Vervolg Australie

Woensdag, 9 Maart, 2011, Sydney, Quakers Hat.

Als mensen zich afvroegen of we nog ergens waren? Terug in Sydney en heel veel spannends kunnen we niet vertellen. Onze tocht over Bass street hierheen ging zonder problemen, via vissersplaatsen als Eden, Bergamui, Ulladulla, die allemaal erg op elkaar lijken, de kroeg, het supermarktje, cricketveld. Ergens een Italiaanse ijskraam waar de jonge vrouw vol trots vertelde dat zij zelf het ijs maakte en op een kaart van Italië aan de muur aanwees waar ze vandaan kwam. "Well, I cannot say that it is not lovely here, it really is............. Haar ijs was lekker, plastiek meubilair en posters van Vespa's. De sociale controle in deze plaatsen moet groot zijn en dat kunnen we positief en negatief bezien.

We vingen een vis, weer genoeg proteïnen voor 4 dagen. We kruipen zo dicht mogelijk onder de kust om tegenstroom tot het minimum te beperken. Het zijn dagen waarop we ons verliezen in boeken, ons met passerende dolfijnen vermaken. Soms bleven we een dag liggen om weer een zuidelijke wind af te wachten.

Sun Ra is in de Rode Zee en vermeldt toch weer kapingen van jachtjes. Helemaal geen lekker gebied daar, niet alleen door piraterij maar ook door de zeer onrustige toestanden in Libië en andere staten daar in de buurt.

We hebben te maken gehad met een oorwurmenplaag op het dek die na intensief gebruik van de spuitbus binnen een dag was verdwenen. Hoe die aan boord gekomen waren weten we niet, ze waren er gewoon na een nacht langszij een vissersboot aan een steiger voor 40 $.

Het Mardi Gras valt hier tegelijk met de Gay Parade, het zag zwart van de mensen, al om drie uur in de middag terwijl de optocht pas om 20.00 begon. Hier is het nog wel een protest optocht om gelijke rechten te vragen. Een gay marriage kennen ze hier nog niet. Veel mooi, raar uitgedoste figuren maar eigenlijk waren de dykes on bikes het allerleukst.

Demonstratieborden staan klaar voor de parade

4 uur voor de parade start kun je al geen goed plekje meer vinden...

Nou ja, in de zijstraten wordt al vrolijk feestgevierd.

We geloven dat de groep boven aan de trap de 'echte' bruiloft was. Zouden ze de overval van de gays voor equal rights op prijs gesteld hebben?

Gay?

of Gay?

De school doet mee, en de brandweer, en de politie en de hospitalen. Het lijkt wel 1 mei in Berlijn.

Op zondag voeren we met Anita en Dick aan boord wat rondjes in Sydney Harbour om naar de vele wedstrijden te kijken. Een beetje keuvelend met wat koffie en thee vierden we zo Dick's verjaardag.

Morgen is er weer een dag wind uit de goede richting en varen we een 20 mijl verder Noordwaarts, Pitwater of Broken Bay. De cruisers hier zijn zich allemaal klaar aan het maken om weer te gaan bewegen na een paar maanden in Sydney. Voor ons begon het trekken alweer in Tasman. Soms lijkt het een beetje op het verhaal van de tien kleine negertjes, de een na de ander valt af, sommigen voorgoed omdat ze plotseling nu echt snel naar huis willen en Azië overslaan om direct naar Zuid Afrika te varen, anderen hebben de boot verkocht en vliegen naar huis. Zover is het met ons niet, wij kijken uit naar nieuw werelden in Indonesië, Thailand, Maleisië enz.

Zaterdag, 19 Maart, 2011, Laurieton.

Een dorpje slapend aan de rivier onder aan de berg die we hebben beklommen en dat voel ik nog na een paar dagen. Niet een lange wandeling, zo'n 3,5 uur, wel stijl dus naar boven op de longen, naar beneden op de beenspieren. Boven gekomen was het grijs van de wolken en wat miezerregen, het uitzicht, spectaculair beloofd, moesten we erbij verzinnen.

Op de tocht werden we belaagd door bloedzuigers, dunne magere zwarte pierewormen die in je schoenen en elders kruipen. Je merkt er niets van totdat je je schoenen uitdoet en bloed ziet. Dan is het tijd om je schoenen uit te kloppen en vallen er glimmende, glibberige, zwartglanzende, trillende bollen uit, zo groot bijna als een knikker. Daar trap je op en dan zegt dat bolletje knap en spuit er jouw bloed uit. Een nacht later dacht ik nog dat ik ze in mijn haren voelde krioelen. Smerige beesten maar gelukkig zijn het geen ziektedragers.

Nog een eng verhaaltje? In port Stephens lagen we voor anker, weer een dagje wachten op de juiste wind, zonnig en warm weer. Ik dacht er nog over om even te zwemmen, iets wat ik hier in Australië nog niet heb gedaan en we zien aardig wat mensen op het strand en in het water. De volgende ochtend horen we op de radio dat een jonge vrouw die op een surfboard aan het roeien was, daar was gegrepen door een great white, zo noemen ze hier een van de gevaarlijke haaien. Hij had haar eerst bij haar hoofd gegrepen en daarna bij een arm, die ze waarschijnlijk zal moeten missen. Zwemmen dus nog maar niet, verderop komen we de salties nog tegen, zout water krokodillen van zo'n vier tot zes meter, en kleine kwalletjes, nauwelijks te zien maar wel dodelijk.

We zitten nu een kleine tweehonderd mijl ten noorden van Sydney, Laurieton. Eerst aan het anker, nu aan een steigertje waar plaats is voor twee boten, met water, zonder elektra. Alles weer gewassen met het kleine machientje, ooit gekocht in Curaçao, nog steeds werkend en de aandacht trekkend. Het stadje ligt schilderachtig aan de rivier maar lijkt wel een bejaardenhuis. Verkeersborden die waarschuwen voor overstekende ouderen, niet dat die hier veel potten kunnen breken omdat de straten zo breed zijn dat ze bewust een aanslag moeten willen plegen willen ze je kunnen aanrijden.

Een enorm gebouw aan het haventje waar iedereen bijeenkomt om te mijmeren tussen memorabilia van veteranen of bingo te spelen. Daar kun je ook eten in de "Bistro", die meer op een mensa lijkt en het eten geschikt is voor oude gebitten. Nu is Klooster ook niet de meest swingende plaats om te wonen, maar er is daar in elk geval nog een molen, een achthonderd jaar oud kerkje en Antwerpen op een half uurtje rijden afstand. Toen we er op Patties Day, (ST. Patricks day), iets dronken en aten, werd er om 18.00 een lied gezongen terwijl iedereen opstond en op het eind zeiden: Lest we forget, met de hand op het hart.

Vanochtend maakten we een tochtje met de dinghy de rivier op, overal zitten ze in bootjes of staan aan de kant, te vissen. Misschien dat Taramaro en Kind of Blue vanavond hier binnenlopen.

Maandag 4 April, 2011, Mooloolaba.

Een paar dagen doorgebracht bij Marja en Peter, nicht van Rob. Zij sjouwden met ons de bergen in, een national park waar hun zoon Damian als ranger werkt. Het was echt een soort korte vakantie voor ons, geen gehussel met boodschappen enz. Gesprekken verliepen erg ontspannend, er was best veel gemeenschappelijk en praten over Robs en Marja;s jeugd, hun en onze kinderen, was gemakkelijk.Hoe je 28 jaar na dato een foto van je eigen huwelijk met op de achterkant een aantekening van je eigen moeder aan de andere kant van de wereld terugvindt is opmerkelijk. Als je hier woont moet je wel rekening houden met pythons in je tuin of andere slangen, schoenen die buiten zijn blijven staan zijn mooie schuilplaatsen voor schorpioenen en dergelijke.

Peter en Marja nemen ons mee naar lamington Park op de grens van Queensland en New South Wales. In het park heb je een tree-top walk.

Vanaf de top van de grote bomen kun je nog naar de top van een reus klimmen. Mieke heeft geen hoogtevrees meer...

Dit is een strangler fig. Eeen klimplant die met zijn wortels zijn gastheer verstikt, laat afsterven en zelf verderleeft als grote boom.

De binnenkant is hol, want de gastheer is volledig weggerot.

Een woudreus Eucalyptus. En wij dachten dat die niet groot konden worden!

In het tropisch regenwoud groeit alles over en door elkaar heen...

Dit is een bottlebrush flower. Vorral de uitgebloeide blomen lijken op een grote yoghurtfles schoonmaker.

Ikzieikziewatjijnietziet.

Wat is dit?

En wat is dit?

Peter wijst ons zijn huis aan, drie heuveltoppen in de verte.

In Laurieton waren we ook al opgehaald door lokale mensen, Greg en Ann, om met ons thee te drinken en scones te eten in hun huis.. De Australiërs zijn niet te beroerd om je in hun huizen uit te nodigen.

Dit is de rieviermonding bij Laurieton. Stamper ligt aan het steigertje helemaal onderaan. Er staat wat branding in de monding als de stroom naar buiten loopt.

Dit is een meertje dat deel is van de Camden river.

Het bezoek aan Marja en Peter speelde zich af terwijl we aan de Goldcoast aan een boei lagen. Wat is de Goldcoast? Een verzameling hoogbouw, marinas met motorboten, wat hotels, restaurants en winkels. Klatergoud, weinig mensen op straat want lopen is eigenlijk niet mogelijk omdat er geen menselijke maat is en veel van een nogal slechte smaak getuigt. Gemotoriseerde gondola's liggen tussen de jetskis, een waterbus gaat onder het geluid van een kwakende eend met toeristen te water en wij maken ruzie met de juffrouw in het havenkantoor omdat ze ons per vergissing een nacht teveel gerekend heeft voor de boei waaraan we lagen. We hadden vooraf betaald en volgens haar voerden zij een non refundable policy. Uiteindelijk, nadat Rob laconiek zei dat hij zich tot haar baas zou wenden, bond ze in terwijl we het stoom uit haar oren zagen komen. Langs de Goldcoast loopt een intracoastal waterway en je moet een drempel over om daar binnen te komen. Dat was spannend, er stond een behoorlijke deining en bij de ingang braken de drie meter hoge golven. Met het zweet in onze handen surften we er met een snelheid van 8 knopen doorheen.Een andere boot in de buurt durfde het niet aan en voor langs de buitenkant door. De tocht erheen was ook nogal pittig, door onvoorspelbare windvlagen in de buien, een knobbelige zee.en stroom tegen wind..De intracoastal waterway hadden we op de weg zuidwaarts ook genomen en waren toen vastgelopen op het zand. Dat gebeurde ook nu weer dus we raden Taremaro en Kind of Blue maar aan om de langere route buitenom te nemen.

Mooloolaba ligt aan de Sunshine coast, ook weer een vakantiegebied maar menselijker dan de Goldcoast.Hier ontmoeten we Piet van Sabbatical nadat we in Nieuw Zeeland op een voor hem trieste manier afscheid namen. Er was dus veel bij te praten. De afstand naar de eerste supermarkt is een half uurtje lopen over een mooi pad langs het strand, we liggen voor een weekje in de marina waar zowaar een wasmachine staat die met heet water wast. Het prijsverschil tussen een afzonderlijke dag of een week liggeld is aanzienlijk, 40$ per nacht, 180 $ per week, een maand is nog goedkoper. Wel komt daar voor ons nog 7 $ per nacht aan living aboard bij. We denken maar dat alles straks in Azië een stuk goedkoper zal zijn, als we verhalen van medezwervers horen. Dan zullen we misschien weer wat kunnen inlopen op onze uitgaven. Hier blijft een gewoon brood gewoon rond de vier $, zijn de prijzen van groenten de pan uit gerezen door alle overstromingen, dus 7 $ voor een kilo tomaten is ook normaal.

Vandaag halen we de fietsjes te voorschijn, dat maakt het sjouwen met frisdrank en andere zware boodschappen eenvoudiger.