Go west
Post date: Oct 12, 2013 10:27:49 AM
Het welkomscomité van La Brigue
We hebben Italië met z'n mooie eilanden gelaten voor wat het is. Het werd hoog tijd om naar het westen te gaan! Al was het maar, omdat je daar nu wat later op de avond nog daglicht hebt, en Bart daardoor niet hoeft af te wassen in het donker.
Net over de grens van Italië, in Frankrijk, stuitten we op het bergdorpje La Brigue aan de rand van natuurgebied 'Parc le Mercantour' (bekend om zijn wolven). We hebben geklommen op de nabijgelegen kalkrotsen die naar het dorp vernoemd zijn.
In La Brigue zul je niet snel verdwalen dankzij de mooie plattegrond van tegeltjes, op de muur van het dorpsplein
Ooit was La Brigue een Old School klimgebied (platen, vertikale wanden, kleine greepjes, staan op wrijving), maar sinds kort zijn ook de overhangende wanden met tufa's van haken voorzien en kan de New School bicepsklimmer zich er ook uitleven. We vonden het afwisselend klimmen op mooie kalk in bloedstollend mooie natuur (wat een uitzicht over de bergen!), een aanrader dus. Het is een warm gebied. Je kunt er in principe het hele jaar klimmen, behalve in de zomer.
Hieronder is Bart aan de gang in een van de hoeken van La Brigue (6B+)
Villanova de Prades
Na een paar dagen La Brigue zoefden we over snelle tolwegen – met onze niet zo snelle bus - naar Spanje. Daar zijn we in het noordoosten neergestreken in de Sierra de Prades. Dat is een waar klimwalhalla met topgebieden als Siurana, Montsant en Margalef. Wij zijn begonnen met het minder bekende Villanova de Prades, waar je fijn kunt wild kamperen met uitzicht over de vallei en de klimrotsen:
Links: kamperen boven de rotsen. Rechts: op het pad naar de klimrotsen kwamen we grote bidsprinkhanen tegen, die niet te beroerd waren onze schoenen aan te vallen
Het was er erg rustig en vredig, maar een keer werden wij en de bidsprinkhanen opgeschrikt door een groep van zo'n 40 Spaanse wandelaars. Ze doken op uit de struiken om een wandeling langs de rotsen te maken. Het vrolijke, praatgrage gezelschap werd door enkele serieus kijkende figuren met walkie-talkies de juiste kant op geleid (en dat terwijl hun wandelroute al met grote groene stippen gemarkeerd was).
Siurana
Na Villanova gingen we naar Siurana, wat terecht internationele faam geniet onder de sportklimmers. We kwamen er klimmers van over de hele wereld tegen, waaronder Scott Milton uit Canada! Wie kent hem niet? :-). Scott speelt een bescheiden rol in de cult klimfilm Masters of Stone IV.
Bewapend met de meest recente topo van Siurana, de verzameltopo 'Tarragona Climbs' van Dani Andrada en Pete O'Donovan, bezochten we de relatief nieuwe klimsector, Grau Massets Baix en Camí.
De ruwe grijze en geeloranje rots beviel ons uitstekend, hoewel die piepkleine randjes wel even wennen zijn: onze vingertoppen zijn nu aardig ontveld
In deze klapper van een 6c genaamd 'Happy Sixties' volg je een prachtige natuurlijke lijn in de rots (zo'n smalle piazzscheur is trouwens erg vermoeiend!)
Tot ons grote plezier blijven ze maar nieuwe routes openen in Siurana: de teller staat op 1400 en loopt nog steeds! Er lijken hier oneindig veel mooie, steile rotsen te zijn.
Enig minpuntje, op dit moment, is de kou. Voor midden oktober voelt 2 graden met windchill (overdag) frisjes aan. Tien jaar terug hadden we het hier in de winter een stuk warmer. Van lokale klimmers begrepen we dat het de laatste jaren inderdaad opvallend koud is in de regio. Gelukkig maar dat we uit de wind klimmen en in de zon en dat het volgens het weerbericht snel weer warmer zal worden.
De temperatuur daalt, dus de donsjacken zijn uit het vet gehaald