Townsville en verder tot Cape York

Maandag, 5 Juni, 2011, Cairns.

Vanaf Townsville zien we meer Aborigines op straat, de stad had een interessant cultureel centrum waar we een gesprek hadden met de mevrouw die daar de gasten ontving. Zij vertelt dat de jongere Aborigines veranderingen willen, wat onherroepelijk verlies van oude cultuur tot gevolg zal hebben. Maar.... slechter dan het nu is kan het nooit worden. Ik denk dat de verhouding tussen Aborigines en Blanken nogal ingewikkeld is. De Federale regering heeft het Aborigines mogelijk gemaakt om in bepaalde gebieden, Aborigine Territories, hun eigen wetten te handhaven die niet overeen hoeven te komen met de oorspronkelijk Britse wetgeving. Het zijn dus staatjes binnen de staat. Soms geeft dat problemen als vetes tussen stammen tot onderlinge represailles leiden die ons misschien niet beschaafd lijken. Zolang dat niet tot moordpartijen lijdt, geloof ik niet dat de Grote Staat ingrijpt.

De twee marinas van Townsville. Wij liggen in de meest rechtse.

Een witte kakatoe heeft zich in onze zaling genesteld en laat lekker een grote boodschap op het dek achter.

Magnetic Island is een hoop grote stenen, rond gemaakt doordat de zon alle hoeken eraf laat schilferen.

In het Hinchinbrook channel zagen we onze eerste zout water krokodillen. Moeilijk te spotten, je ziet een stukje neus en een meter verder iets van ogen. Het feit dat we zeker weten dat het een saltie was en niet een boomstam, was dat hij onderdook zodra Stamper van koers veranderde om er dichterbij te komen. In dat gebied kreeg Rob iets meer een idee van wat "Dreamtime" betekent. Dreamtime is een soort Bijbel voor de Aborigenes waarmee ze het ontstaan van de aarde verklaren. In de vroege morgen laaghangende nevel, geen wind en een soort onwerkelijke rust en irealiteit. Mooi.

Nu in Cairns. Best een leuke stad met zowaar wat betere restaurantjes en terrasjes. Natuurlijk eerst op zoek naar de supermarkt. We zijn nu in gebieden waar bevoorrading niet altijd mogelijk is en de afstanden tussen plaatsen waar we dat wel kunnen nogal groot zijn. Gelukkig vingen we weer eens een vis, te veel voor ons tweeën dus uitdelen en nog genoeg voor een aantal dagen voor ons zelf. Ik trek maar weer eens bouillon, het gemak van de snelkook pan is dat ik het dagen kan bewaren zolang ik de pan maar niet openmaak of ik moet de pan weer opnieuw op stoom brengen. De boten waarmee we een paar weken optrokken, Sea Level en A Small Nest, hebben ons verlaten en volgen hun eigen plan. A Small Nest en Sea Level proberen het afscheid nog een paar dagen te rekken, nog een avondje hier, samen eten. Maar dan is het dan toch onherroepelijk: Happy sailing, stay safe and sound, see you somewhere on the Globe.Ook ik vind het scheiden van wegen nog steeds niet fijn.

Hier in Cairns ontmoetten we oude bekenden maar ook zij hebben meer haast dan wij omdat zij al in Augustus richting Zuid Afrika gaan om volgend jaar in Europa aan te komen. Onder de vloot heerst een soort Omavirus. Plotseling hebben alle dames kleinkinderen gekregen en wordt de wens naar een meer normaal omaleven sterker. Voor een Oma is het echt ernstig, haar enige kleinkind is ernstig ongeneeslijk ziek. Ik kan voorlopig nog goed leven met dit virus.

Het weer is onveranderlijk goed, stabiele wind uit de goede richting, we varen vaak met alleen de fok, lekker lui en we doen per dag niet meer dan zo'n 50 mijl, soms minder. afstanden die gemakkelijk met daglicht te halen zijn. De nachten zijn koel genoeg om goed te kunnen slapen.

Vanochtend maakten we een georganiseerde excursie naar een krokodillen farm waar ze ongeveer 40.000 krokodillen opkweken voor Vuiton en kornuiten. Een farm in de natuurlijke habitat voor deze beesten. Je kunt hier ook gewoon tassen en riemen van dat leer kopen, maar die winkels hebben wel een permit zodat je je aankoop zonder problemen in Nederland kunt invoeren. Probleempje voor ons" zo'n tas kost wel ongeveer 4000 $. Maar het was indrukwekkend om die grote, gemeen ogende beesten in levende lijve te zien. Het oudste beest was 70 jaar, de beesten voor de huid zijn op hun best met een jaar of 5, de oudere beesten worden gebruikt voor de kweek. In het wild mag er niet meer op gejaagd worden. Als een wilde krokodil in een bepaald gebied een probleem is doordat hij mensen aan heeft gevallen, wordt hij gevangen en gaat naar de farm om als spermadonor of draagmoeder te fungeren. Die leven relatief vrij in omheinde kreken en rivierarmen. De kleintjes groeien op in een soort vijvers. De grootste vijand voor een krokodil zijn niet tegenstanders of ziekten, ze blijken verbazend immuun voor bacteriën, kanker, hartaanvallen, griep en wat niet meer, maar sterven meestal door stress en een chemisch stof als gevolg daarvan. Ok, nog steeds niet wijs genoeg om naar huis terug te keren.

Louis Vuiton tasjes en schoentjes.... Draag geen bont.

Een Opossum die in de lokale kroeg gevangen was en weer in het bos werd uitgezte. Hij hield de baby snachts wakker.

Een Basket Bromelia, heeeel groot.

Zondag, 19 Juni, 2011, Seisia.

Langs de heel lange oostkust van dit land zijn er twee steden van de eerste categorie, Sydney en Brisbane, dan heb je nog Townville en Cairns, daarna houden de wegen op bij Cookstown, zo'n 2000 inwoners. Dat is nu een echt frontier town waar je bij wijze van spreken de paarden nog door de straten ziet stappen. Wij waren er tijdens het jaarlijkse festival en het was gezellig druk met markt en muziek in de pubs. De army band van Tonwville speelde de sterren van de hemel. In dit stadje bleven Cook en zijn bemanning voor het eerst wat langer aan land omdat de Endeaver gererpareerd moest worden. Zijn landing en eerste contact daar met de Aborigines werd enthousiast nagespeeld op precies de plaats waar het 200 jaren geleden echt gebeurde.Wat opvalt is dat volgens de overlevering de Aborigines helemaal geen belangstelling hadden voor wat geschenken die Cook hen aanbood. Een lezing van een Aborigine gids over dreamtime was wat verwarrend, daar werden we niet wijzer van.

De mensen zijn erg op elkaar aangewezen, voor middelbaar onderwijs moeten de kinderen ver weg of volgen onderwijs via internet, dat is er dan nog net wel. Probleem is de leegloop opmdat er buiten de visvangst, de slager, bakker, supermarkt geen industrie en werkgelegenheid is. Mijlenver, urenlang reizen is er verder alleen outback. Op het kerkhof zien we hoeveel gezinnen jonge kinderen hebben verloren, soms 4 of 5 in totaal. Omdat we ons nu echt in Aborigine territory bevinden, kopen we op de markt een t shirt met hun vlag. Een paar donkere pubers bedanken ons voor het dragen van hun vlag en het respect dat we daarmee tonen. Die vlag wappert nu ook als courtesy vlag in de mast.

Op de markt in cooktown was een dame die de Leni t' Hart voor kangaroos was.Als de moeder overleden was in een ongeluk, voedde zij de baby's met de fles.

De dorpsomroeper opent het Cooktown Discovery Festival.

De eersteb dag van het Festival wordt afgesloten ,met de onthulling van een stanbeeld ter ere van de Chinezen die hier in de goldrush ook hun bijdrage hebben geleverd aan de maatschappij. Wat navrant is dat de Aboriginals nog geen standbeeld hebben....

Captain Cook land in Cooktown. Uiteraard de nodige opwinding onder de lokale bevolking.

De geit in het toneelspel wilde niet meewerken om zich te laten melken.

Een lokale (oorpsronkelijke) 'landowner' vertelt over haar problemen om een eigen bedrijf te beginnen.

In de avond geeft de lokale aboriginal groep zijn eigen visie op de landing van Cook.

Vanaf Cooktown is het verder een kwestie van mijlen maken, wel meestal in dagtochten die variëren van 40 tot in de 80 mijl. Die 80 mijl konden we alleen met daglicht halen omdat er stevige wind waaide, je moet het niet proberen om in het donker een ankerplaats te zoeken hier tussen alle onverlichte eilanden vol riffen en koraal. We zijn zeker niet alleen, vele boten met bekenden gaan richting Darwin om de tweede helft van Juli naar Indonesië te vertrekken. We hebben weer het gevoel dat sommige stranden weer van ons zijn omdat het voor de Australiërs niet het zeilseizoen is.Op Lizard eiland lieten we de dinghy nog in het water en klommen we de berg op die Cook ook beklom omdat hij een veilige route door het rif moest zien te vinden. Volgens de folder was die wandeling "very difficult" en alleen geschikt voor de superfitten. Wij oudjes deden het maar weer en het viel allemaal best mee, we hebben moeilijker tochten gemaakt. Na Lizard eiland was het om 6 uur uitvaren en net voor het donker aankomen, koken, nog wat koffie en naar bed om de volgende dag hetzelfde patroon door te maken.

En nu is het dan zover, na een nacht doorzeilen hebben we de Pacific verlaten na het ronden van het Noordelijkste puntje van Australië, Cape York en de Torres Street. Het voelt als weer een mijlpaal, toen we vertrokken leek dat allemaal zo erg ver weg en dat is het natuurlijk ook. We hebben ruim drie jaar, vanaf februari 2008 genoten van de elegantie van Frans Polynesië, de ruigheid van de Marquesas, de vriendelijkheid van Tonga, Vanuatu, de mooie natuur van Nieuw Zeeland en het laatste jaar hier in Australië. Raar maar waar, we liggen hier in Seisia dichter bij Papua Nieuw Guinea ( 180 km.naar het Noorden) dan bij Darwin (nog een 350 zeemijlen).Thursday island is ook zo'n markant punt voor wereld omzeilers. Maar omdat als je daar heen wilt, hier een paar mijl uit de kust, je bij terugkomst op het vaste land weer door de quarantaine formaliteiten met bijbehorende kosten en rompslomp moet, laten we Thursday, Wednesday en Tuesday island voor wat het is. We kunnen onmogelijk alles zien.