Een zeeklif beklimmen
Post date: Apr 8, 2011 2:21:42 PM
Maja op het hanglerais van de tweede lengte van Sonjannika, op de zeeklif Moro Falqui
SonjannikaWe vonden dat het hoog tijd werd om weer eens lange klimroutes te doen en kozen daarvoor het prachtig gelegen, steile rotsmassief Moro Falqui. Boven de golven van de Middelandse Zee die met veel geweld tegen de rotsen beukten, deden we onder andere de tour Sonjannika, 6 touwlengtes maximaal 6a+. Niet al te wild misschien voor ons klimniveau, maar om aan de start van de route te komen moet je een (volgens de waarschuwingsborden :-) levensgevaarlijke wandeltocht door een droge rivierkloof maken + enkele klettersteigs aan staalkabels en stukken touw maken + ongezekerd een stuk derdegraads terrein beklimmen. Het rotsmassie Moro Falqui
Het uitzicht vanuit het begin van onze klimroute
Vlakbij Sonjannika is een compleet beschut strandje tussen de hoge rotsen, dat alleen de klimmers kennen en makkelijk kunnen bereiken. Omdat Moro Falqui een weinig beklommen massief is, is het er meestal leeg terwijl een stukje verderop -waar je met auto's, rolstoelen etc. kunt komen- de massa ligt te zonnen. Dus als er nog nudistenklimmers of openlucht seksfanaten dit blog lezen: ga naar het geheime strandje bij Moro Falqui. Hoe je er komt staat in de miniguide van Rockfax en in de Deep Water Solo gids van de regio, ook van Rockfax.
Het privéstrandje van de klimmers, verscholen tussen de rotsen, wij klommen hoog aan de linkerkant:
Sonjannika was prachtig: mooie ruwe kalkrots en heel afwisselend, platen, piazzen, dakjes, hoekversnijdingen you name it. Een van de lengtes was bijzonder luchtig, je klom in overhangend terrein een grotje in de wand uit (onze koffiepauze plaats), waarbij je ineens honderd meter lucht onder je voeten had. De rotswand valt daar weg als het ware.
Het spannendste moment van de tour was toen Bart al naklimmend een joekel van een rotsblok lostrapte, dat met veel geraas naar beneden stortte. Gelukkig waren we de enige klimmers. Alleen een zeemeeuw nam er aanstoot aan en vloog krijsend op. Touren op zeekliffen zijn toch wat minder stabiel dan elders. We hadden voor alle zekerheid onze PLB mee. Ondanks het gevallen rotsblok hadden we die alweer niet nodig, gelukkig maar. Klik hier als je niet weet wat een PLB is.
Hier zie je Maja in de diepte (met groene helm)
Kunst & Cultuur pagina: Indiaas eten in Spaans gehucht
Na heel wat rondgereden en rondgekeken te hebben zijn we tot de conclusie gekomen dat je als rechtgeaarde vegetariër (óók geen vis) niet naar een authentiek Spaans restaurant kunt :-( Maar geen nood: aan de Spaanse Costas heb je Engelse bewoners en dus ook Indiase restaurants. De Engelsen kunnen namelijk niet zonder hun curries. In het kleine dorpje Alcalali op enkele kilometers van de klimrotsen hebben we heerlijk Indiaas gegeten. De ober -rechtsreeks uit Bombay afkomstig- sprak vloeiend Engels zodat we niet per ongeluk gefrituurde rat of zoiets bestelden.
De hond van de buren blafte tegen elke verdachte beweging op het terras van het restaurant, totdat zij een dooie muis op de grond ontdekte om in te rollen. Heerlijke beesten toch die honden!