Sydney (2e deel)

Maandag, 27 December, Sydney.

Kerstmis on the beach zal nooit wennen, maar de BBQ in Camaray marina was een gezellig weerzien met bekenden. Op eerste Kerstdag maken we een wandeling naar Balmoral Beach. Eigenlijk is op die dag Bondibeach the place to be, maar Balmoral is een echt familie strand, veel mensen hebben onder bomen op het gras een mooi gedekte tafel voor de kerstlunch neergezet. Ondanks de mindere weersvoorspellingen is het stralend en warm weer.

Via een informatietentoonstelling over de bouw lopen we over de Harbour bridge.

Boxingday, 26 December, en de Queen Victoria building puilt uit met op koopjes jagende mensen. Rijen voor de winkels waarin men gedoseerd wordt toegelaten, op zoek naar die ene tas die nu wat goedkoper is.De dolle dwaze dagen van de Bijenkorf vallen hierbij in het niet. We kijken het even aan en gaan lekker neuzen in een grote boekwinkel.

Daarvoor zaten we op de eerste rij boven op een uitkijkpunt voor de start van de Sydney-Hobart zeilrace. We waren vroeg en hadden een goed zicht op zowel de startlijn als het punt waar ze open zee opstaken. Om een uur of elf moeten alle deelnemers hun oranje stormzeiltje hijsen, om te laten zien dat ze het , verplicht, aan boord hebben. Leuk te zien hoe de grote maxi kanshebbers zo strategisch mogelijk hun plaats voor het startsein kiezen, altijd lastig om precies op tijd zo dicht mogelijk bij dat punt aan te komen en los te gaan. De winnaar van de afgelopen jaren ligt inmiddels aan kop, al in de buurt van Bass street.De maxiboten maken snelheden van 15 mijl per uur, tegenwind en in hoge zeeën, waar wij al tevreden zijn met 4/5 mijl, zeker in die omstandigheden.

Anita en Dick zien het vanaf een iets verder afgelegen punt maar hebben een interessante ontmoeting met iemand die staatskoetsen maakt voor het Engels koningshuis.Misschien wel de koets waarin William en Kate zullen trouwen in April. Dat missen wij dan weer. Vandaag? Op zoek naar een beschermlens voor de camera, die zijn we verloren. Misschien de tentoonstelling van Annie Leibovitz in het museum voor Modern Art. Voorlopig regent het en lokt naar buiten gaan niet. De was die net uit de machine komt, kunnen we nog niet ophangen.

1 Januari 2011 Zaterdag, Sydney, Alle geluk voor het nieuwe jaar.

Weer terug aan onze boei in Quakershead. Ons uitstapje naar een ankerplaats voor the Harbour Bridge begon op 30 December om alvast een goede plaats met uitzicht op het komende vuurwerk te bemachtigen. We waren helemaal niet de eersten en in de loop van de volgende twee dagen , stroomden boten in allerlei formaten en vormen de baai binnen. Honderden of mischien duizenden als je alles wat drijft meetelt. Varende ijsco-koffie-en juice mannen voeren langs om aan je wensen te voldoen, de laatsten met de toepasselijke naam 'Sea juicer'. Er was genoeg te zien op en rondom het water. Een stuntvlieger draait loopings en andere levensgevaarlijke toeren boven de masten, een grote blusboot wordt een grote fontein door de stevige wind. Die wind zorgt er wel voor dat iedereen op of dicht in de buurt van zijn boot blijft, in die drukte draait alles verschillende kanten op of houden ankers niet goed.. Verzamelen van vrienden op elkaars boten zit er niet in maar de marifoon biedt genoeg communicatiemogelijkheden.

Dan barst het spektakel om 21.00 uur los met een familie vuurwerk. Vanaf acht verschillende plaatsen steekt men vuurwerk af waarbij tijd, vormen en kleuren op elkaar zijn afgestemd.

Daarna een parade van mooi verlichte grote boten en elk half uur worden we wakker gehouden door kanonschoten en vuurpijlen. Aan de wal is een parkeerplaats voor 5000 auto's die in elk geval om 21.00 is dicht gegaan, maar eerder als het vol is. Het is dus een mooie plek om alle gebeurtenissen te volgen. Om 24.00 het grote vuurwerk en dat was GROOTS. Soms lijkt het op de foto's een grote ontploffing. Op de filmpjes die we vanochtend terug zagen, hoor ik mezelf alleen maar Ah's en Oh's uitbrengen. Het was indrukwekkend, met alle toeterende boten, gekwek van elkaar gelukwensend stemmen over het water en via de VHF. Een memorabele oude jaars avond.

Een tentoonstelling van Annie Leibovitz was de moeite waard, mooi portretten van celebreties maar ook landschappen en familiekiekjes van vrienden, familie en kinderen.

Het concert in the Opera House was afgestemd op een breed publiek en een volle zaal van 2500 mensen. Het orkest krijgt geen subsidie en moet het van de kaartverkoop hebben Makkelijk in het gehoor liggende klassieke aria's, goede zangers, een fantastische jazz trompettist, dit alles aan elkaar gepraat door de Australische Phantom of the Opera. De finale was een parodie op de Radetski mars, uitlopend in Walzing Mathilda, het onofficiële volkslied van Australië.

Nog interessante mensen ontmoet? Jawel. Ria en Duncan, Nederlands/Brits, hadden we al in Whangarei, Nieuw Zeeland leren kennen op hun boot Sea Topaz. Nu passen ze tijdelijk op een appartement hier en Sydney en dat vonden ze een mooie gelegenheid om een aantal collega cruisers voor een BBQ uit te nodigen. Nu heeft Duncan gediend in het Britse leger, als Ghurka, (google maar), en het paar heeft overal in het voormalig Britse keizerrijk gewoond. Duncan heeft in de jaren 60 toppen van het Anapurna massief in Nepal bedwongen, zonder zuurstof omdat het light weight expedities waren. Op zijn droge Engelse manier vertelt hij dat er bij die tochten geen doden vielen, terwijl in die dagen het gemiddelde 1 op 10 was.

Even iets om jaloers op te worden? 20 Celcius en er waait een verfrissend windje. Liefs aan allen.was die net uit de machine komt, kunnen we nog niet ophangen.

Zondag, 9 Januari, 2011, Sydney.

Na een maand Sydney hebben we alle hoogtepunten van de stad gezien, denken we. The Barracks met de geschiedenis van de eerste gevangenen uit Engeland, met op de bovenste verdieping een reconstructie van hun slaapplaatsen in hangmatten. Vergeleken met het moederland hadden de veroordeelden een redelijke bewegingsvrijheid. Er moest hard gezwoegd worden om onderkomens te bouwen en iets te verbouwen om van te leven, maar afgezien van vaste tijden om s'avonds binnen te zijn, liepen ze vrij rond op werkplaatsen enz.

The Hero of Waterloo is een authentieke kroeg/hotel, met in de kelders tunnels die naar de kade en aangemeerde schepen leiden. Dronken zeelui die een contract tekenden, werden weer wakker op weg naar onbekende gebieden over zee.

Kingston is de "rosse buurt" van de stad, met tot in de jaren 90 van de vorige eeuw weinig onderscheid tussen onder-en bovenwereld. Ook nu gaat het om deze buurt als we in de krant over schietpartijen in de stad lezen. Veel backpackers proberen langs de straat hun uitgeleefd campertje te verkopen, vieze matrassen en lakens inbegrepen. We realiseren dat we dus geen echte backpackers meer zijn, we stellen nog wel prijs op enige hygiëne. De statige villa's met hun smeedijzeren balkons en hekken lokken met verleidingen van alle gemakken van het leven op land.

Op Northhead zoeken we naar de koetsenmaker die Anita en Dick ontmoetten tijdens de start van de Sydney-Hobart race, onvindbaar wel wel een leuke wandeling met weer spectaculair views.

De navelstreng met onze boei van een maand is ook doorgesneden, we liggen nu aan ons anker te dobberen en dat bevalt prima met Taremaro en Dana Felicia als buren. De driehonderd $ die de boei ons kostte, was niet de moeite waard. Te ver weg naar de marina, zodat we steeds de tender van de marina moesten bellen als we aan land wilden. Gebruik van VHF is hier, in tegenstelling met eigenlijk alle andere gebieden waar we doorheen hebben gezworven, niet gewoon. Op een paar heel primitieve eilanden in Tonga, Vanuatu, na, was er meestal wel contact met iemand op de wal mogelijk. Bovendien geen wasmachine en douche is ook te ver weg om daarvoor even op en neer te gaan. Kortom, Australische jachthavens zijn niet ingericht op en gewend aan cruisers met hun behoeften. Officieel mogen we hier ook geen was aan dek te drogen hangen om het uitzicht van de million dollar views van omwonenden niet te verpesten. We lijken dan te veel op zigeuners. Dat is dan allemaal volgens de wet, onze ervaring met een paar omwonende Australiërs is totaal het tegenover gestelde. Eigenlijk was het enige voordeel van de huurboei dat we onze dinghy in de haven ergens in een hoek konden aanmeren, een echt dinghy dock was er niet eens, en dat we een sleutel voor de steiger hadden. De laatste hadden we alleen nodig als we na 20.00 uit de stad terug kwamen. Maar over het algemeen zijn de mensen, in de bus, op straat, in winkels, allervriendelijkst en behulpzaam, het zijn de rare wetjes die onaardig zijn.

Het Sydney festival is gisteren van start gegaan met overal in de stad optredens. Het hoogtepunt van de avond moest Emmylou Harris zijn, country uit Amerika. Dat viel tegen, ze zong voor ons te veel op de automatische piloot, zonder bezieling. Een band uit Mongolië was wel fantastisch en het Japans trommelorkest ook. We zongen enthousiast mee met een Aborigine dame die haar versie zong van "Walzing Mathilda", ondersteund door iedereen die eraan had gedacht een ukelele mee te brengen. Een leuke avond, wel vermoeiend door het vele staan en wachten op optredens.

Vandaag voorbereiden voor ons vertrek hier, waarschijnlijk op dinsdag. Dat betekent op maandag hier door de brug om vroeg op dinsdag ochtend te starten. Wat reparaties aan de hoes voor de bijboot, dus de naaimachine komt te voorschijn. Na een paar dagen wennen aan het idee weer het zeegat te kiezen voor een langere oversteek, heb ik er zin in, hoewel Bass street tussen Australië en Tasmanië me de nodige kriebels en het nodige ontzag inboezemt. De hele tocht is ongeveer 650 mijl maar gezien de onvoorspelbaarheid van het weer in die straat op langere termijn, zullen we waarschijnlijk halverwege een ankerstop maken om dan alsnog goed weer en wind af te wachten. We nemen afscheid van ons tijdelijke thuis en onze vrienden waarvan we enkelen niet meer terug gaan zien.