Tasmanie

Zondag, 16 Januari, 2011, Eden.

Een mooi plaatsje met veel historical sites, het eerste van dit of dat. Heel landelijk en visserig. We liggen aan de visserspier waar elke dag gezinnen hun maaltje komen vangen. Er liggen ook nogal wat mensen die net als wij wachten op goed weer om Bass street over te steken. De wind uit de verkeerde hoek komt ons wel goed uit omdat een paar uur voordat we hier binnenvoeren, onze autopilot het opgaf. De monteur die ons eventueel kan helpen het ding weer aan de praat te krijgen, is in Sydney en komt pas maandag terug. Hij brengt dan wel reserveonderdelen vanuit Sydney voor ons mee. (hopen we)

Een stadje met 4000 inwoners die soms zo uit de outback lijken te komen met verwilderde haardossen die onder petten uitsteken, baarden groter dan hun verweerde gezichten en laarzen die van hun voeten lijken te vallen. Natuurlijk zitten ze om 10.00 in de lokale kroeg aan het bier. Art galleries stellen huisvlijt ten toon, zoete landschap schilderijen, pottenbakkerij, macramé, gebreide sokken en zo meer.

De geschiedenis van Eden wordt in het Killerwhale museum uit de doeken gedaan. Honderdtwintig jaar geleden was dit een walvisvangst station waar men vanaf de wal de beesten ving. Mensen stonden op de uitkijk en bij het zicht van een walvis renden ze om het hardst naar hun roeibootjes om de eerste te zijn om het beest te harpoeneren. Hierbij werden ze geholpen door Orka's die de Humpbackwalvis de baai in dreven en de uitgang versperden. Soms verstikten de Orka's de te vangen walvis door op de uitlaat ervan te gaan hangen zodat deze stikte of in ieder geval niet naar dieper water kon ontsnappen. Na harpoeneren sleepte het gevangen beest net zolang het roeibootje door het water totdat het was uitgeput en de doodsteek kon worden toegebracht. Als beloning mochten de Orka's zich dan te goed doen aan de lippen en tong voordat het slachten begon. Walvisolie was gewild voor lampenbrandstof , medicijnen en smeermiddel, baleinen werden verwerkt in korsetten en paraplu's.Een therapie voor reuma bestond uit het zitten in een uitgehakte ruimte in de huid van de walvis. Nu afficheert Australië zich als enthousiaste ondertekenaar van het akkoord tegen de wasvisvangst. Alleen NASA schijnt nog spermwhale olie te gebruiken voor het smeren van onderdelen.

Overstromingen in Queensland, ook Brisbane, vullen nog de voorpagina's van de kranten. In Bundaberg is de jachthaven verdwenen, 70 boten zijn op drift geraakt in stroom van 15 tot 20 knopen waarin alles wat drijft wordt meegesleurd. Beelden van het ons vertrouwde Brisbane zijn onherkenbaar, het centrum staat onder water en is verlaten, zonder stroom, aanlegplaatsen van de ferries zijn weggespoeld, bruggen zijn weggeslagen. Er klinkt ook kritiek. De infrastructuur is niet op deze overlast berekent, mensen wonen op kwetsbare gebieden, en het op het eerste gezicht zo goed georganiseerde Australië lijkt plotseling niet opgewassen tegen deze natuurverschijnselen. Het probleem zijn dammen die normaal voor voldoende drinkwater moeten zorgen maar nu allemaal overstromen.

Vrijdag, 28 Januari, 2011, Eden.

Het weer is redelijk wisselvallig in deze contreien. Binnen een uur kan de wind 180 graden van richting veranderen en van een licht briesje aanwakkeren tot kracht 8. Als dat gebeurt, moeten we vertrekken van onze ankerplaats dicht bij het dorp naar de andere kant van de baai. Dat wordt helemaal ingewikkeld als we met heel veel lijnen aan de visserspier liggen en midden in de nacht weg moeten.

De stuurautomaat is aangekomen en geïnstalleerd. Het probleem was een kapotte transistor die nergens meer te krijgen is zodat we een heel nieuwe pilot moesten kopen. 3500 Euro!!!! In dit laagseizoen kunnen we voor 1000 euro per persoon heen en weer vliegen tussen hier en Amsterdam. Het zij zo en we kunnen weer verder met onze tocht. We prijzen ons gelukkig in vergelijking met een Nederlands stel dat we in Brisbane tussen de palen ontmoetten. Zij gingen twee maanden naar huis en lieten hun boot tussen de palen achter. Door de overstromingen zijn ze hals overkop terug naar Brisbane moeten komen om te constateren dat hun boot verdwenen was. Na een paar dagen zoeken vonden ze die wel terug, drijvend en met mast maar veel schade.

Dana Felicia met Sven en Jola houden ons al een aantal dagen gezelschap, ook zij hadden op weg hierheen problemen met de stuurautomaat maar ook dat is opgelost. De weerberichten melden dat we morgen, zaterdag, kunnen oversteken naar Tasman. Onderweg zullen we dan wel een aantal uren toch weer wind uit het westen krijgen maar dan hopen we al onder de lijzijde van Tasman te zijn.

Zo te zien liggen we hier met een stuk of 6 boten die dezelfde richting op gaan. we zijn dus niet alleen.

Dinsdag, 2 Februari, 2011, Port Arthur op Tasman.

Een spectaculaire aankomst vanochtend 8 uur. Loodrechte donkergrijze basalt rotsen onder dreigende, laaghangende, lichtgrijze wolken waaruit wat regen valt. Landtongen die met scherpe punten de zee insteken, een zee die onbelemmerd door ander land vanuit Antartica komt. Voor Abel Tasman was het een tour de force hier zonder moderne hulpmiddelen aan te landen. Chapeau!

Onderweg zijn we in de roaring forties belandt, zuidelijker zullen niet komen als we niet zo gek worden om Kaap Hoorn te ronden. Ik denk van niet. Roaring is het op deze breedtegraad wel, binnen 12 uur draait de wind een rondje, van Noord West via de Zuid en West weer naar Noord West. Net alsof een grote lepel regelmatig in de soep te roert wat stormen en depressies doet ontstaan. Niets ervan om lekker lui in de warmte met de passaat mee te waaien, maar werken aan zeilstand, gijpen, minderen, constant alert op aanwakkerende windvlagen. Toch was de tocht goed te doen. Onderweg dacht Rob een paar Orka's te zien, verder waren er albatrossen en heel veel dolfijnen. We vingen een Albacore tonijn, lazen veel en zaten de tijd uit.

Port Arthur is een beschutte baai waar we vandaag een stevige Zuidwester afwachten om morgen de laatste 40 mijl naar Hobart te varen. De historische gevangenis is een bezoek waard maar het weer leent er zich niet voor, te koud en te nat, bovendien is er geen dinghy-steiger zodat we het bootje door het water aan land zouden moeten trekken en het niet gevoelde maar hoogst waarschijnlijke ijskoude water lokt niet. We hebben lange broeken truien en sokken aan.

Zo langzamerhand bereiden we ons mentaal voor op de komst van ons vierde kleinkind, zij het op afstand. Het iets wat ons tot nu toe beschermt op onze reis, zal ook haar/hem, met open armen ontvangen op deze toch wel mooie planeet.

Hoe is het in het nog steeds regeringloze België?

Hoe ontwikkelen zich toestanden in Tunesië, Egypte en Ivoorkust?

Hoe reageert het Nederlandse volk en pers op het ophangen van de Nederlandse vrouw in Iran?

Zaterdag, 5 Februari, 2011. Constitution Dock, Hobart.

De laatste 40 mijl naar Hobart ging onder een stralende zon met een beetje wind en af en toe de motor erbij om vaart te houden.

Het voelt een beetje als vakantie, we liggen aan de kade met water en elektriciteit, de goede supermarkt is 5 minuten lopen, op vlak terrein. Er zijn veel terrasjes en we trekken bekijks omdat er niet veel zeilers van zo ver weg liggen. Een praatje is snel gemaakt met bijvoorbeeld een Nederlander die al 50 jaar uit Nederland weg is maar nog goed Nederlands spreekt. Een echtpaar met kleinzoon waar een heleboel nationaliteiten bij elkaar komen: Fiji, Indisch, Schots, Brits, Italiaans, allemaal in drie mensen samen.

Het Mona museum van Ted Walsh. Ik denk dat ik voor die man gevallen ben. Het museum is pas drie weken open en Walsh stelt zijn verzameling gratis aan het publiek ten toon. Confronterende kunst wel, soms gewelddadig of/en seksueel geladen. In de folder kunnen ouders precies zien welke ruimten ze met hun kroost moeten vermijden. Onder de kunst hangt geen informatie maar bij binnenkomst krijg je een I pod in je handen die precies weet voor welk werk je staat en je van gegevens voorziet. Als je je e mail adres intikt en je eigen reacties, kun je later thuis nog extra feed back ontvangen. Het gebouw zelf is ondergronds, muren zijn de rotsen waarin het is uitgehakt. Trappen zijn van roodkleurig ijzer. Suppoosten zijn jong en enthousiast. De exploitatie kosten moeten enorm zijn, maar geld speelt blijkbaar geen grote rol. Meneer Walsh verdiende zijn miljoenen met gokken op paarden. Hij had daarvoor een bepaald systeem ontwikkeld.

Morgen en overmorgen zijn we met de auto op stap samen met Jola en Sven van Dana Felicia. Het binnenland in naar Cradle mountain.

Dinsdag, 8 Februari, 2011

Terug in Hobart na 900 kilometer in het binnenland. Een nieuwe kleindochter geboren, Amelie, net niet op Rob's verjaardag, op de geboortegrond van haar Oma. Moeder en dochter maken het prima en ze hebben ons beiden verrast.

We hebben een goede indruk van Tasman gekregen. Buiten Hobart is het ruig en leeg. Verlaten stadjes of groepjes huizen waar men erg veel van vissen moet houden in de vele meren. Koud is het ook. Een landschap van rotspieken, boomskeletten, meren. Veel aangereden dode walibies op de weg. Het hotelletje waar we overnachtten was charmant, erg countrylike. De eigenaars waren een stel uit Sydney, hadden de zaak te koop staan want ze waren wel stadsmensen. Wat ze dan midden in de wildernis zochten, was ons een raadsel. Een half miljoen mensen op dit eiland, drie keer zo groot als Nederland, waarvan drie kwart in Hobart woont. Op het platteland vissen de mannen en breien de vrouwen theemutsen en sokken. Maar het was prachtig en we hebben veel plezier gehad met Jola en Sven.

De 'stad' Queenstown bleek uit een straat te bestaan...

Een Walibi langs de kant van de weg, deze wel levend.

Ons hotelletje in Mole-Creek, geen mole te bekennen, ook weinig mensen.

De top van Mount Wellington lijkt ook wel op een egel...

Het zicht vanaf mount Wellington 1240 m hoog.

Nu dus weer in Hobart waar we het goede nieuws over Amelie hoorden en Stamper morgen uit het water gaat voor een schoonmaakbeurt van de romp en een paar nieuwe lagen antifouling. Werk aan de winkel.

Dinsdag, 15 Februari, 2011, Port Arthur.

De namen hier duiden niet op gelukkige scheepvaart, Misery Bay, Disaster Bay, Witch Bay. Maar we zijn niet bijgelovig.

Mubarak in Egypte afgetreden, het volk heeft gewonnen met als tussenregering de militairen die de dienst uitmaken. Met 70 % van de bevolking dat in armoede leeft, en 40 % analfabetisme eist en krijgt de politie loonsverhoging. In Algiers rommelt het en we lezen over protestdemonstraties in Iran. We volgen het nieuws zoveel mogelijk via de NRC op internet en de Australische radiozenders en kranten. Het is hier geen voorpaginanieuws, te ver weg van alle brandhaarden.

In Hobart hebben we Stamper op de wal laten zetten om alle aangroei onder water eraf te halen en twee nieuwe antifouling lagen aan te brengen. Met het Noorden voor de boeg, dit keer tegen de stroom in, willen we optimale snelheid halen en het scheelt zeker 1 mijl per uur.

Het wooden boat festival in de stad is een gebeurtenis waar iedereen jaarlijks naar uitkijkt. Alles wordt uit de kast gehaald, tenten opgezet, wat interculturele stands, Indonesië en Japan met saté en sake. Heel veel houten dinghys die mensen met liefde in de achtertuin gebouwd hebben, sommigen met gloednieuwe door hobbyisten in elkaar geknutselde stoommachine.

Een tocht naar nog zuidelijker, via het Canal d"entrecastreaux de Huon river op waar het veel gevraagde Huon pine vandaan komt. Langzaam groeiende bomen die het hout voor heel veel doeleinden geschikt maakt. Zo geschikt dat het niet veel meer te krijgen is. We hebben voor een aantal dagen wat verse spullen ingeslagen en voorraden aangevuld zodat we het een tijd kunnen uitzingen zonder winkels.

De kou is wat uit de lucht, met helder weer en veel zon, dus overdag erg lekker.

Voor de tweede keer liggen we in Port Arthur aan ons anker, voor de historische gevangenis die ladingen dagjestoeristen trekt. Australiërs lopen hier rond met het historisch besef waarmee wij op het Forum Romanum lopen maar er zijn ook Europese toeristen. Je kunt tickets kopen voor een halve, hele dag of een twee daagse pas. Het is een uitgebreid terrein en in de toegangsprijs zit soms een maaltijd en een boottocht over de baai inbegrepen. Maar.....als wij met de dinghy aan de wal gaan, lopen we onopvallend tussen de toeristen rond en niemand die naar een toegangsbewijs vraagt. We zijn dus verstekelingen, want hoewel we niet te beroerd zijn te betalen, bedanken we feestelijk voor de maaltijd in een soort Schiphol snackbar en een rondvaart voegt niets wezenlijks toe aan onze ervaringen. We maken onze eigen tochten, vaak in alle rust.

De eerste foto's van Amelie laten ons een mooi, fijn klein meisje zien waar mensen ons enthousiast over berichten. Na de onverwachte, snelle en beetje chaotische bevalling loopt alles daar op rolletjes.

Rob prutst nu aan onze nieuwe automatische piloot omdat die nog niet op satellieten reageert. Paniek, ding doet het niet meer en Rob denkt dat hij hem heeft vermeubelt. Na een paar minuten is het alleen een zekering en kunnen we weer opgelucht ademhalen, hoewel.....die zekering niet voor niets doorbrandt. Het handboek voor cruisers zegt dat we een kwart van de tijd met reparaties en onderhoud bezig moeten zijn, dat percentage hebben we de laatste tijd zeker wel gehaald.

Zondag, 20 Februari, Aan het anker bij Triabunna.

Tassie maakt haar naam als onherbergzaam oord waar. Gisteren de hele dag regen, donkere luchten en storm. Vanochtend dachten we dat het rustiger was geworden en gooiden we de lijnen los om zo'n 20 mijl meer naar het Noorden, Wine glass bay, proberen te komen. Goed en wel in de baai!!!! voelden we al dat we dat maar niet moesten doen, windvlagen van over de dertig knopen, dat is een dikke 7, buiten zal het met de deining en golven meer wind geen pretje zijn. We hadden het kunnen weten, de kustwacht geeft voor heel Tasman een stormwaarschuwing af, 45 knopen wind en 8 meter golven. We droppen het anker en hangen alleen op de mast al schuin op de wind die het schuim van de golfkoppen waait. Met dikke truien en dichte tent gaat de dag lezend voorbij en maak ik voor in ieder geval twee maaltjes nasi. Koken tijdens een tocht blijft niet iets om naar uit te kijken.

De tocht van Port Arthur naar Triabunna was iets om te onthouden omdat we tussen de kust en een eiland doorvoeren, wat we op de heenweg niet durfden. Ze noemen het een hole in the rock en je vaart tussen de steile rotsen. Triabunna is zoals veel plaatsen hier, een straat met een kroeg en een in dit gevoel redelijk gesorteerde supermarkt. We konden voorraden aanvullen voor de oversteek naar het vaste land van Australië. Toen ik in de pub annex bottleshop wijn ging kopen en me verontschuldigde voor mijn verwaaide uiterlijk en zeilkleren kreeg ik als antwoord: no worries, love, we get them a lot rougher in here. Zeker met dit weer is er geen levende ziel op straat te bekennen.

De Dana Felicia vaart nog met ons mee. Voorlopig een van de laatste foto's die we van ze kunnen maken omdat zij in de Pacific blijven.

Hieronder is een keer een goede foto van een albatros. Er zaten er heel veel bij Tasmanië.

25 Februari, Bermagui, vasteland Australie (en laatste deel van dit hoofdstuk).

Wij zijn weer terug op het vasteland van Australie, in een klein vissersdorpje Bergamui. Vergeleken met deze vissers zijn wij maar amateurs. Onze gevangen Albacore tuna gaf ons voor drie dagen ruim eten, terwijl we schatten dat de visvangst van de professionals 1500 kg was...

De komende dagen gaan we in kleine dagtochten naar het noorden.