Sydney

Maandag, 6 December, 2010. Sydney.

Zijn alle kinderen in Nederland achtergebleven en niet in de zak van Zwarte Piet meegenomen naar Spanje? Lara, Max en Isabella liepen natuurlijk geen risico, de liefste kinderen op deze wereldbol.

Vanochtend half acht voer Stamper met zicht op de Harbour Bridge en de Opera House de baai van Sydney binnen. Het was wel een omweg van onze definitieve boei hier, maar we wilden onszelf en Stamper toch de gelegenheid geven te kunnen zeggen dat we voor deze iconen van het Zuidelijk halfrond gevaren hadden in het bleke ochtendlicht.

De brug waar we onder door moeten om bij onze gereserveerde boei te komen, gaat pas om kwart over tien open, we liggen even te wachten aan een steiger van een marina. Een mooie gelegenheid om de chaos van een nachtje zeilen op te ruimen, de watertank te vullen en onszelf als stadsmensen te vermommen.

De tocht zelf was erg rustig, met alleen een gedeeltelijk ingerolde fok haalden we nog snelheden van 6 knopen, maar halverwege de nacht viel de wind helemaal weg en moest de motor erbij. Echt een moment voor Ambras. Er was weinig deining en golfslag zodat we ons niet overal aan vast moesten klampen om niet door de boot geslingerd te worden. Zelfs redelijk geslapen voor zo'n enkel nachtje waarin je eigenlijk niet echt in een ritme komt.

Alle technische apparatuur aan boord heeft vele voordelen, maar onze AIS kunnen we af en toe wel de nek omdraaien. AIS is het apparaat dat gaat piepen als er schepen in de buurt komen. We zien dan op het scherm wat voor categorie schip het is, (vracht, grootte, diepgang enz), naam, snelheid, koers, bestemming en, het belangrijkste, op welke tijd hij op welke afstand van ons langskomt. De schepen met dezelfde apparatuur krijgen van ons dezelfde gegevens door. Dit is allemaal erg mooi, veilig en geavanceerd maar het is hier zo druk langs de kunst vanuit Brisbane dat het alarm bijna continu afgaat. Dat is wennen na alle rust op de rest van de Pacific, toen je tijdens je wacht ook rustig in een roesje kon wegzakken en je alleen om de twintig minuten eens opkeek als de radar piepte. Gelukkig heeft Rob nu een manier ontdekt waarbij het ding alleen piept als een schip zich op minder dan twee mijl afstand binnen onze comfortzone durft te begeven.

Leuke namen hebben ze hier. In de regio van Waggawagga, in de buurt van Melbourne, zijn bewoners geëvacueerd wegens hoge waterstanden en overstromende rivieren. Op het nieuws hoor je dan: woggowoggo.

Hier in Sydney is een Woolloomooloo baai met daarin de pier waar in vroeger tijden de emigranten aankwamen, zoiets als Ellis eiland in New York. Het is dus zeker niet de huwelijksmarkt voor de twee nog overgebleven gescheiden studentenverenigingen die Utrecht rijk is.

Als we door Spitbrige gaan zullen we allebei een paraplu opzetten tegen het gevaar van 'spittende' mensen.

Nog een opmerking over Australië. Brisbane was levendig, Coffs Harbour gezellig met alle cruisers, Port Stephens was mooi qua natuur, lastig om met je dinghy aan land te gaan of boodschappen te doen. Als we over de mangrove boardwalks wandelden, kregen we een stijve nek van het speuren naar koala's, vruchteloze speurtocht. De "dorpjes" maken een verlaten indruk, weinig mensen op straat, laat staan schoolgaande kinderen op de fiets. We horen van een Nederlander die al jaren hier woont dat het sociale leven zich veel in clubs afspeelt en natuurlijk op de beaches. Het is eigenlijk wel logisch, een land van 20 miljoen mensen waarvan het merendeel aan de oostkust woont in de stedelijke gebieden. Sydney heeft 4 miljoen inwoners, Brisbane 2. Tel daarbij op de mensen van Melbourne, Canberra, Cairns, Perth en dan is de rest van het enorme land zowat leeg.

Sydney maakt zich al op voor de Sydney Hobart race getuige deze jongen met een mast van ongeveer 30 meter hoog. De kleintjes daaronder zzouden dodelijke ongelukken maken als ze per ongeluk botsen. 'It is all in the game'.

Zondag, 12 December, 2010, Sydney.

Met een uitgebreide openbaar vervoerspas komen we in en om Sydney overal, tot een honderd kilometer in de omtrek. We kunnen ermee op de metro, trein, bus en ferryboten voor $57 per week. Zo'n pas is onmisbaar, omdat je voor alles de bus nodig hebt. We beginnen na een week aardig onze weg te vinden in de stad, weten waar de goede groenten, vis, vlees, bakker en twee lekkere Italiaanse winkels zijn. Die laatsten zijn wel duur, een Italiaans brood voor $7.

De boei waaraan Stamper ligt is van D'Albora marines. Met de dinghy doen we er 10 minuten over om daar te komen en de bushalte is op 5 minuten loopafstand daarvan. Als we bellen, halen ze ons op met hun supersnelle bootje, dan zijn we er in een paar minuten. We maken er vaak gebruik van, omdat het in de prijs van de boei is inbegrepen en als er veel wind staat is het met ons eigen rubberbootje een natte en hobbelige bedoening. Jammer dat de marina geen laundry heeft maar een marina dichterbij kwam langs om te zeggen dat we ook van hun faciliteiten, waaronder een wasmachine, gebruik mogen maken. Hij nodigde ons ook uit voor een kerstmisparty op 24 December. Leuk omdat er daar ook weer bekenden liggen. De agenda voor de komende tijd is aardig druk, Miss Molly met Geoff en Merel ligt in de buurt en opperen een herhaling van de Hollandse avond die we hadden in Kerikeri, met bitterballen, erwtensoep, mosselen en appeltaart, Ria en Ian van Sea Topaz passen op een poes en huis van zoonlief die hier woont en zij organiseren een BBQ. Tijdens de Kerstdagen zullen we niet in eenzaamheid omkomen.

In het aquarium loop je onder en tussen de haaien, roggen en dugong's via een tunnel. Inktvissen die ik iets weg vind hebben van olifanten, pinguïns en veel vissen die we kennen van onze snorkeltochten. Ze hadden er geen salties, de zoutwater krokodillen, maar die zullen we op onze tocht naar Darwin genoeg tegenkomen.

De grote visafslag is wat rommeliger dan die in Auckland maar een mekka voor ons visliefhebbers. Zoals overal in de stad is het merendeel van het publiek Aziatisch. Rondlopend is het een mengelmoes van talen en verschillend rassen.

De Endeavor van Captain Cook is niet veel groter dan sommige zeilboten die nu de wereld rondvaren.

De tentoonstelling van het terracottaleger van de eerste Chinese keizer was indrukwekkend. Hoewel er van elk type soldaat maar een exemplaar tentoongesteld is, krijg je een goede indruk van aard en omvang van de opgravingen. Er zitten nog meer dan 6000 soldaten onder de grond. In de museumwinkel kun je een levensgroot exemplaar van zo'n soldaat kopen, een kopie. Dat ontlokte Marts op Hokus Pokus de volgende opmerking: ze hoeven helemaal geen copieen te maken, maar er gewoon weer eentje opgraven. Gegarandeerd "made in China".

Bondibeach is een van de beroemde stranden in de wereld. Hoe kom je daar? Je stapt in een bus en kijkt om je heen. Zie je een deels ontkleedde jongere, gebronsd en met zonnebril, dan zit je goed. Heeft die jongere nonchalant een handdoek om zijn (meestal jongens) nek en een surfboard onder de arm, dan kan het niet missen. Het strand zelf is niet heel groot, een halve cirkel van ongeveer 700 meter. Voor Australische begrippen druk maar niet zo dat je er geen plaatsje meer zou kunnen vinden. Het is mondain, bodybuilderachtige figuren doen er hun oefeningen terwijl een mooie dame op een bankje wacht tot meneer zijn work out heeft afgemaakt. Van die dames weet je ook niet helemaal zeker of borsten en haarkleur helemaal echt zijn. Een sfeer van lichaamscultuur, die Rob freikorperkultur noemt, maar wel ontspannen.

De surfers hier beneden liggen op huin mooie planken in professionele pakken te wachten op hun 'moment of fame'; vandaag niet dus.

Op de Woolloomoloo pier eten we een hotdog bij Harry on the wheels. Ook weer een begrip in Sydney. Sinds de jaren vijftig van de vorige eeuw aten hier vele beroemdheden, staande bij een kar op wielen, een hotdog, met groene erwtenpuree, uien, een soort gehaktsaus en de bleke roze knakworst tussen een zacht wit broodje. Wij volgen dus het voorbeeld van Elton John, Barbara Streisand en meer, gelukkig hoef ik niet elke dag zoiets naar binnen te werken. Die avond heb ik me aan boord tevreden gesteld met wat sla.

Zondag, 19 December, 2010, Sydney.

Met vier Nederlandse boten hier in de baai is ons land goed vertegenwoordigd in Australië. Ons chauvinisme krijgt helemaal een opkikker als we de Athena op een prominente plaats tegenover het Opera House ontdekken. In de krant zagen we al wel foto's van beroemdheden die aan dek van de Athena een interview gaven. Een infobord bij de steiger meldt: built by Royal Huysman in the Netherlands. Over beroemdheden gesproken: dagenlang verdrong Ophrah Winfrey Julian Assange van Wikileaks van de kranten voorpagina's. Ze bracht een bliksembezoek van drie dagen aan Australië, met als hoogtepunt de opname van twee shows in the Opera House. Overal waar ze zich met gevolg in privejet liet zien, dromden vooral dames samen om een blik van haar op te vangen. De laatste dag op het plein voor het icoon van Sydney, waar ze op de trappen, vergezeld van Nicole Kidman, Bon Jovi, U2, Russell Crowe, zich tot de massa richtte. Nu alles weer back to normal maar de algemene opinie hier is dat zij in drie dagen zoveel promotie voor Australië maakte wat een gerenommeerd reclame bureau niet voor elkaar had kunnen krijgen.

Australian museum geeft een goed beeld van "the lost generation", Aborigine kinderen die bij hun ouders werden weggehaald om in staatsinstellingen en bij witte adoptie ouders in de blanke cultuur te worden opgevoed. Openlijk toegegeven doel: het op natuurlijke manier laten uitsterven van de Aborigine cultuur. Pas een paar jaar geleden, ongeveer 2008, heeft de Australische regering zich officieel verontschuldigd voor dit beleid.

Met onze openbaar vervoerpas reizen we met de trein ruim twee uur naar de Blue Mountains. Hoeveel Blue Mountains in hoeveel landen zijn er? Wij kennen ze in elk geval in Jamaica en de USA. Australië is een erg oud continent, de bergen zijn dus niet erg hoog. In vergelijking met de Rocky Mountains is de Canyon hier niet heel indrukwekkend maar de Three Sisters zijn een rostformatie die je wel gezien moet hebben. Een chief had drie mooie dochters die zeer gewenst waren door drie mannen van een naburige stam. Om gevaar van ontvoering te vermijden, veranderde vaderlief zijn dochters in rotsen, niet definitief, dacht hij. De zusjes zijn nog steeds van steen. We maken een mooie wandelingen door de canyon voordat we de trein terug naar de stad moeten nemen.

Toen we hier nog als enige Nederlandse boot in de baai lagen, kregen we bezoek van een bewoner van een van de huizen aan de baai hier. Wie waren we, waar kwamen we vandaan, en of we een avond iets kwamen drinken?. Afspraken gemaakt en op vrijdagavond haalt hij ons in zijn dinghy op. Aan zijn privesteiger ligt een in de veertig foot Benetau en we zijn echt overdonderd door de omvang, ligging van hun huis, tuin, enz. Het drankje blijkt een uitgebreide maaltijd te worden, samen met vrienden van hen, ook met huis hier aan de baai. Die vriend is weer wereldkampioen drakenzeilen geweest in het jaar na de dramatische Olympische spelen van München. Ondanks hun zeer gefortuneerde levenswijze, (huizen van normale Australische omvang in deze omgeving kosten al ruim boven de twee miljoen, het huis van onze gastheer is zelfs voor Australische begrippen, groot, ik denk dat ons Zeelandse huis er misschien wel drie keer inpast.), voelen we ons zeer welkom en zijn ze oprecht belangstellend in en vol bewondering voor onze manier van leven en de afstanden die we tot nu toe hebben afgelegd. Het aanbod om van een van hun auto's gebruik te maken, boeken uit hun bibliotheek te lezen, water aan hun steiger tanken is welgemeend maar om met de auto de stad in te gaan, kost een fortuin aan parkeergelden en je staat eindeloos in de file waar de bus op de busbaan redelijk snel voorbij rijdt.

Om alles nog mooier te maken, brengen ze feestdagen met kinderen en kleinkinderen door in vakantiehuis in de bergen. Hoe komen ze tot deze gastvrijheid? Jaren geleden stonden ze op een echt Hollandse regennacht met kleine kinderen en pech aan de kant van de weg in Nederland. Ze zijn toen door een Nederlandse dame weggesleept, kregen onderdak voor de rest van de nacht en prima ontbijt de volgende ochtend. Dit voorval zijn ze nooit vergeten. Leuk toch, wanneer ontmoet je nu binnen een maand tijd een heuse astronaut en een wereldkampioen?

Tot afsluiting van deze week begaven we ons gisteren in de mensenmassa. Om drie uur in de middag vertrokken we met lekkere hapjes naar de botanische tuin voor "Carols in the Domaine". We waren niet de eersten die er om 16.30 arriveerden, mensen hadden al vanaf vroeg in de ochtend een plaatsje veroverd op het hoofdveld hoewel het hoofdprogramma pas om 20.30 zou beginnen. We vinden een plaatsje op het gras, net buiten het echte terrein maar wel met uitzicht op een groot scherm. Mensen kijken, ongeveer 40.000 tot 50.000, schatten we. Als het eenmaal donker wordt, heeft iedereen een kaars in een rode houder aangestoken, zodat het terrein verandert in een grote rode deinende zee. Indrukwekkend wel, ook via het scherm te zien via luchtopnamen. Alles wordt life op televisie uitgezonden. Koren en solisten zijn professioneel, er is vuurwerk en ondanks het feit dat ik niet dol ben op massa mensen, ben ik onder de indruk en geroerd. We zien geen enkele agressie of dronkenschap, kleine kinderen en oudere mensen kunnen zich volkomen veilig voelen en zelfs zeer ontspannen het openbaar vervoer na afloop terug naar huis nemen. Politie en veiligheidspersoneel leiden geroutineerd alles in goede banen zodat er nergens opstoppingen ontstaan.

Vrijdag, 24 December, Sydney.

Wij wensen alle volgers van de site een Gelukkig Kerstfeest en alle goeds voor het komende jaar, goede winden voor de zeilers onder ons en nieuwe avonturen.

Vervelen doen we ons in deze stad nog niet. Een dag met harde windstoten tot 100 km. brengen we grotendeels aan boord door, de tocht naar de kant is dan niet fijn. Een bezoek aan zeilvrienden die ook in de buurt liggen met Miss Molly is leuk, in de buurt betekent wel anderhalf uur met openbaar vervoer. We proberen zonder succes mijn bril gerepareerd te krijgen en besteden tijd aan het zoeken naar een beetje acceptabel montuur. We zijn niet erg te spreken over de brillenmode hier in Australië. De enorme Applestore in de stad is een speeltuin voor Rob en je vraagt je af of er hier ooit van een economische crisis sprake geweest is, de winkel, drie verdiepingen groot, puilt uit van kerstinkopen doende jongeren.

De Queen Victoria building is ook iets wat je gezien moet hebben. Een grote kerstboom staat centraal in de hal, opgetuigd met Svaroski kristallen. Een shopping mall met mooie oude details, leuke koffietentjes en luxe winkels.

In een groot winkelcentrum, niets bijzonders en veel van hetzelfde als in andere centra, vinden we een chandlery waar ze niet de filters voor de motor hebben, maar het consumentengedrag wordt natuurlijk wel gestimuleerd, in dit geval door een BBQ op gas. We BBQen al tijden niet omdat het houtskool op is en het lastig sjouwen is met die grote zakken die nog troep geven ook. We zullen er nog maar eens een nachtje over slapen.

In het Maritime Museum komen we te weten dat ook Britse kinderen in de vorige eeuw met grote aantallen naar Rhodesia, Canada, Nieuw Zeeland en Australië zijn verscheept. Meestal waren dat kinderen die niet eens wees waren, maar waarvoor de ouders niet in staat waren ervoor te zorgen. Welk donker verleden van onze Westerse "beschaving" zullen we nog ontsluieren? Een aantal van die kinderen vond het avontuur wel aanlokkelijk en heeft een goede toekomst weten op te bouwen, anderen voelen toch een soort ontworteling. Ok, Gordon Brown heeft dit jaar excuses aangeboden. Streep eronder.

Vanmiddag vieren we Kerst met lotgenoten. Onze Australische vrienden aan de wal wachten vol spanning op zoonlief die vast zit op Heathrow, dochterlief is het wel gelukt om hier met vliegtuig van uit Londen aan te komen. In Europa moet iedereen gewoon thuis en binnen blijven, lekker cocoonen onder de boom en spelletjes doen. Het weer is trouwens hier vandaag ook niet echt heel goed, bewolkt en wat fris, lange broek aan en iets met lange mouwen.