Australie

Maandag, 8 November, Brisbane, Australie.

Terug`uit Nederland weten we dat we de krantenartikelen uit de NRC zullen missen. De bijlagen over kunst en wetenschap en de beschouwingen van die krant kunnen we zelf in dit Australie niet vinden.

Ook hebben we (bijna) idereen weer kunnen bezoeken, bijpraten en wederzijds het gevoel gekregen dat we nog steeds bij dezelfde clan horen. Daar horen nu ook de ex-zeilers Anneke en Chanel met de kinders bij. Ons roedelgevoel moet het de komende tijd hebben van virtueel contact en beloftes om Stamper te bezoeken in Indonesie. Daar houden we jullie aan!

Woensdagochtend aangekomen in de marina waar ons waterkameel lag te wachten en meteen dezelfde dag gevlucht uit de slaapstad die Newport is naar ons vertrouwde Brisbane city. De Aussies zijn vertrouwd anders; meer toekomst dan verleden omschrijft dat anders het beste. Morgen hopen we op de finale van onze eigen aflevering van spoorloos, een weerzien na 50 jaar(?) met een nichtje.

Het weer is prima, op een dag na waarop het water als een zondvloed uit de lucht neerviel. De zaterdagmarkt is nog steeds de zaterdagmarkt met het alternatieve publiek van macrobiotische liefhebbers.

De eerste was moet alweer worden gedaan..

Zondag, 14 November, 2010. Coffs Harbour.

We zijn weer en route en maken opnieuw deel uit van de floating village. Bij aankomst hier in Coffs harbour, midden in de nacht, hielp Rob van Taremaro ons met aanleggen, dat was fijn omdat een nieuwe haven in het donker veel onbekende hoeken en gaten heeft. Vanuit Brisbane voeren we via een soort intracoastal waterway naar de Goldcoast waar we een mooie ankerplaats opzochten voor de nacht. We zijn nog niet in Florida geweest maar de Goldcoast beantwoordde aan het beeld dat we daarvan hebben. Hoogbouw, mooie stranden in inhammen. Mensen laden een volle auto uit, zetten een strandtent op, zitten in een stoeltje aan de waterlijn en na een uur wordt de boel weer ingeladen. De volgende ochtend om 5 uur zijn we onderweg om 150 mijl , nu het Zuiden te gaan, met wind en stroom mee. We zijn voorbereid om een nacht over te zeilen maar het gaat zo snel dat we om twee uur in de nacht arriveren. Af en toe hadden we snelheden van 10 knopen op het log en in de middag moest er bij wind van 30 knopen zeil worden geminderd.

Wie zijn hier allemaal? Rob en Marjo van Taremaro, Bernardo op Albertine, Bertil en Agnes op Hokus Pokus, Anne en Barry op Cats Paw IV. In de middag loopt Dana Felicia met Sven en Jola binnen. Zij komen rechtstreeks uit Nelson, Nieuw Zeeland en zien grijs van de loodzware tocht. Er wordt druk bijgekletst aan boord van Stamper. Anita en Dick zijn onderweg vanuit Nieuw Caledonie en hopen Dindsdag of Woensdag hier binnen te lopen.

Het familiebezoek aan Maja en Peter Caling was leuk. Een uurtje met de trein vanuit Brisbane naar Nerang waar Marja en Arthur ons opwachtten. Zij beiden zijn kinderen van een zus van Robs moeder en in de jaren 50 hierheen geëmigreerd. Bijzonder gastvrij en voor ons leuk om de Australian way of living mee te maken. Arthur en zijn vrouw Yvonne wonen hier in de buurt en we zullen hen misschien hier weer ontmoeten. Hun aanbod om een aantal dagen bij hen te logeren, gebruik te maken van een van hun auto's en meer, geeft een indruk van de Australische gastvrijheid. die we ook bij Peter en Marja ondervonden.

Woensdag, 17 November, 2010, Coffs Harbour.

Schrikken vanochtend. We horen een elektronisch geluidje terwijl we een beetje aan het wakker worden zijn. Wat is dat? Omdat we beiden nieuwe telefoons hebben, herkennen we het geluid niet als een sms-je. Na een paar minuten lezen we dat Olm gedotterd wordt. Daar zijn ze nu mee bezig, meer is er dus niet te vertellen, nog. Over een uur of twee bellen we nog eens en houden onze vingers gekruist.

Arthur en Yvonne voor hun huis.

Hierboven is een krabbenholletje, hieronder zie je enkele van de sprinkhanen die een plaag dreigen te woorden in Australie.

Ja er zitten er 2 in de buidel....

We zijn een paar dagen met Yvonne en Arthur op pad geweest. Zij deden alle moeite om ons de omgeving uitgebreid te laten zien. Een bos waar duizenden flying foxes (grote vleermuizen) in de bomen hingen, het ene mooie surfstrand na het andere, een waterval, kangaroos in het wild of tussen de mensen op de golfbaan, (een met twee babies in de buidel) , hagedissen en vogels met prachtige kleuren. Hun huis ligt prachtig op een heuvel met een grasveld dat naar de beek afloopt. Hun paleisje waar ze terecht trots op zijn. Het is een aparte ervaring om met een 4wheel drive rond te rijden op een groot leeg strand. Dat was iets wat ik tot nu toe alleen in documentaires had gezien. Bij terugkomst aan boord regende het pijpenstelen, Kind of Blue loopt net te laat binnen om nog door douane etc. te worden ingeklaard dus moeten in de havenkom voor anker en we vieren hun aankomst in absentia met Rob, Marjo, Drew Lynn van Revelation. De laatsten zijn nieuw voor ons maar wel interessante mensen. Hij is nauw betrokken bij Nasa ruimtevaartprogramma en zat op een kamer met Wubbo Ockels. Of hij nu zelf ook astronaut was, is ons niet helemaal duidelijk geworden. Wel heeft hij een interessant programma opgesteld om rampen in de vliegvaart te minimaliseren. Hij wijt vele rampen aan miscommunicatie en hiërarchie in de cabine. Dit programma kan ongewijzigd worden toegepast op de medische wereld waar ook doktoren een soort god op de werkvloer zijn en te weinig open zouden staan voor verplegend personeel die veel meer persoonlijk te maken hebben met de patienten. Het was een interessante avond.

Nu reist hij de wereld over om trainingen voor piloten, doktoren en hun omgeving op te zetten..

Het regent nog steeds, dus de was zal moeten wachten.

Een opmerking van Yvonne geeft een iets beter inzicht in de denkwijze van de Aborigines. In tegenstelling tot onze cultuur, vinden zij dat het land niet aan de mens behoort maar de mens aan het land. Zij hebben helemaal geen idee van het begrip "eigendom" een woord wat in hun talen niet bestaat. Nadat ze een tijd gebruik hebben gemaakt van het land, moeten ze weer verder om het land gelegenheid te geven tot rust te komen en te herstellen. Ze zullen het land nooit volledig uitputten. Het idee van de Westerlingen om Aborigines met land te compenseren werkt dus niet. Natuurlijk zijn veel Aborigines verwesterd of ze verpieteren in afgelegen dorpjes maar er zijn nog wel groepen die op traditionele wijze leven en rondtrekken op de "walkabout".

Dinsdag, 23 November, 2010. Coffs Harbour.

Marieke vindt dat we vandaag maar weer iets op de site moeten zetten. Heel veel spectaculairs gebeurt er niet direct maar we doen ons best. We luisteren naar de nieuwszender van de Australische radio, de mijnwerkers die op het Zuideiland van Nieuw Zeeland al 5 dagen ondergronds vastzitten en waarvan tot nu toe geen enkel nieuws is, zijn top een op de rankinglist. Reddingswerkers kunnen nog niet naar beneden vanwege explosiegevaar, de camera die men naar beneden wilde laten zaken maakte kortsluiting, dus het ziet er niet goed uit. Olm is thuis en gelukkig dat alle medische rompslomp in het ziekenhuis achter hem ligt.

Het weer is stabiel en mooi, vanmiddag gaan we op een tweede expeditie naar de botanische tuin waar we hopen de koala's in het wild te kunnnen spotten. Het moerasgedeelte hebben we nog niet bezocht en we gaan daar bloedzuigers opdoen. Gelukkig krijg je daar geen enge ziektes van, in een ver verleden werden ze als heilzaam ervaren. Morgen draait de wind weer vanuit Zuid naar Noord zodat wij aanstaande donderdag de 150 mijl naar Port Stevens, richting Sydney, willen aanpakken, weer met stroom mee en een nacht overzeilen. De rest van de floating village volgt binnen afzienbare tijd.

De dansende dames een aantal pagina's eerder op de site komen vanuit een Australische kroeg op zondagmiddag. We fietsen naar de stad om wat beweging te hebben. Alle bewoners zaten blijkbaar op het strand want de straten waren leeg. Omdat we wel iets wilden drinken, doken we een hotel in. De lobby en bar aan de voorkant waren leeg, maar achter op de binnenplaats was een band actief en waren mensen aan het biljarten. Als zichtbare vreemdelingen hadden we al gauw de interesse van de mensen te pakken en raakten we in praatjes verzeild. Het taalgebruik heeft soms wat uitleg aan ons nodig. Een brekkie met ceeries, zijn bekende begrippen en we hebben een barbie betekent niet dat je de bekende pop met smalle heupen en pronte boezem in bezit hebt. Ozzies hebben niets met the wizzard of Oz te maken, Brissie is Brisbane, Tazzie Tasmanie, om een paar voorbeelden te geven.

Momenteel is een lasser bezig het beslag aan onze voorstag van een extra plaat te voorzien ter extra versteving. De tamtam onder Najadzeilers meldden dat dat een zwak punt in het ontwerp van deze boot is en op een aantal boten voor problemen heeft gezorgd. Kortom, de neverending story van reizigers op een boot. Als dat is gebeurd stappen we op de fiets en nemen de camera mee zodat we dit verhaal op kunnen leuken met plaatjes.

Woensdag 24 November Coffs Harbour.

We krijgen dagelijks bezoek van een dolfijn in de haven.

Woensdag, 1 December, 2010. Stephensport.

Een groot binnenwater, met vele baaitjes waar we kunnen ankeren. In het weekend was het druk met lokale bootjes die aan het spelevaren waren, nu liggen we weer rustig met alleen Rob en Marjo van Taremaro naast ons. De tocht hierheen vanuit Coffs Harbour was 178 mijl, met flinke stroom mee en een nacht overzeilen. Een nacht is te weinig om in het ritme van wachtlopen te komen, echt slapen doe je dan ook niet, zeker als Stamper vlak voor de wind gaat en niet stabiel over een boeg ligt. Kind of Blue wilde op Zaterdag vertrekken maar merkte dat de startaccu niet werkte. Dat is wel verholpen maar nu zit het weer niet mee, regen. Boodschappen doen is niet al te eenvoudig, met de dinghy die we op het strand moeten trekken en dan gaan lopen. Liften is onbekend in Australië; als je je duim opsteekt wordt er vriendelijk teruggezwaaid maar niet gestopt. Maar we hebben hele dagen de tijd. Wel zagen we onze eerste Koala in het wild, hoog boven in de eucalyptusboom, vanwaar hij zich even verwaardigde om wakker te worden en ons aan te kijken. Die beesten slapen het grootste deel van hun leven, schijnt het. Ze zien er heel knuffelig uit maar zijn dat niet echt. Ze hechten niet aan mensen, zijn schuw en kunnen krabben en bijten. Vandaag staan we dus op met regen, wel een mooie gelegenheid om water op te vangen via onze zomertent met slang naar de tank. Echt wandelweer is het niet, het water is voor ons te koud om te zwemmen, dus zullen we veel lezen, puzzelen, borduren, Australische nieuwsradio luisteren enz. De euro crisis is ook hier volop in het nieuws, Ierland in de problemen, wie volgt? Bitterkou en sneeuw, met files als gevolg. Sinterklaas kan de elfstedentocht gaan rijden? Voor Australische begrippen is het seizoen te nat, met overstromingen in de Zuidelijke staat Victoria. Brisbane was Queensland, Coffs en Stepens liggen in New South Wales, Melbourne is volgens mij al Victoria. Elk uur krijg je via de radio ook de verschillende tijden in de grote steden van het land, hier is het een uur later dan Brisbane.

Stamper is getooid met een nieuwe vlag in heldere kleuren zodat we als trotse Nederlanders in Sydney aan kunnen komen. Vanaf 7 December ligt er daar een boei voor ons te wachten en volgens de weerberichten moeten we voor het weekend hier vertrekken omdat daarna de wind aantrekt. Het is maar een 80 mijl, toch een te grote afstand om dat met daglicht te halen. Dat betekent dat we ergens in de middag vertrekken om de volgende ochtend binnen te lopen. Ik heb me inmiddels ingelezen zodat we weten wat we allemaal moeten gaan zien in die grote stad. Sydney, here we come.

2 December, Lemon Tree passage, Port Stephens

Een wandeling langs de Koala walkway geeft ons deze keer geen Koalas maar wel veel andere dingen: Cycades, nog in leven en de lege hulzen als de kevers uit de pop gekropen zijn.

De familie ter Burg heeft er weer een nieuwe telg van de jongste generatie bij: Joost en Eefje en Floris zijn trotse ouders en broertje van Maarten. Gefeliciteerd.