was ZWAAR zeg: het betere overhangwerk. Voor de klimmers: met een deadpoint naar een mono vanuit bruut kleine ondergreepjes (Bart vond ze te klein om zonder leesbril te zien :-).
Maja in 'Vor di Rei' 7c+, sector Paret de l'Os
Het okergele kalk-zandsteen van St. Llorenç is gelukkig ruw, zelfs als je gutst van het zweet blijf je aardig hangen. Je hebt sector Paret de l'Os, pal aan het weggetje en het meer met vertikale tot overhangende routes tussen de 6b en 8c. Er is een sector de berg op (10 min. lopen) die uit overhangende zevens en achten bestaat (sector Disblia), en dan zijn er nog twee langere wanden met korte touren (vooral zesdegraads lengtes): El Cilindre, Xinxetes en Esperó Remacha. Je kan dus alle kanten op én alles is nog makkelijk bereikbaar ook.
Bart wordt afgeleid van het roeien door de klimrotsen. Rechts achter z'n hoofd zie je sector El Cilindre, die inderdaad cilindervormig is
Met dat lekkere zomerse weer komt het goed uit dat de rotsen pal aan een groot meer liggen. Wij hebben er genoegelijk 'n dagje gedobberd met onze rubberboot van de Blokker. Het tochtje ging van de ene naar de andere kant van 't meer. Alleen de terugweg was iets minder ontspannen dan de heenweg, Porqué? Omdat de boot begon leeg te lopen.
Kapitein Bart heeft hard moeten roeien om ons (nog net) drijvend weer terug te brengen bij ons startpunt. Tja, zo'n rubber bootje is andere koek dan de zeewaardige zeilschepen die môneer gewend is ;-).
Om ons verblijf bij St. Llorenç nog aangenamer te maken, blijkt er fantasticó wildkamperen op loopafstand te zijn (een camping heb je ook, in het dorp dat ook St. Llorenç de Montgai heet). We stonden heel mooi en doodstil in de natuur. Op één dagje na dan...
Tot onze verrassing bleek precies langs onze kampeerbus het parcours van een jaarlijkse mountainbike-wedstrijd te lopen.
Gelukkig vinden Spanjaarden dat alleen maar gezellig, zwervers met 'n busje midden in hun race. De ene na de andere deelnemer wenste ons hijgend een mooie dag toe.