Laos

Laos.

Het laatste deel in Thailand reden we door de Mekong-vallei, de rivier maakt allerlei bochten door de bergen, is dan weer een smal uitgedroogd besje, dan weer een eerbiedwekkende brede dame. Vientiane is niet echt Aziatisch, een boulevard met restaurantjes en terrasjes, we zien weinig of geen tempels, meer Franse overblijfselen. Het is niet de hectiek van auto's en scooters, mensen lopen er want de stad is goed te voet te ontdekken. Ons hotel heeft een leuke binnenpatio waar we een frans gesprek voeren met een wat oudere Laoman. Hij vertelt dat het gemiddelde maandinkomen in zijn land 100 euro bedraagt maar dat in het toerisme, zoals aan de hotelbalies, wel iets meer wordt verdient. De communistische Pathet Lao heeft het nog steeds voor het zeggen maar zoals overal in de wereld krijgt de vrije markt ook hier redelijke kansen zodat iedereen overal handeltjes drijft.

De busreis naar Luang Prabang is adembenemend, door hoge bergen, bergdorpjes waar het de Middeleeuwen lijkt, nevel die alles nog sprookjesachtiger maakt. De bus is erg krakkemikkig maar houdt het wel vol, onderweg worden mensen ziek, door de hoogte en de erg smalle, kronkelige haarspeldenweg met gaten, opgebroken stukken en verzakkingen. Als we ergens een stop maken, wordt door de bergbevolking sate's van sprinkhanen, maden, vleermuizen, kikkertjes en meer insecten verkocht, je ziet nog de koppen en scherpe tandjes van de geroosterde beestjes zitten. Ik houd het maar bij droge rijst en water. Op deze tocht zien we wel verschil met het rijkere en toeristischer Thailand. Veel minder infrastructuur dus ook minder auto's en verkeer. De toestand van de bus spreekt boekdelen. Toch ben ik blij als we na 12 uur in een bus met rochelende spuwende snotterende overgevende medepassagiers in Luang Prabang aankomen dat later misschien wel het hoogtepunt van deze reis zal blijken. Weer niet de drukte, de smog en drukke straathandel, een landelijke gemoedelijke sfeer, geen hoogbouw. Het hele stadje staat op de lijst van UNNESCO heritage plaatsen, de architectuur wordt daarom zorgvuldig bewaard of gerestaureerd. Ons hotelletje langs de Mekong is een plaatje van oud koloniale bouw, op ons balkon staan mooie stoelen die voor geen meter zitten maar waar we op het eind van de middag wel lekker even kunnen uitpuffen met een glas wijn. We zijn de enige gasten. Tussen haakjes, dit hotel is aan de dure kant, ongeveer 30 euro. Meestal zitten we daar wel onder, het enige echt dure hotel, $90 was in Hanoi. In Bangkok logeerden we drie nachten voor $70 totaal, maar daar had de kamer geen raam, dus vanaf toen keurden we de kamers volgens het principe: wel of geen raam. In sommige hotels zijn de handdoeken wat smoezelig, (Wel schoon maar met de hand gewassen.), zit de kraan wat los of doen de meeste lampen het niet maar er is wel altijd voldoende wc papier en de lakens zijn schoon.

Lekkernijen voor tijdens de 12 uur durende bustocht van Vientiane naar Luang Prabang (400 km)

Luang Prabang

Ons hotel...

Uitzicht uit het hotel.

Over de Mekong varen we naar een grot waar al eeuwen lang duizenden Boeddhabeelden en beeldjes staan. In een vissers/whiskydorp (net als in Indonesië een rijstalcohol, waarschijnlijk illegaal), verkopen ze flesjes van het spul met een cobra of schorpioen erin. Op een avond barst er een ware zondvloed los waar veel wind en heel veel water in zit. Takken van bomen breken af en hadden we tot dan toe het plan op met de bus naar Hanoi te reizen over smalle bergwegen, dan zien we daar nu van af en boeken een vlucht. De volgende ochtend is iedereen bezig, monniken incluis, de straten en stoepen schoon te vegen en zie je nauwelijks iets terug van door het water achtergelaten troep.

Na drie dagen aarzelen kopen we iets voor de bruiloft van Marjet waarvan we denken en hopen dat ze het mooi zal vinden. Rob had steeds de hoop dat hij dit cadeau, gemaakt door een lokale kunstenaar, ook wel ergens in de dorpjes op marktjes in de omgeving zou kunnen vinden. Nee dus. Toen we afrekenden zag ik een foto van de eigenaar van de galerie in gezelschap van Mick Jagger. We verkeerden in goed gezelschap? Ook wij moesten samen op de foto, voor het archief.