16 BeSjalach - En hij liet gaan

farao liet het volk Israël gaan.

Hij kon hen niet langer meer in zijn macht gevangen houden.

Mozes had farao gevraagd om drie dagen de woestijn in te gaan om de Eeuwige te offeren.

Wat zou er gebeurd zijn als farao Israël niet achterna was gegaan?

Zou Moshé na het brengen van de offers met Israël weer teruggekeerd zijn naar egypte?

farao ging onder in het watergraf

Eigenlijk is het een G'ds wonder dat farao Israël achterna ging. Dat hij zo getrokken door eigenbelang Israël achterna ging. Zelfs tot in de Rietzee.

Uit vrije wil is hij Israël achterna gegaan. Zijn onbedwingbare eigendunk en zelfzucht stuwden hem voort, zo dat hij niet in staat was om acht te geven op de macht van de Eeuwige. Alleen verbrokenheid had hem kunnen redden.

Zo gevangen was farao in zijn eigen machtswellust, dat 9 slagen gericht tegen de macht van de afgoden van egypte en de laatste plaag waarbij alle eerstgeborenen stierven, niet voldoende waren om hem bij zinnen te brengen. De Eeuwige had duidelijk laten zien dat Hij alleen G'd is. farao verhardde zich, steeds weer opnieuw. Op een gegeven moment is hij daarin zo ver gegaan en was de nieuwe verharding zo vanzelfsprekend, dat hij niet meer in staat was om die tegen te houden.

Met al zijn machtige strijders en strijdwagens, ging hij in het watergraf ten onder. farao mocht daaruit niet weer opstaan. Het watergraf wat ons de vrede aanbrengt was voor hem het oordeel.

Yeshua heeft de dood gevangen genomen.

Gelukkig is farao Israël achterna gegaan. Niet op de goede, maar op de verkeerde manier. Het bracht hem geen voordeel, maar oordeel. Gelukkig is zijn macht gebroken. Definitief. Israël was nu vrij om te gaan. farao kwam zijn woord opnieuw niet na. Je ziet wat voor grote gevolgen dat heeft. Aan de ene kant tot verharding en ondergang. Aan de andere kant tot verlossing vanuit loslaten en overgave, opstanding en leven met Hem.

Vanwege onze zonden moeten ook wij sterven.

De Eeuwige is Zelf in Zijn Zoon naar de aarde gekomen. Hij heeft de zonden van de wereld op zich genomen. De straf op de zonde is de dood. Hij nam de zonden van de hele wereld op Zich. Daarom oest Hij de dood sterven. Tijdens Zijn leven hier op aarde heeft Hij alle geboden, die op Hem van toepassing waren, volkomen gehouden en verwierf zo opstandingskracht.

Ook wij moeten de straf van onze zonden dragen.

De enige manier om aan die straf te ontkomen, is door deel te krijgen aan de dood en opstanding van Yeshua. Dat kan alleen als ook wij door het geloof sterven en ondergaan in het watergraf. Door volledige overgave aan Hem, die het offer bracht van voor de grondlegging der wereld, mogen we in Zijn dood gedoopt worden en vanwege Zijn opstandingskracht, opstaan in een nieuw leven. Dan mag ik sterven eer ik sterf opdat ik niet zal sterven als ik sterf. Dan mag ik opstaan in een nieuw leven. Dan leef ik niet meer, maar Yeshua leeft in mij en ik in Hem. Ondergaan in en opstanding uit het watergraf is het teken van het nieuwe leven. Als ik dan niet meer leef, maar Hij leeft in mij, mag ik Hem leven. Yeshua heeft volledig alle geboden gerespecteerd en geleefd. Als ik ten volle Hem leef, mag ik steeds meer op Hem gaan lijken. Als ik leef zoals Hij leefde, pas ik in Zijn Koninkrijk. Dan knellen zijn geboden mij niet meer. Dan zijn het liefdesregels, die ik graag wil leven.

Als ik niet wil leven, zoals Hij leefde, moet ik mij terecht afvragen of ik Hem wel liefheb. Misschien ga ik dan wel net zoals farao ten onder in het watergraf. We hebben hem tot voorbeeld om onze eigenzinnigheid af te leggen en te leven in volledige overgave. Niets uit mij maar alles uit Hem. Als mij dat niet past, pas ik niet in Zijn Koninkrijk. Dan zou het vuur van Zijn liefde voor mij een verterend vuur zijn. Laten we dan afleggen alle eigengereidheid en ons aan Hem overgeven.